Er zijn mensen die een voorprogramma vaak links laten liggen, maar ik heb dat altijd zonde gevonden. Ik ga niet zeggen dat het altijd de moeite waard is, maar zo af en toe kan je echt pareltjes ontdekken en Pauwel is er zo eentje van. Ik zag hem als voorprogramma van Mooneye in Trix ergens in april dit jaar en was toen echt weggeblazen. Ik kocht toen ter plaatse zowel de EP als zijn debuutplaat die allebei onder de naam Pauwel uitkwamen (om de een of andere reden heeft hij zijn artiestennaam ingekort) en beginnen doen we natuurlijk bij het begin. De titelloze EP heeft sowieso al wel de meeste luisterbeurten gehad en dat is in de eerste plaats omdat hier werkelijk geen enkel slecht nummer op staat. Witches heeft misschien wel één van de mooiste zinnen ooit in een nummer (We were witches / Brewing / Memories / Out of mind) en July - een nummer dat hij schreef terwijl hij voor zijn zieke moeder zorgde - komt als een mokerslag binnen. Het voelt allemaal gewoon zo persoonlijk en authentiek aan en daartussen zitten dan nog het erg mooie OMG, Waves (met dat prachtige intermezzo in het midden) en Molly. Melancholisch en optimistisch tegelijkertijd. Je moet het maar kunnen. Pauwel veranderde zijn artiestennaam toen de wereld en hijzelf in een woelige periode zaten, maar misschien geeft dat net dat beetje extra aan zijn stijl. Moest ik dan toch een nadeel willen noemen, dan is het dat deze EP met zijn 11 minuten aan speeltijd wel erg kort is. Zelfs voor EP-normen naar mijn gevoel. Gelukkig volgde er dit jaar dus een volwaardig album!