menu

Still Corners - The Last Exit (2021)

mijn stem
3,65 (67)
67 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop
Label: Wrecking Light

  1. The Last Exit (4:41)
  2. Crying (3:28)
  3. White Sands (5:35)
  4. Till We Meet Again (3:34)
  5. A Kiss Before Dying (2:45)
  6. Bad Town (4:12)
  7. Mystery Road (3:55)
  8. Static (3:55)
  9. It's Voodoo (4:44)
  10. Shifting Dunes (2:35)
  11. Old Arcade (3:25)
totale tijdsduur: 42:49
zoeken in:
avatar van Lura
4,5
Een toevallige ontmoeting in een Londense trein stond aan de wieg van het ontstaan van Still Corners. Het is een muzikaal project van zangeres Tessa Murray en gitarist Greg Hughes. Hun talent werd al spoedig opgemerkt door het label Sub Pop, dat hen stante pede onder contract nam na hun in eigen beheer uitgebrachte ep Remember Pepper? gehoord te hebben. Ook bleef de aandacht in Nederland voor hun dreampop niet achterwege, zo stak collega Erwin Zijleman van Krenten uit de pop terecht al diverse keren de loftrompet over hun albums.

The Last Exit is in intussen hun vijfde reguliere album. Het vormt samen met voorgangers Dead Blue en Slow Air een trilogie, allemaal uitgebracht in eigen beheer. Inspiratie werd wederom gevonden in eindeloze autotrips door verlaten landschappen en heeft zoals altijd een filmisch karakter. Zo werd de video voor de titelsong geïnspireerd door de film “Picnic at Hanging Rock” en opgenomen in het desolate landschap van Joshua Tree.

De tweede single is Crying, een recent geschreven song. Het gaat niet alleen over een op de klippen gelopen relatie, maar tevens over de problemen waar we met zijn allen mee te maken hebben gekregen tijdens de Coronapandemie. Zoals altijd vormt avontuurlijke, dromerige popmuziek het hoofdbestanddeel en lome zang en inventief gitaarspel de kersen op de taart.

De teksten zijn af en toe behoorlijk suggestief. Naast langzaam meanderende songs, ook een door de ritmesectie heerlijk opgestuwde songs als White Sands en It’s Voodoo. Een van mijn favoriete tracks is Till We Meet Again, waarin door de gitaar naar een stevige climax wordt toegewerkt. Maar die gitaar kan ook op een relaxte wijze ingezet worden, zoals in het mysterieuze A Kiss Before Dying.

Met The Last Exit voegt het duo wederom een elftal excellente songs toe aan hun reeds fraaie oeuvre.

Sooheej
Braaf... Héél braaf... Op het saaie af zelfs. Niks voor mij: ben zelf al saai genoeg.

avatar van Venceremos
4,0
Helemaal niet in mijn optiek. Die twangy gitaren scheppen altijd een wat duister achteraf-sfeertje en daar slaagt Still Corners ook in, met vlag en wimpel zelfs. Mijn eerste kennismaking met deze groep en ik moest gelijk aan Chris Isaak denken. Helemaal niet erg.

avatar van -SprayIt-
3,5
Ik ken ze al vanaf circa 2013 en al zit er maar weinig ontwikkeling in, wat het is is wel gewoon heel lekker. Zag ze ook live, ook daar precies zoals op de plaat. Geen verrassingen, wel weer heel prettig.

avatar van Zwaagje
4,5
Sooheej schreef:
Braaf... Héél braaf... Op het saaie af zelfs. Niks voor mij: ben zelf al saai genoeg.

Je negatieviteit begint mij op te vallen. Laat even weten wanneer je iets positiefs gaat zeggen.

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Still Corners - The Last Exit - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Still Corners - The Last Exit
Still Corners heeft met The Last Exit een heuse trilogie voltooid en doet dit met een album vol beeldende, dromerige en betoverende klanken, die je meenemen op een fraaie roadtrip

Ik was Still Corners na hun eerste twee albums voor het Sub Pop label uit het oog verloren, maar ben net op tijd bij de les om de voltooiing van een heuse trilogie mee te maken. The Last Exit bevat alle invloeden die de eerste albums van de Brits-Amerikaanse band zo bijzonder maakten, maar kiest ook voor nog wat beeldendere klanken, die het gevoel van een roadtrip moeten geven. Daar is Still Corners zeker in geslaagd, want laat je meevoeren op de mooie klanken en je waant je niet langer in het koude Nederland, maar ergens in het zuiden van de Verenigde Staten, in een tijd dat je bij corona nog vooral dacht aan een Mexicaans biertje. Het vleugje Mazzy Star dat geregeld opduikt is een extra bonus.

Ik was in 2011 en 2013 behoorlijk enthousiast over de eerste twee albums van de Brits-Amerikaanse band Still Corners. Creatures Of An Hour (2011) en Strange Pleasures (2013) maakten niet alleen indruk met aangename en vaak wat dromerige klanken, maar wisten ook op fraaie wijze zeer uiteenlopende invloeden, variërend van 60s psychedelica, 70s Krautrock, 80s new wave, 90s dreampop tot filmmuziek van alle tijden, met elkaar te combineren.

De eerste twee albums van Still Corners konden rekenen op positieve recensies, maar het was voor het roemruchte Sub Pop label kennelijk niet genoeg om het platencontract van de band te verlengen. Greg Hughes en Tessa Murray verruilden het dure Londen vervolgens voor de Britse kust, waar de Amerikaanse muzikant en zijn Britse evenknie gewoon verder gingen met het maken van muziek.

Het deze week verschenen The Last Exit is het derde deel van een trilogie, die in 2016 werd gestart met Dead Blue en in 2018 een vervolg kreeg met Slow Air. Het zijn albums die me volledig zijn ontgaan, maar toen ik vorige week een nieuw Still Corners album in de lijst met nieuwe releases zag staan, was ik direct weer bij de les.

De trilogie die Still Corners de afgelopen jaren heeft voltooid heeft de roadtrip als centraal thema en het is dan ook geen verrassing dat het Brits-Amerikaanse tweetal het beeldende karakter van haar muziek verder heeft versterkt.

The Last Exit heeft echter ook nog flink wat raakvlaken met de eerste twee albums van de band. De bovengenoemde invloeden zijn allemaal, zij het in meerdere of mindere mate, hoorbaar op The Last Exit, dat hier en daar wat invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek toevoegt.

Ondanks het feit dat Still Corners een thuis heeft gevonden aan de Britse kust, tovert The Last Exit toch vooral beelden van de uitgestrekte landschappen in de Verenigde Staten op het netvlies, zeker wanneer de muziek van de band wordt verrijkt met twangy gitaren.

Ik heb bij beluistering van de muziek van Still Corners altijd associaties gehad met de muziek van Mazzy Star en die heb ik ook bij beluistering van The Last Exit. De zang van Tessa Murray is wat minder zwoel en broeierig dan die van Mazzy Star’s Hope Sandoval, maar ze slaagt er wel in om de muziek van Still Corners te voorzien van een luie en dromerige sfeer.

Ook in muzikaal opzicht hoor ik hier en daar wel wat van Mazzy Star, al is de muziek van Still Corners wel wat minder ruw en intens en bovendien bestrijkt het Brits-Amerikaanse tweetal qua stijlen een veel breder palet.

Het was even geleden dat ik naar de muziek van Still Corners had geluisterd, maar The Last Exit voelde direct vertrouwd. Het Brits-Amerikaanse duo heeft een beeldende luistertrip gemaakt waarin de songs met een kop en een staart niet zijn vergeten.

Net als bij een echte roadtrip variëren de beelden en is het ene beeld indrukwekkender dan het andere, maar Still Corners heeft op The Last Exit een heel acceptabel minimum niveau, met enkele flinke uitschieters naar boven.

Het is knap hoe de band er in slaagt om heel veel verschillende invloeden te combineren in een geluid dat altijd consistent klinkt en het is ook nog eens een geluid waarbij het bijzonder lekker wegdromen is op de late avond en dat kunnen we momenteel, bij gebrek aan andere opties, best gebruiken. Erwin Zijleman

avatar van WoNa
4,0
In 2013 schreef ik bij mijn recensie van Still Corners' tweede plaat, dat de eerste in 2011 als allerlaatste was afgevallen voor een top 10 notering, maar dat ik hem totaal vergeten was. Ook schreef ik dat ik die tweede zo enorm waardeerde. Het is 2021 en ik ontvang de nieuwe Still Corners. Bij de tweede beluistering ben ik om. Wat een heerlijke plaat.

In de tussentijd heb ik twee platen gemist en ben ik letterlijk iedere herinnering aan de twee platen uit mijn inleiding vergeten. Opgelost in het grote digitale labyrint van externe harde schijven. Ik heb me afgevraagd hoe dat komt, maar ik heb uiteindelijk geen idee, want kennelijk vond ik de platen echt goed en toch zijn zij volledig uit mijn geheugen verdwenen. Ik kom niet verder dan dat het enorm moeilijk is om een relatie op te bouwen met MP3s. Pas als ik een fysiek exemplaar heb, komt een relatie dichterbij. En zelf dan.

Terug naar Still Corners' nieuwste, The Last Exit. In mijn herinnering waren de eerste twee platen elektronischer, maar die herinnering is niet veel waard. Zie boven. Vanaf de tweede beluistering hoor ik de gitaar steeds meer. En niet zo maar een gitaar, maar die van Chirs Isaaks' vroege werk. Gitarist Wilsey's, overleden in 2018, sound waart over de hele plaat heen, met zijn ijle, in vibrato, echo en reverb ondergedoopte sound. De mannelijke helft van dit duo komt uit Arizona en ik hoor de woestijnwind geregeld door de muziek heen. Het geeft The Last Exit een heel eigen sfeer, die mij in ieder geval prima bevalt. Dat kan braaf genoemd worden, maar als het zo speels gebeurt als hier, dan wordt het ook weer avontuurlijk.

Dus hoe zal het zijn in 2023/24 als de volgende Still Corners uitkomt? Zal ik deze dan weer helemaal vergeten zijn? We gaan het merken.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

avatar van Zwaagje
4,5
Of het echt gaat beklijven weet ik niet. De eerste luisterbeurt is aangenaam, maar (nog?) niet wereldschokkend. Ik ga het zeker nog een kans geven.

avatar van Zwaagje
4,5
Zwaagje schreef:
Of het echt gaat beklijven weet ik niet. De eerste luisterbeurt is aangenaam, maar (nog?) niet wereldschokkend. Ik ga het zeker nog een kans geven.

Tja.....soms gaat het snel......aandachtig luisteren en op repeat. Wat een fijn album en een heerlijke sfeer. De "Chris Isaak gitaar" is onweerstaanbaar (sfeervol). Dat gaat er in met boter en suiker.........Heerlijk.

avatar van Jumpjet
3,0
Leuke kwis bij dit album: raad de gitaarsound!
Is het Chris Isaak, Mike Oldfield, Steve Rothery of Mark Knopfler?

Zonder gekheid, dit album heeft een prachtige warme sound, sfeervolle liedjes. Jammer van die futloze zang.
Met een mooie stem was dit een parel geweest. Nu is het een krappe voldoende.

avatar van Booyo
3,5
Jumpjet schreef:

Met een mooie stem was dit een parel geweest. Nu is het een krappe voldoende.


Till We Meet Again derhalve als favoriet aangevinkt?

avatar van Venceremos
4,0
Toch wel een wat laag gemiddelde.
In de gierende avondklokvrieskou over een verlaten Vismarkt deed deze het nochtans zeer goed.

avatar van Erikpol
3,5
White Sands is echt een heerlijk nummer.

3,5
Deze begint me steeds beter te bevallen. Misschien wel hun meest evenwichtige album tot nu toe... En met White Sands brengen ze eindelijk weer een nummer dat een beetje in de buurt van The Trip komt qua niveau

5,0
Dim
Braaf, veilig, ja...maar daarmee ook enorm vertrouwd en warm. De volle mep voor deze heerlijke plaat.

avatar van sj0n88
4,0
Ik ben inmiddels ook fan. Geen originaliteitsprijs, maar wat een heerlijke plaat is dit. Zou zomaar eens in mijn top 10 voor dit jaar kunnen belanden.

avatar van Minneapolis
4,0
De afgelopen weken heb ik dit album redelijk vaak gespeeld op Spotify. Eigenlijk om uit te vogelen of ik het in huis wil halen. Maar het blijft een twijfel gevalletje. De sfeer en alle ingrediënten liggen me goed. En de instrumentatie raakt letterlijk een goede snaar. De zang doet me echter minder en het had vooral af en toe wel iets duisterder gemogen. Ik hoor een mengelmoes van de eerder genoemde Chris Isaak, Knopfler en The XX maar het zet jammer genoeg net niet door richting het haast triphoppige (waarschijnlijk mijn eigen muziek geschiedenis deze associatie) wat Danger Mouse bijvoorbeeld met Karen O deed. Kortom, het had wat spannender gekund.
4* is naar boven afgerond.

avatar van Koos R.
4,0
Aan het begin van 2021 via altcountry.nl getipt over dit album. Omschreven als "Zin in weer iets heel anders? Iets bijzonders, maar wel degelijk een loot aan de americanaboom? En iets heel moois?"

Steppe-achtige of droge toendra-achtige sfeerbeelden ontstaan bij dit ontspannen album. Een zeer sferige opener via Last Exit wordt ik al luisteraar mooi meegenomen op een tocht. Het nummer heeft diverse leuke elementjes en toevoegingen, de zang is mooi rustig, het gitaargeluid mooi zuiver. Dat zuivere geluid trekt zich door op het hele album. Crying lijkt dan wat droog, met de wat zwaardere drum/bas sound aangevuld met gefluit en her en der korte piano/keyboardloopjes, als opvulling in het nummer. Doch het is een prima intermezzo op weg naar het fijne White Sands. Een strak glijdend uptempo nummer. Het lijkt Aziatisch te beginnen, licht mystiek, doch vlot komt een fijn zuiver gitaargeluid inzetten. Het hoofd begint mooi in het tempo van het nummer mee te bewegen. Het is alsof de zangeres je persoonlijk aanspreekt over wat er gaande is. De gitaarsolo is gewoon lekker.

Het licht mystieke zet zich voort in het rustigestartende instrumentale Till We Meet Again, om gaandeweg het nummer de gitaar iets nadrukkelijker scherper naar voren te laten komen. Met A Kiss for Dying lijken we zo maar in een onafhankelijke film te zijn beland, ergens redelijk ver weg in een mooi hotelletje aan een rustige, enigszins verlaten weg.

De muziek is daarmee niet baanbrekend. Maar dat hoeft ook niet altijd. Het is ook gewoon fijn een album te kunnen beluisteren, die prettig in het gehoor licht en voor een stukje ontspanning zorgt. Een album dat in mijn eindlijst van 2021 terechtkomt.

BrotherJohn
In april gaat er getourd worden door Europa; 7 en 8 april zijn wij aan de beurt! (resp. Q-Factory in A'dam en Vera in Groningen).

BrotherJohn
Ik luister graag en regelmatig naar Still Corners, concertervaring in Vera was boven verwachting. Voor mij is deze (samen met Dead Blue) toch de minste van de vijf albums. Steekt zeker bij zijn voorganger een beetje vlakjes af. Wel weer benieuwd naar de volgende.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:37 uur

geplaatst: vandaag om 23:37 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.