menu

Midnight Sister - Painting the Roses (2021)

mijn stem
3,38 (17)
17 stemmen

Verenigde Staten
Pop
Label: Jagjaguwar

  1. Doctor Says (2:38)
  2. Satellite (4:06)
  3. Foxes (2:56)
  4. Sirens (3:50)
  5. Escalators (2:51)
  6. Dearly Departed (5:04)
  7. Tomorrowland (4:21)
  8. My Elevator Song (2:48)
  9. Wednesday Baby (3:18)
  10. Limousine (4:26)
  11. Song for the Trees (2:53)
  12. Painting the Roses (3:13)
totale tijdsduur: 42:24
zoeken in:
avatar van Lura
Painting the Roses is het tweede album van deze uit Los Angeles afkomstige groep, gevormd door Juliana Giraffe en Ari Balouzian. Samen zijn zij verantwoordelijk voor de composities. Beiden zijn ook actief op het gebied van het maken van films, wat ook terug te horen is in hun regelmatig met door ouwe Hollywood strijkpartijen doordrenkte muziek. Een ander belangrijk bestanddeel van hun muziek zijn de rijkelijk aanwezige disco-invloeden. Dat kan ook bijna niet anders want Juliana is de dochter van een dj en hoorde in haar jeugd bijna uitsluitend discomuziek en David Bowie. Ook de veelvuldig aanwezige strijkers zijn verklaarbaar, want Ari is een klassiek getraind musicus. Net als hun debuut Saturn over Sunset werden de liedjes gecomponeerd in hun woning, die uitzicht heeft op Sunset Boulevard. De liedjes worden naast door strijkers ingekleurd door een ruim aanbod aan andere instrumenten. Middelpunt van dit alles vormt de aparte, trage en ingetogen zang van Juliana, die soms begeleid wordt door zoetgevooisde achtergrondvocalen. De arrangementen zijn regelmatig eigenzinnig, maar soms leidt het ook tot een echte oorwurm als Wednesday Baby. Het album verschijnt op Jagjaguwar, wat grossiert in bijzondere artiesten. Daar mag ook zeker Midnight Sister toe gerekend worden. Painting the Roses is een album voor de meer avontuurlijk ingestelde muziekliefhebber.

avatar van Poles Apart
3,0
Hoorde gisteren 'Doctor Says' en dat nodigde wel uit om de rest ook te gaan beluisteren, iets wat de fraaie hoes al eerder deed.

avatar van WoNa
4,0
'Doctor Says' was het nummer dat mij benieuwd maakte naar het album, maar daar op geen enkele manier op voorbereidde. Eigenlijk brengt Painting The Roses mij van de ene in de andere verbazing, omdat er telkens wel een muzikale vondst voorbij komt die ik niet zag aankomen. Lura noemt dat hierboven al uitgebreid, dus heeft het geen zin dat nog een keer te herhalen. Die invloeden liggen er bij Midnight Sister gewoon dik boven op. Dat wil echter niet zeggen dat hier niet verrassend kan zijn, want de mix van jaren 40 en 50 orkestachtige partijen mixen met disco en Bowie ligt niet echt voor de hand.

Aan de ene kant is het door een deel van de muziek voor de stellen dat Frank, Dean of Doris voor een microfoon staat in een studio met het orkest achter zich om alles in één take op te nemen. Aan de andere onmogelijk voor te stellen dat zij ooit een nummer van Midnight Sister zouden inzingen. Daarvoor zijn de nummers veel te eigenzinnig en apart.

Het zou zeker kunnen dat je aan deze plaat moet wennen. Bijvoorbeeld vanwege de aparte manier van zingen. Ondanks dat de zangeres duidelijk een aantal klankkleuren in haar stem heeft, kiest zij er voornamelijk voor om laag te zingen, wat een vervreemdend effect geeft en af zou kunnen stoten. Wie zoals ik er aan gewend raakt, gaat muzikaal op avontuur.

Ik ben eigenlijk heel benieuwd hoe mijn relatie tot deze plaat zich gaat ontwikkelen. Vooral omdat ik mij kan voorstellen dat ik 2023 nog steeds nieuwe dingen kan ontdekken in de vele lagen die Painting The Roses aanbiedt. Deze keer scoor ik niet voorzichtig en zet hoger in met 4* en schrijf de plaat met potlood op voor mijn eindejaarslijstje.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

avatar van deric raven
4,0
De gigantische grote witte letters van het in Mount Lee gelegen The Hollywood Sign vormen al decennia lang het decor voor de artistieke gelukszoekers die hun toekomst veilig willen stellen door een carrière als rockmuzikant of filmacteur op te bouwen. Het kunstenaarsgezelschap Midnight Sister is geworteld in die heuvelachtige befaamde omgeving van Hollywood en gokt op twee paarden door zich op de muziek en de film te oriënteren. Dat dit perfect kan werken bewijst het duo wel in Painting The Roses.

De avantgardistische componist Ari Balouzian weet een groot gedeelte van zijn creativiteit om te buigen tot het maken van gitzwarte dreigende onheilspellende soundtrack collages. De overige tijd benut hij om samen met zijn levenspartner Juliana Giraffe te werken aan het in disco doorweekt toegankelijk radiogeluid van Midnight Sister, waarbij de filmische achtergrond van Ari Balouzian voor het goedkope suikerzoete vintage B-film randje zorgt.

Painting The Roses is het vervolg op het drie-en-een-half jaar eerder verschenen debuut Saturn Over Sunset. Juliana Giraffe bezit dat jeugdige betoverende onverschillige stemgeluid, waarmee ze op indrukwekkende wijze haar sensualiteit weet te ontboezemen. De temperamentvolle broeierigheid heeft veelal zijn oorsprong in het inspiratievolle Argentinië waar ze tijdens haar familiebezoeken opzoek gaat naar kleurige facetten die zich aangenaam inmengen in het beeldende materiaal van Painting The Roses.

Het door strijkers aangekondigde Doctor Says is een bevlogen Sunset Boulevard wandeling door het psychedelische zonovergoten Los Angeles van eind jaren zestig. Het tijdperk van de vrije seks waarbij de prikkelende uitdagende bikini’s het strandbeeld overnemen van de saaie conservatieve badpakken. Een licht provocerende experimentele tijd waarin figuren als beroepslevensgenieter Jim Morrison het muzikale landschap vakkundig afbreken en opnieuw opbouwen, gesloten deuren openbreken, het grondbeginsel van de literatuur herdefinieerden en hiermee een continu in beweging zijnde aardverschuiving veroorzaken waarvan de uitwaaiende ritmische schokeffecten zelfs nu nog steeds tastbaar voelbaar zijn. Een prachtig eerbetoon aan de bloeiperiode die daar zijn oorsprong heeft.

Een ietwat lazy voordracht laat de dromerige instrumentatie van alleskunner Ari Balouzian in het aansluitende gepolijste triphop achtige Satellite nog meer ademen. Invloeden die later in het berustende slaperige Tomorrowland terugkomen en memoreren aan het Franse nineties retro elektro gezelschap van Air. Juliana Giraffe zucht en kreunt zich in haar croonende diva rol van jazzy zangeres door het orkestrale James Bond getinte Escalators heen. Als een hedendaagse Marilyn Monroe kruipt ze de wanhopige door Alfred Hitchcock beïnvloedde thriller klanken van het duistere nachtclubtrack My Elevator Song binnen.

Er wordt vervolgens voorzichtig een opwachting gemaakt in het stadse geluid van de jaren zeventig. Op de hoek van de straat verwelkomt het knijpende saxofoonstuk Dearly Departed de zelfkant van het bestaan die je tijdens de dagelijkse ondergang van de zon voorzichtig tegenmoet treedt. Een paradox met het harmonieuze soulvolle Foxes welke volgepropt is met bombastische pretentieuze Britse glamrock invloeden, waarbij gepoogd wordt om de ultieme popsound te creëren.

De noisy geluidsterreur van Sirens wordt vervolgd door de harde mechanische voorgeprogrammeerde beats die de overstap naar de funkende disco aankondigen. Met een hoog gehalte aan kunstmatige verblindende glitterbollen verliefdheid weerkaatsen ze het revolutionaire uitgaansleven romantiek van de ophitsende seventies die vanuit clubs als het New Yorkse Studio 54 de wereld veroverde. In diezelfde categorie zijn de verwarmende orgeltoetsen van het bordeauxrode Limousine onder te brengen.

De musical achtige songs als het langzaam voortslepende Song for the Trees en het door tenenkrommende hoge hemelse koortjes opgesierde Wednesday Baby zijn flinke stappen terug en roepen het het misselijkmakende gevoel op van de nostalgische kerstsfeer van vroeger met de alsmaar herhalende Sisi films en de door engelenhaar verzwelgende gekleurde kerstbomenverlichting. Een smetvlekje op het verder zeer goed uitgewerkte en ontvangen Painting the Roses.

Midnight Sister - Painting The Roses | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Midnight Sister - Painting The Roses - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Midnight Sister - Painting The Roses
Midnight Sister stort een fascinerende hoeveelheid invloeden over je heen en maakt het je niet altijd makkelijk, maar op hetzelfde moment is Painting The Roses een wonderschone luistertrip

Painting The Roses van Midnight Sister is een album waarmee je bijna drie kwartier kunt ontsnappen aan de dagelijkse realiteit. Het duo uit Los Angeles is goed voor dromerige en vaak beeldende klanken die makkelijk betoveren, maar hiermee is het verhaal van het tweede album van Midnight Sister nog lang niet verteld. Painting The Roses staat immers ook bol van de invloeden en de verrassende wendingen en stuurt steeds weer een net wat andere kant op. Van dromerig en filmisch tot bijna theatraal of tot muziek die de invloeden uit de 70s funk en disco niet schuwt. Het levert een album op dat zich niet in een hokje laat duwen en je keer op keer in positieve zin verrast.

Midnight Sister is een duo uit Los Angeles dat bestaat uit de klassiek opgeleide muzikant Ari Balouzian en kunstenaar en filmmaker Juliana Giraffe. De twee debuteerden in de herfst van 2017 in de pop met Saturn Over Sunset, dat ik op zich wel interessant vond, maar uiteindelijk toch niet goed genoeg vond om door mij een krent uit de pop genoemd te worden.

Het deze week verschenen Painting The Roses vind ik een flink stuk beter. Het duo uit Los Angeles heeft op haar tweede album een eigen geluid gevonden en het is een eigen geluid dat zowel vermaakt als intrigeert.

Bij oppervlakkige beluistering hoor je vooral heerlijk dromerige songs die hier en daar kunnen ontaarden in beeldende klanken die het goed zouden doen bij een film. Dat laatste is gezien de achtergrond van de twee leden van Midnight Sister niet verbazingwekkend en zeker wanneer op Painting The Roses wordt gekozen voor stevig aangezette blazers- of strijkersarrangementen of vocale uitspattingen hoor je ook de klassieke achtergrond van Ari Balouzian duidelijk terug.

Midnight Sister verleidt zoals gezegd met enige regelmaat met mooie en dromerige klanken, maar het duo uit Los Angeles is niet van plan om het je de hele speelduur makkelijk te maken. Juliana Giraffe is om te beginnen zeker geen doorsnee zangeres. Hier en daar kan ze mooi en fluisterzacht zingen, maar ze schuwt ook het net wat experimentelere werk niet en drukt dan nadrukkelijk haar stempel op de muziek van Midnight Sister met expressieve of zelfs wat theatrale vocalen.

Ook in muzikaal opzicht laat Painting The Roses zich lang niet altijd makkelijk in een hokje duwen. Filmmuziek (terug tot de eerste versie van Wizard of Oz) is een al eerder genoemd ingrediënt in de muziek van Midnight Sister, maar het duo flirt ook opzichtig met 70s en 80s disco en funk (denk aan Tom Tom Club), met 50s girlpop, 40s jazz en 30s theater en filmmuziek. Hier blijft het zeker niet bij, want bij iedere beluistering van het album duiken er weer nieuwe lagen en invloeden op en schakelt het duo als een kameleon tussen zeer uiteenlopende genres en tijdperken.

Het gekke is dat ik bijna zeker weet dat ik een heel album van Midnight Sister niet zou kunnen uitzitten als het duo een one-trick-pony zou zijn, maar door de grote diversiteit en een hoog van de hak op de tak karakter is Painting The Roses een album geworden dat je langzaam maar zeker helemaal wilt doorgronden.

Het is een album vol wonderschone arrangementen die je niet alleen betoveren maar ook blijven intrigeren, waarna de zang van Juliana Giraffe het af mag maken. De Amerikaanse zangeres luisterde tijdens haar jeugd naar verluidt alleen naar disco en naar David Bowie en ook invloeden van laatstgenoemde sijpelen met enige regelmaat door op Painting The Roses.

In muzikaal en productioneel opzicht zit het allemaal fantastisch in elkaar, maar ook de songs van het duo uit Los Angeles zijn dik in orde. Het zijn songs die in veel gevallen de rijke tradities van de popmuziek uit Los Angeles eren, maar die zich zo nu en dan ook ver buiten de Amerikaanse landsgrenzen durven te bewegen.

De verleiding van Midnight Sister is zwoel en meedogenloos, maar de muziek van het Amerikaanse duo schuurt ook en verlegt bovendien continu de grenzen. Zeker niet het makkelijkste album dat deze week is verschenen en bovendien een album dat lastig is te duiden, maar ik heb zomaar het idee dat de bodem van de schatkist die Painting The Roses is nog lang niet in zicht is. Wat een bijzonder album. Erwin Zijleman

Gast
geplaatst: vandaag om 13:42 uur

geplaatst: vandaag om 13:42 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.