"Julia Stone is met haar tijd meegegaan. In haar teksten is ze nog herkenbaar de oude."
Negen jaar na het verschijnen van By The Horns kwam op 30 april het langverwachte derde solo-album van Julia Stone uit: Sixty Summers. De Australische zangeres verkreeg aan het begin van deze eeuw wereldwijde bekendheid als onderdeel van het duo Angus & Julia Stone, dat ze samen met haar broer Angus vormde. De lome indie-folk van de twee “deed niemand kwaad en een hoop mensen goed”, verklaart Kurt Blondeel van het Vlaamse Knack Focus de populariteit van Angus & Julia Stone treffend. Wereldschokkend was het niet, maar de muziek werd dankbaar gebruikt in romantische feelgood-scenes in films en series.
Al tijdens de hoogtijdagen van het duo brachten zowel Angus als Julia al een eerste solo-album uit. In 2012 besloot het duo ook een pauze in te lassen en de nummers die ze al voor een derde Angus & Julia Stone-album hadden geschreven, op de plank te laten liggen. “Het werkte niet”, gaf Julia aan in een interview met Wonderland magazine. Tijdens deze pauze konden zowel broer als zus zich goed focussen op hun tweede solo-albums. Voor Julia leidde dit tot de release van By The Horns waarop ze een veel persoonlijkere kant van zichzelf kon laten horen l dan dat ze op een Angus & Julia Stone-album kon. Het werd een heel introspectief album over liefde en hartzeer en klonk melancholischer dan de twee albums die ze met haar broer Angus uitbracht.
Op 20 april 2012 zag ik Julia Stone live tijdens de By The Horns-tour in een klein kerkje in Amsterdam. Stone werd bij dat optreden muzikaal ondersteund door onder meer Bryce Dessner (gitarist van The National) en toetsenist Thomas Bartlett (die onder de naam Doveman bekend is als producer van onder andere Sufjan Stevens en Florence and the Machine). Zij werkten ook allebei mee aan By The Horns en bleven met Julia samenwerken voor Sixty Summers. Het derde solo-album van Julia Stone liet wat langer op zich wachten, terwijl de eerste opnames voor Sixty Summers al plaatsvonden in 2015. Afgelopen februari had Sixty Summers dan eindelijk moeten uitkomen, maar dat werd met tweeënhalve maand uitgesteld door vertraging bij de fabrikant van de elpees.
Als aankondiging van Sixty Summers kwam in juli 2020 een eerste single uit: ‘Break’. Deze had een geheel ander geluid dan het vorige album. Akoestische gitaren hadden plaatsgemaakt voor elektronische beats en de zanglijnen leken meer geïnspireerd te zijn op hiphop dan op de indie-folk waar Julia Stone aan het begin van de eeuw bekend mee werd. Vervolgsingles ‘Unreal’ en ‘Dance’ zetten deze lijn voort. Pas bij ‘We All Have’ was er een geluid te herkennen dat deed denken aan By The Horns. Het blijkt ook dat dit het lied was dat als eerste werd geschreven voor dit album. Bijzonder aan dit nummer, is dat Matt Berninger meezingt. Op By The Horns coverde Stone nog het lied ‘Bloodbuzz Ohio’ van Berninger’s band, The National, en voor Sixty Summers is het dus gelukt de The National-zanger zelf mee te laten zingen! De vocalen van de twee kunnen niet verder uit elkaar liggen op het geluidsspectrum. De hoge, ietwat geknepen stem van Julia steekt sterk af bij de trage basstem van Berninger. Door de lage synthesizer-tonen die aan Berninger’s zinnen voorafgaan, mengen de stemmen toch mooi samen.
Het nieuwe album kent over de gehele linie die moderne drum-‘n-bass sound die de eerste singles kenmerkten. Op enkele nummers zorgen warme klanken van een blazerssectie voor een mooi contrast met het steriele geluid van de elektronische drums. Synthesizers en elektrische gitaren hebben slechts een ondersteunende rol. Daarmee sluit Sixty Summers goed aan op de muzikale trends van deze tijd, maar in de teksten klinkt de Julia Stone van By The Horns nog altijd door. In de achtergrondinformatie bij de nummers is op Apple Music te lezen dat de liedjes op dit album nog steeds grotendeels geïnspireerd zijn door liefdesverdriet. Zo gaat ‘Substance’ over “verliefd worden op iemand die jou niet serieus neemt, en dat je dat misschien te laat pas doorhebt”, en ‘Easy’ over “samen zijn met iemand waar je veel om geeft, maar waar je niet de juiste match voor bent”. Ook in ‘Heron’ schrijft Stone een slechte relatie van zich af: “I’m dressed like a queen but I’m begging in the streets. I’m hoping you’ll see me lying at your feet. Give me a dollar, buy me a feed. I’m starving to death when I’ve got what I need”. In haar opmerkingen voor Apple Music geeft Stone aan “genoeg te hebben van het moeten schrapen tussen het vuil, terwijl ze een royale hoeveelheid aan ervaringen bij zich draagt, die ze in dat soort situaties vergeet”.
Het titellied van Sixty Summers gaat erover dat Julia (inmiddels 37 jaar oud) nog hoogstens zestig zomers te gaan heeft. Hoe vult ze die in? In ‘I Am No One’, het slotnummer van Sixty Summers, reflecteert Julia Stone op wat je vooral niet moet doen. “Oh, oh, what have I become? I’m living off the pieces of other people’s love”. Dat lied had ze al minstens tien jaar in haar hoofd zitten en doet ook het meest denken aan de muziek van Angus & Julia Stone. Hoewel de nummers voor Sixty Summers over de laatste tien jaar verspreid zijn geschreven, is er weinig vooruitgang te merken in de teksten op dit album ten opzichte van By The Horns en de albums van Angus & Julia Stone. Ze zingt nog steeds over dezelfde onderwerpen op dezelfde manier. De vernieuwing zit in het muzikale. Daarmee spreekt ze mogelijk een nieuw publiek aan want ik mag hopen dat de luisteraars van tien jaar geleden deze Julia wel zijn ontgroeid. Uit nostalgische overwegingen zullen zij dit album misschien af en toe opzetten, of ze zetten een sterk nummer in de vrijdagavond-playlist.
Dit stuk is door mij geschreven voor de EnClave-blog en daar op 5 juni 2021 voor het eerst gepubliceerd:
Julia Stone – ‘Sixty Summers’ - enClave