De tweeling Klive en Nigel Humberstone heeft sinds begin jaren 80 een oeuvre opgebouwd dat niet meer te behappen is. De frequentie waarmee ze materiaal uitbrengen is zo hoog dat de laatste 2 of 3 albums nog niet eens zijn toegevoegd hier.
Af en toe duikel ik weer eens wat schijfjes op uit de oude doos en ik constateer dat ik na 9 ITN albums ben afgehaakt. De laatste weken heb ik vooral deze weer eens in de herhaling gegooid. Het eerste album dat ik ooit kocht van dit duo, omdat de recensie in Muziekkrant Oor zo positief was. Ook Allmusic geeft 4 sterretjes.
Vervolgens zie ik hier een stemgemiddelde van 2,55 en denk ik: welkom in de wondere wereld van MusicMeter. Hebben de users die hier verantwoordelijk voor zijn een collectieve blackout gehad, of zo??? Ik kan niets anders verzinnen dan dat het afscheid van het donkere, industriële geluid uit de begintijd van ITN hun rauw op het dak moet zijn gevallen.
De jongens slaan hier nieuwe wegen in en dat resulteert in een unieke combinatie van wonderschone, klassiek georkestreerde klanktapijten met opzwepende, bombastische, militaire ritmes. Zoals Allmusic terecht opmerkt, klinken de synths misschien hier en daar net iets te schril, maar dat mag voor mij de pret nauwelijks drukken. Integendeel, sfeervolle en meeslepende stukken als
Te Deum,
Ascent en
The Seventeenth Parallel kunnen zich in mijn oortjes meten met het beste van Dead Can Dance, ook al gaat het hier hoofdzakelijk om instrumentale muziek. Ik blijf dit album minimaal 4* waard vinden
.