Accept - Too Mean to Die (2021)

Even tellen... album zestien sinds 1976 alweer, met de eerste geluiden en zelfs beelden:
- ACCEPT - Too Mean To Die (OFFICIAL LYRIC VIDEO) - YouTube
- ACCEPT - The Undertaker (OFFICIAL MUSIC VIDEO) - YouTube

Even niet goed opgelet, sinds wanneer zijn ze met zijn zessen: Accept Releases Lyric Video For 'Too Mean To Die' Title Track - Blabbermouth.net???

Ik was een fan van UDO bij Accept en sinds hij daar weg is mis ik hem ...

Een album dat weer wat meer aansluit bij Blind Rage voor mij. Leuk gitaar- en drumwerk inclusief klassiek intermezzo en tekstueel weer sociaal kritisch/moraliserend afhankelijk van je standpunt.

Accept voegt in deze incarnatie vrijwel niets meer to aan wat we al kennen van Blood Of The Nations of Stalingrad. Dat neemt niet weg dat Too Mean To Die wel weer een heel leuk heavymetalalbum is waar Accept laat horen nog altijd garant te kunnen staan voor de meest pure uiting van het genre. Soms heavy en snel en soms ietsje luchtiger. De Priestkaart is nooit ver weg zeg maar. Verder denk ik dat Mark Tonillo zich uitstekend heeft weten te nestelen in de krappe kistjes van Udo Dirkschneider. Het is een beetje een kloon maar hij heeft wel een groter bereik.

Wel stoor ik me vreselijk aan dat dichtgeplamuurde geluid. Zelfs Nikkie van die gezichtsverftutorials zou gillend wegrennen van het werk dat de geluidsmetselaars achter dit album hebben achtergelaten. Kan iedereen wel zeiken en haten op de jaren 80, dat het gedateerd is enzo. Maar tjonge, wat verlang ik soms terug naar die tijd dat metalplaten nog gewoon klonken zoals Breaker of Balls To The Wall.

Ik vind de twee bovenstaande tracks wel melig en tekstueel kinderachtig. "The Undertaker takes them all", tja, het zal allemaal wel.
Muzikaal klinkt het ook allemaal wat slepend en flets. Dit soort oer-heavy metal heb ik weleens in opwinderder varianten horen spelen.

Eens. Er zijn legio nieuwe bands die de jaren '80 op een meer bevlogen wijze doen herleven. Accept klinkt op dit album niet slecht maar het dendert, niet geholpen door de platte productie van Andy Sneap, een beetje onverschillig door. Zoals Edwynn m.i. terecht aangeeft klonken dit soort platen 'vroeger' veel beter. Gewoon een Marshall Plexi, eventueel gepushed met een overdrive, ongetriggerde drums, geen clicktracks... zoals Iron Maiden nog altijd platen pleegt op te nemen, zeg maar....

Deze plaat is op zich verder best vermakelijk. Prima om goedkeurend op mee te knikken op een festival of achter een goed glas bier in een metalkroeg. Je weet wel... vroeger.....

Das ook pijnlijk. " slechts" nummer 2 in de Duitse album charts. Duitstalig hiphop meisje neemt de hoogste positie in.

Wolf Hoffmann is nog de enige OG.

Echt opwindend klinkt dit niet meer, al is het nog altijd een prettige zit. Prettig in het gehoor liggende heavy metal zoals Accept die inmiddels al een aantal platen blijft opnemen. Hier en daar een noemenswaardig refreintje, en met 'Symphony of Pain' even een leuk knikje naar de klassieke invloeden van Wolf Hoffmann, maar ik vrees dat ik niet meer zo enthousiast ben als bij Stalingrad en Blind Rage.

Ik vind toch wel een lekker albumpje. Ik kende tot nu toe alleen alle oude albums t/m Russian Roulette, maar deze slaat goed aan bij mij. Pakkende nummers, lekkere solo's, de nodige variatie in tempo en sfeer en hier en daar wat klassieke tintjes in het gitaarspel (net als vroeger). Mooi is ook dat de huidige Accept zanger qua zang zo veel lijkt op Udo. Al met al vind ik het album toch aardig aansluiten op het oude werk, niks mis mee! Deze krijgt van mij een dikke 4!

Luistert wel lekker weg dit album en haalt ook een voldoende. Mijn favoriete albums zijn
het debuut album en Balls to the wall