Brendan Perry - Songs of Disenchantment (2020)

Ik ontving een aankondiging van deze release in de Dead Can Dance nieuwsbrief en was uiteraard verheugd om een nieuw album van Brendan Perry. Ik wilde bijna blind een pre-order doen van het vinyl, maar aangezien hij te beluisteren is op zijn bandcamp heb ik dat eerst maar gedaan.

Toen de eerste noten door mijn speakers galmden en ik Brendans stem weer hoorde, kreeg ik lichtelijk kippenvel. Dat klonk toch weer als vanouds heel goed en hij is nog steeds goed bij stem. Zoals we gewend zijn van Dead Can Dance heeft Perry zich ook hier weer laten inspireren door wereldmuziek. Voor dit album heeft hij zich verdiept in Griekse Rebetiko muziek.

Nu hou ik over het algemeen wel van de diversiteit die Dead Can Dance in haar muziek kan brengen, maar na enkele nummers alleen maar Griekse Rebetiko en niet altijd even aantrekkelijke zangpartijen, begon het me toch tegen te staan. Dit is even leuk, maar voor mij geen heel album lang. Helaas ben ik bang dat er niet veel draaibeurten meer gaan komen en het vinyl laat ik ook voor wat het is. Toch een beetje een teleurstelling dus, net als de laatste DCD dat voor mij was.

Ik deel je mening tot de laatste regel, Reptile71. De laatste cd vind ik wel zeer tof.

Geweldig album van Perry! Laat ik nou als Grecofiel een liefhebber zijn van rebetiko en het stemgeluid van Perry, mooie combi.

Ook hier in bestelling en daarom nog geen stem op basis van de songs op zijn Bandcamp-pagina (maar gaat zeker boven 4* uitkomen). Thuis worden ze nu al gek van de klagelijke klanken die vanaf de zolder naar beneden galmen. Dit is geen muziek voor de koptelefoon, dit moet via de speakers naar buiten (maar daar denkt mijn gezin anders over . ).

Hij staat inmiddels op Tidal, we zijn benieuwd

Καλησπέρα, welcome to my Greek tavern, I hope you don't mind The bouzouki player 'cause we'll be hearing him quite a lot!

De stem is krachtig gebleven en fraai, maar na een eerste volledige beluistering denk ik dat ik plaats gaan nemen in het reptielenkamp, dan wel bij de lower residents in huize Premo. Voor mij is het te veel en/of te eenzijdig.

Moest me inhouden om niet hoppa te gaan roepen en met schoteltjes te gaan gooien. Plinge-plinge-plinge-plinge-pling, linkerbeen schuin rechts naar voren en terug, stapje opzij en verder met het rechterbeen, schuinlinks naar voren.

Nee, nee, niet opkroppen die emoties! Laat het gaan. Gooi die schotels met een gerust hart door de keuken. Ga desnoods naar de kringloper voor een paar setjes a 10 cent per stuk. Dat gekletter doet je goed. En dansen, ga gerust extatisch dansen. En wij willen beelden, beelden...(kan op youtube gepost worden).

Ik zie een Griekse avond in de Domstad aankomen als de horeca weer open gaat

Ik schrijf me hierbij in! De ouzo laten we voor wat het is (niet te drinken dat spul) - we doen een fijne Rhône wijn en dansen de sirtaki. Mjuman leidt...in extase.

Heerlijk om de zang van Brendan Perry weer te horen.

Ik snap de commentaren wel over de eenzijdigheid van het geheel wel: ik heb het zelf ook (zelfde gaat op voor de nieuwste Cave op piano). In het begin stoort het totaal niet en vind ik het, zeker in combinatie met die zalige stem, zelfs rustgevend.
Maar 40 minuten is dan net even iets te veel van het goede. Een ietsiepietsie meer variatie had voor het nodige vuurwerk kunnen zorgen, nu is het tegen het einde de spreekwoordelijke nachtkaars die langzaam dooft.

Laat in het begin het volume lekker vol open en demp dit naarmate het album volgt zodat het langzaam verdwijnt als achtergrond. Of dat nu de bedoeling is dat er niet toe. Werkt prima wat mij betreft.

We zijn in (ongeduldige) afwachting van de versoepeling. Als dat een optie is, mag aERodynamIC ook aanschuiven in de taveerne. Hoorde van de week dat er - in horecakringen gepleit wordt voor een onderscheid maken tussen restaurants - "droge horeca" en café's - "natte horeca" (met als veronderstelling dat de droge eerder open zouden kunnen). Vraag is dan wel of zo'n MuMe'anistisch ensemble in zo'n Griekse taveerne de boel wel droog zou kunnen houden Blijft natuurlijk wel de ideale release party voor het album van Brendan Perry als ie zelf aanwezig is!

Dit reptiel gaat bij Premo op zolder zitten. Deur dicht zodat de benedenverdieping zijn ding kan doen. Het is een mooi album. En wat zingt Perry prachtig! Dat het als "te veel" en/of "te eenzijdig" kan worden ervaren, begrijp ik. Stijl en klankkleuren zijn idd eenvormig. Het begin van het album is aanmerkelijk sterker dan het vervolg. En naar mijn gevoel had Perry het album naar een hoger niveau kunnen tillen door (veel) meer zijn eigen draai te geven aan de rebetiko. Ik ben niet goed op de hoogte van de rebetiko, maar de vraag is ook wat dit album toevoegt aan deze Griekse "blues". Is de originele rebetiko niet "the real thing" om te beluisteren?

Na de eerste opwinding, beken ik dat de eenvormigheid wel op de loer ligt. Ook besef ik dat Perry veilig te dicht bij de Griekse traditie is gebleven en er te weinig een eigen draai aan heeft gegeven (zoals Harrison de Indiase muziek benaderde). Toch vind ik Perry’s klagelijke crooner stemgeluid heel goed passen bij de rebetiko en toont zijn veelzijdigheid door alle muziekinstrumenten zelf te bespelen.

Kleine ramp dit... trek dit zeer moeilijk voor een heel album... te eentonig... spijtig...

Eerllijk gezegd had de laatste DCD hier ook niet voor onverdeeld muzikaal genoegen gezorgd. Dat album heb ik wel aangeschaft, maar het is gedeeld gebleven, omdat ik het via Tidal beluister. Achteraf denk ik dat Perry zijn kompas toen al op een voor mij minder welkome koers had ingesteld. Er zijn imo interessantere combi's van 'Balkan meeste West-Europe' te vinden dan dit album.

De twee vorige albums van Brendan Perry vind ik ronduit geweldig. Maar dit doet me echt te veel denken aan een Souvlaki schotel die aangeprezen wordt op zo’n geplastificeerd A4-the met foto van hompen vlees. Maar dit is vleesch...noch visch en voor het eerst vind ik het includen van traditionele elementen in de muziek van DCD/Perry gezocht en een gimmick. Eigenlijk gewoon geen ene ruk aan.

Voegt niet veel toe, behalve dat, volgens mij, Perry de eerste Engelse uitvoering van de rebetiko geeft en hij alle instrumenten zelf bespeelt. Daarnaast zijn de lyra en bouzouki verdraaid lastige instrumenten om te bespelen, zelfs voor ervaren gitaristen als Perry.