Interessant te lezen hoe dit album twee kanten opvalt. In het verleden, laten we zeggen rond 2013/4 vond ik DeWolff live stukken beter dan op plaat. Daar viel een jonge, enthousiaste band te horen die het echte songschrijven nog niet helemaal onder de knie had. Live wisten de heren er een enorm spektakel van te maken.
Voor mij is Wolffpack een teken dat een en ander meer in balans is. Een flink aantal van deze songs vind ik geweldig. Ze klinken niet alleen goed, de songs hebben koppen en staarten, de melodieën zijn sterker en de balans tussen de drie is regelmatig optimaal, zodat de orgelsound extra opvalt en dan weer de gitaar. Het album is een teken van hoe de band gegroeid is. Zeker als ik het afzet tegen een album als 'Grand Southern Electric'. Hier waren ze teveel onder de indruk van de "grote" Amerikaanse producer. Live werden de songs geweldig uitgevoerd. Nu weten ze zelf heel goed wat ze willen.
Het resultaat is een prachtig, gevarieerd album, waar classic rock samenkomt met soul en wat funk. Om over de samenzang niet te spreken. Er staan nogal wat lekkere koortjes op Wolffpack.
O.k., hierboven ietwat mopperende MM-collegae, inmiddels vindt mijn vriendin DeWolff ook leuk en wil mee naar een concert zodra we weer mogen. Ik zie dat als positief. "She's also a singer in a rock and roll band".
Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op
WoNoBloG.