Son House - Father of Folk Blues (1965)

Deze wordt mij door Amazon aangeraden omdat ik daar ooit de ´complete recordings´ kocht van Robert Johnson. Is er iemand die me hier iets over kan vertellen? Is het net zo iets?

fredpit wellicht (vanochtend vroeg in ´wat draai je nu´)?

Hmm.. is net zoiets.. Waarbij de opnamekwaliteit van deze Son House wat beter is. Verder spelen ze beiden de z.g. Mississipi blues wat je zo ongeveer als de basis van de pop/rock mag beschouwen.

Gevoelsmatig vind ik Son House wat 'kaler'..eerlijker...een beetje folkachtig ongelooflijk intense zang zonder dat het schreeuwerig wordt Dit is naar mijn idee de pure echte blues. Begeleid op een rammelend gitaartje is het in al zijn simpelheid erg krachtig...

Robert Johnson is wat meer ..opgefokt (niet helemaal het goede woord) en is dan ook wat meer rock&roll zeg maar. En Robert Johnson heeft natuurlijk die mysterieuse/obscure waas Slechts twee foto's bekend, omgekomen bij kroeggevecht, en de eerste r&r 'legende' die op 27 jarige leeftijd overleed, maar ja..hij schijnt dan ook zijn ziel aan de duivel te hebben verkocht op de 'crossroads'... het verhaal zal je waarschijnlijk bekend zijn en zoniet, zoek het eens op.

Het verschil tussen Son House en Robert Johnson is dat er van Son House latere opnames zijn gemaakt nadat hij herontdekt is in de jaren 60...Het levensverhaal van deze Son House is ook erg de moeite waard en helemaal "des blues" (Vrouwen, drank, moord, de goot) Het andere verschil is dat Son House dus wat ingetogener en meer ..blues is. Robert Johnson heeft iets meer show.

Bluesfreaks zien Son House als blues in zijn meest pure vorm.

Ik heb deze cd in ieder geval al 5* gegeven en ik verwacht hem binnen korte tijd in mijn 10.

John the Revelator

kippenvel

Zeker. Als ik dit hoor en zie, meeknip met vingers of tap met mijn voeten dan ben ik verkocht..Zouden ze dat bedoelen met de crossroads

Hoe dan ook, dit is voor mij de kern. Dieper kun je niet gaan wat moderne muziek betreft. Als ik dit hoor, voel ik afrika, en ervaar ik ook waar moderne muziek vandaan komt. Naast het simpele gegeven van de man met zijn gitaar bevat het ook nog iets wat niet te bevatten is...een oergevoel wat in moderne tijden, lijkt het wel, verloren is gegaan. Authentieke, essentiele angsten, driften en menselijkheid...Intens.

Ik zal binnenkort nog eens het een en ander toevoegen van deze man. De vroege opnames zijn, hoewel van mindere kwaliteit, zeker zo krachtig als deze latere.

Och ik had deze helemaal niet in mijn updates. Ik zie nu pas fredpit´s gloedvolle betoog.

Wel; vandaag heb ik deze gekocht toen ik m zag liggen voor 6 euro, en net de eerste beluistering gedaan. Inderdaad is de zang van uitzondelijke kwaliteit,

Van de hoesinfo: hoewel opgenomen in de mid 60´s, wordt hier de blues gespeeld in de oervorm, zoals die zelfs dus nog van invloed is geweest op Robert Johnson. Essentiele en mooie plaat.

Ik was eens aan het denken, omdat dit een artiest is waar ik veel affiniteit mee heb, maar treffender dan hoe jij het hierboven zegt kan ik het niet neerzetten.

Nog steeds kan ik hier alleen maar vol be -en verwondering naar luisteren. Ik bedoel, dit kan net zo goed van Mars komen... zo ver staat dit van de hedendaagse wereld en muziek af. En van mijzelf.

Dat oergevoel inderdaad... ik kom er met mijn kop niet rond, maar het is prachtig om te luisteren en ervaren

Daar waar Robert Johnson me toch niet helemaal bij het nekvel wist te grijpen, ben ik nu al bij de 1ste luisterbeurt weg van deze muziek. Klinkt zeer overtuigend zoals goeie blues dat horen te doen

Son House is voor mij het perfecte voorbeeld voorbeeld van blues.. Kaal, maar toch weet het je bij de strot te pakken. Rauw en eerlijk zoals blues hoort te zijn .

Ben zelf niet zo van de Robert Johnson. Wel van deze, Son House.
Prachtige blues. Voor mij denk zo'n beetje het 'begin' aangezien zowel Johnson (stijl en kwaliteit van muziekmateriaal) als Leadbelly (kwaliteit van muziekmateriaal) mij onvoldoende anspreekt.

N.b.
Mochte er ooit een heropname komen van de originals van Lead Belly ben ik de eerste....

Bij nummers als Kind Hearted Woman Blues en They're Red Hot - en waarschijnlijk nog wel een paar - kan ik mij dat goed voorstellen. Maar over het algemeen valt dat toch behoorlijk mee, of niet?

Ik vind de blues van Son House verder wel geweldig, maar voel het niet half zo intens als ik die van Robert Johnson voel. Death Letter is wel een waanzinnig mooi liedje. Die draaien we gewoon nog een keer!

Welnu, dan kun je het je al bij minstens 4 nummers goed voorstellen, dan zijn er vast ook nog wel een paarnummers waarbij je het je enigszinds en best wel kunt voorstellen. daarnaast behoren een beetje en na herbeluistering ook nog tot de mogelijkheden. Dan zitten we al zo'n beetje aan de helft van het totale ouvre van de heer R Johnson. M.a.w., het valt niet " behoorlijk" mee.

En wie zijn die "we"?

Mwah.. Ik denk het niet. Maar aangezien jij ook 'wat meer' en 'iets meer' zegt, ben ik het in principe wel met je eens.

En "we".. tja, ik lijd aan een meerderwaardigheidscomplex en tel mezelf dan ook altijd voor twee. Puntje van kritiek waar ik aan moet werken, maar we komen er wel uit.

puur, verder zijn hier geen woorden voor! Ik kan hier intens van genieten

Uit de documentaire 'It Might Get Loud' (=zeker een aanrader) blijkt dat ook Jack White van de White Stripes een groot bewonderaar is van deze legende. Heerlijke album overigens. Pure eerlijke blues met geen noot te veel.

Het mooie aan deze muziek is dat je er op de een of andere manier een complete levenshouding in terug hoort.

Puur, maar ook aan de saaie kant. Soms zelfs even helemaal geen instrumentatie, andere momenten alleen maar de gitaar. Overigens kan de beste man wel zingen, alleen niet zo goed als andere grootheden in het genre.

"Father of Folk Blues" is een treffende titel voor dit album. Het doet Eddie James "Son" House eer aan. Folk blues of delta blues of hoe je het noemen wil, maar dit is een van de meest basale vormen van muziek, de echte oervorm. Son House komt hard bij je binnen als je luistert naar "Father of Folk Blues". Alles wat de blues zo echt maakt komt voorbij: vrouwen, intriges, misdaad, religie, geweld. Alle zonden van het leven worden door Son House met de meest mogelijke intensiteit gezongen en gespeeld. Op een oude akoestische gitaar met een bottleneck snerpt hij door je ziel. De opnamen zijn oud, maar verrassend goed en helder. Vele van de nummers heb ik al in diverse uitvoeringen gehoord door een keur aan artiesten, maar om ze nu origineel te horen maakt ze zoveel malen mooier. "Death Letter" blijft hartverscheurend, maar de nummers die wat mij betreft het meest impact hebben, zijn juist de a capella nummers (enkel ondersteund door wat handgeklap). Alleen de stem van Son House, verder helemaal niets op "John the Revelator" en "Grinning in Your Face" is bloedstollend mooi. Juist door die soberheid voel je het leven van de beste man aan je voorbijtrekken. Emotie ten top. Persoonlijk vind ik Robert Johnson iets intenser en rauwer, maar door de kwaliteit van de opnamen is misschien "Father of Folk Blues" van Son House iets genietbaarder. Maar zowel Robert Johnson als Son House relativeren alle moderne muziek terug tot de kale essentie: de blues.