Myles Kennedy - The Ides of March (2021)

Het nummer “The Ides of March” WAUW !!! Dat maakt me wel heel nieuwsgierig naar de rest van het album.

Geen strot tegenwoordig beter geschikt om  rock of metal te zingen dan die van Myles Kennedy. Bij Alter Bridge en Slash, waar ie al de dienst uitmaakt, bewees hij dit ten overvloede. Nu gaat hij met z'n talent als zanger-gitarist-songwriter voor de tweede maal solo en opnieuw gooit hij hoge ogen. De sound is nog steeds ongeveer die van Alter Bridge/Slash, energieke heavy rock die verder invloeden ontleent bij pioniers als Led Zeppelin. Luister wat dit betreft zeker naar het hoopvolle epische titelnummer, pièce de résistance, geënt op de chaos van de shutdown, meeslepend staaltje van stem- en instrumentenbeheersing. Naast de 2 andere prijsnummers, 'Get Along' en 'In Stride' bewijst Myles ten overvloede in hoeveel rock- en bluessubgenres hij wel thuis is. In zijn geheel een sociaal strijdbare plaat, ontloken in tourbussen, gerijpt in een tijdsgewricht vol in de knoop geraakte burgers, hijzelf inbegrepen. Topplaat!

Mijn review op Zware Metalen

Drie jaar geleden maakt Myles Kennedy indruk met zijn eerste soloplaat The Year Of The Tiger, een ingetogen en stemmig album waarin het overlijden van zijn vader op jonge leeftijd centraal stond.

Dat The Ides Of March uitbundiger uitpakt wordt duidelijk in het openingsnummer Get Along. Deze uptempo bluesrocker zou niet misstaan op een album van Joe Bonamassa, al doet het flauwe en lichtvoetige refrein behoorlijk afbreuk aan het nummer. Op A Thousand Words verraadt het gitaarwerk dat Kennedy zich heeft laten inspireren door Slash, maar het nummer mist de impact die het werk van zijn broodheer doorgaans wel heeft. Tegen de tijd dat het op deltablues geënte In Stride halverwege is, neemt de teleurstelling over dit album al flink de overhand.

Het titelnummer doet de valse start echter snel vergeten. The Ides Of March is een epos van jewelste waarop Myles laat horen wel degelijk boeiende liedjes te kunnen schrijven. Dit nummer houdt ergens het midden tussen Hotel California en Stairway To Heaven en is zonder concurrentie het prijsnummer van het album en een van de beste nummers dat dit jaar zal verschijnen!

Helaas vervolgt het album daarna weer het pad van de eerste drie nummers met bluesnummers waar gretig gebruik gemaakt wordt van zo’n beetje elk denkbaar cliché. Alleen Love Rain Down, Moonshot en Wanderlust Begins komen wat mij betreft nog boven het maaiveld uit. Het frustrerende van dit alles is vooral dat Myles Kennedy in de uitvoering laat horen wat een geweldenaar hij is. Het album is fantastisch ingezongen en zijn gitaarspel is om van te watertanden. Ook de ritmesectie met bassist Tim Tournier en drummer Zia Uddin levert een uitstekende prestatie.

De bluesliefhebber zal prima uit de voeten kunnen met deze plaat, en ik kan me voorstellen dat dit album prima ter opluistering kan dienen van een barbecue met vrienden op een mooie zomeravond tegen de tijd dat met Corona weer gewoon een matig biertje bedoeld wordt. Op het moment van schrijven van deze review is het echter al dagenlang grauw en regenachtig weer en is de zomer nog ver weg.

Best wel een tegenvaller, dit tweede solo-album van meneer Kennedy. Het songmateriaal is aan de voorspelbare en vrijblijvende kant, met slechts sporadisch een positieve uitschieter. Het epische titelnummer zit fraai in elkaar, Hotel California meets Stairway To Heaven, maar ook die track weet me niet echt te raken. Het is me allemaal net iets te geforceerd en bedacht. Daar waar zijn eerste solo-album zeer persoonlijk en emotioneel was, is deze tweede wat mij betreft nogal afstandelijk en vlak. Steviger, dat wel, maar een stuk minder goed.