Pfoeh, wat ben ik blij dat ik graag naar muziek luister. Zo leer je met enige regelmaat nieuwe dingen kennen, zoals dit album van percussionist Ray Barretto, half waanzinnig maar volledig in zijn sas te zien op de albumcover. De opener is meteen zo onweerstaanbaar dat je tijdens de tweede track al om genade roept omdat je dansbenen in brand staan. 't Mag echter niet baten.
Nu ben ik zelf allerminst van het dansende type, maar ik kan het wel voelen. Zo voel ik de titelsong na een verschroeiende opening van bijna 9 minuten als een bezwering aan; hap naar adem, maar blijf toch vooral op je hoede. Zoiets. En dan krijg je ineens volbloed popmuziek. Of het briljant is, zoals
ArthurDZ hierboven zegt, weet ik niet. Vermakelijk is het zeker wel!
Voor het overige is dit gewoon een onvervalst feestje, met de afsluiter als langgerekte koortsdroom. Ik kende Barretto al van
Blues Walk van Lou Donaldson, maar dit is toch nog een ander paar mouwen!
4 sterren