IJsland blijft een bijzonder land. De inwoners zijn praktische, creatieve en strategische denkers, wat het hoge aantal schakers verklaart. Met een inwoneraantal van onder de vierhonderdduizend mensen leveren ze een mooi aanbod aan op het muzikale vlak. Op internationaal gebied zijn artiesten als Björk (The Sugacubes), Of Monsters and Men, Múm en Sigur Rós behoorlijk succesvol, gevolgd door de meer op techno gerichte bands als GusGus en Fufanu. Van laatstgenoemde levert zanger Kaktus Einarsson nu met Kick The Ladder zijn eerste soloplaat af.
Het donkere prachtige titelstuk Kick The Ladder sluit mooi aan bij de duistere grimmige elektro postpunk van Fufanu. Zware ondoordringbare duistere geluidsgolven met daar doorheen die dagdromende vocalen van Kaktus Einarsson. Tekstueel weet hij het mooi te verwoorden. Om je verder te ontwikkelen moet je het verleden achter je laten. Of deze keuze gevolgen heeft voor de verdere voortzetting van de band Fufanu durf ik niet te zeggen. Het gezelschap verkeert op social media al een jaar in ruststand. Dit verontrustende teken van leven doet het ergste vermoeden. Ook de nachtelijke disco van Ocean’s Heart behandelt het ontsnappen uit de dagelijkse sleur. De zanger zet definitief zijn zinnen op het buitenland om daar een carrière op te bouwen en laat Fufanu blijkbaar een stille dood sterven.
Dat de koele natuurlijke omgeving zijn invloed op het songschrijverschap uitoefent mag blijken uit die troosteloze eenzame sfeer die over de plaat heen hangt. Door de toevoeging van de beats en bas weet Kaktus Einarsson het mooi te herplaatsen in het heden waardoor de plaat toch stukken lichter is dan het werk van Fufanu. Kick the Ladder gaat over los laten en verlatingsangst, niet alleen het afscheid nemen van vroegere bandmaatjes staat hierbij centraal. De eenzame nachten gescheiden van een geliefde; de een vertrouwd thuis, de ander in een vreemde hotelkamer. Misschien wil Kaktus Einarsson gewoonweg niet meer op tournee. De keerzijde van het roem samengevat in persoonlijk verdriet. Een vrijbrief wat als excuus gebruikt wordt om zich los te koppelen van Fufanu.
Ondanks dat het niet direct tot je doordringt zijn veel van de synthesizergeluiden vervangen door warme akoestische instrumenten. Samen met de Franse jazzpianist Thibault Gomez is er gezocht naar organische sfeer supplementen om een unieke softpop sfeer te creëren. Zijn bijdrage sluit aan bij de regenachtige sound die in de jaren tachtig vooral vanuit Glasgow Europa overspoelde. En als er dan toch gebruik gemaakt wordt van klassieke middelen, dan passen ze de bespeelwijze zodanig aan dat het toch een unieke sound oplevert. Daardoor is het heel bijzonder dat Kaktus Einarsson toch dat ijzige new wave gevoel oproept. Spookachtige E-bow effecten maken van 45rpm een mooie mysterieuze track welke misschien zelfs nog als afsluiter nog beter tot zijn recht komt.
Het vervelende is dat deze werkwijze zo perfect is uitgevoerd dat de nuance verschillen minimaal opvallen. De benadering is hoe dan ook stukken popgerichter doordat die hedendaagse folk amper opzichtig zijn. Het experimentele No Runaway begint als een The Young Gods achtige track, de ommekeer komt als de souljazzpiano van Thibault Gomez de verantwoording opeist en er een commerciële twist aan geeft. Daydream Echo valt op vanwege de kinderlijke percussie en de speelse bas. Ook hier hoor je in eerste instantie niet terug dat er vrijwel geen gebruik van keyboards wordt gemaakt. Och, de een zweert bij een klassieke fiets, terwijl de ander met minimale inspanning van een e-bike geniet. Mij bevalt die aardse aanpak in ieder geval prima!
Kaktus Einarsson - Kick the Ladder | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com