Frost* - Day and Age (2021)

1e single released: Frost* - Terrestrial (Official Video) - YouTube

Single klinkt heel erg als Lonely Robot. Alleen de keyboards (in overdrive) maken duidelijk dat dit om Frost* gaat.
Wel goed, maar niet weggeblazen nog.

Je hebt gelijk. Ik ken de band niet echt. Luister nu de 2de maal naar de single en heb zowat hetzelfde gevoel als jij.
Ik heb slechts 1 cd van Lonely Robot ( nl Please come home ) , maar dat kan ik beter smaken .

FROST* - Day And Age (OFFICIAL VIDEO) - YouTube

Tweede single. Schijnt een ingekorte versie te zijn van de album versie van dit nummer (origineel is 12 minuten )

Ik zit dit nu al een paar dagen te luisteren en ik geniet er echt wel van.
"Milliontown" was een uniek album toen het uitgebracht werd. "Experiments In Mass Appeal" was (voor mij) een teleurstelling. Een aantal (zeer) goeie ideeën, ondergesneeuwd in 'middelmatigheid' en (vooral) een te groot verschil tussen hard en zacht.
"Falling Satellites" was een verrassing en kwam voor mij tussen het eerste en tweede album in. De EP "Others" deed me wederom niet zo veel.

Dit nieuwe album doet mijn hart wel weer sneller kloppen. "Milliontown" wordt niet overtroffen, maar het komt toch aardig in de buurt!
"Milliontown" is nog steeds een uniek album, al moet ik zeggen dat ik na 15 jaar eigenlijk alleen nog Hyperventilate, Black Light Machine en Milliontown luister.

Sommige nummers lopen in elkaar over en thema's worden herhaald. Dit doet mij vermoeden dat we met een (losjes) concept te maken hebben. Ik las ergens dat het gaat om het uitzenden van informatie in een wereld die niet luistert, omdat ze teveel bezig zijn met het uitzenden van informatie. Lang leve de social media...

Ik ga er nog eens een paar keer goed naar luisteren!

Dat ga ik ook zeker doen; de 1e luisterbeurt beviel goed, waarbij het titelnummer wel meteen het hoogtepunt is wat mij betreft...

(En ja, John Mitchell drukt er erg z'n stempel op, maar dat is een klasse artiest binnen de prog, dus wat is daar mis mee ? )

Na de eerste luisterbeurten vond ook ik het titelnummer meteen de uitschieter.
Nu zijn mijn oren (en ogen) meer gericht naar de het grote 'Kill The Orchestra - Return To Fade' . Wat mij betreft is het een lang nummer gezien de prachtige overgang. Islands Life wil ik ook even de aandacht geven.

De plaat groeit! Gelukkig.

"Day and Age" is inderdaad verrassend goed. Soms komt een band bij toeval op je pad. Bij Frost* is dit het geval. Heel bijzonder. Eerst het album maar eens aan een paar luisterbeurten onderwerpen. Mij is ook wel duidelijk dat "Day and Age" een absoluut groei album is.

Inderdaad; absoluut een groeier, mooi vooruitzicht voor het komend (lang) weekend. Naast de nieuwe VOLA Witness natuurlijk en voor de afwisseling nog een vleugje Gojira - Fortitude tussendoor, natuurlijk...

Op zich staat het hier op deze link nog niet aangegeven maar op Spotify staat ook het gehele album (deel 2) maar dan zonder zang. Dat is ook zeer mooi om te beluisteren en laat ook de muzikale kwaliteit van de band horen.

Geeft zeker een meerwaarde aan het toch al sterke album. Het is dubbel genieten en er is ook veel te genieten en te beluisteren op (en van) het hele album. Ik denk zelfs dat ik het titelnummer 'Day and Age' (met zang) één van de beste releases in het Prog genre van de afgelopen 10 jaar vind. Ik heb het nummer de afgelopen twee dagen echt al 20 x beluisterd en het gaat maar niet vervelen.

Heerlijk !

"Day and Age" ligt nu een paar dagen op mijn draaitafel en het album groeit en groeit... Wellicht een rare gedachte mijnerzijds maar... de Canadese band Rush was helaas genoodzaakt te stoppen maar gelukkig is er Frost*, in mijn beleving treedt Frost* met "Day and Age" in de voetsporen van Rush.

Inderdaad, ook een hoogtepunt, maar eigenlijk is dat natuurlijk van toepassing op het gehele album: echt een topper in de hedendaagse vooruitstrevende Prog !

Zo, het is bijna eind mei maar ik heb (tot nu toe) mijn nummer 1 voor het eindejaarslijstje 2021 al klaar staan.
Wat een verrassing vol met spanning, topkwaliteit van muziek, stuwende patronen die maar door blijven gaan, warmte, vol geluid en sfeer, speelplezier, kwalitatief geweld en van het éne hoogtepunt naar het andere en het houdt maar niet op. Zowel de gezongen als de (zelfs nog net iets betere) volledig muzikale versie.

Ik doe het niet vaak maar deze krijgt de volle mep van mij!

Day and Age is een album met een stortvloed aan muzikale wendingen, een moddervet geluid en redelijk goede zang op schijfje een. Het is wel belangrijk dit spektakel met volle aandacht te blijven volgen. Met andere woorden: het is muziek dat mij niet echt geschikt lijkt om tijdens de administratie óf zoiets dergelijks als stofzuigen aan te horen. Maar bij een lekker partijtje schilderen (op doek) zou dit best wel eens heel aardig uit kunnen pakken.

Tenminste... als je niet binnen de lijntjes hoeft te blijven.

Nou Alicia, jij maakt het jezelf niet gemakkelijk met al die activiteiten onder het muziekluisteren, of ligt de prio bij jou juist andersom...?

Om een album echt door te laten dringen werkt voor mij persoonlijk het beste: koptelefoon op en een stevige wandeling door de natuur maken; heerlijk !

In de natuur luister ik naar... de natuur. Kikkers, vogels enzo. Anders mis ik weer goede fotomomenten. Maar bij tekenen en schilderen is een mooi geluid wel prima gezelschap. Ieder z'n ding natuurlijk.

Halfje erbij!

Muzikaal dik in orde. Nog wat vaker luisteren om te beoordeln of ik ook kan wennen aan de zanger...

hoe dat zo?

Dat zijn er 2 in dit geval, dus dat gaat vast wel lukken...

Als ik "Day and Age" draai dwalen mijn gedachten automatisch af naar het latere werk van Rush ("Snakes & Arrows" en "Clockwork Angels"). Puur gevoelsmatig en geheel persoonlijk.

Het is sinds dit album ook een trio, Nathan King, Jem Godfrey en John Mitchell.
Wel maken ze itt Rush wel gebruik van (3) gastdrummers, maar goed dat laatste zou destijds bij Rush wel heel raar zijn geweest
Muzikaal hoor ik hier overigens nauwelijks raakvlak met Rush.

Nog eens met hoofdtelefoon geluisterd. Is ook vriendelijker naar mijn vrouw toe, eerlijk is eerlijk, en muzikaal is het album meteen in punten gestegen. Qua zang vind ik het wel fors achter blijven bij het muzikaal vakmanschap.

Een vergelijking met Rush ? Nu ben ik, sinds kort, Rush aan het ontdekken met A Farewell to Kings en Moving Pictures dus ik heb nog maar weinig 'kennis' van deze band. Maar, wat ik wel bijzonder vind is dat ik zowel Frost* (met dit album) en de muziek van Rush overeenkomsten vind hebben met The Police. Een soort driehoek dus.

Luister bv op dit album eens naar de muzikale versie van 'Day and Age'. Regelmatig bepaalde overeenkomsten met het geluid van Andy Sumners. De bas heeft vaak dezelfde stuwing die een Sting ook hanteert. In andere nummers (hangt af van de drummer die de stokken hanteert) is het werk vergelijkbaar met Copeland (zeer strak, veel hi-hat combi's met zeer snelle ritmes). En juist die gitaarlijntjes, baswerk en drums herken ik ook (soms) bij Rush. Die eerste minuut van 'Island Life' is zo herkenbaar bij de andere twee bands.

Pluspunt hier nog voor Frost* is dat de toets partijen hier een paar niveaus boven The Police (wanneer gebruikt) als Rush ligt.

Maar echt niet dat het volledige album overeenkomt met zowel Rush en The Police. Nee, dit album heeft echt een eigen smoel met ontzettend veel speelplezier. Ik denk wel dat juist dit speelplezier ook bij Rush en The Police te vinden is op bepaalde albums. En ook heel veel energie !

Ik zit momenteel, voor de zoveelste keer, te luisteren naar de muzikale versie van het titelnummer en wederom kippenvel en puur genieten. En dan komt de rest van het album er nog als een dikke bonus erachteraan..

Vet album dat voor mij niet echt heel erg klinkt als iets anders. Ik denk dat Frost* aardig origineel is vergeleken met veel andere prog acts. Aardig goed gezongen en dat is ook een pluspunt. Voorlopig 4* maar hier zit denk ik nog wel rek in. Nu begonnen met de rest van de discography met als eerst Milliontown. Eerste nummer klinkt alvast goed, maar voor mij wel herkenbaarder om een of andere reden.

pffff staat al bijna hele dag op repeat. Wat is dit opeens ingeslagen als een bom. Mooi gevarieerd album en zelfs het laatste nummer, dat ik eerder nog wat vervelend vond, ligt inmiddels goed in het gehoor. Ik hoor er echt van alles in. Sommige nummers hebben een vleugje van Peter Gabriel, maar het blijft overal zijn eigen sound houden. Nergens wordt het echt progressief geneuzel om het geneuzel en toch is het album een van de progressievere acts van de afgelopen jaren. De popinvloeden lopen ook niet achter en lopen eerder voor op wat we tegenwoordig veel horen. Ik ben om, halfje erbij en wie weet nog meer in de toekomst.

Het epische openende titelnummer is te gek, maar daarna zakt het album helaas flink in. Met een song als het vreemde The Boy Who Stood Still kan ik bijvoorbeeld niet zoveel. Gelukkig herpakt de band zich vanaf het poppy Island Life en komt het toch nog goed met de plaat. Vooral het afsluitende tweeluik Kill The Orchestra/ Repeat To Fade is prachtig. Niet het beste werk van deze progressieve rockband, al met al, maar wel weer een mooie aanwinst binnen het oeuvre.

Frost* is een band die ik al een aantal jaren ken, maar schijnbaar nooit echt goed aandacht aan gegeven heb. Wat ook wel blijkt uit het feit dat ik bij geen enkele album een cijfer of bericht heb achtergelaten. Waarom dat is weet ik ook niet. Muzikaal ligt het me best goed namelijk. Zo ook dit album weer. Deze keer maar eens mijn best doen om er daadwerkelijk een cijfer aan te hangen.

, ben benieuwd naar je waardering; doe je best...

Heb er een halfje bij gedaan, een naar boven afgeronde 4*. Muzikaal zit het wel snor op dit album.

Momenteel lichtelijk geobsedeerd door deze plaat. Heerlijk energieke muziek. Elk nummer is top. Het luistert heel lekker weg.

En toch was ik deze plaat bijna weer vergeten. Fascinerend want hij ligt enorm lekker in het gehoor. Dus laat ik er dan direct maar een cijfer aan plakken, dan zie ik hem sowieso aan het eind van dit jaar weer naar boven komen.

Goed. Muzikaal zit het dik in orde hier. Heerlijk energieke en speelse plaat waarbij ze er hoorbaar veel plezier in hebben. Vooral het begin en het eind van de plaat zijn erg sterk. Tussendoor zakt het toch wat in. Ook fijn dat ze aan het eind weer terugverwijzen naar het begin, maar dat zal wel onderdeel van het concept zijn. Iets waar ik me dan weer totaal niet in verdiept heb.

De zang is niet direct het sterkste punt. Nergens storend (gelukkig), maar opvallen doet het allerminst. Het doet me daarbij wat denken aan de oude Steven Wilson zang. Het past bij de muziek, trekt nergens de aandacht, voegt wel iets toe maar springt er nergens, in zowel positieve als negatieve zin uit.

Day and Age klinkt enorm fijn, is heerlijk energiek en raakt precies de juiste progressive snaren. Waarom ik ze dan elke keer uit het gehoor verlies is me echt een raadsel.