menu

John Grant - Boy from Michigan (2021)

mijn stem
3,62 (68)
68 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: Bella Union

  1. Boy from Michigan (7:38)
  2. County Fair (5:09)
  3. The Rusty Bull (7:59)
  4. The Cruise Room (4:15)
  5. Mike and Julie (6:20)
  6. Best in Me (5:18)
  7. Rhetorical Figure (3:59)
  8. Just So You Know (7:58)
  9. Dandy Star (6:55)
  10. Your Portfolio (5:48)
  11. The Only Baby (9:39)
  12. Billy (4:25)
totale tijdsduur: 1:15:23
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
John Grant behoort al wat jaartjes tot mijn grote favorieten. Ook live altijd van hem kunnen genieten. Ik waardeer zijn constante 'vernieuwingsdrang' in zijn eigen muziek, ook al vind ik niet alles altijd even geslaagd.

Zo mooi als Queen of Denmark wordt het nooit meer denk ik, maar is dat niet vaker het geval met inmiddels gesettelde artiesten?! Bijna al mijn mijn grote helden evenaren die ene (of paar) klappers niet echt meer, zo ook John niet.

Ik verwachtte dan ook geen Queen of Denmark part 2. Maar de richting van Pale Green Ghosts zou ook heel mooi wezen. En eigenlijk denk ik wel dat het een beetje die kant op gaat.
De elektronische snufjes zijn aanwezig, de wat oudere jaren '80 sound ook, maar de gekte op dat vlak lijkt iets minder dan op de twee voorgangers. Minder geforceerd en dat vond ik op Pale Green Ghosts ook niet het geval, waardoor ik dat album heel hoog heb zitten.

Toch hou ik het qua waardering gelijk aan Love Is Magic en Grey Tickles, Black Magic. Niet omdat ik moeite heb met de wat mindere magie door de jaren '80 popsound, maar omdat de nummers iets minder pakken of raken.
Het is ook gewoon zo dat Grant zoals bijna al mijn helden voortborduurt op wat al gedaan is. Dan merk je toch een beetje dat de spanning en opwinding weg is. Wel kan ik nu al wel zeggen dat dit voor mij op de derde plaats zou eindigen qua John Grant albums.

Is dat erg? Welnee! Het is nu gewoon elke keer hopen dat het degelijk is en dat je er met plezier naar kunt luisteren, en dat is hier zeer zeker het geval.
Boy from Michigan is wat je mag verwachten van deze sympathieke artiest en we hebben er gewoon weer een aantal fijne nummers bij gekregen op deze manier.

De minpuntjes? De lelijke hoes, en de nummers hadden best wat korter gemogen wat mij betreft.

avatar van Venceremos
3,5
Ducoz schreef:
Mij bekruipt daarbij het gevoel dat ik het wel allemaal eerder van hem heb gehoord, zij het in een iets andere en misschien beter jasje.

Precies, wat een monotone brij.

Elk opeenvolgend album van Grant werd wat minder, wat geen straf hoeft te zijn met zo'n debuut. Elke worp kende wel z'n absolute uitschieters en het aanstekelijke plezier droop er vaak van af.

Echter wordt voor mij nu wel de grens van voldoende/onvoldoende bereikt. Stroperige, te lang uitgesponnen nummers met vlakke melodielijnen. Gisteren bij wijze van vergelijking nog even Pale Green Ghosts op gezet tijdens het sporten; die is scherp, direct en gevarieerd.

Grant de juiste keus gemaakt vwb de singles, relatief gezien de aantrekkelijkste songs van deze veel te lange zit.

Vervelend om dit te constateren bij een artiest die ik hoog heb zitten.

avatar van henrie9
4,5
Lockdown, 2020-2021. In het verre Reykjavik telt John Grant z'n lidtekens, begint er aan z'n hoogst persoonlijke Ijslandsuite. Na de vreemde begintonen -begint hier de 'The Shining'-soundtrack?- doemen de als vanuit wolken scherper wordende contouren van zijn getroubleerde vaderland Amerika op, van zijn geboortestreek ook. In de suite, een sleutelvers, "Никогда не извиняйтесь чем вы стали. Всё что мы имеем заработали потом и кровью", diep in 't stuk verborgen, "Verontschuldig nooit voor wat je bent geworden. Alles wat we hebben is met zweet en bloed verdiend." (In 'Your Portfolio').
Nja, het beeld door de songs opgeroepen is ambigu. Een aantal scenes verre van fraai. De synths klinken er o zo dissonant donker, knellend en bijtend. Daarnaast zijn er ook die andere, warme, zo luchtig dansende, zo tedere, of grappig en frivole als wat. Er is z'n hunker naar de zorgeloze kindertijd, z'n roze kinderlijke onschuld. Vergeten we daarin de scary movie in 'Dandy Star', dan toetsen z'n drie beginsongs de Michiganperiode als nostalgie ten top. John groeit vervolgens op in Denver in een voor zijn geaardheid vijandige conservatieve omgeving vol masculiniteit. Ie is dan ook laat uit de kast gekomen, pas rond z'n vijfentwintigste. Wat een totale openheid hier van John Grant! 'The Cruise Room', over 'zijn dingen met een vriend, waarover ze toen het fijne niet wisten'. Aandoenlijk! 'Mike and Julie', prachtige schets over de moeilijkheden met het aanvaarden van zijn geaardheid. " 'k Weet dat ik toch niet mijn hele leven op de loop kan. Schande over mij als ik anderen laat beslissen over wie ik ben." Of 't melancholisch wringende terugdenken aan z'n bedvriendje 'Billy  (in 'Billy')... Slíkkén! Vergeet zeker ook niet z'n schitterende ode bij leven aan z'n dierbare geliefden, 'Just So You Know', andere song dit om in te kaderen. Wat een songwriter. Maar zoals Roger Chapman op zijn uitstekende laatste, veegt de volwassen John tegelijk ook fel schertsend, minachtend, bijna absurd de vloer aan met de kwalijke American-dreamlucht, gevestigde machten, 't meedogenloze kapitalisme, geldzucht, de US aan flarden en met tegenwoordige waarden die enkel bastaards als Trump voortbrengen ('The Only Baby'). Z'n continu meesterlijk spel met de taal! In het engels, duits, russisch, hem totaal om 't even. Neologismen en 't cynisch citeren van de lege woordenschat der bekrompenen, hi-la-risch! De muziekband, de sound dient overal consequent en synchroon de uitzonderlijke lyrics. Als een Rufus Wainwright op zijn melodische best, een even mooie nasale bariton, z'n stem is een sterinstrument. Maar ook veel synths dus hier, in tal van stijlen, epische soundtrack, retro wave, synthpop, elektronische drums. Ze volgen de sfeer, onderlijnen de charmante muzieklijnen. Maar net zo John's mooie piano en bekoorlijke blazers. En een dank ook voor 't puntgave werk van Cate Le Bon, z'n producer-maatje...
Wat een wonderbaarlijk pakkende zit, wat een diepmenselijke plaat! John Grant, boy from Michigan, je vurige rechteroog ziet het vlammend en schiet. Doe vooral verder, zelfs als een Don Quichote, hard tegen de molens in (DQ in 'Just So You Know'). Grotesk of niet, "никогда не извиняйтесь", verontschuldig je vooral niet, je herinnert je tenminste de maatstaven van beschaving. Daarop heeft inderdaad niemand, nooit, persoonlijk noch maatschappelijk, op in te leveren. Weergaloze luisterplaat dit.

avatar van erwinz
4,5
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: John Grant - Boy From Michigan - dekrentenuitdepop.blogspot.com

John Grant - Boy From Michigan
John Grant klonk op zijn vorige soloalbums wat wisselvallig, maar het prachtige klinkende Boy From Michigan evenaart het niveau van zijn debuut Queen Of Denmark en gaat er hier en daar overheen

John Grant leek zijn kruit na de meesterwerken met The Czars en zijn solo droomdebuut Queen Of Denmark verschoten te hebben, maar hij heeft de oude vorm hervonden op het geweldige Boy From Michigan. Het is een album vol echo’s uit het verleden van John Grant en met name echo’s van zijn solodebuut, maar deze echo’s vloeien prachtig samen met de atmosferisch klinkende elektronica op het album. De productie van Cate Le Bon is prachtig, de instrumentatie inventief, de zang van John Grant geweldig en dan zijn er ook nog eens de ijzersterke songs en de persoonlijke en vaak donkere teksten van de Amerikaanse muzikant, die vijf kwartier lang in topvorm verkeert.

Het lijkt wel of ik bij ieder nieuw album van John Grant weer ben vergeten waar de Amerikaanse muzikant vandaan komt. Ik associeer zijn naam nog altijd zeker niet onmiddellijk met de meesterwerken van de Amerikaanse band The Czars, die met Before...But Longer uit 2000, The Ugly People Vs. The Beautiful People uit 2001, Goodbye uit 2004 en Sorry I Made You Cry uit 2006 voor mij vier onbetwiste meesterwerken afleverde.

Over het solowerk van John Grant is mijn mening minder uitgesproken. Zijn solodebuut Queen Of Denmark uit 2010 vond ik prachtig, maar bij alle sindsdien verschenen albums had ik mijn reserves, zeker wanneer de inmiddels al een tijd vanuit het IJslandse Reykjavík opererende muzikant zich omringde met een flinke batterij elektronica en zijn songs de theatrale kant op gingen. De drie albums die John Grant na Queen Of Denmark maakte hadden allemaal hun momenten, maar ik vond ze geen van allen zo indrukwekkend als het solodebuut van John Grant of de albums die hij maakte met The Czars.

Het deze week verschenen Boy From Michigan opent met atmosferische en wat psychedelisch aandoende elektronica, maar na een lang intro begint John Grant aan een popsong die ook niet had misstaan op Queen Of Denmark. Waar de instrumentatie op dit album vooral aansloot bij de singer-songwriter muziek uit de jaren 70, klinkt Boy From Michigan moderner. Dat is deels de verdienste van de elektronica, maar ook de soms wat jazzy en soulvolle klanken op het album zorgen ervoor dat het nieuwe album van John Grant moderner klinkt dan zijn debuut, zonder alle elektronica en met name de beats van de voorgaande albums nodig te hebben.

Op Boy From Michigan gaat het weer om de tijdloze songs en die zijn vrijwel zonder uitzondering prachtig (het ene wat theatrale uitstapje hoeft van mij niet zo). John Grant bekeek het leven nooit door een roze bril, maar Boy From Michigan klinkt nog wat donkerder en somberder. John Grant keert terug naar zijn jeugd en alle jaren waarin hij worstelde met zijn homoseksualiteit in zijn aartsconservatieve vaderland. Persoonlijke ervaringen worden fraai gecombineerd met de teloorgang van de Verenigde Staten, die John Grant niet voor niets een jaar of tien geleden de rug toe keerde.

Boy From Michigan is een donker album, maar de songs op het album zijn prachtig. Veel songs op het album herinneren, zeker wanneer de piano domineert, aan het zo goede solodebuut van John Grant of zelfs aan de prachtplaten van The Czars, maar Boy From Michigan borduurt zeker niet fantasieloos voort op alles dat hij eerder maakte.

Het nieuwe album van de Amerikaanse muzikant valt op door een bijzonder fraaie instrumentatie, die trefzeker is gevangen in de al even mooie productie. Voor die productie tekent Cate Le Bon, die wederom laat horen dat ze niet alleen een geweldig singer-songwriter is, maar ook een uitstekend producer.

Net als Queen Of Denmark zit Boy From Michigan in muzikaal opzicht vol verwijzingen naar de jaren 70, maar de songs zijn dit keer ook voorzien van een sausje uit de 21e eeuw, zeker wanneer de elektronica wat zwaarder maar zeer smaakvol wordt aangezet. Het wordt allemaal gecombineerd met de prachtige zang van John Grant, die na een aantal wat mij betreft wat wisselvallige albums op Boy From Michigan twaalf songs en vijf kwartier lang (!) zijn klasse etaleert. Erwin Zijleman

Gast
geplaatst: vandaag om 15:48 uur

geplaatst: vandaag om 15:48 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.