menu

Wayne Shorter - The Soothsayer (1979)

mijn stem
4,04 (23)
23 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Blue Note

  1. Lost (7:14)
  2. Angola (4:48)
  3. The Big Push (8:19)
  4. The Soothsayer (9:36)
  5. Lady Day (5:31)
  6. Valse Triste (7:35)
  7. Angola [Alternate Take] * (6:38)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 43:03 (49:41)
zoeken in:
avatar van Choconas
4,5
Het verhaal van de briljante Amerikaanse saxofonist en componist Wayne Shorter zal allicht bekend zijn. In de begintijd van zijn carrière speelde Shorter met Horace Silver, Maynard Ferguson en Art Blakey's Jazz Messengers. Hij maakte echter pas echt furore toen hij tussen 1964 en 1969 deel uitmaakte van het magistrale kwintet van Miles Davis, waarmee hij onder meer Nefertiti (1967), In a Silent Way (1969) en Bitches Brew (1969) opnam. Ook werkte hij samen met Herbie Hancock en Joe Zawinul, die hij allebei bij Davis had leren kennen. Met Zawinul richtte hij in 1970 de legendarische jazzrockgroep Weather Report op. Bovendien ging hij vanaf 1977 een langdurige samenwerking aan met Joni Mitchell. Naast dit alles timmerde Wayne Shorter ook solo behoorlijk aan de weg. Zijn platen uit de jaren zestig zijn het bekendst: Juju (1964), Night Dreamer (1964), Speak No Evil (1965), The All Seeing Eye (1965) en Adam's Apple (1966).

Het voorliggende album, The Soothsayer, is eveneens opgenomen in de jaren zestig (op 4 maart 1965 in de Van Gelder studio, om precies te zijn), maar is om de één of andere reden pas uitgebracht in 1979. Het album is duidelijk een stuk minder bekend, getuige ook de momenteel 12 stemmen op deze website. The Soothsayer hoeft echter bepaald niet onder te doen voor de hiervoor genoemde albums, want Shorter toont hier onomwonden zijn vakmanschap. De eerste vijf composities vol melodie en geestdrift zijn van eigen makelij, terwijl het laatste nummer een magistrale vertolking is van Valse Triste van Jean Sibelius. Zowel Shorters sublieme saxofoonspel als de topbezetting tillen het album naar een zeer hoog niveau. Wat betreft die bezetting: McCoy Tyner (piano), Ron Carter (contrabas), Tony Williams (drums), Freddie Hubbard (trompet), James Spaulding (altosaxofoon), echt de crème de la crème! The Soothsayer is daarmee zeker één van mijn favoriete albums van Wayne Shorter en mogelijk zelfs mijn favoriet.

avatar van AOVV
4,0
Bizar dat dit album bijna 15 jaar op de plank is blijven liggen. Speak No Evil vind ik een geweldig album, maar deze moet daar nauwelijks voor onderdoen. Een nummer als Angola klinkt zo pittig en levendig; onmogelijk om stil te blijven zitten! Daarnaast staat er ook wat melancholischer aandoend werk als Lady Day op, vernoemd naar de iconische zangeres Billie Holiday. Ook de vertolking van Valse Triste van Sibelius vind ik erg geslaagd.

Veel meer woorden hoef ik er niet aan vuil te maken, me dunkt; Choconas haalt het hierboven allemaal reeds aan. Dit swingt gewoon heerlijk alle kanten op!

4 sterren

avatar van Sandokan-veld
4,0
Na een gezamenlijke luistersessie kan ik Choconas' verhaal grotendeels beamen (en dan bedoel ik 'eens zijn met' en niet 'projecteren op een muur'). Ik heb vaak wat moeite met de manier waarop Shorter creativiteit lijkt te verkiezen boven emotionele zeggingskracht, en aan het begin van de plaat werd ik daarin nog een beetje bevestigd. Vooral de B-kant is echter wonderschoon, met het titelstuk en de naar klassiek knipogende afsluiter als prijsbeesten. Vier sterren en een plekje in mijn playlist voor de komende tijd.

Dardan
Zoveel enthousiasme bij een van mijn favoriete saxofonisten werkt natuurlijk erg aanstekelijk Al zeker als het bestempeld wordt als "niet onderdoend voor zijn grootste werken" - het titelnummer zit zo ontzettend knap in elkaar dat ik het begin meteen wou herluisteren, Shorter's solo daarop behoort tot de meest indrukwekkende die ik tot nu toe van hem ken. Ironisch genoeg vond ik hem dan weer zeldzaam minder (dan de zijmannen) op het nummer daarvoor. Freddie Hubbard overtuigt in elk aspect van zijn spel zoals je van hem zou verwachten, James Spaulding kende ik voordien maar een beetje en laat verder een zeer sterke indruk achter. Elk nummer hierop is érg goed gebracht, zelfs die alternatieve take van 'Angola' is verbluffend! Bedankt aan de heren hierboven

avatar van Choconas
4,5
Dardan schreef:
Bedankt aan de heren hierboven

Graag gedaan, ik ben blij dat deze plaat van Wayne je zo goed bevalt! Zeker ook één van mijn favoriete saxofonisten.

avatar van Mssr Renard
5,0
Weer zo een Blue Note plaat van 15 jaar eerder. Dus opgenomen in 1965. Het maakt het er niet gemakkelijker op.

avatar van Mssr Renard
5,0
Chronologisch valt deze plaat tussen Speak No Evil en Et Cetera (uitgebracht in 1980) in.

In de bezetting Shorter/McCoy/Hubbard/Carter/Spaulding/Williams en daarmee één van de weinige of misschien wel de enige plaat met Tony Williams die er aardig op los timmert, maar wat wil je met zo een volle bezetting. Ik houd er wel van, en deze scoort wat mij betreft net zo hoog als die andere jaren '60-platen van Shorter.

Gast
geplaatst: vandaag om 02:25 uur

geplaatst: vandaag om 02:25 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.