menu

Frank Zappa - You Can't Do That on Stage Anymore, Vol. 4 (1991)

mijn stem
4,03 (54)
54 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Rykodisc

  1. Little Rubber Girl (2:57)
  2. Stick Together (2:05)
  3. My Guitar Wants to Kill Your Mama (3:20)
  4. Willie the Pimp (2:06)
  5. Montana (5:47)
  6. Brown Moses (2:38)
  7. The Evil Prince (7:12)
  8. Approximate (1:49)
  9. Love of My Life Mudd Club Version (1:58)
  10. Let's Move to Cleveland Solos (1984) (7:11)
  11. You Call That Music? (4:07)
  12. Pound for a Brown Solos (1978) (6:30)
  13. The Black Page (1984) (5:15)
  14. Take Me Out to the Ball Game (3:02)
  15. Filthy Habits (5:40)
  16. The Torture Never Stops Original Version (9:14)
  17. Church Chat (2:00)
  18. Stevie's Spanking (10:52)
  19. Outside Now (6:10)
  20. Disco Boy (3:00)
  21. Teen-Age Wind (1:54)
  22. Truck Driver Divorce (4:47)
  23. Florentine Pogen (5:10)
  24. Tiny Sick Tears (4:30)
  25. Smell My Beard (4:31)
  26. The Booger Man (2:46)
  27. Carolina Hard Core Ecstacy (6:28)
  28. Are You Upset? (1:30)
  29. Little Girl of Mine (1:41)
  30. The Closer You Are (2:05)
  31. Johnny Darling (0:52)
  32. No, No Cherry (1:26)
  33. The Man from Utopia (1:16)
  34. Mary Lou (2:14)
totale tijdsduur: 2:14:03
zoeken in:
Joy
ook maar ff een puntje of wat geven

vind deze iets minder dan de overige ycdtos uitgaves

nog steeds uitermate zappa natuurlijk, maar minder boeiend

Joy

avatar van Reinbo
5,0
Stevies Spanking is een geweldige versie. Steve Vai mag helemaal los gaan van Zappa, die het zelf ook allerminst slecht doet.

avatar van kaztor
5,0
Heb 'm gister weer eens afgespeeld, en.... verdorie, dit is een heerlijke verzameling muzikale en geniale momenten. Veel medley-achtige stukken worden aangelengd met man's handje voor muzikaal vakmanschap van retestrakke bands. Net zoals de andere delen klinkt deze ook heerlijk gedoseerd.

5.

avatar van dj maus
2,0
Veruit het minste deel uit de serie.
Ook weer veel 80's spul met een steriel bagger-geluid.

Gelukkig maakt de originele versie van The Torture Never Stops het de aanschaf dan toch weer waard.

avatar van ricardo
4,5
Ben ik met je eens dj maus ik vind dit ook het minste deel van de serie van 6. Het doet me niet echt veel, en het komt op mij allemaal wat minder geinspireerd over dan wat ik van Zappa gewend ben. Maar door enkele lekkere stukken wel een voldoende nog.

avatar van ricardo
4,5
Cd 2 ben ik nog eens aan het beluisteren van deze plaat, maar die vind ik toch wel erg goed nog, en beter dan cd 1.

LocoHermano
De laatste die ik heb binnengesleept van de YCDTOSA-serie, omdat ik door de commentaren vermoedde dat dit zeker niet mijn favoriet zou worden (steriel jaren '80 geluid etcetera.). Gelukkig zit ik er helemaal naast, prettige afwisselende bende, beter dan 1, 5 en 6, van hetzelfde niveau als 3 en net onder 2.

avatar van ricardo
4,5
Goede plaat ook deze van de YCDTOSA reeks. Aan deze moest ik eerst even wennen, maar ook deze is zoals alle live platen van Zappa gewoon een 5 waard natuurlijk. Veel jaren 80 spul, maar erg lekker gewoon.

avatar van ricardo
4,5
ricardo schreef:
Ben ik met je eens dj maus ik vind dit ook het minste deel van de serie van 6. Het doet me niet echt veel, en het komt op mij allemaal wat minder geinspireerd over dan wat ik van Zappa gewend ben. Maar door enkele lekkere stukken wel een voldoende nog.
Onzin natuurlijk, ik heb hem nu meerdere malen beluisterd, maar hier staan erg veel zeer goede stukken op. B.v de Pound For A Brown Solo's, dat klinkt als een gitaarsolo, maar is volgens mij een keybord. Erg mooi nummer vind ik dat en gegarandeerd kippevel. Ook The Black Page vind ik super klinken. Of de Let's Move To Cleveland Solo's, of de org versie van The Torture Never Stops. Of van cd 2 het nummer Outside Now. Ik vind deze net als vol 3 en 2 erg goed. Ik vind cd 1 van vol. 5 nog de minst goede, verder ben ik met ieder deel erg blij van deze YCDTOSA reeks.

avatar van ricardo
4,5
Van alle YCDTOSA delen heeft deze de minst aantal stemmen en veruit het laagste gemiddelde. Hoe kan dat nou, want naar mijn mening is deze na deel 2 de beste uit de reeks van 6. Ik vind deze gelijkwaardig aan deel 3. deel 1, 6 en 5 vind ik gewoon minder goed dan deze deel 4. Prachtige vituoze stukken staan hierop, vooral op cd 1. Is er dan niemand anders die dat verder hoort dan?

avatar van Maartenn
5,0
Maartenn (crew)
Ricardo, ik sluit me volledig bij je aan. Wat is het toch een verademing om naar deze plaat te luisteren. De nummers zijn even divers als de samenstelling van de bands (wat natuurlijk op alle YCDTOSA's zo is) en alle nummers zijn meer dan het beluisteren waard.

Stem verhoogd naar een 5.0*

Antonio
ricardo schreef:
B.v de Pound For A Brown Solo's, dat klinkt als een gitaarsolo, maar is volgens mij een keyboard.


Het is een Mini-Moog, bespeeld door Peter Wolf.
Mijn inziens een van de coolste geluidseffecten ever

avatar van ricardo
4,5
Jammer dat er voor een mooi live album als deze niet erg veel animo is. Gewoon Zappa op zijn best, en hoort gewoon bij de beste 10 platen van Zappa voor mij.

Antonio
Heb hem toevallig sinds gister weer in mijn cd-speler zitten en wat weer een diversiteit aan muzikaal genot op deze twee schijfjes.

Met name de versie van The Evil Prince is echt een pareltje, net een soort van mini-opera

Niet veel artiesten hebben zulk geniaal rest-materiaal als dat Uncle Frank dat heeft, dat is zeker...

avatar van freakey
4,0
half sterretje erbij, ben nu de hele serie weer aan beluisteren (in omgekeerde volgorde) en hij bevalt me beter dan eerder....

Nog steeds niet de beste uit de serie toch.....

avatar van ricardo
4,5
Deze vind ik t.o.v de andere delen aardig ondergewaardeerd, hier staan echt hele mooie nummers op vind ik, samen met cd 1 van deel 2 en deel 3 volledig voor mij het beste van deze reeks. Ook hoort de tweede cd van deel 5 er nog bij vind ik.

Deel 1 en 6 vind ik echt mindere albums t.o.v de andere 4 delen.

Als complete albums van deze reeks vind ik deze en 3 gewoon de besten.

avatar van freakey
4,0
typisch he, ik vind 1, 2, 5 en 6 de beste....

avatar van ricardo
4,5
van 5 en 2 vind ik maar 1 cd echt steengoed. Van 2 vind ik Duprees Paradise gewoon te langdraderig gerekt. 1 en 6 hebben mijn aandacht niet in het bijzonder weten te trekken. Op 3 en 4 staan veel mooiere hoogtepunten naar mijn idee die er echt bovenuit springen. Maar ik houd dan vooral van de instrumentale en virtuoze stukken, en niet van de flauwe en melige gekkigheid. Ja daar houd ik wel van maar moet daar dan echt zin in hebben.

Stijn_Slayer
Haha, die Jim Morrison parodie is best geinig.

avatar van Stalin
Stijn_Slayer schreef:
Haha, die Jim Morrison parodie is best geinig.


And your father, your tiny sick father
Is beating his meat to a Playboy magazine
He's got it rolled into a tube
And he's got his tiny sick pud stuffed in the middle of it
Right flat up against the centerfold
There he is, your father with a tiny sick erection
And you walk in and you say:
"Father, I want to kill you"
And he says: "Not now, son, not now!"


Link

Stijn_Slayer
Dit is de zin waar je doorkrijgt dat het om Morrison gaat: ''you take a mask from the ancient hallway.''

Daarvoor had ik echt zoiets van

avatar van freakey
4,0
ricardo schreef:
van 5 en 2 vind ik maar 1 cd echt steengoed. Van 2 vind ik Duprees Paradise gewoon te langdraderig gerekt. 1 en 6 hebben mijn aandacht niet in het bijzonder weten te trekken. Op 3 en 4 staan veel mooiere hoogtepunten naar mijn idee die er echt bovenuit springen. Maar ik houd dan vooral van de instrumentale en virtuoze stukken, en niet van de flauwe en melige gekkigheid. Ja daar houd ik wel van maar moet daar dan echt zin in hebben.


Ik ben vooral GEEN fan van Zappa's 1984 tour opnamen, veel te klinisch, de ziel is er uit gevirtuoosd, vandaar dat ik mn. vol. 3, maar ook vol 4, weinig / minder beluister dan andere volumes....

avatar van Stalin
freakey schreef:

Ik ben vooral GEEN fan van Zappa's 1984 tour opnamen, veel te klinisch


Moet zeggen dat ik deze mening jaren geleden ook deelde, met name inderdaad dat klinische Über-jaren 80 geluid waarin deze band met 2 keyboards en de elektronische drums van Chad Wackerman nogal onder te lijden had.

Toch is mijn mening sindsdien wel aardig bijgedraaid en als je door die ''jaren 80 saus'' heen kan kijken, dan blijken er in een hoop gevallen toch zeker wel compositionele parels uit naar voren te komen.

Luister bijvoorbeeld eens naar Zappa's solo op Advance Romance van YCDTOSA Vol.3: is toch wel een van mijn favoriete solo's van de gehele 12cd's tellende serie

Voor de rest maken de lol en het speelplezier waar de mannen zichzelf on stage schuldig aan maken ook een hoop goed, alhoewel ik me kan voorstellen dat het voor anderen weer een reden zou zijn om af te haken...

Hi-Yo, Silver! Away!
The diamond is the hardest substance known to man
Thank you, Masked Man, thank you!

avatar van Maartenn
5,0
Maartenn (crew)
Hmm, ik kan me inderdaad wel voorstellen dat het klinisch overkomt, maar dat was nou eenmaal de jaren '80 sound - love it or hate it! Persoonlijk vind ik dat Zappa dat in zijn liveconcerten niet zo erg ten gehore brengt, op zijn albums uit die tijd echter (BWTHW) is dit wel terug te horen.

Hoe dan ook, zoals Stalin ook al zegt, de muzikale genialiteit doet de plasticen jaren '80 productie snel vergeten. Het drumspel van Wackerman is dan ook bij tijd en wijle om je vingers bij af te likken

avatar van freakey
4,0
Hee, het blijft wel Zappa natuurlijk... zelfs in de jaren 80 hoort ie bij de besten, maar.... als je zo'n veel te snelle, ontdaan van alle finesse, gelardeerd met allerlei toetsenlagen uitgevoerde Willie the Pimp afzet tegen het origineel.....

avatar van HammerHead
3,0
dj maus schreef:
Veruit het minste deel uit de serie.
Ook weer veel 80's spul met een steriel bagger-geluid.

Gelukkig maakt de originele versie van The Torture Never Stops het de aanschaf dan toch weer waard.


Helemaal mee eens, al kom ik vanwege The Torture Never Stops nog tot 3 sterren.

avatar van Sir Spamalot
4,0
“Well ladies and gentlemen: There ain't no hell. There is no such thing as hell. There is no hell. There is only FRANCE!”

Volume vier is aan de beurt in de reeks en sinds vrijdag zijn de zes cd’s druppelsgewijs in mijn bezit gekomen. Belangrijk verschil ten opzichte van de drie voorgangers is het ontbreken van twintig-minuten-plus-nummers want op Volume 1 stond het knappe Don’t Eat the Yellow Snow, op Volume 2 stond het te lange Dupree’s Paradise en op Volume 3 stond het ook te lange King Kong. Op Volume 5 en Volume 6 staan ook geen dergelijke lange nummers meer.

Laten we niet rond de pot draaien, ik vind dit opnieuw een heerlijk album, waar ik voor de zoveelste keer de loftrompet kan afsteken over de muzikaliteit van Frank Zappa, het hoge niveau van zijn muzikanten en de kwaliteit van de songs. In het boekje noemt Zappa een aantal nummers “unreleased”: Little Rubber Girl, You Call That Music, Take Me Out To The Ball Game, Church Chat, Tiny Sick Tears, Smell My Beard, The Booger Man, Are You Upset, Little Girl of Mine, The Closer You Are, Johnny Darling en No No Cherry. De andere titels zijn welbekend of zelfs klassiekers in zijn oeuvre.

Cd 1 bevat de eerste zestien nummers en kent met uitzondering misschien van het korte Approximate uitstekende songs. Zelfs een Brown Moses en the Evil Prince zijn hier prima uitgevoerd hoewel ze afkomstig zijn van het door enkelen verguisde Thing-Fish. In Let’s Move to Cleveland Solos staat de saxofoon van Archie Shepp en de keyboard van Allan Zavod in de schijnwerpers. Een woordje over die “unreleased” nummers: Little Rubber Girl is een traag grappig nummer met best pittige tekst, You Call That Music is gewoon een heel experimenteel nummer dat mij niet bevalt en Take Me To The Ball Game is een absurd nummer over honkbal. In Pound for A Brown staan de keyboard solo’s van Tommy Mars en Peter Wolf centraal, puur vakmanschap. De Baas heeft ook zijn solospot in The Black Page waar “the guitar does the talking!” Vanaf nummer tien wordt er niet veel gezongen, valt me op, en ik voel een invloed op de flow van het album maar het laatste nummer The Torture Never Stops is schitterend ingezongen en bluesy ingespeeld met een bijzondere gastrol voor Captain Beefheart! Jammer van de fade-out.

Cd 2 begint met Church Chat, de Snor die nog maar eens het instituut religie te kakken zet. Stevie’s Spanking is als een plaatsje nemen op een terras na een lange wandeling in de felle zon, afgepeigerd en scheel van de dorst een frisse Duvel bestellen en bij de eerste slok tintelingen van geluk doorheen het lichaam voelen sidderen. Wat een zalig gitaarspel van zowel Vai (eerste solo) en Zappa (tweede solo) en dit nummer mocht gerust een twintig-minuten-plus-nummer geweest zijn! Absoluut hoogtepunt voor mij en er volgen er nog: het is feest! Tiny Sick Tears is een declamerende Frank Zappa, Smell My Beard is een grappig verhaal verteld door George Duke en dient als inleiding tot The Booger Man. Geweldig blijft ook Carolina Hardcore Ecstasy met spetterende gitaarsolo. Are You Upset is MoI gekte, de Snor die een toehoorder op zijn plaats zet. Een zestal korte songs en/of covers volgen nog.

Volume 4 is uitstekend, niet mijn favoriet uit de reeks want voorlopig blijft dat Volume 1 maar ik heb er nog twee te gaan. Het is opnieuw een mooie mix tussen muzikale topprestaties, gekke humor en een paar keren ongein. De paar stukken die me niet bevallen doen voor mij geen afbreuk aan de rest van dit album, er is immers zoveel afwisseling te vinden.

avatar van Funky Bookie
3,5
Heel wisselvallig deze . Van hoge hoogten (Stevie's Spanking) tot diepe dalen (delen van CD1).
Toch blijft het leuk.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:51 uur

geplaatst: vandaag om 16:51 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.