menu

The Mountain Goats - Dark in Here (2021)

mijn stem
3,77 (37)
37 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Merge

  1. Parisian Enclave (1:25)
  2. The Destruction of the Kola Superdeep Borehole Tower (3:20)
  3. Mobile (3:42)
  4. Dark in Here (3:23)
  5. Lizard Suit (4:15)
  6. When a Powerful Animal Comes (5:26)
  7. To the Headless Horseman (3:54)
  8. The New Hydra Collection (2:28)
  9. The Slow Parts on Death Metal Albums (5:26)
  10. Before I Got There (4:14)
  11. Arguing with the Ghost of Peter Laughner About His Coney Island Baby Review (3:57)
  12. Let Me Bathe in Demonic Light (5:10)
totale tijdsduur: 46:40
zoeken in:
avatar van Tonio
5,0
Zo, da's onverwacht. Na het fantastische Getting Into Knives nu alweer een volwaardig album? Op hun site licht John Darnielle het zelf toe:

"The day after we wrapped Getting Into Knives we drove from Memphis to Muscle Shoals and recorded another album. This had been our plan all along, but 2020 had a way of expressing its feelings about plans. All the outside world was wild dark news and the record we made over the next week reflects that. Been waiting to tell you about it. Please welcome our solitary companion in the shadows, DARK IN HERE."

Dat is duidelijke taal!

Normaal luister ik niet snel naar het eerste vrijgegeven nummer op Spotify, maar bovenstaande tekst maakte mij erg nieuwsgierig. In ieder geval genoeg om mijn eigen regel eens te negeren.

Dit nummer (Mobile) is meer dan veelbelovend. Een kraakhelder geluid, geweldig gitaarwerk. En dan die intrigerende titels.

Wat duurt het toch lang voordat het 25 juni is ....

avatar van Lura
4,0
Tonio schreef:


Wat duurt het toch lang voordat het 25 juni is ....


25 juni duurt nog ff, vandaar dat ik het album nog niet beluisterd heb.

avatar van deric raven
4,0
Lura schreef:
(quote)


25 juni duurt nog ff, vandaar dat ik het album nog niet beluisterd heb.



avatar van Lura
4,0
Gezien je beoordeling, bevalt het album jouw dus wel, deric raven?!
Ligt waarschijnlijk in het verlengde van de voorganger, neem ik aan.

avatar van deric raven
4,0
Ja, eigenlijk zoals al hun laatste platen. Continu hoog niveau, maar geen echte uitschieters.

avatar van Lura
4,0
Als ik goed geteld hebt is dit, naast zes ep’s, intussen hun tweeëntwintigste studioalbum. Dark in Here is net als voorganger Getting Into Knives opgenomen in de legendarische Sam Phillips Recording Studio. Hun muziek is allang niet meer vernieuwend en dat vind ik totaal geen probleem. Je kunt het vergelijken met eten in je favoriete restaurant, waar men af en toe wat varieert met de gebruikte ingrediënten. Iedere nieuwe release wordt door mij beluisterd en daarvan heb ik achteraf nooit spijt, hun albums zijn altijd van degelijk niveau en frontman John Darnielle klinkt nog altijd even gedreven als dertig jaar terug. Het zal niet verbazen dat het nieuwe album weer in het verlengde ligt van de voorganger, alhoewel de teksten iets donkerder dan op de voorganger zijn. Als de albums van het niveau zullen blijven als Dark in Here dan kunnen John Darnielle en zijn mannen nog zeker twee decennia mee.

avatar van Tonio
5,0
Ik heb het album inmiddels 4 keer beluisterd. Voorlopig oordeel: ik ben het eens met deric raven en Lura dat dit album nagenoeg eenzelfde niveau heeft als de voorgangers In League with Dragons en Getting into Knives. En daar ben ik heel blij mee, want beide albums heb ik hoog zitten.
Het ziet er naar uit dat de geiten na een eerste bloeiperiode (2002 t/m 2009) nu weer een goede periode meemaken.

En hoewel niet schokkend, zijn er op dit album toch wat verschillen te horen t.o.v. genoemde voorgangers. Op de eerste plaats al hierboven genoemd: de donkere teksten, die John zelf toeschrijft aan de donkere begin corona-tijd toen ze het album aan het opnemen waren. Op de tweede plaats zijn er af en toe wat experimentelere fragmenten te horen, zoals onder andere het eindstuk van When a Powerful Animal Comes, of het King Crimson-achtige Lizard Suit. Zou die laatste titel soms een verwijzing zijn naar het album Lizard van die band?

Die wat bescheiden avant-gardistische elementen doen hun muziek goed. Heerlijk album, die is voorlopig niet meer van mijn virtuele draaitafel af te slaan.

avatar van Tonio
5,0
Ik schreef hierboven dat dit album voorlopig niet meer van mijn virtuele draaitafel af te slaan zou zijn. Nou zeg ik dat wel vaker, maar dit is over het algemeen symbolisch bedoeld.

Zo niet hier: Dark In Here heeft de hele week continu opgestaan, en dat ging niet vervelen. Gisteren dan eindelijk afgelost door de nieuwe van Jesse Marchant. Prachtplaat, die hoog gaat eindigen in mijn jaarlijst.

Maar vandaag kon ik het niet laten en keerde ik weer terug naar de geiten.

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Mountain Goats - Dark In Here - dekrentenuitdepop.blogspot.com

The Mountain Goats - Dark In Here
De Amerikaanse band The Mountain Goats overtuigt met een album vol muzikale hoogstandjes, maar ook vol memorabele songs, die binnen de Amerikaanse rootsmuziek een breed palet bestrijken

Dark In Here is het zoveelste album van de Amerikaanse band The Mountain Goats, maar de band klinkt na meer dan twintig albums nog altijd geïnspireerd en gedreven. Dark In Here laat het zo herkenbare geluid van The Mountain Goats horen en het is een geluid dat enorm veelzijdig is. De band uit Durham, North Carolina, kan uit de voeten met alles binnen de Amerikaanse rootsmuziek, maar hier blijft het niet mee. In muzikaal opzicht is het smullen van alles fraaie details die aan de oppervlakte komen, maar ook de zang draagt nadrukkelijk bij aan het eigen geluid van de band. En dan zijn er ook nog eens de aangename maar o zo knap in elkaar stekende songs. Heerlijk.

De Amerikaanse band The Mountain Goats werd precies dertig jaar geleden opgericht in Claremont, California, en heeft inmiddels meer dan twintig albums op haar naam staan. Ik was ooit een groot fan van de band en koester prachtalbums als Tallahassee uit 2002 en The Sunset Tree uit 2005, maar de afgelopen vijftien jaar liet ik de albums van de tegenwoordig vanuit Durham, North Carolina, opererende band om onduidelijke redenen meestal links liggen.

Het vorig jaar verschenen Getting Into Knives vond ik wel weer een erg sterk album en ik weet eerlijk gezegd niet waarom het album geen plekje op de krenten uit de pop wist te bemachtigen. Met terugwerkende kracht noem ik Getting Into Knives hierbij alsnog een uitstekend album, maar opvolger Dark In Here vind ik persoonlijk nog net wat beter. Beide albums horen overigens min of meer bij elkaar, want de dag nadat de band in de legendarische Sam Phillips Studio in Memphis, Tennessee, de laatste hand had gelegd aan Getting Into Knives verhuisde het gezelschap naar de fameuze FAME Studio in Muscle Shoals, Alabama, voor het opnemen van Dark In Here.

Dark In Here werd opgenomen op een moment dat de coronapandemie de wereld in zijn greep begon te krijgen en is mede hierdoor een stemmig album. Ik heb het altijd lastig gevonden om de muziek van de band goed te omschrijven en dat valt nog steeds niet mee. The Mountain Goats bestrijkt ook op Dark In Here een zeer breed palet binnen de Amerikaanse rootsmuziek en kan uit de voeten met alles van folk tot soul en van rock tot jazz.

Ik moet bij beluistering van Dark In Here ook met enige regelmaat aan The Waterboys denken, maar het niveau van dit album heeft de Schotse band al een tijd niet meer gehaald. Ik hoor overigens ook wel wat van The Go-Betweens, maar dan ondergedompeld in een bad van Amerikaanse rootsmuziek.

The Mountain Goats staan ook dit keer garant voor knap in elkaar stekende songs vol muzikale hoogstandjes, waarvoor dit keer ook nog de legendarische muzikant Spooner Oldham naar de studio in Muscle Shoals werd gehaald voor weergaloos orgelspel. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal fantastisch. Ieder instrument komt helder uit de speakers en levert een fraaie bijdrage aan het veelzijdige geluid van de band. De ritmesectie speelt werkelijk fantastisch, net als de pianist en ook de jazzy bijdragen van blazers en het gitaarwerk op het album zijn bijzonder fraai.

De zang van voorman John Darnielle voorziet de muziek van The Mountain Goats nog altijd van een uit duizenden herkenbaar geluid en het is geluid dat me dit keer uitstekend bevalt. Het knappe van Dark In Here is dat de muzikale hoogstandjes aaneen worden geregen, maar ondertussen maakt de Amerikaanse band ook lekker in het gehoor liggende songs. Niet alleen muzikale hoogstandjes worden aan elkaar geregen, maar ook genres, want het album dat folky opent wordt na een paar tracks voorzien van jazzy impulsen en eindigt soulvol.

Liefhebbers van tekstuele hoogstandjes worden ook nog eens rijkelijk voorzien van veel moois, wat Dark In Here nog voorziet van een extra dimensie. Ik ben de band de afgelopen 15 jaar wat uit het oog verloren, maar dankzij het bijzonder fraaie Dark In Here ben ik weer volledig bij de les. En met de koptelefoon krijgt het ultieme genieten nog een extra dimensie. Prachtalbum van deze bijzondere band. Erwin Zijleman

avatar van deric raven
4,0
Steal away at sundown, pick a place to hide
Check for signs of ambush, hunker down inside
Tired of running, tired of never standing still
Hear them riding up the hill

Just beyond your limits
Find the new frontier
I live in the darkness
It’s dark in here

Zomaar zinnen uit het veelzeggende asgrauwe titelstuk van Dark In Here, de wanhopige desperate sleuteltrack van de laatste The Mountain Goats plaat. Ook hier heeft corona zijn sporen achtergelaten. Voor John Darnielle is het de normaalste zaak van de wereld om zijn fans jaarlijks te trakteren op een nieuwe The Mountain Goats album. Het voelt wel anders aan nu hij zich noodgedwongen moet isoleren van de buitenwereld. De FAME studio in Muscle Shoals is nog meer een uitvlucht om zich te beschermen tegen de onzekere toekomst. Ondanks dat het gezelschap minimaal binding heeft met de omgeving, klinkt Dark In Here net zo aards als voorganger Getting Into Knives. Daar verwachtte ik al dat deze opvolger nog indringender en donkerder zou klinken, wat hier dus daadwerkelijk bevestigd wordt.

De grijze wereld staat stil, de kleurrijke natuur ontwaakt.

See the tall poppies with their tender fragile necks
Solomon in all his glory not arrayed like these
Bending in the wind like pilgrims on their knees

Felrode klaprozen bepalen het straatbeeld en begroeten al buigend in het doeltreffende The Destruction of the Kola Superdeep Borehole Tower de eenzame verlate autowegen. John Darnielle gebruikt het Russische boorgat als een open verbinding met de hel. Gastmuzikant Spooner Oldham gaat met zijn orgel het duel aan met de duizelende ronddolende bas van Peter Hughes en de bijtende sneren die uit de gitaar van John Darnielle ontsnappen. Jon Wurster is de ophitsende ceremoniemeester die dit akelige schouwspel met zijn marcherende drumslagen opstuwt. Bijbelse plagen en verwijzingen worden aangehaald in de luchtige Americana van Mobile, de historische aan de opslurpende duisternis ontsnapte Jonas figuur in de positie van veelbelovende grote wereldverbeteraar. Dat het hem niet lukt om de mensheid te redden komt sterk terug in het helse Armageddon decor van het gitzwarte Before I Got There.

Het traditionele folky Parisian Enclave neemt je mee naar het moment dat de kwetsbare stervelingen verplicht een schuilplaats opzoeken. Het is mooi hoe John Darnielle de mensheid vergelijkt met ratten. Het staat symbool aan de kapitalistische beschaving. Een bewoording welke ook gekoppeld mag worden aan de grote verspreiders van ziektekiemen, het slachtoffers eisende COVID-19 virus als de hedendaagse dodelijke variant op de pest. De percussie klinkt oud en versleten, als alarmbellen uit een ver verleden. Zoals verwacht is de toon behoorlijk pessimistisch. Uiteindelijk schept John Darnielle in het slotakkoord Let Me Bathe in Demonic Light geen hoopvol toekomstbeeld, maar geeft hij zich over aan de drang tot escapisme.

John Darnielle blijft de verhalende observator, een ingehuurde loungepianist die in het coole in toetsenpatronen uiteenbarstende Lizard Suit toekijkt hoe hooggeplaatste gasten hun ware identiteit verhullen in dure maatpakken. Een verrijking van het geluid, welke zich met een toevoegende veelvoud aan blazers en de backings van Susan Marshall en Reba Russell voortzet in de nachtclubsfeer van When a Powerful Animal Comes. Het tweede gedeelte van Dark in Here heeft het schemerige schaduwspel van de avond. Gedempte luistersongs boordevol intimiteit. Thematisch wijkt de nostalgie van The Slow Parts on Death Metal Albums af van de rest van het materiaal, muzikaal gezien bezit het wel die donkere schuifelende jazzbeleving.

Het is allemaal weer prachtig, al blijft het jammer dat John Darnielle zich niet alleen gericht heeft op die gefrustreerde onmacht van de kritische opstandige folksongs, of dit gegeven opzij schuift om een gepassioneerde jazzplaat te maken. Hij kan het allebei, het zou de leesbaarheid van Dark in Here alleen een stuk groter maken.

The Mountain Goats - Dark in Here | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van johans
4,0
Het voelde een soort van thuis komen. John Darnielles’ project “Songs For Pierre Chuvin” dat hij op zijn afgestofte Panasonix RX-FT500 boombox vorig jaar opnam , waarvan de opbrengst rechtstreeks naar zijn bandleden ging. Ter compensatie voor de tourloze periode. Dat resulteerde in een verzameling liedjes in hun meest pure, obscure en rauwe vorm. Urgent, gehaast en een onsamenhangend geheel, waar hij op onopgesmukte wijze zijn ziel blootgaf. Voer voor de fanatieke aanhang, die het experimentele lo-fi geluid van de begin periode van The Mountain Goats nog altijd innig omarmt.

Nu de Panasonic weer stof ligt te vergaren pakte hij met zijn band de draad weer op met het smaakvolle en afgestreken “Getting Into Knives”. Het meest volwassen, gepolijste en toegankelijke album tot nu toe schreef ik eerder dit jaar. Enigszins In diezelfde lijn ligt het verse “Dark In Here”, dat vrij snel na zijn voorganger is uitgebracht. Een perfect uitgebalanceerd en onderhoudend geheel. Het hoeft allang geen betoog meer, dat Darnielles’ hoofd overvol zit met ideëen voor liedjes

Net als “Getting Into Knives” is het recente “Dark In Here” opgenomen aan de vooravond van de pandemie in maart 2020 in het hartje van de Zuidelijke soul: Fame Studio in de Muscle Shoals, Alabama. Voor een stel muzikanten die aan hun nieuwste albums werkten net op het moment dat COVID-19 zijn intrede deed, zijn er slechtere plaatsen te bedenken om in quarantaine te worden geplaatst dan in het diepe zuiden van Amerika.

Tekstueel variëren de nummers op deze plaat van persoonlijke anekdotes tot verhalen over personages die met dreigend gevaar worden geconfronteerd. Een thema dat vaak genoeg voorkomt bij The Mountain Goats. “Muziek is alchemie. Een lied kan een donkere betekenis hebben, maar de ervaring om het samen op het podium te zingen en te delen met het publiek is extatisch, hoe triest het lied zelf ook is”.

De eerste single Mobile bevat legendarische muzikanten zoals Spooner Oldham (elektrische piano) en Will McFarlane (elektrische gitaar) vertelt mede bandlid Peter Hughes aan Daryl Sterdan van de Canadese weblog The Tinnitist. Hij vervolgt: The Mountain Goats speelt lang genoeg samen als een band om een ​​zekere mate van muzikale telepathie te hebben ontwikkelt. Het luisteren naar deze twee gasten onthulde een ander niveau van verbondenheid. Een die grenst aan het bovennatuurlijke.

Ondanks enkele opgewekte liedjes graven de berggeiten met rijke, maar sobere arrangementen in een mix van rock en folkmuziek opvallend in de duisternis. Een schemer plaatje. Zelfs een buitenstaander overziet in één oogopslag de situatie bij het zien van titels als Arguing With The Ghost Of Peter Laughner About His Coney Island Baby Review, To the Headless Horseman, The Slow Parts On Death Metal Albums en The Destruction of the Superdeep Kola Borehole Tower. De gelijknamige albumtitel zat al jaren vast in het creatieve brein van John Darnielle naast andere woorden en zinnen, die hij vaak opschrijft in notitieboekjes. Daar waar ze op hun beurt wachten om van titelidee naar volledig uitgewerkt nummer te gaan.

Het afsluitende Let Me Bathe in Demonic Light is als het beëindigen van een lange reis:

When I arrive at my preordained place
Hopeless but free
Lit up like a marquee shining over the freeway
Where will my long trail end?


Diezelfde vraag kunnen de luisteraars zich ook stellen.

avatar van jorro
3,0
Voor mij een hernieuwde kennismaking met de Mountain Goats. Het debuutalbum Zopilote Machine en opvolger Sweden staan in een spotify playlist. Daarna heb ik de band niet meer gevolgd,
Van Dark in Here in zijn totaliteit ben ik niet heel erg onder de indruk. De eerste helft van het album bevalt me prima, maar To the Headless Horseman , The New Hydra Collection en The Slow Parts on Death Metal Albums en de afsluiter doen we vrij weinig. Die nummers ontberen de spanning van de start van het album. De berggeiten vallen daarom toch een beetje van hun voetstuk.
3*

Gast
geplaatst: vandaag om 18:40 uur

geplaatst: vandaag om 18:40 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.