IK heb doorgaans niets met instrumentale albums (en ken Nick DiSalvo alleen via de e-mail die ik wel eens van Stickman Records ontvang). Op Hirschbrunnen brengt hij alle stukjes muziek samen die hij in de loop der jaren verzamelde, maar nooit iets mee heeft gedaan. Door de lockdown kreeg hij meer tijd en joeg zijn droom na. Het resultaat is Hirschbrunnen, een instrumentaal album waarin allerlei stijlen samen komen en tot een geheel zijn gesmeed. Zelfs binnen nummers slaat de sfeer volledig om, zodat telkens weer verrassing aangeboden worden.
Je kunt het bijna vergelijken met rondlopen in een oefencomplex voor bandjes. Uit iedere ruimte klinkt totaal andere muziek. Zo ook op deze plaat, maar dan gepresenteerd als een logisch geheel. Van jazzrock naar synth ambient en van stevige (prog)rock naar dromerige passages. Het komt allemaal voorbij.
Zoals ik al schreef, normaal ben ik vrij snel verveeld als er niet (ook) wordt gezongen. Hier merkte ik voor het eerste dat zang af zou kunnen leiden van het avontuur dat wordt aangeboden. Of Hirschbrunnen heel bijzonder is, kan ik daarom niet echt beoordelen. Ik kan me zelfs voorstellen dat dat niet zo is, maar voor mij is dit geweldig, zeer smaakvol en met veel fantasie gemaakt En, niet te vergeten, fantastisch ingespeeld.
Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op
WoNoBloG.