menu

Sleater-Kinney - Path of Wellness (2021)

mijn stem
3,13 (19)
19 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Mom+Pop

  1. Path of Wellness (2:40)
  2. High in the Grass (4:05)
  3. Worry with You (3:51)
  4. Method (4:20)
  5. Shadow Town (5:10)
  6. Favorite Neighbor (2:49)
  7. Tomorrow’s Grave (3:52)
  8. No Knives (1:16)
  9. Complex Female Characters (2:59)
  10. Down the Line (4:06)
  11. Bring Mercy (3:49)
totale tijdsduur: 38:57
zoeken in:
avatar van erwinz
3,5
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Sleater-Kinney - Path Of Wellness - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Sleater-Kinney - Path Of Wellness
Na het toch wat tegenvallende The Center Won’t Hold, kiest Sleater-Kinney op het al betere Path Of Wellness voor een mix van alles dat de band tot dusver heeft gedaan en een paar interessante nieuwe wegen

Als fan van het eerste uur was ik niet blij met de koerswijziging die Sleater-Kinney twee jaar geleden aan de hand van producer St. Vincent inzette. Op het zelf geproduceerde Path Of Wellness borduurt de tot een duo gereduceerde band deels voort op het vorige album, laat het af en toe de oude glorie herleven, maar zoekt het ook naar een nieuw geluid. Path Of Wellness is een stuk beter dan zijn voorganger, maar nog niet de mokerslag die de band vroeger zo vaak voor ons in petto had. Path Of Wellness klinkt meer dan eens als een typisch tussenalbum, maar het kan ook best zo zijn dat het tweetal vanaf nu van meerdere markten thuis is. Mijn oordeel is dit keer mild en bij vlagen (zeer) positief.

Sleater-Kinney was jarenlang een van mijn favoriete bands, tot in de zomer van 2019 The Center Won’t Hold verscheen. Door het plotselinge vertrek van drummer Janet Weiss was het energieke trio uit Portland, Oregon, gereduceerd tot een duo, dat in uiterlijk opzicht een ware metamorfose leek te hebben voltooid.

Dat was nog te overzien, maar de metamorfose van Corin Tucker en Carrie Brownstein werd helaas doorgetrokken in hun muziek (waarin Janet Weiss overigens nog wel te horen was). Sleater-Kinney maakte op haar eerste acht albums rauwe rockmuziek zonder opsmuk, maar op The Center Won’t Hold waren opeens een dikke laag opsmuk en flink wat flirts met aanstekelijke popmuziek te horen.

Het leek de ‘verdienste’ van producer St. Vincent, maar de op dat moment al zeer gelouterde muzikanten Corin Tucker en Carrie Brownstein waren er natuurlijk zelf ook bij. De koerswijziging van de band beviel me in eerste instantie totaal niet, maar een favoriete band schrijf je niet zomaar af en na enige gewenning viel er toch nog wel wat op zijn plek op The Center Won’t Hold, overigens zonder het niveau van prachtalbums als Call The Doctor, Dig Me Out, The Hot Rock, All Hands On The Bad One, One Beat, The Woods en No Cities To Love ook maar te benaderen.

Deze week keert Sleater-Kinney terug met album nummer tien, Path Of Wellness. Janet Weiss is dit keer echt niet meer te horen en ook producer St. Vincent keert niet terug. Corin Tucker en Carrie Brownstein produceerden het tiende album van Sleater-Kinney zelf en hadden zo maar terug kunnen keren naar hun oude geluid. Dat doet een tot een duo gereduceerde band helaas niet, al duiken er op Path Of Wellness wel degelijk flarden van de genoemde prachtalbums op.

Path Of Wellness klinkt een stuk minder overgeproduceerd dan zijn voorganger en dat is een stap in de goede richting. The Center Won’t Hold klonk niet alleen overgeproduceerd, maar schoof mij ook net wat teveel op richting pop. Dat doet Path Of Wellness af en toe ook, maar wel een stuk minder frequent en opzichtig dan twee jaar geleden.

Het nieuwe album van Sleater-Kinney is een album dat je als fan van het eerste uur snel en makkelijk aan de kant kunt schuiven, maar oude liefde roest wat mij betreft niet en die houding wordt beloofd. Uiteindelijk is Path Of Wellness een stuk meer rock dan zijn voorganger en lijkt Sleater-Kinney haar oude geluid niet helemaal vergeten.

Vergeleken met de topalbums van de band klinkt het hier en daar allemaal nog behoorlijk gepolijst en ontbreekt de energie van weleer, maar ik hoor op het album ook flink wat goede ideeën. Het zijn misschien zelfs wel wat teveel goede ideeën, want Sleater-Kinney lijkt maar lastig te kunnen kiezen tussen het geluid van de eerste acht albums, het geluid van het vorige album en nieuwe wegen die moeten worden verkend.

Ik veer op wanneer het ouderwets rechttoe rechtaan klinkt, maar ook de experimenten met een meer ingetogen geluid zijn in een aantal gevallen geslaagd, wat ook geldt voor de experimenten met bluesy gitaarlijnen en bijna proggy keyboards. Waar The Center Won’t Hold twee jaar geleden een grote ommekeer en wat mij betreft een stap in de verkeerde richting was, is Path Of Wellness een overgangsalbum dat een evenwicht probeert te vinden tussen oude successen en nieuwe wegen. Het is zeker niet mijn favoriete Sleater-Kinney album, maar een slecht album is het zeker niet. En het wordt ook nog wel een tijdje beter verwacht ik. Erwin Zijleman

avatar van Yak
2,5
Yak
En zo moet je stilaan gaan bekennen dat het woekerende Sleater-Kinney-vuur met elke release een stukje verder dooft. 'No Cities to Love' kostte wat tijd, moest een aantal missers overwinnen die ik van de dames niet gewend was, maar sloeg uiteindelijk naar de goede kant door. De vooruitgeschoven singles van 'The Center Won't Hold' deden vrezen voor het ergste, maar uiteindelijk schoot het album voor zeker de helft nog behoorlijk in de roos. Op 'Path of Wellness' krijgen de mindere kandidaten helaas dan toch echt de overhand.

Carrie Brownstein en Corin Tucker hadden op de albums na 'The Woods' tenminste nog de inspiratie om ook de mindere momenten weer terug in balans te krijgen. Tegenover elke drakerige 'The Future is Here' stond tenminste nog een 'The Dog/The Body', zogezegd. 'Path of Wellness' voelt als een album waaruit na een aardige start de inspiratie lijkt weg vloeien, en lijkt te weinig zelfkritisch en te makkelijk. Na het zoveelste intro op hetzelfde tempo en het zoveelste eenvoudige riffje blijf je soms achter met het gevoel dat er sinds het vorige nummer niets is veranderd, en juist dat is pijnlijk om te constateren van een band met zoveel geldingsdrang als Sleater-Kinney. Voorheen deden zelfs hun spaarzame mindere nummers iets met je, terwijl hun beste nummers voelden alsof er een tornado was langsgeraast waaraan niet te ontsnappen viel. Het nieuwe album is in vergelijking daarmee eerder een onmerkbaar briesje: slechts zelden écht vervelend, maar ook zelden opvallend, en dat is wel een erg lage ambitie.

Het begint nog behoorlijk hoopvol. 'Path of Wellness' is een übercoole inleiding, en ik ben benieuwd hoe 'High in the Grass' had geklonken als ze het in 1998 hadden opgenomen met de urgentie van destijds in plaats van de nette productie van nu. In het ongedwongen 'Worry With You' hoor ik weer helemaal waarom ik zo verliefd ben op die unieke stem van Carrie en die vraag/antwoord-gitaarpartijen van deze band.

Maar dan slaat het album om en wordt het allemaal te geforceerd. Waar 'Worry With You' Carrie op haar verleidelijkst is, horen we op 'Method' wat er gebeurt wanneer ze haar inspiratie volledig kwijt is. In 'Shadow Town' lijkt Corin met alle moeite niet verder te komen dan vermoeiende sfeerschetsen over “broken dreams”, wat in alles doet denken aan miskleun 'The Future is Here' van het vorige album. Na dit voorlopige dieptepunt volgt het enige nummer dat het album van de ondergang weet te redden, het onweerstaanbare 'Favorite Neighbor', dat eindelijk weer eens niet zo tergend serieus en overberedeneerd klinkt. Maar als we deze klapper eenmaal gepasseerd zijn, merk je dat het einde van het album nadert zonder dat er verder iets vermeldenswaardigs is gebeurd. Niet de gimmick die 'Complex Female Characters' is, niet de slome bedoeling van 'Tomorrow’s Grave' en 'Down the Line', en zeker niet de poging om in 'Bring Mercy' de huidige wereld te beschrijven in grote gevoelens, wat het alleen maar afstandelijker en vrijblijvender maakt.

Ik snap dit album ook werkelijk niet. Tien jaar geleden en zes jaar na het stilleggen van Sleater-Kinney, kwam Carrie Brownstein zomaar even nonchalant met een nieuwe groep en een briljant album op de proppen. Wild Flag was volgens mij puur geboren uit noodzaak: Carrie moest en zou muziek maken, het was haar levensadem, en je hoorde op dat album waartoe ze in staat was tijdens zo’n plotselinge vlaag van inspiratie. De ongedwongenheid van Wild Flag valt wel af te lezen aan de hilarische clips bij dat album. En ik kan ook niet anders dan steeds opnieuw terugdenken aan de interviews van ruim vóór die tijd, toen de dames elke gelegenheid aangrepen om te verkondigen hoe zeer hun interne drive, hun noodzaak, “we nééd this”, ze aanzette tot het maken nieuwe muziek, steeds anders, steeds urgent. Het is misschien flauw om in het verleden behaalde resultaten die geen garantie bieden voor de toekomst erbij te moeten slepen, maar Sleater-Kinney en Wild Flag hadden wel het bestaansrecht dat op deze laatste release ver te zoeken is. Het is tekenend dat in 2002 de staat van de wereld ze aanzette tot het schrijven van het genadeloos relevante 'Combat Rock', terwijl de staat van de wereld in 2021 tot niet meer inspiratie leidt dan het “lost in isolation, we live divided” COVID-gejammer van van 'Bring Mercy'.

Begon het met 'The Center Won't Hold' al weg te ebben, in 'Path of Wellness' zit overduidelijk niets meer van de noodzakelijkheid die we van Sleater-Kinney kenden. Misschien is die sturm und drang teveel gevraagd, zestien jaar nadat de naschokken van 'The Woods' inmiddels zijn gedoofd. Maar een paar goede nummers, één onvervalste knaller, en voor de rest vergeetbaar materiaal, vind ik wel een erg magere opbrengst.

Gast
geplaatst: vandaag om 03:26 uur

geplaatst: vandaag om 03:26 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.