En zo moet je stilaan gaan bekennen dat het woekerende Sleater-Kinney-vuur met elke release een stukje verder dooft. 'No Cities to Love' kostte wat tijd, moest een aantal missers overwinnen die ik van de dames niet gewend was, maar sloeg uiteindelijk naar de goede kant door. De vooruitgeschoven singles van 'The Center Won't Hold' deden vrezen voor het ergste, maar uiteindelijk schoot het album voor zeker de helft nog behoorlijk in de roos. Op 'Path of Wellness' krijgen de mindere kandidaten helaas dan toch echt de overhand.
Carrie Brownstein en Corin Tucker hadden op de albums na 'The Woods' tenminste nog de inspiratie om ook de mindere momenten weer terug in balans te krijgen. Tegenover elke drakerige 'The Future is Here' stond tenminste nog een 'The Dog/The Body', zogezegd. 'Path of Wellness' voelt als een album waaruit na een aardige start de inspiratie lijkt weg vloeien, en lijkt te weinig zelfkritisch en te makkelijk. Na het zoveelste intro op hetzelfde tempo en het zoveelste eenvoudige riffje blijf je soms achter met het gevoel dat er sinds het vorige nummer niets is veranderd, en juist dat is pijnlijk om te constateren van een band met zoveel geldingsdrang als Sleater-Kinney. Voorheen deden zelfs hun spaarzame mindere nummers iets met je, terwijl hun beste nummers voelden alsof er een tornado was langsgeraast waaraan niet te ontsnappen viel. Het nieuwe album is in vergelijking daarmee eerder een onmerkbaar briesje: slechts zelden écht vervelend, maar ook zelden opvallend, en dat is wel een erg lage ambitie.
Het begint nog behoorlijk hoopvol. 'Path of Wellness' is een übercoole inleiding, en ik ben benieuwd hoe 'High in the Grass' had geklonken als ze het in 1998 hadden opgenomen met de urgentie van destijds in plaats van de nette productie van nu. In het ongedwongen 'Worry With You' hoor ik weer helemaal waarom ik zo verliefd ben op die unieke stem van Carrie en die vraag/antwoord-gitaarpartijen van deze band.
Maar dan slaat het album om en wordt het allemaal te geforceerd. Waar 'Worry With You' Carrie op haar verleidelijkst is, horen we op 'Method' wat er gebeurt wanneer ze haar inspiratie volledig kwijt is. In 'Shadow Town' lijkt Corin met alle moeite niet verder te komen dan vermoeiende sfeerschetsen over “broken dreams”, wat in alles doet denken aan miskleun 'The Future is Here' van het vorige album. Na dit voorlopige dieptepunt volgt het enige nummer dat het album van de ondergang weet te redden, het onweerstaanbare 'Favorite Neighbor', dat eindelijk weer eens niet zo tergend serieus en overberedeneerd klinkt. Maar als we deze klapper eenmaal gepasseerd zijn, merk je dat het einde van het album nadert zonder dat er verder iets vermeldenswaardigs is gebeurd. Niet de gimmick die 'Complex Female Characters' is, niet de slome bedoeling van 'Tomorrow’s Grave' en 'Down the Line', en zeker niet de poging om in 'Bring Mercy' de huidige wereld te beschrijven in grote gevoelens, wat het alleen maar afstandelijker en vrijblijvender maakt.
Ik snap dit album ook werkelijk niet. Tien jaar geleden en zes jaar na het stilleggen van Sleater-Kinney, kwam Carrie Brownstein zomaar even nonchalant met een nieuwe groep en een briljant album op de proppen. Wild Flag was volgens mij puur geboren uit noodzaak: Carrie moest en zou muziek maken, het was haar levensadem, en je hoorde op dat album waartoe ze in staat was tijdens zo’n plotselinge vlaag van inspiratie. De ongedwongenheid van Wild Flag valt wel af te lezen aan de
hilarische clips bij dat album. En ik kan ook niet anders dan steeds opnieuw terugdenken aan de interviews van ruim vóór die tijd, toen de dames elke gelegenheid aangrepen om te verkondigen hoe zeer hun interne drive, hun noodzaak, “
we nééd this”, ze aanzette tot het maken nieuwe muziek, steeds anders, steeds urgent. Het is misschien flauw om in het verleden behaalde resultaten die geen garantie bieden voor de toekomst erbij te moeten slepen, maar Sleater-Kinney en Wild Flag hadden wel het bestaansrecht dat op deze laatste release ver te zoeken is. Het is tekenend dat in 2002 de staat van de wereld ze aanzette tot het schrijven van het genadeloos relevante '
Combat Rock', terwijl de staat van de wereld in 2021 tot niet meer inspiratie leidt dan het “lost in isolation, we live divided” COVID-gejammer van van 'Bring Mercy'.
Begon het met 'The Center Won't Hold' al weg te ebben, in 'Path of Wellness' zit overduidelijk niets meer van de noodzakelijkheid die we van Sleater-Kinney kenden. Misschien is die sturm und drang teveel gevraagd, zestien jaar nadat de naschokken van 'The Woods' inmiddels zijn gedoofd. Maar een paar goede nummers, één onvervalste knaller, en voor de rest vergeetbaar materiaal, vind ik wel een erg magere opbrengst.