Chvrches - Screen Violence (2021)

Hun vorig album vond ik erg slap, hopelijk is deze beter. Die single met Robert Smith toont alleszins aan dat ze het nog in zich hebben op goede songs te maken, He Said She Said daarentegen vind ik te glad.

Volledig mee eens. How not to drown is wel heel sterk. Hopen dat dat de voorbode is voor de rest, en niet he said.....

He Said She Said is nog wel leuk maar How Not To Drown is niet best. We gaan het meemaken...

Twee erg verschillende singles. He Said She Said is mss wat glad, maar toch wel een ontzettende oorwurm hoor. Maar How Not to Drown heeft wellicht de langste houdbaarheid. In ieder geval beiden tof, dus wellicht ga ik mij eens aan een volledige plaat van hen wagen.

Ken de band eigenlijk niet. Ontdekt omdat "how not to drown" in de pinguinradio playlist staat. tof nummer.

Mag het iets meer zijn dan "Good Girls"? Te veel volgens een formule en zonder enige verrassing op die manier.

Als je weet dat wereldwijd vier tot vijf keer vaker jonge mannen life struggles hebben die tot een fatale afloop leiden, en onderzoek uitwijst dat sociale normering hierin een zeer belangrijke rol speelt, dan zou ik me vooral zeer diep schamen bij het uitbrengen van nummers als He Said She Said. Chvrches bombardeert hun 'I can sell you lies' predictie tot waarheid. Ik maakte er destijds een sport van om hen overal te volgen en heb onwijs goede herinneringen aan de in stroboscoop overgoten avonden, maar als dit de boodschap is die Chvrches heeft te verkondigen scheiden de wegen hier.

Killing your idols is a chore
And it's such a f*cking bore
Cause I don't need them anymore

En zo is het maar net.

Ondanks dat ik het met je eens ben dat vrouwen niet overdreven vaak de slachtofferkaart moeten trekken als het gaat om thema's als mansplaining en seksisme, vind ik niet dat de songtekst van Lauren Mayberry kwalijk is. Uit haar eigen woorden maak ik op dat de regels niet te letterlijk moet nemen, er schuilt een zekere ironie / tongue-in-cheek onder.

Ik snap het niet helemaal. Ik heb de tekst gelezen en het leest gewoon alsof ze zingt over persoonlijke ervaringen. Nergens generaliseert ze. Ze zingt over een 'he', nergens richt ze zich tegen de man in z'n algemeenheid. Als mannen daadwerkelijk al deze dingen tegen haar hebben gezegd, waarom kan ze die ervaring dan niet in een lied verwerken? Jij verbindt er vervolgens conclusies aan, blijkbaar.

Chvrches heeft me verbaasd met dit album. Ze kunnen het dus nog wél, goede nummers schrijven. Waar het op het vorig album nog ontbrak aan de songwriting en een goede sound, heeft het nu de sound en de nummers weer in de banen geleid van hun debuut.

Ik had Chvrches hoog zitten na hun debuut dat ik nog steeds regelmatig speel. Daarna ging het steil bergaf en de eerste single He Said She Said van hun vierde album ging ook aan mij voorbij.
En dan was daar ineens het wereldnummer How Not to Drown met Robert Smith, een van de songs van het jaar. Ook Good Girls kon ik smaken en tot mijn grote verrassing is Screen Violence een synthpop album van een constant hoog niveau. Een voltreffer!

Leuk album, zeker beter dan de 2 voorgangers.
Vooralsnog 4 sterren, maar of er meer in gaat zitten na paar luisterbeurten is afwachten.
Maar het is zeker geen mis koop

Verrassend goed zeg... was de laatste albums helemaal niet van onder de indruk. Terwijl Aereogramme en Unwinding Hours, waar Iain ook aan deelnam, altijd helemaal top vond.

Wow! Wat is "Nightmares" toch een geniaal heersend nummer zeg! Het had zo een nummer van Gary Numan kunnen zijn geweest van één van zijn recentere albums. Eén van de beste Chvrches-nummers tot nu toe die ik gehoord heb! De rest van het album klinkt overigens ook absoluut niet verkeerd.
Het album moet nog meer vat op me krijgen en is een groei-plaat, dat zeker! Maar na een drietal volledige luisterbeurten beschouw ik het al als zeer positief.

Mag ik mij werkelijk volledig aansluiten bij de mening van Nico hierboven? En tel daar dan meteen de mening van meneer Christi hierboven bij!!! Ik had ze ook volledig afgeschreven totdat how not to drown plots voorbijkwam.....

Asking for a Friend is direct een geniale binnenkomer. Wat een heerlijke synth-uitspattingen en wat een verrukkelijke uit-je-dak-plaat! Eentje uit de categorie Clearest Blue en hopelijk live net zo spetterend.

De zanglijnen van Lauren zijn op Screen Violence weer steengoed als vanouds. CHVRCHES heeft de gave om iedere zang- en melodielijn 100% raak te laten zijn. Mede daarom vind ik ze ook zo goed.

Wel nieuw is het vele gitaarwerk. Natuurlijk zijn de synths nog steeds prominent aanwezig, maar op dit album zijn overduidelijk meer snaren te horen. Daarmee schuiven ze iets op richting de wat 'generiekere' elektropop in plaats van de synthpop waarmee ze ooit begonnen.

Verder vind ik het hele album opvallend lichtvoetig, ondanks de paar iets duisterdere tracks. Verfrissend, maar daardoor heb ik wel wat twijfels over de houdbaarheid van deze plaat.

Ach, voorlopig staat Screen Violence hier nog wel even op repeat, zo verslaafd ben ik wel aan deze groep.

Eens wat betreft How not. Neig ook naar song van het jaar.

Beste CHVRCHES album. Van begin tot eind een fantastisch einde. Sterk dat de beste nummers (5, 6, 7) in het midden vallen. Zelfs He Said She Said ga ik steeds meer waarderen.

Niks nieuws gewoon weer een lekkere plaat

Chvrches' album Screen Violence is de opvolger van het i.m.o. zwaar ondergewaardeerde Love Is Dead uit 2018. Een album die ik tot nu toe het vaakst gedraaid heb, puur omdat de nummers zo verdomd goed beklijven en er op een enkele uitzondering na, geen zwak nummer op staat. Daar waar de twee voorgangers nog een beetje last van hadden, althans naar mijn eigen persoonlijke beleving. Even dat laatste extra benadrukt, aangezien ik vele Chvrches-fans tegen de schenen zal schoppen, aangezien het debuut en opvolger Every Open Eye over het algemeen als beter worden beschouwd.
De vraag is dus automatisch: weet Chvrches het niveau net zo hoog te houden, zoniet hoger? Het antwoord daarop is ja en nee. In die zin dat Chvrches op Screen Violence qua diversiteit binnen de muziek de nummers wel degelijk meer schwung en kleur heeft meegegeven, vind ik de nummers over het algemeen op hetzelfde niveau liggen als op de voorganger. Wat dus resulteert in een formidabele opvolger van een band, die ik pas sinds vorig jaar heb leren kennen d.m.v. een uitzending van de Graham Norton-show, waar ze ooit eens live optraden.

De ongelooflijk afwisselende en op het oor vrolijk klinkende synthipop van Chvrches is er één waar ik als een blok voor gevallen ben; de sound, de aanstekelijkheid van de nummers en de geweldige stem van Lauren Mayberry is daarbij wel voor een groot deel de essentie van dit trio, die met Screen Violence hun meest pittige album tot nu toe hebben gemaakt. Pittig in die zin, dat qua teksten dit album, net zoals Love Is Dead, nu niet bepaald als vrolijk kunnen worden bestempeld. Pittig ook, omdat Chvrches besloten heeft met Screen Violence zo'n beetje hun meest donkere en melancholische album tot nu toe te maken.
Niet dat de nummers niet vrolijk klinken, want er staan er genoeg op die dat zijn (de band staat bekend om de vrolijke aanstekelijkheid van veel van hun nummers), maar grotendeels hebben ze een vinnig, duister randje, wat alleen maar positief bijdraagt voor de muziek in zijn algemeenheid.

Screen Violence is een heerlijk verslavend album geworden en duidelijk is te horen hoe ze gegroeid zijn als songwriters middels de ene na de andere geweldige song. Toppers zijn er in overvloede en gek genoeg is het al veelvuldig genoemde "How Not To Drown" samen met The Cure-legende Robert Smith niet eens de sterkste song vertegenwoordigd op Screen Violence. Begrijp me niet verkeerd, het nummer is echt wel goed, maar duurt net wat te lang; aan het eind verliest het nummer een beetje aan kracht, doordat het gevoelsmatig wat te lang gerekt wordt. Verder geen enkel negatief woord over dit nummer overigens.
Maar als je dan met nummers aan komt zetten als de ijzersterke opener "Asking for a Friend" (met een al even sterke tekst), het prachtige "California", het bezwerende en toch ook wel pittige "Violent Delights" en de absolute highlight van de plaat "Nightmares", dan ben je als band gewoon heel goed bezig!
Ook de meer naar commercie ruikende "He Said She Said" en "Good Girls" zijn prima te behappen en zorgen voor de luchtige noot binnen het geheel en zijn zorgvuldig over de plaat verdeeld, zodat er een consistent geheel ontstaat.
De overige tracks doen er niet tot nauwelijks voor onder en tevens biedt deze plaat een meerwaarde doordat Martin Doherty op een enkel gezongen stukje na op "Violent Delights" (wat gelukkig niet storend is verder), zijn klep houdt en de vocale prestaties volledig aan Lauren overlaat. Lauren is qua zang gewoon het hart van de band, laat dat daar ook bij wat mij betreft! Zijn boyband-achtige zang heb ik tot nu toe wel de voornaamste zwakste schakel van de band gevonden, relatief gezien dan...

Concreet is Screen Violence een uitstekende release van een band die weinig kwaad kan doen in mijn ogen. Het is denk ik zelfs de sterkste release tot nu toe, maar voor nu beschouw ik 'm als net zo sterk als Love Is Dead. Misschien als afsluiter "Better If You Don't" er niet voor zorgde dat de plaat op het laatst toch een klein tikje doodbloedt, was het 't volle pond geweest. Zonder afbreuk te willen doen aan dat nummer; het is nog altijd goed!

Tien popbangers, kan er niet minder van maken. Genieten geblazen!