menu

James McMurtry - The Horses and the Hounds (2021)

mijn stem
3,91 (29)
29 stemmen

Verenigde Staten
Roots
Label: Complicated Game

  1. Canola Fields (4:49)
  2. If It Don't Bleed (3:50)
  3. Operation Never Mind (4:34)
  4. Jackie (5:07)
  5. Decent Man (4:48)
  6. Vaquero (4:41)
  7. The Horses and the Hounds (4:38)
  8. Ft. Walton Wake-Up Call (5:16)
  9. What’s the Matter (4:26)
  10. Blackberry Winter (5:09)
totale tijdsduur: 47:18
zoeken in:
avatar van heicro
4,0
Hoewel ik niet alle albums van James McMurtry ken is dit voor mijn gevoel zijn meest toegankelijke. Het ligt in ieder geval prettig in het gehoor. Ik wordt niet uit mijn stoel weggeblazen, maar alle tien nummers zijn min of meer gelijkwaardig en van een hoog niveau.

avatar van koosknook
3,0
heicro schreef:
Hoewel ik niet alle albums van James McMurtry ken is dit voor mijn gevoel zijn meest toegankelijke. Het ligt in ieder geval prettig in het gehoor. Ik wordt niet uit mijn stoel weggeblazen, maar alle tien nummers zijn min of meer gelijkwaardig en van een hoog niveau.


Check zijn debuut eens, zou ik zeggen.

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: James McMurtry - The Horses And The Hounds - dekrentenuitdepop.blogspot.com

James McMurtry - The Horses And The Hounds
Het is een paar jaar stil geweest rond de Amerikaanse rootsmuzikant James McMurtry, maar op het deze week verschenen album The Horses And The Hounds verkeert hij nog altijd in topvorm

Bij de naam James McMurtry denk ik vooral aan de albums die hij in 2005 en 2008 uitbracht, maar ook in 2021is de Amerikaanse rootsmuzikant in goeden doen. In muzikaal opzicht kan de muzikant uit Texas zowel uit de voeten met rootsmuziek als met rock en in beide gevallen klinkt dat, alleen al vanwege het geweldige gitaarwerk, fantastisch. James McMurtry is ook nog eens een uitstekend tekst- en songwriter en vertolkt zijn teksten met de nodige doorleving. Het levert een album op dat in alle opzichten een hoog niveau aantikt en dat maar weer eens laat horen hoe goed James McMurtry is. Na zes jaar stilte was ik hem weer wat vergeten, maar The Horses And The Hounds staat hier inmiddels al een tijdje op repeat.

De Amerikaanse singer-songwriter James McMurtry debuteerde aan het eind van de jaren 80, maar zijn beste albums maakte hij wat mij betreft in het huidige millennium, al was het door John Cougar Mellencamp geproduceerde debuut Too Long In The Wasteland uit 1989 ook uitstekend.

Childish Things uit 2005 en Just Us Kids uit 2008 zijn wat mij betreft echter de voorlopige klassiekers in zijn oeuvre, maar ook het in 2015 verschenen Complicated Game behoort wat mij betreft tot de beste albums van de Texaanse muzikant.

Childish Things, Just Us Kids en Complicated Game waren tot voor kort overigens ook de enige studioalbums die de Amerikaanse muzikant de afgelopen 15 jaar uitbracht, maar gelukkig verscheen er deze week weer eens een nieuw album van James McMurtry, die in zijn woonplaats Austin, Texas, overigens wel zeer frequent op het podium te vinden is.

Door zijn niet al te hoge productiviteit is James McMurtry niet zo bekend als de meeste van zijn soortgenoten, maar met The Horses And The Hounds heeft hij weer een album gemaakt waar de klasse van af druipt.

The Horses And The Hounds bevat flink wat ingrediënten die we kennen van de Amerikaanse muzikant. Ook op zijn nieuwe album vertelt James McMurtry mooie verhalen, een vaardigheid die hij heeft geërfd van vader Larry, die eerder dit jaar overleed, maar bij leven een groot schrijver was. James McMurtry vertelt deze mooie verhalen met een stem die inmiddels prachtig doorleefd klinkt, maar die nog niet aan slijtage onderhevige is.

Ook in muzikaal opzicht klinkt The Horses And The Hounds geweldig, al is het maar vanwege het fraaie snarenwerk van gitaristen David Grissom en Charlie Sexton. Ook de andere muzikanten op het album spelen geweldig en alles is prachtig opgenomen in de fraaie productie van de gelouterde producer Ross Hogarth, met wie James McMurtry in een ver verleden ook al eens werkte, en die dit keer achter de knoppen zat in de studio van Jackson Browne in Santa Monica, California.

Het is een paar jaar stil geweest rond de Texaanse muzikant, maar op zijn nieuwe album heeft hij direct de goede vorm en het goede energieniveau te pakken. Net als op zijn vorige albums bestrijkt James McMurtry op The Horses And The Hounds een breed palet binnen de Amerikaanse rootsmuziek en is hij niet vies van uitstapjes richting rock, waarin hij het terrein betreedt dat door Tom Petty is achtergelaten.

Het klinkt allemaal zo toegankelijk en aanstekelijk dat het wat mij betreft niet uitgesloten is dat James McMurtry, die volgend jaar 60 jaar oud wordt, nog een stap richting een breder publiek kan maken. Zeker voor liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek met een randje rock legt de muzikant uit Austin, Texas, de lat immers hoog op zijn nieuwe album, dat direct bij eerste beluistering aanvoelt als het spreekwoordelijke warme bad.

The Horses And The Hounds klinkt vooral oerdegelijk, maar het niveau ligt in alle opzichten hoog. Het geluid verleidt makkelijk, de zang is prima en de songs doen misschien geen nieuwe dingen, maar dat is ook precies zoals je het wilt op een album als dit. James McMurtry is de afgelopen twee decennia niet heel productief, maar alles dat hij uitbrengt is goed. Heel goed zelfs. Het geldt ook weer voor het uitstekende nieuwe album van de Texaan. Erwin Zijleman

avatar van Zwaagje
Een nieuwe ontdekking voor mij; bedankt Volkskrant! Als er "roots" staat bij een album is het wel altijd even afwachten welke kant het op gaat; het is een ruim begrip. Dit past wel in mijn straatje van tijd tot tijd. Het album ligt makkelijk in het gehoor en dat is fijn. Ik geef dit zeker nog een kans.

De rootsballads van de verhalenverteller James McMurtry gaan rechtstreeks naar je hart ★★★★☆
DPG Media Privacy Gate - volkskrant.nl

avatar van Lura
4,0
De afgelopen tijd kreeg The Horses and the Hounds al geruime aandacht in de pers, want in Amerika verscheen het album al op 20 augustus. De reporters van de Euro Americana Chart verkozen het zelfs tot album van de maand september. Zelf ben ik ook reporter, maar had eerlijk gezegd nog nooit van James McMurtry gehoord. Mocht toevalligerwijs Jan Donkers dit lezen, dan zal hij ongetwijfeld nu zijn brede wenkbrauwen fronsen en meewarig het hoofd schudden. Maar ik ben dan ook niet zo’n doorgewinterde Americana fan als Jan, die ook zijn hart verpand heeft aan Amerika. Ik ben zelfs nog nooit in Amerika geweest en mocht ik er ooit heen gaan, dan is het alleen voor New Orléans en blues bakermat Clarksdale. Bovendien is mijn smaak veel te eclectisch om me alleen met Americana bezig te houden. Maar goed, ik dwaal af. Texaan James McMurtry blijkt al sinds 1989 platen te maken en is een geboren verhalenverteller. Iets wat hij met de genen van zijn vader Larry meegekregen heeft, die een bekende Amerikaanse schrijver was. Voor The Horses and the Hounds nam hij ruim de tijd, want voorganger Complicated Game verscheen al zes jaar geleden. Het is vooral een album geworden waar de energie en het spelplezier vanaf spat. Vooral het gitaarspel van David Grissom en Charlie Sexton (Bob Dylan) is geweldig. Daarnaast vallen de soulvolle zangeressen, waaronder Betty Soo (Eliza Gilkyson, Jaimee Harris) op. Bovendien is McMurtry een meer dan uitstekende songsmid. Probeer maar eens de oorwurm What’s the Matter uit je hoofd te krijgen. Wordt live ongetwijfeld een publieksfavoriet. Er zit trouwens een lick uit Jumpin’ Jack Flash van The Rolling Stones in verborgen. En wat dacht je van de bijzonder inventieve opbouw van Ft. Walton Wak-Up Call? Gedeeltelijk gerapt en gezongen. Bovendien heeft McMurtry genoeg te vertellen. Het album wordt geleverd met een keurig verzorgd tekstboekje. The Horses and the Hounds is een bijzonder aangename eerste kennismaking met zijn muziek en smaakt zeker naar meer.

avatar van Tonio
4,5
Omdat ik het roots- en Americana-wereldje vrij goed volg was ik de naam James McMurtry in al die jaren vaker zien langskomen. Maar ja, er is zoveel te volgen dat ik er nooit toe gekomen ben om eens iets van James te beluisteren. N.a.v. de positieve geluiden van o.a. Erwinz en Lura ben ik toch maar eens gaan luisteren. En dat is mij meer dan goed bevallen.

Bij Canola Fields moest ik gelijk denken aan mede-Texaan Sam Baker. Maar dat zit hem de manier van zingen. Want waar Sam vooral over zijn eigen gevoelswereld zingt, is James de klassieke verhalenverteller. En dat mag ik wel.

Het zijn bovengemiddeld goede verhalen, en de composities liggen allemaal op een gelijk, en vrij hoog niveau. Dat is voor mij belangrijk.

Muzikaal gezien komen bij mij (naast Sam Baker) flarden van herinneringen aan Warren Zevon voorbij. Zo doet de originele 'andere' invalshoek van het activistische Operation Never Mind denken aan de manier waarop Warren Zevon zijn kijk op de wereldproblemen destijds vormgaf.

Het Spaanstalige Vaquero vormt, mede door de fijne accordeon, een prettige middenpunt van het album. In de tweede helft domineren hier en daar de wat meer rock-achtige accenten en begeeft hij zich op het terrein waarin vroeger muzikanten zoals John Cougar Mellencamp, Bruce Springsteen en Tom Petty bivakkeerden. Voor mij persoonlijk hoeft het rockelement niet zo, maar ook bij deze nummers blijft James aan de goede kant van de streep.

Heerlijk album, dat het grootste deel van de afgelopen week mijn oren heeft gestreeld.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:26 uur

geplaatst: vandaag om 19:26 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.