Van het vele muziekmoois dat de pandemie inmiddels voortbracht hoort dat van Pokey LaFarge uit Illinois wel bij het meest exotische. Tot Jack White hem opviste en voor onze contreien nog steeds, was het een goed bewaard geheim, die muziek van Pokey LaFarge. Nochtans is z'n nieuwe een en al fantasie, retro, warme gezelligheid, hetgeen dan ook spontaan aanzet tot de danspasjes zoals op de plaathoes van 'In The Blossom Of Their Shade'. Pokey gaat er gewoon nostalgisch tegenaan, back to basics, zomaar terug naar de tijd van vóór de seventies, ook zelfs helemaal tot bij de Hank Williamsen of de Fats Domino's.
Vleugje Jd Mc Pherson, Tiny Legs Tim, The Beatles zelfs, heerlijk opduikende CCR-gitaarriffs, volop melodische en ritmische hooks, leuke honky tonkpianotoetsen, orgel, pedal steel. 't Is allemaal zwoel en vol beweging.
Als een meester-muziekshaker weet hij met heel veel stijl tussen van alles en ongelooflijk nog wat te jongleren, dit dan te hersmeden tot sterk, meeslepend eigen geluid. Pop, r&b, rockabilly, rock & roll, doo-wop, caribbean calypso, reggae, swingjazz, country, folk, niets is veilig, het zit hier allemaal in. Vocaal hoor je een hoog Benjy-Ferree/Jake Bugg/Kevin Morby-stemgeluid met in een sha-la-la sfeertje harmonisch meeneuzende achtergrondkoortjes, handklapjes en ooh-aah's.
Topnummers : de reggae-opener 'Get It 'Fore It's Gone', zo surrealistisch zorgeloos zomers als wat. De ritmische calypso-tex-mex, het in creools Spaans gezongen 'Me Ideal'. Het bevat ook de plaattitel : 'Make siesta love in the blossom of their shade'. Het als 'Wooley Bully' opstartend, almaar CCR wasemend 'Fine To Me'. De swingende, vingerknippende rockabillysong 'Rotterdam', de met a cappella backing vocals gezongen Creedence chooglin' song 'Killing Time'
Het lijkt warempel op een verre vlucht die songs allemaal, dat nostalgisch verlangen naar vroeger, weg van vele verschrikkingen van deze tijd. En inderdaad Pokey had tijdens de lockdown wat duiveltjes te bezweren. Diep als ie zat vond hij juist toen de broodnodige ruimte om zich in stilte te herbronnen, om erna meer zelfverzekerd weer op te staan. "Ik kon herbekijken wat ik doe en waarom ik het doe. Met wie ik het moet doen en vooral voor wie." Pandemiefrustratie leidde zo tot ontdekking van de zalvende old-schoolmuziekjes van de generaties van ver voor Woodstock.
Vreemd toch -of juist leuk!- dat alle problemen van de wereld zich hier dan toch in een bijna onverenigbaar jasje van vrolijke deuntjes en romantische liefdesmuziekjes kunnen presenteren. Opbeurend kan je veel van de lyrics nochtans bezwaarlijk noemen. Het veelbetekenende slotlied 'Goodnight, Goodbye (Hope Not Forever)' bevat misschien tekstueel toch een positieve eindnoot. Maar voor het overige is het vanuit onbehagen overschakelen naar verzonnen utopisch verlangen. Neem nu dat surfrockende 'Rotterdam'. Het Goede Doel twijfelde dan vele jaren voorheen nog diep over België. Pokey gaat resoluut voor Nederland als het ultieme paradijs voor vluchtende Amerikanen.
Neen, hoe dan ook, dit hier is een regelrechte aanrader. Wars van de lyrics, zit het zalvende hem precies, totaal en duidelijk, in de verpakking van de levendig rondspringende songs en hun tijdloze sound. Dit is een verslavend geurige bloesem, een zeer verfrissend album!