Blonde Redhead - Misery Is a Butterfly (2004)

Wat is dit voor prachtige muziek zeg. Die stem van de zangeres gaat door merg en been .

Sommige mensen aan wie ik dit album heb laten horen werden juist afgeschrikt door die stem. Maar die houden ook niet van Múm ...

Echte 4AD-muziek dit!

Jaren geleden heb ik Blonde Redhead opgevist, toen ik In Particular (op hun citroenenalbum) voor het eerst hoorde. Misery is a Butterfly is al helemaal een subliem album. Na meer dan 100 luisterbeurten blijft het album nog steeds overeind en boeiend, en nummers als Doll is Mine en Falling Man jagen bijna steevast mijn hartslag de hoogte in, iets wat ik met betrekkelijk weinig andere nummers (in het algemeen) heb. Vandaar mijn vijf sterren.

Dit is inderdaad prachtige muziek. Die stem is echt fantastisch. Is een beetje in de trent van Portishead al vind ik dit veel mooier.

een prachtige plaat, stem van zangeres is zooo mooi! aanrader! 4.5*

nieuw album komt komend jaar! kan niet wachten! ±0

Prachtig plaatje alweer, net zoals 23 vol originele, leuke nummers. Loont het de moeite om nog verder terug in de tijd te gaan? En zo ja, welk album dan wel?

Op het spoor van Blonde Redhead gekomen door David Sylvian en het beeldschone nummer 'Messenger'. Een paar dagen geleden dit album gekocht en het origineel van 'Messenger' is evenzo brilliant en ongrijpbaar als de versie met David Sylvian. En dan het nummer 'Melody'.............vlug weer op ontdekkingsreis!!

jazeker!

allemaal wel ok. Mijn persoonlijke fav is fake can be just as good....maar daar kunnen de meningen over verdeeld zijn natuurlijk

falling man fav?

aan mijn naam tezien is dit mijn favourite band. Deze cd blijft na zoveel jaar nog steeds goed, wat ik in eerste instantie niet verwacht had. Voor mij is elephant woman toch echt het brillianste nummer.

Een 4.5! prachtige meeslepende muziek in een stijl die me wel aanspreekt. Mooie stem, mooie compositie, mooie nummers.

Kan niet zeggen dat ik de stem fantastisch vind (zonder dat die stoort overigens), maar de muziek daarentegen bevalt mij uitstekend . Prachtige overwegend melancholische gitaarliedjes die je laten wegzweven.

Mijn voorlopige favoriet is Messenger (briljant gitaarriedeltje).
En die stem.... die went wel. En dan kan de plaat dus alleen maar beter worden.

Jeetje wat een goed album. Spannend, sfeervol, en een prachtige stem van de zangeres. Net voor het eerst beluisterd, nu nog moeilijk om een precieze beoordeling te geven, maar vind het erg goed!

Wie deze plaat hoort, kan het zich bijna niet voorstellen dat Blonde Redhead zijn roots in de noiserock heeft. Hier geen geluidserupties, gitaaruitspattingen of gierende feedback. Melancholie is het toverwoord, maar dan wel op een geheel eigen wijze te berde gebracht.

Wie bij het woord melancholie meteen denkt aan een zich in zelfbeklag onderdompelende Thom Yorke, komt hier bedrogen uit. Zangeres Kazu Makino werpt zich hier vooral op als een Japanse versie van een Frans zuchtmeisje, bijgestaan door briljante gitaar- en vioolmelodieën. Hoewel de teksten nogal neerslachtig zijn, biedt de muzikale omlijsting gek genoeg vooral hoop. Het maakt dat de plaat nooit verzandt in eindeloos zelfbeklag.

Hoewel vooral Makino kenmerkend is voor het Blonde Redheadgeluid, vind ik de nummers die Amadeo Pace zingt op deze plaat vaak nog sterker. Niet iedereen zal zijn beknepen heliumstemmetje op prijs stellen en ook ik zou hem in een andere band misschien liever niet horen. Maar hier past het perfect in het muzikale plaatje.

Waar Elephant Woman en het titelnummer vaak als eerste worden geroemd, wil ik hier tot slot nog even een lans breken voor Falling Man, een prachtig introspectief drie-minuten-popliedje. Alleen Anticipation is wat mij betreft wat minder, omdat het het tempo net iets tevéél uit de plaat haalt.

Ik vond het verschil in zangstijl al zo frappant, blijkt er ineens (naast de zangeres) nog iemand te zingen

Maar inderdaad vind ik zijn stemgeluid het enige minpuntje van deze plaat. Het is niet vals ofzo, maar het klinkt wat vreemd.
Het is dat de nummers die hij zingt (met name Messenger) zo goed zijn, en inmiddels ben ik er ook aan gewend.

Vooral de eerste helft is uitmuntend. Erna vind ik het ietsjes minder worden (nog immer goed), waar het album wel weer een erg sterk slotnummer heeft. De zangkunsten van Blonde Redhead zijn echt uniek. Favoriete nummer: Falling man.

4*

Ah een bloot memmetje op de hoes, altijd mooi!

Gelukkig is het maatschappelijk not done om een blote piemel op een hoes te zetten.

Feminisme is zo passé.

Heerlijke muziek! Ik had er eerder nog nooit van gehoord, maar hun nieuwe album stond op luisterpaal. Zo heb ik ook dit album gekocht en ik luister hem helemaal plat!

Melody, Doll is Mine en Misery is A Butterfly vind ik wel lekkere nummers!

Muzikaal vind ik Blonde Redhead aangenaam in elkaar steken, als een soort van soundtrack uit een spannende, zwoele serie uit de jaren zeventig. De zang is niet mijn ding, daar moet je van houden. Voor mij doet het veel van mijn luistergenot teniet. Het doet mij denken aan een foute kruising tussen Jonsi en Beaker van The Muppets. Het ijle hoge gekweel, roept bij mij geen pijnlijk kwetsbare referenties op. In dit geval is de Butterfly de muziek en Misery de zang.

Idd de zang is het key-word in deze. Gaat bij mij ook soms irriteren gelukkig komt dan Amadeo Pace weer met een nummer, over de gehele linie is dit een album wat ik wel vaker zal draaien omdat hier toch een paar zeldzaam mooie liedjes opstaan waardoor de irritatiegrens stukken minder wordt en dit album toch een ruime voldoende gaat halen.

Prijsnummers Elephant Woman, .Melody en het mooiste nummer Equus.

Elephant Woman, Melody, Messenger, Misery is a Butterfly, Magic Mountain, Falling Man, Pink Love, een plaat met vrijwel louter hoogtepunten. Hun laatste echt goede plaat (voorlopig).

edit- 23 is toch ook eigenlijk wel erg mooi, een na laatste echt goede plaat dan...

Messenger met Sylvian is n supernummer..ken de plaat niet..zal ns luisteren..

Geweldig album. Mysterieus en dromerig, maar met een naargeestige onderstroom.

Achteraf bekeken is dit een klein meesterwerk deze plaat. Vroeger dacht ik er anders over. Na een eerste beluistering toen hij verscheen vond ik de muziek en dan vooral de zang te ijl. Vooral de zangeres klonk wat te schel en te hoog naar mijn zin. Nu ik hem in de herkansing heb gegooid viel hij wel enorm goed. Ben net iets meer fan van de zang van Amadeo Pace en deze nummers zorgen voor genoeg afwisseling. Geen muziek waar je misschien veel mensen warm voor krijgt door de zang maar als je je ervoor openstelt ontdek je wel muziek die een aparte wereld oproept.

Mooi album, maar ik haal er wel een halfje af. Het boeit me iets minder dan vroeger het geval was.
Bovendien is het album wel anders, maar zeker niet beter dan de eerste albums van de band. De start bij het label Smells Like (met Steve Shelley van Sonic Youth als producer) is anders maar zeker net zo goed als dit album waarin de invloed van 4AD hoorbaar is.
Dat de zang aanleiding kan zijn tot een lichte frons is begrijpelijk. Dat heb ik ook soms.
Messenger, Doll Is Mine en Pink Love hebben een blauwe ster van mij gekregen.
4*