James Blake - Friends That Break Your Heart (2021)

Say what you will, maar die nieuwe track vind ik meteen al beter dan z'n laatste plaat. Prachtige track. Benieuwd naar de rest.

Finneas is better!

De nieuwe singles bevallen me helemaal niet. 'Say What You Will' is nog 'ok', maar met de andere twee kan ik niet veel. Elk album lijkt steeds meer verder te staan van wat ik ooit zo mooi en geniaal aan hem als artiest. Ik heb het gevoel dat het steeds minder Brits en meer Amerikaans klinkt. En in de meeste gevallen vind ik dat niet zo leuk .

Twee hoezen waar je wat van kan vinden, of het nu om de lp versie gaat of de mp3/cd versie.

Uiteindelijk gaat het om de muziek. Muziek waar relaties centraal staan. Een album met vrij rustige nummers. En daar moet je zeker iets van vinden, want daar draait het uiteindelijk om.

Op Friends That Break Your Heart horen we de kenmerkende Blake-stijl terug: diepe bassen, ijle zang, samenzang en piano-loopjes. Eigenlijk gaat Blake gewoon verder waar hij gebleven was.

Voor mij best weer een uitstekende Blake. De vorige wist me meer te pakken, maar dit album moet uiteraard nog wat draaibeurten gaan krijgen, dus ik ben benieuwd hoe dat gaat verlopen. Mij hoor je niet klagen. Verrassend? Niet meer. Lekker? Ik vind van wel.

Geweldig album, raakt me overal. Vandaag de lp al keer of 4 gedraaid, subliem geluid overigens. De teksten zijn ook wow,.... Say You Will met name, maar er is meer. Voor mij top 10 plaat van 2021.... verheug met op het concert mei volgend jaar

Erg fijn album ja. Alleen Frozen voelt een beetje out of order aan.

Typisch Blake, weinig vernieuwend, maar dat hoeft ook niet.

En zoals zo vaak bij een James Blake album: meerdere draaibeurten maakt het weer mooier.

Oh wat ben ik blij dat James blake zich herpakt heeft en niet de assume form weg verder is ingeslagen. Met dat album kon ik helemaal niks. Dit is wel echt de James blake waar ik van houd. Eigenlijk is er geen 1 nummer die me tegenstaat op dit album. Ik denk dat ik deze de komende herfst vaak ga opzetten.

Ben wel benieuwd welk artwork jullie voorkeur heeft: die van de cd/mp3 of lp?

LP, by far.

Tja, tot nu toe heeft dit album hetzelfde effect als het tweede witbiertje op een zomerse dag: het smaakt lang niet zo lekker als eerste glas. Je bent op fietstocht langs de Linge en jezelf een lekker biertje beloofd bij aankomst in Leerdam. Op dat moment ben je in de Mariënwaerdt, nog 10 km af te leggen. Bier en terras wachten, even volhouden.

Blake's albums gedragen zich niet helemaal als de witbierindex, maar ik vond The Colour in Anything quite boring, op sommige stukken zelfs langdradig in vergelijking met Overgrown die ik een tikkie beter vond dan zijn gelijknamige (volledige) debuutalbum dat meer electronic bevatte en dichter bij Klavierwerke lag.
Blake herpakte zich imo met Assume Form dat ik echt wel geslaagd vind.

Dit album is voor mij - na 2 draaibeurten - op dit moment vlees noch vis; 't kan veranderen, maar da's verre van zeker.

Hoes - geen mening/idee: elders betoog ik you can't judge a book by looking at its cover. Een mooie hoes kan net zo misleidend zijn als een minder geslaagde - en ik ben niet zo iemand die meerwaarde voor een album/boek ziet in de evt. symboliek van de hoes.

Inmiddels ben ik erachter dat het opletten geblazen is als SZA als featuring vermeld staat en ook hier levert ze weer een lekkere track af. Terwijl ik verder geen James Blake fan ben, maar dit nummer mag er wezen

Sinds ik met de CMYK ep kennis maakte met James, is hij in de jaren erna zichzelf gaan ontplooien tot een echte sing and songwriter met grote artiesten uit de R&B en hip hop scene. Alhoewel ik meer van zijn oude werk kan genieten, blijf ik toch altijd zijn werk fantastisch vinden. Productie van muziek is van zeer hoge kwaliteit en zijn stem ontwikkeld nog steeds op de dag. Favoriete nummers op dit album zijn toch wel.

- Life is not the same
- Funeral
- Show me, met de prachtige stem Monica Martin
- Lost angel nights

Geen slecht album maar je kan als artiest ook te gepolijst worden. Album is ieder geval wel mooi geproduceerd, dat kan ik wel waarderen

Wel echt de banger die de plaat goed kan gebruiken. Sowieso behoren zijn nummers met rappers altijd wel tot de albumhoogtepunten; wordt tijd dat-ie eens een goede hiphopplaat gaat maken.

Het blijft een bijzonder verhaal. De hooggewaardeerde dance producer James Blake, die met vier veelbelovende EP 's en zijn gelijknamige fragmentarische debuut al direct het kamp in tweeën splits. Of je vindt zijn experimentele vocoder plaat geweldig, of je struikelt over de elektronische hoogstandjes. Zelf behoor ik tot die laatste groep, al ben ik wel gelijk nieuwsgierig geworden naar de bezieling van de soulzanger. Onder de verschillende toegevoegde lagen ervaar ik het bijzondere stemgeluid, die eigenlijk die hele poespas niet nodig heeft. Maar goed, de tijd bewijst wel hoe invloedrijk hij voor collega muzikanten is geweest, die vervolgens deze technieken ook in hun werk toepassen.

We zijn ondertussen alweer tien jaar en vier platen verder, James Blake heeft de nodige herfstige openhaard warmte toegevoegd in het zeker niet afstandige folky The Colour in Anything. De kille beweeglijke beats geven de emotionele diepgang kleur, al blijven het geelbruine vallende blaadjes tinten. Dan weer deprimerend toegankelijk, vervolgens schaduw dansend afstotend. De vriendelijke dwarrelende pianotoetsen die het titelstuk van het gelukzalige Assume Form openen, krijgen vervolgens een jazzy dubstep injectie. Een meesterlijke zet, waarbij hij hulp krijgt van een overschot aan gastartiesten die de elektro tovenaar op handen dragen.

De titel Friends That Break Your Heart memoreert tevens aan deze samenwerkingsverbanden en is net wat ingetogener dan de levenslustige privaat inkijk die op de voorganger domineert. I’m So Blessed You’re Mine balanceert nog net met een voet in Assume Form, al vormt zich gedurende de track wel een spokende lichtgrijze aura om het geheel heen. James Blake begraaft zijn ego uit het verleden in het zwaarmoedige melancholische The Funeral om een lichtelijk geforceerde doorstart te maken. Famous Last Words reflecteert de pijn als verliefdheid vervaagd in “houden van” en de drempel van een vriendschappelijke verstandhouding opzoekt. Geen overgevoelig gekwijl, maar treffend realistisch neergezet. Dat de twijfel gedurende het proces blijft overheersen beaamt de singer-songwriter in het sluitstuk If I’m Insecure. In principe is hij geen stap verder gekomen en blijft hij hangen in ie vlagen van onzekerheden.

De hoge koorzanger falsetstem staat in mooi contrast met de stoere hiphop breaks en de overrompelende gastzang van de Amerikaanse getto straatrappers JID en SwaVay in het broeierige ontdooiende Frozen. Het is gewaagd om SZA de rol van partner te laten vervullen, maar Coming Back sluit volledig aan op haar tedere vrouwelijkheid, en lijkt volledig op haar persoonlijkheid geschreven te zijn. Feitelijk is dit onjuist, omdat ze als het ware de studio binnenstapt, de songbasis in zich opneemt, en de juiste aanvulling toevoegt. De kracht van dit vraag en antwoord spel valt dus in haar voordeel uit, zeker nu James Blake een afstandig stapje terug doet en haar die hoofdrol gunt. Het dromerige Show Me eist juist een stukje intieme bescheidenheid op, die Monica Martin perfect weet op te roepen.

Life Is Not the Same is een soulfunk dwaalspoor en geeft een verknipt inzicht in hoe James Blake zich eigenlijk net niet staande houdt, al verdringt zijn pure werkelijkheidsgetrouw wel het intense verdriet. Het brekende gospelgeluid van Say What You Will gaat wel over die grens heen, maar wat geeft James Blake zijn ziel hier fraai bloot. De kwetsbaarheid van de diepe krakende laagtes worden afgewisseld met onaardse hemelrijkende hoogtes. De heimwee song Lost Angel Nights is daarentegen een nostalgisch grensgevalletje jaren negentig boyband kerstmis sentiment, een vernietigende afbreuk aan de geloofwaardigheid van het verder integere Friends That Break Your Heart.

James Blake - Friends That Break Your Heart | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

Misschien leuk om te weten dat ie ook deze grimebanger heeft geproduceerd.

Toch alweer het vijfde album van James Blake in tien jaar tijd. Persoonlijk moest ik erg wennen aan zijn debuut, maar ben ik zijn muziek sowieso steeds meer gaan waarderen. Op dit Friends That Break Your Heart hoeft hij het niet helemaal alleen te doen. Blake krijgt onder andere ook hulp van SZA, Monica Martin, JID en SwaVay. Het album begint met het mooie Famous Last Words. Gevoelig in de zang, zompig en futuristisch in de beat. Ook Life Is Not the Same is een tof nummer. Bij Coming Back horen we dus SZA als feature en ik vind haar vaak zo oninteressant. Ze is ook hier geen toevoeging aan een toch al wat opgepompt nummer. Funeral is wel weer mooi, zei het niet al te opvallend. Frozen is een interessante song dat toch een beetje de vernieling in geholpen wordt door die totaal matige rappers en het nummer I’m So Blessed You’re Mine moet het vooral van de productie hebben. Foot Forward is dan ook wat onopvallend, waar Show Me juist weer een bijzonder eigen sfeertje neer zet. Say What You Will is dan weer een vrij toegankelijk nummer, bijna poppy te noemen. Dan het mooie, lijzig gezongen Lost Angels Nights opgevolgd door de niet al te opvallende titeltrack. Het album sluit af met het mooie If I’m Insecure. Een album dus met wat mindere momenten, zeer opvallend vaak veroorzaakt door de gastartiest(en). Over de gehele linie wel een prima plaat.

Paar keer aan begonnen maar nooit helemaal geluisterd. Weet niet goed waarom maar het concept van dit album stond me niet helemaal aan. Haakte steeds voortijdig af. Album toch maar eens helemaal tot me laten komen en slotconclusie is dat het eigenlijk een prima album is. Maakt niet de indruk die Overgrown wel op mij heeft gemaakt. De electronic sound op dat album is weergaloos. Vind dit album wat poppier klinken. Absoluut niet slecht en een ruime voldoende.

James heeft een buitengewoon mooie stem, alleen een heel album met niet zo bijster mooie songs is voor mij een onmogelijke zit. Hopelijk zijn de songs op zijn volgende album interessanter, vol verwachting…