Jerry Cantrell - Brighten (2021)

Atone klinkt alvast goed! Veel zin in deze nieuwe plaat!

De laatste Alice in Chains vond ik behoorlijk teleurstellend, hun zwakste album tot nu toe, te glad en overgeproduceerd. Benieuwd waar Cantrell op dit album mee aan komt zetten. "Atone" mag er zeker wezen.

Ik meen recent ergens gelezen te hebben dat Cantrell's eerdere solo albums vinyl heruitgaven gaan krijgen binnenkort.

Alice in Chains even in de koelkast?

Collaborations, classic rock and Clint Eastwood: Inside Jerry Cantrell’s first solo album in 19 years.

Dat is echt lang geleden dat ik iets van Jerry Cantrel heb gehoord. Ik vond Alice in Chains altijd wel gaaf en de soloplaten van Jerry zelfs nog meer.

Prettige lengte van de plaat ook.

Met het verstrijken der jaren verliest men ook vaak zijn wilde haren wat ook niet onlogisch is. Cantrell, de songwriter en gitarist van Alice In Chains komt met zijn derde soloplaat. Verwacht geen zware riffs of een inktzwart inkijkje in man's zielenroerselen. De plaat is voor Cantrell's doen aardig opgewekt. Het is alsof de man zijn platenkast heeft omgegooid en zich heeft laten inspireren door diverse muzikale genres. Een vleugje country, een snuf Americana, een scheutje folk en een flink aantal (versterkte) akoestische stukken. Zelfs het hammond orgeltje maakt zijn opwachting in Had to Know, ofschoon dit maar een klein detail vormt van de song, misstaat het niet. Beste track; Siren Song, een wonderschoon stuk, fraai gearrangeerd waarbij je onwillekeurig terug moet denken aan de tijden waarbij de stemmen van Cantrell en Staley bij Alice In Chains zo mooi samensmolten. Dat brengt mij direct tot het enige kritiekpuntje van deze schijf; Cantrell heb ik nooit een geweldige zanger gevonden, man's zemelige stem is an sich niet slecht maar gaat mij op den duur ook wat vervelen. Voor het overige is dit een prima plaat, waarbij Jerry hulp krijgt van Duff McKagan wiens basspel ondergeschikt is aan het grote geheel. Vreemd genoeg moet ik steeds denken aan de eerste plaat van Alice In Chains na Staley's dood; Black Gives Way to Blue; stemmig, sfeervol en relatief rustig van aard. Brighten vormt een fraai decor en biedt een pallet aan verschillende stijlen maar kent onmiskenbaar de typische Cantrell signatuur. Geen fenomenale topper maar onderhoudend genoeg om langere tijd te blijven boeien.

Voor mij heeft dit album last van hetzelfde euvel als de laatste Alice in Chains plaat ("Rainier Fog"): het is te glad, te vlak en erg overgeproduceerd, zonder stekels, spanning of dreiging, "Prism of Doubt" is wat dat betreft een goed voorbeeld, een radiovriendelijk nummer dat voor Cantrell's doen veel te simpel is. Het kan zo bij Foo Fighters op de setlist.

Ik snap het, de man wordt ouder, milder, heeft z'n leven op de rails nu, geen excessen meer, en hij wil iets anders proberen: prima, van mij mag ie, maar ik zal hier niet vaak naar luisteren. Een los nummer hier en daar is okee, maar als album zet ik dan liever "Boggy Depot" of "Degradation Trip" nog eens op.

Aangenaam maar nogal ingetogen en gezapig voortkabbelend album, zonder scherpe randjes. Dan waren de twee voorgaande platen van meneer Cantrell toch een stuk beter. De eerste paar tracks zijn erg fijn en beloven veel goeds, maar daarna kon ik mijn aandacht er steeds minder goed bij houden. Iets meer variatie in sfeer en tempo was zeker welkom geweest.

Ietwat te glad en te safe voor mij, gelukkig maar een 40-tal minuten.. de cover van Elton John op het einde vat het ritme van de plaat goed samen..