Voor mij heeft dit album last van hetzelfde euvel als de laatste Alice in Chains plaat ("Rainier Fog"): het is te glad, te vlak en erg overgeproduceerd, zonder stekels, spanning of dreiging, "Prism of Doubt" is wat dat betreft een goed voorbeeld, een radiovriendelijk nummer dat voor Cantrell's doen veel te simpel is. Het kan zo bij Foo Fighters op de setlist.
Ik snap het, de man wordt ouder, milder, heeft z'n leven op de rails nu, geen excessen meer, en hij wil iets anders proberen: prima, van mij mag ie, maar ik zal hier niet vaak naar luisteren. Een los nummer hier en daar is okee, maar als album zet ik dan liever "Boggy Depot" of "Degradation Trip" nog eens op.