Zeal & Ardor - Zeal & Ardor (2022)

Götterdämmerung is echt wel de track waarmee dit nieuwe album binnenstormt als een ram. Waanzinnige track. Kijk er naar uit.

Church Burns is eveneens erg goed. Ik ben heel ook ontzettend benieuwd naar dit album.

Zie de combinatie van Metal en Blues niet heel veel op deze site volgens mij, ben benieuwd!

Van tijd tot tijd zeer heftige, en goede momenten, maar op ander momenten pakt het mij minder. Vooral de hardere delen kunnen echt lekker rammen, op het randje tussen Industrial, beetje Black, maar ook modernere core en Nu Metal zijn zeker sterk, Gotterdammerung is hier wel het beste voorbeeld van. Je zou zelfs kunnen denken dat je System of a Down hoort. Over de gehele linie blijf ik zitten met een gevoel dat er qua potentie veel meer mogelijk zou zijn...

Had niet verwacht dat ze na Stranger Fruit nog zo verrassend uit de hoek konden komen. Immers, hoe kun je een redelijk gesloten concept als deze steeds verfrissend laten klinken? Nou, zo dus. Waar de vorige plaat vooral spirituals met black kruiste, wordt hier stevig getapt uit het vaatje van industrial en nu metal, en dan ben je bij mij aan het juiste adres. Wat knallen de zware passages weer lekker tussen alle opzwepende meezingstukken in. Wat mij betreft laat de band hier zien ruimte te hebben voor de lange adem.

Jesus wat lekker deze plaat. Verassende mix van metal en blues die erg goed werkt.

Goddamn. Eerste paar nummers gehoord, nu al onder de indruk! Death To The Holy. Wat een track!

Je hoort het, aan dit nieuwe, derde album van Zeal & Ardor is doorgewerkt tot de perfectie. Al zijn ze nu intussen de avant-garde wat voorbij, wat je hier krijgt van het Zwitserse heavy gezelschap is excentrieke en toch behoorlijk toegankelijke blackmetal, melodieuze deathmetal zoals je het anno 2022 eigenlijk het liefst wilt horen. Zo van die die zichzelf in volle opwinding voortstuwt, in een crossover hier met vanalles en nog wat. Met van die heerlijk zinderende verrassingen dus! Mike Patton, Gojira, Nine Inch Nails ze zijn allemaal niet ver weg.
Zeal & Ardor is al een tijd een veelzijdige, creatieve band, dramatisch en extravagant in al z'n experimentaliteit. Maar hun product hier is toch zo samenhangend als wat, ondanks eender welke averechts bruisende ideeënpracht. Zeal & Ardor, als een uitdagende Mike Patton dus, stuiterend van hot naar her. Echt of dromend, in woede hoor je hen tekeergaan tegen een verfoeide wereld in verval.

Hun start hier is om u tegen te zeggen. Ze beginnen het album schitterend met een geluidsmuur van industrial, buldering van waas, mastodont van een ouverture die als visitekaartje hun naam draagt. Het eerste vervreemdend grommen, schreeuwen en jengelen is al daar. Waarna al roffelend, scanderend, met dreigende synths en zwart riffend, 'Run' overneemt. En een tussen de soul duivels zingende frontman Manuel Gagneux. Het eerste voer voor de headbangers. 'Death to the Holy' dan, drillende blackmetalfunk en -blues met Nine Inch Nails-piano, vier stijlen voor de prijs van één! Het instrumentale 'Emersion', rustbrengende postrock-elektronica komt in sonisch gevecht met woordenloos furieuze screams en gitaren, maar op het einde wenkt toch de oase.

Dan gaat het fluitend en akoestisch pingelend verder, maar de naam van die westernblues is niet 'Nobody' maar gewoon 'Golden Liar'. 'Erase', wolzachte akoestische aanvangsnoten worden afgelost door snoeiharde riffs, blastbeats, verschroeiende grunts en growls.

Het hoogst originele 'Bow' is vervolgens een hiphopperige blues op een industrialdreun, brutaal eindigend met opzwepend meebrulzang. 'Feed the Machine', of hoe handklappende gospel zich keer voor keer weer omturnt in donderend en krijsend exploderende black sound. Wat een duivelse oorwurm! 'I Caught You', weer als Mike Patton, een even vindingrijk stemmenpingpong, waarbij met het tikken van de klok steeds meer de poorten van de hel zichtbaar worden. 'Church Burns' is een met screams versterkte hardmetalen slavenzang-gospel-soulsong.

Het half-Duitse 'Götterdämmerung' dan, inderdaad, als een donkere operasong, hier met de groove van grunge, funk en ijle koorzang. Maar verpakt in een als Cradle of Filth voortrazende headbanger. Groots én het hoogtepunt van het album! 'Hold Your Head Low' is klagende blues en soul met achtergrondzang, een met synthezisers overtrokken metalsoundscape. 'J-M-B' lijkt een Eddie Vedder-lookalike wel, met zwarte metal dwarrelend overheen het knekelhof.

Instrumental 'A-H-I-L' tenslotte is de sterke sinistere afsluiter met nog meer zoemende horror in de score dan in Wendy Carlos' The Shining-ouverture indertijd.

Waarover zingt men? Tekstueel, aldus Gagnieux, is het gewoon verderzetting van de alternatieve geschiedenis over slavernij die met de vorige platen werd opgestart. Wat als de zwarte slaven zich tot satan in plaats van tot God hadden gewend. In 'Devil Is Fine' ging het over leven in gevangenschap, in 'Stranger Fruit' over de ontsnapping. Nu dus over die vele dingen erna: op de vlucht zijn, gepieker en grootse plannen maken...

Zeal & Ardor, da's een harde dynamische metalband, weliswaar bij wijlen met zachte pit, die nu echter zoveel echte vernieuwende wilde frisheid uitstraalt dat het alleen maar belooft voor hun potentieel voor de toekomst. Straks touren ze met Meshuggah. Zegt. Dus. Al. Wat!
Passeren Nederland en België op 18 en 23 mei 2022.

Het geluid dat de band hier laat horen, een mengeling van metal en slavenblues, is best bijzonder, maar helaas ontbreekt het een beetje aan sterke tracks. Ze zijn er wel, maar te vaak valt men terug op karig songmateriaal en weinig boeiende intermezzo's. Jammer, want de potentie is er zeker en sporadisch is dit echt erg goed.

Ik hoop dat ze Götterdämmerung komend weekend op Prognosis | Eindhoven 15 & 16 april spelen: wat een geweldig nummer is dat...!

Zó er staan een tal nummers op die zó heerlijk zijn. Death To The Holy, Götterdämmerung, Run en I Caught You bijvoorbeeld! Vooral Death To The Holy staat nu weer op repeat.
Van mij mogen ze naar NL komen. Wil ze graag live zien!