Lana Del Rey - Blue Banisters (2021)

De tweede goede Lana-release in 2022 en ik vind deze nog wat beter dan 'Chemtrails Over The Country Club'. Meer een geheel, met die fijn-melancholieke, beschouwende sfeer met tekstueel stekelige uithalen. Doet ze goed. Je waant je muzikaal soms in het een heel andere tijd en sfeer, waar je door Del Rey moeiteloos mee naar toegenomen wordt. Knap hoor, twee zelfstandige releases uitbrengen met elk een eigen geluid.

Vóór NFR vond ik Lana niks. Te koel, te geposeerd, te kunstmatig.

Dat werd met NFR anders, genoeg over gezegd hier. Chemtrails is een prachtiger opvolger, kaler, persoonlijk. En nu Blue Banister.

Ik moet // moest er wat aan wennen. NFR heb ik letterlijk grijsgedraaid, altijd en overal. BB vraagt momentum. Leek wat tegen te vallen, toch gekocht. De plaat landt gaandeweg. Veel songs kunnen zo op NFR (ook kwa sound), het geheel is echter ronduit herfstig te noemen. Melancholisch, slow tempo. De kracht van de songs maakt m niet saai, wat op de loer ligt.

Het is een passend slot van een groots drieluik. Hoe verder, is de volgende vraag. Voorlopig redden we ons met dit drieluik prima.

Dealer met Miles Kane vind ik inmiddels één van de mooiste songs van 2021. Wat een nummer is dat!

Zeker! En Lana stapt daarin ook uit haar comfort zone

Ik vind hem ook erg goed in The Last Shadow Puppets, zeker de eerste twee albums.

Zojuist het album ook nog eens opgezet en dit nummer stak er inderdaad bovenuit. Sterk en origineel nummer!

Arcadia is daarentegen gedegradeerd bij mij tot een doorspoel-nummer. Raar, want dit is voor de meeste het favo-nummer

Ik blijf toch iedere keer terugkeren bij If you lie down with me, en daarna Arcadia.

Ik lees overigens net dat ze nog 2 coveralbums, één met country- en één met folksongs klaar heeft staan.

Ook ik begin zo langzamerhand een echte Lana adept te worden. Ik wordt ook hier weer erg blij van, heerlijke laidback sfeer, ze heeft nu wel wat een patent op dit concept. Eerste draaibeurten zijn al meer dan goed dus deze blijft wel in de speler zitten voorlopig. Geen enkel probleem dat ze 2 platen per jaar uitbrengt zolang het van dit niveau is.

You act like fucking Mr. Brightside when you're with all your friends
But I know what you're like when the party ends

Inderdaad, heerlijk nummer! Arcadia vond ik iets minder sterk, maar deze geeft me wel een flinke duw richting dit album. Heerlijk baslijntje ook. Spaarzaam maar erg effectief.

Na het album een paar luisterbeurten gegeven te hebben blijf ik toch op een 3* steken. Het lijkt een herhaling op haar andere albums, alleen iets minder. ik hoor flarden van het poppy maar catchy BTD, alsook de trage retro sfeer op NFR. Maar telkens een stukje minder dan ik gewend ben van haar. Af en toe stoort het zelfs.

'Dealer' zorgt ervoor dat ik toch 3* geef. anders was het 2,5 geweest.

Mee eens met het laatste bericht waarbij ik wel moet aantekenen dat de nummers die er boven uit steken ook wel weer van topklasse zijn.
Blue Banisters, Arcadia, Violet for Roses en Wildflower wildfire zijn werkelijk prachtig. Thunder kent een fraai intro en het Interlude zijn grappig. Maar de rest is eerlijk gezegd wat saai. Niet slecht maar niet om voor overeind te komen.

P.s.;ik zit net Adele te kijken op tv. Dan besef je pas weer hoe goed Lana eigenlijk is

Ondertussen eens in zijn geheel kunnen beluisteren, en het is toch knap van Lana Del Rey: na het al niet misse Chemtrails over the Country Club komt ze alweer met haar tweede van het jaar. En, zo op het eerste gehoor, overtreft Blue Banisters de vorige plaat.

Waar ik Chemtrails nog een beetje gezapig vond klinken, vind ik deze plaat, ondanks het feit dat ie een kwartier langer duurt, boeiender. Er staan kleine liedjes op, zoals de wonderlijke afsluiter Sweet Carolina, maar toch vooral van die heerlijk in drama, melancholie en nostalgie zwelgende songs waar Lana Del Rey zo'n kei in is. Dealer is een prachtige samenwerking met Miles Kane (Lana gaat op vocaal vlak een flink eind over het randje, maar dat draagt net bij tot de kracht van het nummer), het titelnummer, Black Bathing Suit en Nectar of the Gods wisten verder ook erg hoge ogen te gooien.

Deze plaat zal nog wat op me moeten inwerken, wat ik geen probleem vind, want dat betekent dat Blue Banisters nog meermaals zijn weg naar mijn koptelefoon zal vinden.

Briljante lyrics op een briljante plaat. Na Chemtrails ook dit weer verslonden en nog steeds aan het verslinden.

Thunder en Wildflower Wildfire als magniefiek dubbel hoogtepunt.

Het even geduurd. Maar dat is hij dan. De eerste plaat van Lana waar niet zoveel aan is.

We zijn een paar maanden verder, en deze plaat blijft wonderlijk hangen. Telkens ik 'm beluister, is het meteen raak. Lana Del Rey heeft hier een goeie balans gevonden tussen drama, grandeur en verstilde pracht in haar liedjes gevonden. Dat die liedjes ook nog 'ns erg goed geschreven zijn (met ook van die mooie, naar nostalgie hunkerende / in weemoed verdrinkende teksten), is een extra reden om dit album te bewieroken! Qua favoriete songs blijf ik bij de nummers uit mijn vorige post - die songs behoren allemaal tot Lana's allerbeste werk, wat mij betreft.

4 sterren

Arcadia blijft een nummer waar ik even bij moet slikken. De vocals, productie, soberheid, gelaagdheid,…

Lana Del Rey levert waarschijnlijk - naast Honeymoon - haar beste werk tot nu toe af. Het album is ingetogen, maar met erg veel diepgang. Hier laat ze haar vocale kracht erg uitblinken. Ik had gevreesd dat zonder Antonoff het niet zou lukken. Toch heeft ze het tegendeel bewezen.

Dat er nog zoveel mag volgen!

Het zal me verbazen als dit niet mijn laatste Lana Del Rey is. Ik was al wat sceptisch na Chemtrails Over the Country Club, die bij vlagen wel heel erg gemakzuchtig was; alsof Del Rey na alle - overigens terechte - lof voor Norman Fucking Rockwell! er nu wel heel erg in was geloven dat ze een serieuze, authentieke singer-songwriter is en die postmoderne knipogen niet nodig heeft. Blue Banisters is zo mogelijk nog minder nudge, nudge, wink, wink en dat is met een uur speeltijd niet te doen. Del Rey is een te beperkte zangeres en tekstschrijver om met zo ontzettend veel uitgeklede ballads weg te komen (al vind ik 'Dealer' ook geen fantastisch nummer; wat heeft die Miles Kane een irritant puberstemmetje zeg). Elke keer dat het (overigens sterke) 'Thunder' erop zit, merk ik dat ik zoiets heb van: 'nee, niet nóg meer ballads' - en dan komen er nog vijf. Volgens mij vindt mevrouw het zelf allemaal heel erg mooi en oprecht, waardoor elke vorm van zelfkritiek is opgedroogd. Ik vrees met grote vreze dat de voorganger geen tijdelijke dip was, maar het begin van een nogal steil dalende lijn.

Als jij over een jaar of 60 oud begint te worden dan ga jij deze muziek toch weer waarderen hoor.

Jij bent vanaf nu mijn lievelings-MuMe-collega.

En daar raak ik je even kwijt : nudge, nudge, wink, wink..en dat is met een uur speeltijd niet te doen.
Ik snap echt niet wat je daarmee bedoeld.... maar bij mij heeft dit album al vele uren speeltijd op de teller staan... Maar het is misschien Woke taalgebruik, waar ik vaak al danig van in de war raak, maar ja... de leeftijd he.

En ik vind jouw uitspraak dat ze een beperkte zangeres en tekstschrijver is, ook behoorlijk gewaagd hoor...
jeugdige overmoed

Eh nee, geen woke-taalgebruik; het is een verwijzing naar Sheldon Cooper die weinig subtiel laat weten dat hij iets ironisch zegt ('tikje tegen je elleboog, tikje tegen je elleboog, knipoog, knipoog'). Maar ik zie dat de uitdrukking al ouder is; dat onder meer Monty Python die al gebruikte. Die waren niet echt woke trouwens. Ik mis de dubbele bodems op dit album heel erg; de verwijzingen naar haar al dan niet zorgvuldig gecultiveerde imago; de algehele gangsta Nancy Sinatra-vibe waar ze het eerder over had.


Ergens best een compliment dat ik op mijn dertigste en met mijn wijkende haarlijn alsnog jeugdige overmoed word verweten, maar ik denk dat ik op zijn minst de nodige (analytische) bagage heb om een oordeel te vellen over de teksten.

Analytische bagage wellicht wel, daar twijfel ik niet aan maar ik daar kan ik natuurlijk ook niet over oordelen...

Maar de kritische Internationale muziekpers is toch wel lovend over Lana, ze vinden het geen straatmadelief of muurbloem.

Maar we zijn het beiden waarschijnlijk wel eens dat ze veel talent heeft, anders had ze het niet zo lang op dit niveau vol gehouden, daarbij vind ik dat ze een volstrekt eigen signature heeft, niet enkel in de muziek, maar het totale pakket.

Tot en met track 6 is het perfect - in de tweede helft kom ik wat nummers tegen die me iets minder bevallen.

Iets meer poëtische plaat, waardoor het soms wat moeilijk wordt mijn aandacht erbij te houden. Gelukkig maken veel nummers dit tekort goed.