Eels - Extreme Witchcraft (2022)

Een fijne nieuwe eerste single en een nieuwe samenwerking met John Parish. Dat klinkt op het eerste gehoor niet verkeerd. De Souljacker-vibes zijn sterk aanwezig in ieder geval. Voor sommigen viel die plaat tegen, maar ik vind het een van de sterkste. Een wat ruigere plaat is sowieo wel welkom. Eels wil volgend jaar de Afas voltrekken, in zo'n zaal misstaan wat stevigere rockers denk ik niet.

Het nummer Grandfathers clock strikes twelve zwerft al een jaar of 15 rond op het web. Die versie vind ik eerlijk niet zo sterk, laten we hopen dat daar nog wat langer aan gewerkt is. Maar al met al ben ik vooralsnog enthousiaster dan voor Earth to Dora. De eerste single daarvan (Baby let's make it real) vond ik toch wel ondermaats (alhoewel hij in de context van het album als geheel wel beter viel dan als losse track).

Good Night on Earth is in ieder geval een zeer fijne 1ste single!

Prima nummertje inderdaad. Hoop natuurlijk stiekem wel dat dit album iets meer zal bieden dan een trip down memory lane, al is dat in dit stadium nu eenmaal wel precies wat je van E verwachten moet. Earth To Dora was, hoe weinig verrassend ook, tenminste een stuk consistenter dan de handvol platen daarvoor, dus hopelijk wordt ieder geval die lijn doorgezet.

De nieuwe song, Steam engine, valt mij helaas weer behoorlijk tegen. Gaat het er nu over dat ie van zichzelf vindt dat er niet veel energie meer zit in de motor? Dat zou wel passen bij de muzikale middelmatigheid die hier wordt voorgeschoteld.
Ik blijf desondanks nog even positief over het album.

Oei, The Magic is een wel heel zwakke nieuwe single. Soort van lo-fi versie van het verschrikkelijke Kokomo maar dan met wat minder melodische variatie.

Linkje:
EELS - The Magic (official audio) - from EXTREME WITCHCRAFT - out January 28, 2022 - YouTube


Ben ook nog niet enthousiast van wat er tot nu toe is uitgekomen.

De eerste single deed hopen op een consistent goede plaat, nu verwacht ik oo z'n best weer veel hit-and-miss materiaal.

Ik vind The Magic dan juist weer de beste track tot nu toe van deze plaat. Compositorisch niet echt sterk maar wel een fijne groove in de hoek van Jungle telegraph en teenage witch, Met genoeg gekke geluidjes er in om het sonisch interessant te houden.
Dat gezegd hebbend, het is een prima liedje maar een klassieker zit er echt niet in. Ik krijg toch het gevoel dat deze plaat op zijn best een zwakke spinoff van Souljacker gaat vormen.

Good Night On Earth is verrassend goed, zeg!
maar dat was Bone Dry ook van z'n vorige plaat en de rest viel toen tóch weer tegen...

Precies dit, heerlijke single!

En Amateur hour is weer zwak. Ik zie de toegevoegde waarde van dat nr niet geloof ik. Dat is toch geen albumopener?

Eels scoort altijd vrij constant bij mij. Shootenanny! vind ik iets minder, maar ik denk dat ik daar Extreme Witchcraft aan ga toevoegen.
Het is allemaal best aardig, maar vaak ook net niet. Misschien heeft het nog tijd nodig om het echt op waarde te kunnen schatten, maar mijn start met dit album viel toch wat tegen eerlijk gezegd.
Gelukkig heeft het wel lekkere funky tracks als Grandfather Clock Strikes Twelve.

Leuk. Meer niet.

So Anyway en Goodnight on Earth zijn de moeite zeker waard, de rest steekt vooralsnog maar bleekjes af.

Tja.... opnieuw zakt E niet door de ondergrens heen. Een paar aardige nieuwe tracks, een beetje filler. Maar of dit beklijft? Ik moet het nog even wat vaker draaien.

Ik moest trouwens wel lachen om What it isn't. Die vloog wel even stevig uit de bocht halverwege .

Oei, dit had ik niet zien aankomen. Een van mijn meest dierbare songschrijvers aller tijden maakt al 17 jaar hoogst wisselvallige platen. Steeds paar goeie liedjes, verder automatische piloot. Op deze nieuwe doet hij niks wat hij niet eerder deed, maar het stáát weer eens echt. En dat terwijl die 4 singles (artiesten brengen steeds meer losse nummers uit voor een album, stomme trend) totaal geen indruk op mij maakten. Nu vallen ze stuk voor stuk heerlijk op hun plek. Maar belangrijk nog, stiekem gehoopt maar nooit verwacht: deze plaat heeft precies het omgekeerde van die vorige rits platen, hier zijn de singles juist de minste nummers. En de sound van het geheel is zo'n ruimtelijke verademing na de wat opgepropte akoestiek die ik van hem gewend was geraakt. Ook de teksten klinken, in alle geestige simpelheid, veel minder op de automatische piloot dan wat ik van hem ben gaan accepteren. Dit moet ik echt even op me laten inwerken. Ben echt heel bang dat bij een derde luisterbeurt (heb er net twee opzitten) mijn enthousiasme toch begint weg te ebben. Je weet het niet, mijn verwachtingen waren ook wel echt lachwekkend laag. Nou fuck it, ik geef het voor nu 4 sterren en dan merken we nog wel of dat naar onder of wie weet zelfs boven bijgesteld moet gaan worden, of daar lekker op kan blijven stellen.

Mmm, zoals ik al vreesde moet ik een kléin beetje op m’n aanvankelijke enthousiasme terugkomen. Misschien niet zijn beste sinds Blinking Lights, maar toch zeker wel sinds Wonderful Glorious, misschien zelfs Hombre Lobo. Het heeft toch net wat te weinig substantie om werkelijk te beklijven zoals zijn platen ooit konden, maar een bijzonder fijne sound en een consistent geheel is het zeker. Misschien moet je ook niet meer willen verlangen. Blijf denk ik toch voorlopig wel gewoon bij m’n 4.

Klinkt goed en is wat rauwer/ruiger dan de platen hiervoor, maar het weet mij niet echt te pakken. Bij een nummer als Steam Engine zit ik echt te denken: waar luister ik naar? Het is niet zozeer slecht, maar de klik met dit album ontbreekt. Earth to Dora vind ik dan toch een wat fijnere plaat om naar te luisteren.

Hoe zou het nog met eels wezen? Hoe zou het beroepstreurwilg Mark Everett, a.k.a. E voor z'n vrienden, over wiens verdriet en neuroses we nu zowat alles wel weten, in corona zijn vergaan? Hewel verrassend, we krijgen hier een nieuw album dat het eels-geluid monter en fris de speakers uitstuwt. Met naast enkele uitstekende eels-ballades vooral zeer aantrekkelijke kale rock of vuile blues. Zijn meest springerige werk kortom sinds heugenis. Vrijwel de hele plaat lijkt dolle fun. 'Men zegt' dat de rock-and-roller in E toevallig 'Souljacker'-nostalgie kreeg, hij zijn vriendje John Parish heropzocht, met wie hij in 2001 die plaat inblikte en een even bruisende plaat, 'Extreme Witchcraft ' zag in volle lockdown het levenslicht. Een echte sámenwerkingsplaat bovendien, met een door de pandemie ver op afstand, tussen Bristol en Los Angeles knippend en plakkend duo, langs beide kanten van de oceaan.
Maar vergissen we ons toch weer niet. In elk, zelfs meest hups nummer loert nog steeds de gekwelde Everett-ziel van de talrijke vorige eels-albums. Al vertoeft hij nu basic in een andere mood - beoordeel maar de titel van de aanstekelijke, dansbare eelsrocker 'Better Living Through Desperation' -, toch zijn er heus ook nog àndere, zoals met die met de naam 'Learning While I Lose', wat toch meer zijn levensmotto is. Of het stijlvolle 'Stumbling Bee', over een buiten het seizoen nog verdwaasd over schitterende gitaar- en keyboardlijnen rondvliegend bijtje, metafoor voor de struikelende psyche van de man Everett op zoek naar de juiste weg. Hij schrijft over persoonlijk leven, trauma's, streven om ergens toch op een positieve plek te geraken. Maar nu geniet hij als verantwoordelijke solitary father van een vierjarig kind vooral van kinderlijke onschuld, van verwondering, m.a.w. van constant hilarische leute, hetgeen zich dan weer sprankelend vertaalt in z'n gekende droge humor.

'Amateur Hour' is een aftrap in optima forma van een rock & roll-feestje vol energie, Keith Richards-elektriciteit, riffs, helse dansritmes. 'Good Night On Earth', ook opzwepend, op speed met altijd inventieve gitaren, maar toch altijd het tegengestelde van highway-to-hellrock. En dat cool vibrato op het bruggetje! Voor eels is de wereld shit, maar hij heeft het er best naar zijn zin. Met ook hier een 'I can't stand eels'-zinnetje als komische gimmick.

De weer perfecte popsong 'Strawberries & Popcorn' komt voort uit z'n overleven op zoontje's etenresten. Vandaar de maffe titel, maar inhoudelijk filosofeert ie wel ongelukkig over alleenvallen en ontdekken dat z'n eigen herwonnen vrijheid verre van alleen positiefs oplevert. Hemelsmooi klassiek eels-nummer met verrukkelijke solo- en reverbgitaren.
'Steam Engine' is een volgende toffe maar smerige rock&roller, met retroklinkende gitaren en vette bas, over sterfelijkheid en zich toch nog jong voelen in een ouder vel. In het heerlijke 'Grandfather Clock Strikes Twelve' gaat hij vervolgens volledig loos in funk en soul, saluut aan die andere 'sexy motherfucker' Prince. 'The Magic', subliem rockend als pompende ZZ Top-per en toch meteen ook triest hengelen naar je sympathie: "niet iedereen houdt van me, maar probeer het en vind me misschien een persoonlijkheid waar je geen genoeg kunt van krijgen". 'So Anyway', de meer ingetogen vintage eels-ballade op zachtaardige piano, bedrieglijk rustige voorloper naar 'What Isn't'...

'What It Isn't' begint heel 'Dear Prudence'- beatle-esk om dan toch ongedacht heet en dreigend uit te monden in een zeldzaam brutale 'Shut Up'-oerschreeuw naar al E's demonen. Met medewerking ook van Manson en Bundy, z'n toevallig meeblaffende hondjes, precies tussen eerste refrein en tweede couplet. Het vertederend folky juweeltje 'Learning While I Lose' is met het klassiek instrumentarium weer dartel trippelend, mooi ingetogen eels. En het knap wentelende 'I Know You're Right', zingend leren en toegeven dat je gewoon niet alles kan weten en dat jij nu eenmaal de fool was die alles verknalde. Mister E ten voeten uit.

En de plaattitel? Gaat zomaar helemaal terug naar Beyoncé die onlangs door haar ex-drummer voor 'Extreme Witchcraft' werd aangeklaagd. Louter omwille van de - dixit E - 'mooie woordcombinatie' dus én de bijna voodoo- band die hij toch ergens voelde met Parish was de passendste plaattitel gevonden.

'Extreme Witchcraft' dus, weer een crème van een plaat van eels én John Parish, foutloos op alle vlakken en zelfs een stuk beter dan oudere geestesgenoot 'Souljacker'! Wat een knappe, afwisselende songs hier vol mooie melodieën en wendingen, spetterende muzikale ideeën. Parish levert het technisch vernuft, de krakende of over-de-top, maar toch veel zuiverder gitaren, spitsvondige samples en Everett komt met de tragische melancholie in met kenmerkend afstandelijke zelfspot doorspekte lyrics. Het vriendenduo doet je hier dus zelfs na decennia eels steeds trouw naar dit altijd innemend wanhopig buitenbeentje teruggrijpen. Wordt ie nu in een pandemie vol narigheid zelfs onze baken vol jolijt. Kunnen bijna niet wachten om dat allemaal live te zien.

Wel grappig, ik vind het ook veruit de minste track van het album, hoewel niet per se vervelend voelt het een beetje als basaal-om-het-basaal-zijn. Ik zie het bijna als een soort intro, en dat de plaat pas echt begint bij Good Night on Earth (waar ik aanvankelijk ook niet zo van onder de indruk was, maar wat ik steeds onweerstaanbaarder ga vinden).

Heerlijk nummer vind ik dat hoor, beetje phil spector-achtig. Net als bij elk van de eerder uitgebrachte nummers deed het mij aanvankelijk nagenoeg niks, maar komt het in de context van het album goed tot z'n recht.

Z'n eervorige inmiddels, het is ook moeilijk meer bij te houden. Het titelnummer van die plaat, The Deconstruction, vond ik zo mogelijk nóg genialer, en ook Rusty Pipes vond ik van hoog niveau. Maar de rest van de tracks was dan weer middelmatigheid troef, op momenten zelfs tenenkrommend. Ik denk al met al wel zijn meest wisselvallige album. Zowel Earth To Dora als Extreme Witchcraft kennen minder duidelijke hoogtepunten, maar zijn wel aanzienlijk consistenter. En het is vooral zo fijn dat de beste nummers niet al 'weggegeven' waren.

Echt, vind je Shootenanny! minder dan bijvoorbeeld The Deconstruction, Tomorrow Morning of The Cautionary Tales...? Ik vind Shootenanny! ook zeker niet tot zijn grote meesterwerken behoren, maar toch wel stukken sterker en vooral consistenter dan de meeste platen uit die grillige tweede helft van zijn oeuvre.

Dat is wel een bijzonder gedurfde uitspraak. Hoe heerlijk (en naar eels-maatstaven best verrassend) ik deze plaat ook vind, op dat niveau komt het voor mij toch geen moment.

Ben in totaal nogal een durver hoor, Kaaasgaaf! Nee goed, veel gekheid op een stokje, heb toch even MusicMeter 2001 erop nagekeken -toen was de site me trouwens nog illuster onbekend- en heb vastgesteld dat 'Souljacker' toen blijkbaar ook evenveel voor- als tegenstanders had als nu. Dit alles los van 't feit dat ik persoonlijk z'n nieuwe nu al vééél meer draai dan 'Souljacker'indertijd.
Maar allemaal absoluut geen probleem hoor die verschillen in smaken en appreciatie. In het geval hier van eels vind ik het juist zelfs heel mooi en welkom van jou dat je met je eigen visie de plaat nog de aandacht geeft die ze verdient. Vergeleken bij vele andere nieuwkomers op deze site lijkt het voor de nieuwe eels wel bijna op stilte van een kerkhof. Muzikale groeten.

Prima nummer, maar ik blijf dat gevoel houden. Ik kan sowieso weinig context in dit album ontdekken.

Ik heb het ook geprobeerd en de fan in mij wil dit heel graag goed vinden, maar het blijft (alweer, zucht) steken op een krappe voldoende

Ik dacht dat Souljacker in de loop der tijd wel de status van klassiekertje verworven had, maar kan me inderdaad herinneren dat de meningen over dat album indertijd sterk verdeeld waren. Het is nu ook gek om te bedenken dat het maar een jaartje na Daisies of the Galaxy uitkwam, die platen verschillen echt als dag en nacht. Best radicaal verrassen kon E toen nog, tegenwoordig blijft het in meer of mindere mate variëren op wat hij zoal eerder heeft gedaan. Dat vind ik soms wel eens jammer, al is het op zich een logische ontwikkeling (al zijn er natuurlijk uitzonderingen, artiesten die tot op late leeftijd zichzelf blijven ontwikkelen, maar ik heb inmiddels lang en breed geaccepteerd dat E. nu eenmaal niet een van hen is).


Ja, maar dat zal nu eenmaal grotendeels komen door het feit dat je bij E. toch al een jaartje of vijftien krijgt wat je van hem verwachten kan. Het is natuurlijk wel zonde dat een album als dit dat een wat groter publiek zeker wel plezier zou kunnen geven, zo voorbehouden blijft voor slechts de meest devote fans, maar daar heeft hij het dus ook wel zelf een beetje naar gemaakt.

Het heeft uiteraard niet de thematische samenhang van zijn klassiekers, maar toch vind ik het ook minder van de hak op de tak springen dan de meeste van zijn latere platen. Die gaven me vaak het gevoel dat ik aan het luisteren was naar een verzameling onuitgebrachte b-kanten uit verschillende periodes, terwijl deze (hoewel Grandfather Clock Strikes Twelve toch een lang rondzwervend liedje is dat eindelijk 'onderdak' gevonden heeft, en wie weet staat er meer op dat hij nog had 'liggen') toch veel meer als een opzichzelfstaand werkje voelt. Had ik met Earth to Dora ook al wel, vond ik er verfrissend aan, maar hier nog meer, fijne ontwikkeling dus. Moeilijk te zeggen waar dat 'm in zit hoor, want het vliegt natuurlijk wel lekker alle kanten op, maar toch voel ik die eenheid wel. Het artwork zal ongetwijfeld ook wel een rol spelen, ooit waren die hoezen zo prachtig passend aan de Eels-totaalbeleving verbonden, maar gingen voor mij met de jaren ook steeds inwisselbaarder voelen, tot aan deze laatste twee, die 'kloppen' naar mijn idee weer echt wel. Ook al zal hij nooit meer echt verrassen, hoop ik al met al dat hij deze tendensen weet voort te zetten.

Verrassen doet Eels mij allang niet meer en na een eerste beluistering dreigde ik toch wat Eels moe te worden omdat veel nummers inwisselbaar zijn t.o.v andere albums.
Maar het bekende kwartje viel alweer vrij vlot op de juiste plek, hoewel wat steviger dan zijn voorganger kan ik hier weer van genieten.
Vooral het heerlijke The Magic is een juweeltje, enkel opener Amateur Hour vind ik wat minder.

Ik was zeer te spreken over The Deconstruction. Op de één of andere manier is Earth to Dora volledig aan me voorbijgegaan. Gelukkig heb ik de laatste LP wel weer in het vizier, en dat is allesbehalve vervelend. Everett houdt zowel de stemming als de vaart erin, soms ronduit vilein klinkend (What It Isn't), soms zacht, maar altijd overtuigend.