menu

Grace Cummings - Storm Queen (2022)

mijn stem
3,62 (52)
52 stemmen

Australië
Folk
Label: ATO

  1. Heaven (4:45)
  2. Always New Days Always (2:56)
  3. Dreams (2:29)
  4. Up in Flames (5:24)
  5. Freak (3:22)
  6. Here Is the Rose (2:45)
  7. Raglan (3:18)
  8. Two Little Birds (3:03)
  9. This Day in May (4:03)
  10. Storm Queen (4:53)
  11. Fly a Kite (4:52)
totale tijdsduur: 41:50
zoeken in:
avatar van Don Cappuccino
4,0
Ik had voor mezelf even een playlist gemaakt met tracks van aankomende januari 2022-albums waar ik niks van kende en benieuwd naar was. Van deze heb ik de titeltrack beluisterd en daar ben ik van onder de indruk. Een meeslepende melancholische folksong met prachtige doorleefde vocalen, een ronkende baritonsax en een intense finale. Erg benieuwd naar de rest van de plaat op basis van deze track.

avatar van musicfriek
4,5
Uit bescheidenheid start ik met 4,5*, dit is niet normaal zo mooi

avatar van staralfur
4,0
Wát een plaat... Eindejaarslijstjesmateriaal!

avatar van MusicFreak
4,0
Allereerst: wat een prachtige stem heeft Grace Cummings, laag waardoor ze behoorlijk androgyne aandoet. En een mooie aparte stem is voor mij vaak een pluspunt.
Maar ook mooie songs die wat mij betreft zeker niet saai zijn ( wat ik toch vaak wel heb met folk albums) Tof begin van het muziekjaar 2022!

avatar van aERodynamIC
4,0
Artiesten met opvallende stemmen. Blijkbaar kom ik daar altijd wel bij uit en worden het enorme favorieten. Maar...... het gaat dan altijd om mannen.

Bij vrouwen heb ik dat toch minder. Het was dus wel even opkijken van het stemgeluid wat Grace voortbrengt, ook al was ik voorbereid.

Dat geluid is dus wel een ding, maar tegelijkertijd krijgt ze het wel voor elkaar met zeer interessante nummers te komen op Storm Queen. En als ze wat lager zingt vind ik het eigenlijk best heel fraai. Dat bij elkaar genomen zorgt voor een intense beleving van dit album: continue blijf ik op het randje van mijn stoel zitten en weet Cummings me meer en meer het album in te trekken. Ze weet een bepaalde emotie over te brengen en het woord saai is wat mij betreft onbekend als ik dit allemaal beluister.

Heaven en Always New Days Always zijn wake-up calls. Als Dreams bezig is is het echt te laat.... dan wil ik alleen maar meer en is alles om me heen weg.
Gek genoeg doet ze me regelmatig aan Gabby Young denken, die weet een zelfde vibe te brengen, alleen zoekt zij veel vaker de wat meer cabareteske kant op, waar Grace Cummings het puurder houdt, maar af en toe voel en hoor ik toch een zelfde soort stijl of richting. Of is het de emotie die beide dames in hun muziek weten te leggen?! Het is ergens ook wel de zang.... het heeft raakvlakken af en toe.

Storm Queen is de krachtige start van een nieuw muziekjaar. Altijd fijn als dat eerste album zich aandient. Wat mij betreft krijgt iedereen het hier aangeboden. Deze vrouw gaat mij voorlopig wel even in haar greep houden.

avatar van aERodynamIC
4,0
Is er iemand die oof af en toe aan Joni Mitchell moet denken? Niet bij alle nummers, maar zo af en toe heb ik wel het gevoel dat Joni niet ver weg is. Zal vast wel aan mij liggen

avatar van Zwaagje
MusicFreak schreef:
Allereerst: wat een prachtige stem heeft Grace Cummings, laag waardoor ze behoorlijk androgyne aandoet. En een mooie aparte stem is voor mij vaak een pluspunt.
Maar ook mooie songs die wat mij betreft zeker niet saai zijn ( wat ik toch vaak wel heb met folk albums) Tof begin van het muziekjaar 2022!

Bij mij werkt het precies andersom. Net als bij haar vorige album moet ik concluderen dat haar stemgeluid mij niet ligt. Daarnaast is roots folk niet echt mijn ding. Beide zijn puur een kwestie van smaak, dus ik herken de schoonheid en de songs zitten goed in elkaar. Veel zeggingskracht, maar desondanks niet aan mij besteed. Dat geldt ook voor Joni Mitchell trouwens.☺

avatar van AOVV
aERodynamIC schreef:
Is er iemand die oof af en toe aan Joni Mitchell moet denken? Niet bij alle nummers, maar zo af en toe heb ik wel het gevoel dat Joni niet ver weg is. Zal vast wel aan mij liggen


Deze ochtend voor de eerste maal beluisterd, en ik moest ook meermaals aan Joni denken, aERo. Voor het overige maakt dit best indruk!

avatar van Don Cappuccino
4,0
Dit is echt een fantastische plaat geworden. Cummings eist vanaf de eerste aanzet van Heaven de aandacht op met haar stem en laat die niet los tot de laatste tonen van Fly a Kite. Haar stem is gelaagd en doorleefd met een aangenaam gevoel voor theatraliteit. Ze heeft dezelfde soort immense kwaliteiten als Haley Fohr (Circuit des Yeux), maar dan met minder opera. Ook moet ik qua stem soms behoorlijk aan Tom Waits denken. Het schuurt en gaat diep.

Wat ik vooral echt knap vind, is dat Storm Queen een plaat is die in zijn geheel grotendeels ingetogen is, maar een enorme variatie tentoon stelt. Ieder nummer biedt iets anders, waardoor het constant enorm interessant blijft. Op Up in Flames kanaliseert ze bijvoorbeeld Bob Dylan, op andere momenten moet ik ook aan Joni Mitchell denken, en de dreigende titeltrack met de donderende baritonsax en een vurige finale zou ook op een plaat van Nick Cave niet misstaan. Die titeltrack is ook de enige track waarop de instrumentatie echt even wat steviger wordt, en het resulteert dan ook in de absolute climax van de plaat. Daarna wordt er prachtig afgesloten met het melancholische kleine Fly a Kite, waarin ik geloof ik een theremin hoor die prachtige fladderende weemoedige melodieën brengt die bloedmooi samenkomen met Cummings' stem, die er alles nog één keer uitgooit.

avatar van deric raven
4,0
Het beeld van de jeugdige fris ogende Grace Cummings komt niet overeen met haar zware doorleefde gedragen vocalen. De geest van de folky blues vertellingen heeft zich binnengedrongen in de ziel van dit uit Melbourne afkomstige talent en sporen aan hartleed en ander pijnlijk zeer achter gelaten. Bewapend met snikkende oerschreeuw maakt ze de nodige indruk op de drie jaar geleden verschenen eersteling Refuge Cove. Bij opvolger Storm Queen zoekt Grace Cummings tevergeefs naar antwoorden waar ze de hulp van bovennatuurlijke religieuze krachten inschakelt, al ontkent de singer-songwriter dat het geloof een grote rol in haar leven vervuld.

Laten we stellen dat ze teleurgesteld haar zoektocht naar het hemelse heeft opgegeven, toch blijft dat hopeloze verlangen wel in het hees gezongen Heaven aanwezig. Komt de mooiste gospel niet uit frustrerende tegenslagen voort die de levensvragen op Bijbelse wijze een zinvolle invulling geven. Met volle overgave vraagt ze het onbereikbare goddelijke sterrenstelsel om haar kwelgeesten van hun aardse bestaan te bevrijden, want daar op paradijselijke hoogte komen ze meer tot het recht. In de wereld van Grace Cummings is geen ruimte voor dit jammerende onderhuidse verdriet.

Grace Cummings kiest ervoor om in de bloei van haar leven de lente van haar bestaan voor de kilte van de winter op te offeren, die zichzelf in bevriezende schaduwen verhult en het licht als een laatste ademtocht met zich meedraagt. De eenzame reis die als een uitgestippelde Up In Flames wandeltocht het eeuwige vuur uiteindelijk laat doven. Het zware Storm Queen wordt evenwichtiger als treurende strijkers juist de vocale kracht van Grace Cummings openbaren in het stevig gegronde Freak.

Het soepele Here Is The Rose heeft iets traditioneels, en belichaamt de eerder uitgezette stappen van haar veelzeggende beroemde voorgangers. De wereld opent haar ogen in Raglan en het hierop aansluitende Two Little Birds. Als vroeg ontwakende nieuwsgierige dieren voegen zich steeds meer stemmige instrumentalisten bij de ontdooiende zangeres. Toch werkt het geheel toe naar het mineurstemmige titelstuk Storm Queen, waar de klagende baritonsaxofoon de guurheid verstild en laat verzinken in de verleidelijke roep naar verdoemenis. Gitzwart als een gesaboteerde jankende windhoorn die haar vredelievende slachtoffers bedwelmd in serene hypnose.

Het zijn allemaal prachtige dromerige duistere juweeltjes, schitterend in het avondlicht van het grijze schemergebied tussen leven en dood, wanhoop en berusting. Bij Always New Days Always vraagt ze aan de nacht om haar de volgende morgen weer een mooie nieuwe dag te schenken. De onschuld van een slaapliedje met dat angstige gevoel om niet meer te ontwaken. Prachtige engelenzang vergezelt haar op de afgelegde regenboogtreden naar het hoger gelegen paradijs. De weg die uiteindelijk in het bevrijdende tegen de fado dramatiek aanleunende Fly a Kite het voltooide eindpunt bereikt.

Grace Cummings - Storm Queen | Roots | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Grace Cummings - Storm Queen - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Grace Cummings - Storm Queen
De Australische muzikante Grace Cummings maakt indruk met sterke songs en mooie klanken, maar intrigeert en imponeert met een hele bijzondere stem, die haar album eindeloos de hoogte in tilt

Na haar fascinerende maar ook overweldigende debuut was ik zeker nieuwsgierig naar het tweede album van Grace Cummings, maar had ik er geen hele hoge verwachtingen van. Storm Queen blijkt echter een waar meesterwerk, waarop de songs ijzersterk zijn en de instrumentatie keer op keer prachtig is. Waar ik de stem van de Australische muzikante op haar debuutalbum van alles wat teveel vond, is deze stem het sterkste wapen op Storm Queen. Grace Cummings zingt op Storm Queen vol gevoel en zeggingskracht en omdat ze dit keer ook wat zachter zingt is de impact van de zang maximaal. Het is een stem waar je van moet houden, maar als je er van houdt is dit een album dat keer als keer aankomt als een mokerslag.

Bijna drie jaar geleden kwam ik voor het eerst in aanraking met de muziek van de Australische singer-songwriter Grace Cummings. Haar debuut Refuge Cove viel absoluut op in het aanbod van dat moment en intrigeerde me hopeloos, maar uiteindelijk wist het album me toch niet volledig te overtuigen.

Dat lag niet aan de mooie en ingetogen instrumentatie en ook zeker niet aan de sterke songs op het album, maar vooral aan de stem van de Australische muzikante. Grace Cummings beschikt over een rauwe, krachtige en ook wat zware stem, die wel wat met me deed, maar die ik uiteindelijk toch wat te zwaar aangezet vond en bovendien niet zo goed vond passen bij de akoestische folk op Refuge Cove.

Grace Cummings keert deze week terug met haar tweede album, Storm Queen. Het is een mooie typering van de Australische muzikante, want ook op haar nieuwe album komen de vocalen met orkaankracht uit de speakers. Toch vind ik Storm Queen een beter album dan het intrigerende Refuge Cove. Een veel beter album zelfs, want waar de stem van de muzikante uit Melbourne me op haar debuut uiteindelijk net wat teveel in de weg zat, tilt deze stem Storm Queen keer op keer naar grote hoogten.

De stem van Grace Cummings blijft er absoluut een waar je van moet houden, maar iedereen die na beluistering van het debuut van de Australische muzikante afhaakte vanwege de zang, adviseer ik om haar nieuwe album toch eens te proberen. Storm Queen is hier en daar net wat voller ingekleurd en geproduceerd, waardoor de muziek en de zang wat meer in balans zijn en bovendien doseert Grace Cummings het gebruik van haar stem dit keer veel beter, waardoor je niet alleen de kracht maar ook de schoonheid in haar stem hoort.

Het geluid op het album is hier en daar net wat voller dan op het debuutalbum, maar ook Storm Queen is over het algemeen genomen een behoorlijk ingetogen en grotendeels akoestisch ingekleurd album, dat qua net zo goed gecombineerd zou kunnen worden met fluisterzachte zang.

Grace Cummings heeft een stem die het goed zou doen in wat stevigere rockmuziek, maar ook op Storm Queen verkent ze dit pad niet. De instrumentatie is wat rijker dan op het debuut, maar de nadruk ligt nog steeds op de zang en deze is, zeker na enige gewenning, prachtig. Grace Cummings vertolkt haar songs met hart en ziel en stort de nodige emotie over je uit. De Australische muzikante haalt hier en daar zo krachtig uit dat je bang bent dat de ruiten het gaan begeven, maar ze zingt dit keer ook zacht en gevoelig, wat het album voorziet van veel dynamiek.

Zeker in de net wat voller ingekleurde songs zijn muziek en zang prachtig in balans, maar ook als Grace Cummings kiest voor een uiterst sobere instrumentatie met bijna uitsluitend akoestische gitaar of de piano, is haar muziek van een bijzondere schoonheid. Natuurlijk heb ik ook haar debuutalbum er nog even bij gepakt, maar dat overtuigt me nog altijd niet volledig.

Grace Cummings laat op Storm Queen een indrukwekkende groei horen en heeft een album afgeleverd dat je ruw bij de strot grijpt en pas los laat wanneer de slottrack na ruim 40 minuten eindigt. In die 40 minuten kan het alle kanten op met Grace Cummings, die nog altijd uit de voeten kan met folk, maar dit keer toch vooral een veelzijdige singer-songwriter is. Storm Queen is niet geschikt voor iedereen, maar ik vind het een buitengewoon imponerend album. Erwin Zijleman

4,5
Prachtige plaat!! Ik weet nu al dat deze hoog in m’n jaarlijstje zal belanden. Ik hoorde het nummer heaven als eerste, zonder voorkennis. Dacht in het begin dat het een duet met een mannelijke zanger was.

avatar van henrie9
4,5
Doken bij Grace Cummings' 'Storm Queen' onwillekeurig vervlogen beelden op, van ooit een zomer in Werchter. Van een massa door ontwapenende Suzanne Vega in haar eentje zo in vervoering gebracht dat ze er zelf kippenvel van kreeg. Podiumdame met akoestisch gitaartje, krukje en voor het overige alleen innemende persoonlijkheid, pakt overgrote, tot in de nok gevulde festivaltent in, fascineert tot in de verste rijen met elke uitgezongen noot, boodschap of beweging. Die megastatus als singer-songwriter heeft Grace Cummings in deze Lage Landen uiteraard nu nóg niet. Vanuit haar verre homeland Australië is evenwel vanaf haar eersteling 'Refuge Cove' van 2019 het vuurtje al behoorlijk lopend. Het nodige beetje geluk naar de echte doorbraak is haar vanaf nu aan het overkomen. Met die fenomenaal krachtige, felle, overrompelende altstem, dat eigen aparte, soms rauwe keelgeluid dat komt aanzetten als een emotionele storm, ja, daarmee heeft ze het dan. Presence. Op het podium jonglerend, al grommend, fluisterend haar gedachten wegblazend. 't Is ook een actrice, natuurlijke performer gemaakt voor het publiek met in se alleen maar eigenheid, emotie en passie.

Wie gaat er dan niet terstond volledig om voor haar schitterende vertolking tegen dat maagdelijk blank videodecor van het openingsnummer van 'Storm Queen'? Het energetische 'Heaven' is haar nieuwe topsong. Ongelooflijk, in toch maar een oogwenk neergepend, maar in directe grootsheid vol met de allures van Patti Smith's 'Gloria', nog zo'n diva. Grace Cummings, de deprimerende lyrics erbij, krachtig een Ave Maria zingend als haar eigen Cohen-'Hallelujah'.

Grace Cummings - Heaven

Nochtans, ondanks haar opvallende voice altijd prominent in het midden, hanteert ze altijd een minimalistische instrumentatie als sobere basis. Vertrekt ze veelal van akoestisch sixtiesfolkgitaargetokkel en pas dan komen toegevoegde lagen erbij. Elektrische gitaar, piano, viool, sax, wat achtergrondkoorzang. En nee, helemaal geen drums. Almaar spaarzaam, juist daardoor ook zo effectief. Als zelfproducer legt ze de aandacht op de voordracht en tegelijk evenzeer op de toegevoegde omkadering. Haar elf folky songs, koortsachtig samengecomponeerd tijdens de opsluiting van de pandemie, klinken daarom zo spontaan, als in een mum van tijd opgenomen, maar ze staan er solide als een huis. Haar teksten, waaruit verwonderlijk voor een niet-gelovige toch een fascinatie blijkt voor het kolossale van de religieuze retoriek, die staan vol godsdienstige verwijzingen. Ze bestrijken ook een wijd landschap aan onderwerpen als religie, liefdespijn, heldendom, vervreemding, druggebruik.

Het sublieme titelnummer, 'Storm Queen', is nog zo'n ultiem staaltje van authentiek songschrijverschap. Zang, akoestische en elektrische gitaar, zwevende, diepe pianoakkoorden en een prachtige diepe Morphine-baritonsax die geleidelijk bijna theatraal optrekken en finaal uitmonden in één stormachtige chaotische werveling.

Die uiterlijke Sturm und Drang uit de plaattitel, onrustige poëzie en intense dramatiek die zo kunstig van bepaalde songs afspat, contrasteert dan weer met de ingetogen eenvoud en de intimiteit elders op de plaat. Met 'Always New Days Always' maakt ze een miniatuurtje van hemelse zangkunst, een slaapliedje wel, met devoot meejengelend achtergrondkoortje. Haar zang zit tussen die twee uitersten, ze gooit er zich nu eens vol tegenaan als een wilde Grace Slick en plots weer hoor je een Joni Mitchell of Joan Baez zo kwetsbaar. Iets daartussenin, zoals het zich plechtig voorttrekkende 'This Day In May'.
Of het aangrijpende filmische 'Dreams', krachtig melodramatisch gezongen pianoballad, met in de achtergrond het aanzwellend orgeltje, bijna het legendarische 'Tiny Tears' van Tindersticks, maar dan in een mooi Cummingsjasje.

'Up in Flames' is pure akoestische gitaar en van woede brekende stem. Vlammen van de Notre Dame als metafoor van verwerking van een liefdesbreuk. 'Freak' dan, over voor jezelf opkomen. Weer akoestische gitaar, galmende piano en in het hart, naast het koortje, prachtig snijdende folkviool. Ook 'Here Is the Rose', rustig kabbelend countrynummer, sfeervolle kampvuurviool. Het intimistische 'Raglan', echt een klassiek nummer voor de Woodstockgeneratie. Akoestische gitaar, banjo, gracieus afgesloten met folkviool. 'Two Little Birds', een andere aangrijpende uitgeklede song met eenvoudige snarenspinsels en tere pianotoetsen. Grace in verwarde zielsverscheuring. Net zo, 'This Day in May'. Het gestripte slotnummer 'Fly a Kite' is louterend, opgesmukt met beperkte elektronica, het kale snerpen van die zeldzame theremin.

Grace Cummings' kleurrijke kunst is dan misschien wat moeilijk klassificeerbaar, met haar overtuigend talent weet ze toch iets schijnbaar conventioneels te combineren met een totaal nieuw en origineel geluid. Met eenvoud en passie maakt ze iets coherents, een briljant als 'Storm Queen'. Dit is echte voorgrondmuziek van een vaak in het duister grauwende zangeres met een echte, diep in emoties gravende ziel.

Ze kaapte ooit verbluffend haar eerste aandacht en dito platencontract met 'It's All Over Now Baby Blue', een onwaarschijnlijk doorleefde versie van Bob Dylan's klassieker. Enkel met die soberheid van stem en gitaar. Sindsdien was het juist verre van over, begon het te rollen, wenkt nu de volle straal van de schijnwerper. Zet ze dus straks ook maar in die Werchterse 'Suzanne Vega-tent'. Gegarandeerd, voor een queen als Grace lopen we massaal storm.

Grace Cummings - It's All Over Now Baby Blue

avatar van philtuper
Typisch dat ik bij haar tweede album meteen zoveel lovende reacties lees terwijl het bij haar al even zo overweldigende debuut het akelig stil bleef onder de MuMe bezoekers. En dat terwijl ik nog mijn best had gedaan om mensen er enthousiast voor te maken door ze te taggen. Waar ligt dat aan?
Anyway, Grace krijgt met dit tweede album wellicht de aandacht die ze verdient.

En aan alle mensen die nu inhaken: Luister ook naar haar debuut!

avatar van aERodynamIC
4,0
philtuper schreef:
Waar ligt dat aan?

Dat je niet de juiste mensen een tag geeft daar

In mijn geval was dat niet vreemd geweest: bijzondere stemmen en ik ben Joni fan en ook Anna Calvi waardeer ik enorm (ergens hoor ik daar soms ook wat van terug). Maar helaas. Nu krijgt musicfriek de eer die mij erop wees dit echt te gaan luisteren

Het vorige album inmiddels ook beluisterd en bevalt me ook prima. Storm Queen heeft wel net even iets meer waardoor het ook een zeer hoge waardering van mij krijgt.

avatar van AOVV
aERodynamIC schreef:
Het vorige album inmiddels ook beluisterd en bevalt me ook prima. Storm Queen heeft wel net even iets meer waardoor het ook een zeer hoge waardering van mij krijgt.


Ondertussen hetzelfde gedaan, en ook dezelfde mening!

avatar van philtuper
Tis ook maar net waar je instapt denk ik. Het vorige album kwam binnen zoals dit album
Waarschijnlijk bij jullie binnenkomt. Dat stemgeluid, die power! Ik vond het zo overweldigend dat ik daar meerdere mensen enthousiast voor wilde maken. Gelukkig voor Grace Cummings lijkt dat met haar tweede te lukken. Ik ga er maar eens goed voor zitten dan.

avatar van henrie9
4,5
aERodynamIC schreef:
(quote)

Dat je niet de juiste mensen een tag geeft daar

Nu krijgt musicfriek de eer die mij erop wees dit echt te gaan luisteren

.


Ere wie ere toekomt. Bij mij is 't net zo verlopen.

avatar van philtuper
De volgende keer zal ik jullie niet vergeten, heren!

avatar van aERodynamIC
4,0
philtuper schreef:
Tis ook maar net waar je instapt denk ik. Het vorige album kwam binnen zoals dit album
Waarschijnlijk bij jullie binnenkomt. Dat stemgeluid, die power! Ik vond het zo overweldigend dat ik daar meerdere mensen enthousiast voor wilde maken. Gelukkig voor Grace Cummings lijkt dat met haar tweede te lukken. Ik ga er maar eens goed voor zitten dan.

Toch twijfel ik daar aan. Als je me toen getagd had zou ik het zeker goed vinden, maar het is dit album dat net even iets meer heeft, een beetje de bekende x-factor. Ik hoor het gelijk en het pakt me. Haar debuut zou die impact toen niet op me gemaakt hebben denk ik. En ook nu bij het alsnog beluisteren mist net dat bijzondere randje.

Verder kan ik je verhaal over instapmoment wel volgen, want vaak gaat dat zo op. Hier denk ik toch dat het net even anders ligt.

avatar van Zwaagje
erwinz schreef:
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Grace Cummings - Storm Queen - dekrentenuitdepop.blogspot.com

De stem van Grace Cummings blijft er absoluut een waar je van moet houden, maar iedereen die na beluistering van het debuut van de Australische muzikante afhaakte vanwege de zang, adviseer ik om haar nieuwe album toch eens te proberen.

Dat is de reden dat ik in eerste instantie ben afgehaakt, maar het laat me ook niet helemaal los. Ik geef het nog eens een kans en neem de tijd om het album een aantal keren volledig te beluisteren. Gezien de vele loftuitingen moet er veel schoonheid te ontdekken zijn. Als daarna blijkt dat het niet beklijft is het echt een kwestie van smaak en heb ik het in ieder geval geprobeerd.

avatar van Barney Rubble
3,0
Valt mij toch ietwat tegen. Grace Cummings heeft weliswaar een intrigerende stem, maar de composities zijn mij te conventioneel. De muziek is soms zelfs saai! Het is een dame om in het achterhoofd te houden, maar vooralsnog voel ik niet de noodzaak om naar de platenzaak te rennen.

2,0
Mijn mening komt vrijwel overeen met onderstaande review. Komt niet boven de grijze middelmaat uit van de enorme berg aan releases.

avatar van philtuper
Barney Rubble schreef:
Valt mij toch ietwat tegen. Grace Cummings heeft weliswaar een intrigerende stem, maar de composities zijn mij te conventioneel. De muziek is soms zelfs saai! Het is een dame om in het achterhoofd te houden, maar vooralsnog voel ik niet de noodzaak om naar de platenzaak te rennen.
Dat is ook de reden dat ik zeg: luister eerst naar het eerste album. In tegenstelling tot wat aERodynamIC beweert, vind ik het debuut vele malen meer intrigerend dan deze tweede. Met name door de meer uitgebreide instrumentatie romdom haar songs, die ik juist niet verrijkend vind. Het leidt af van heteen dat ik aan haar debuut zo bijzonder vind: haar stem. Refuge Cove is kaler, maar tegelijkertijd ook vele malen rijker door haar intrigerende stem. Die komt op het debuut veel beter binnen doordat je niet zo afgeleid wordt door de instrumenten om haar heen. Daar viel ik destijds voor. Zeker, het is een stem die een love-it-or-hate it gehalte hebben, maar voor mij is het juist de muziek om haar heen die dit album meer doorsnee maakt.

avatar van philtuper
aERodynamIC schreef:
(quote)

Toch twijfel ik daar aan. Als je me toen getagd had zou ik het zeker goed vinden, maar het is dit album dat net even iets meer heeft, een beetje de bekende x-factor. Ik hoor het gelijk en het pakt me. Haar debuut zou die impact toen niet op me gemaakt hebben denk ik. En ook nu bij het alsnog beluisteren mist net dat bijzondere randje.

Verder kan ik je verhaal over instapmoment wel volgen, want vaak gaat dat zo op. Hier denk ik toch dat het net even anders ligt.

Bij alles wat je zegt zeg ik: juist niet. Het bijzondere randje is wat mij betreft juist het weglaten van arrangementen. Ik heb niks met x-factor. De x-factor is een marketingverzinsel voor de massa. Laat dat maar aan anderen over.

avatar van DjFrankie
3,5
DjFrankie (moderator)
Hele aparte stem. Minimale begeleiding en toch intrigerend genoeg. Dat is sowieso al een pluspunt.

Gast
geplaatst: vandaag om 01:33 uur

geplaatst: vandaag om 01:33 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.