menu

yeule - Glitch Princess (2022)

mijn stem
3,74 (37)
37 stemmen

Singapore
Electronic / Pop
Label: Bayonet

  1. My Name Is Nat Ćmiel (2:51)
  2. Electric (3:16)
  3. Flowers Are Dead (4:16)
  4. Eyes (4:09)
  5. Perfect Blue (2:59)

    met Tohji

  6. Don't Be So Hard on Your Own Beauty (3:12)
  7. Fragments (4:14)
  8. Too Dead Inside (3:26)
  9. Bites on My Neck (4:49)
  10. I <3 U (3:59)
  11. Friendly Machine (3:47)
  12. Mandy (2:20)
  13. The Things They Did for Me Out of Love * (4:44:00)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 43:18 (5:27:18)
zoeken in:
avatar van TornadoEF5
5,0
Don't Be So Hard on Your Own Beauty is mooiste single uitgebracht dit jaar, en atypisch voor haar in de zin dat het echt goed in het oor klikt en redelijk akoestisch voor haar doen is.

Ik verwacht hier heel erg van, maar ik verwacht dat het een stuk ecletischer en minder toegankelijk wordt dan haar vorig album.

avatar van TornadoEF5
5,0
Friendly Machine vind ik super ook. Too Dead Inside is op 13 januari uitgebracht, en dat heb ik twee maanden geleden live gehoord, en dat was dat goed nummer dat ik nog niet kende.

avatar van Don Cappuccino
4,5
Don't Be So Hard on Your Own Beauty is inderdaad een prachtig folky dreampopnummer met een elektronische rand, mooie weemoedige dromerige golvende gitaren en vocalen die een intrigerende balans tussen intiem en vervreemdend behouden. Ik lees dat yeule's stijl normaal wel wat anders is, maar met zo'n sterke track ga ik geen andere previewtrack van deze beluisteren en me op 4 februari eens laten verrassen door de volledige plaat, want daar ben ik nu zeker benieuwd naar.

avatar van TornadoEF5
5,0
Ja de lat ligt hoog voor een ander album om hier nog over te geraken dit jaar. Ik moet wel nog alles minstens een paar keer luisteren. Meestal is het wel zo dat niet alles direct helemaal valt bij yeule, dat had ik ook bij Serotonin II en ook bij de singles die al uitkwamen terwijl Too Dead Inside, Friendly Machine en Don't Be So You Hard on your Own Beauty wellicht mijn 3 favoriete nummers zijn van 2021 en 2022. Ik vind het wel consistent goed. Het openingsnummer is misschien wat experimenteel en functioneert als een soort intro tot de wereld van Glitch Princess, maar is op zichzelf niet zo herbeluisterbaar. De outro is een soort statement en ook eerder voor de yeule-liefhebbers. Op CD is de outro ook ingekort. De wereld van Glitch Princess leent uit heel veel stijlen, is consistent in kwaliteit en heeft een vrij futuristische bevreemdende vibe. Een soort van (dystopisch) sci(-fi) album.

avatar van Don Cappuccino
4,5
Dit is een ronduit intrigerend album dat anders uitpakte dan ik verwacht. Ik had wat meer flitsende hyperpop-gerelateerde muziek verwacht, met Don't Be So You Hard on your Own Beauty als een vreemde eend in de bijt, maar dat is Glitch Princess compleet niet. Ik draaide het album afgelopen zondag voor het eerst na het Arca-album uit 2017 en dat sloot naadloos op elkaar aan, aangezien ze een gelijkende sfeer hebben. Glitch Princess heeft een ronduit duistere en melancholische sfeer die zwaar onder je huid kruipt. Het zijn grotendeels vrij minimalistische nummers met de wortels in dreampop en shoegaze die evenveel buitenaards als extreem menselijk klinken, een kwaliteit die mij de laatste tijd ontzettend trekt in muziek.

De subtiele inzet van glitch en stemvervorming geven je het gevoel dat iets niet helemaal klopt en zijn zeer sfeerverhogend. Zo klinkt het in Don't Be So You Hard on your Own Beauty alsof het gezongen wordt door een AI-stem die genoeg menselijke emoties heeft ingeladen om die effectief over te brengen. Ik krijg er ronduit kippenvel van en het fascineert me mateloos. Dat gevoel heb ik tijdens de gehele plaat. Ook weet yeule overduidelijk een pakkende popsong te schrijven in de kern, om daarna een rijkdom aan texturen te gebruiken om deze song nog naar een hoger plan te trekken, een schoolvoorbeeld is Too Dead Inside. Deze plaat tentoonstelt een enorme fragiliteit binnen afstandelijke en ''digitale'' muziek, en die dualiteit zorgt voor een album dat je constant op het puntje van je stoel laat zitten.

avatar van crosskip
Ik heb even de tijdsduur van de laatste (bonus)track gecorrigeerd, die duurt niet 4 maar 288 minuten! Interessante plaat wel verder, ik ga me hier nog wel mee vermaken.

avatar van aerobag
4,0
Lekker wazige en futurisch-aanvoelende release die bewust de raakvlakken zoekt tussen catchy en experimenteel. Eigenlijk een logische volgende stap voor pop muziek in de 'digital age'.

Don't Be So Hard on Your Own Beauty is een uh... beauty en Bites on My Neck een fanatieke banger. Deze dame heeft bereik.

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: yeule - Glitch Princess - dekrentenuitdepop.blogspot.com

yeule - Glitch Princess
Glitch Princess van yeule is het spreekwoordelijke vat vol tegenstrijdigheden, maar ook een wonderschoon en buitengewoon avontuurlijk album dat popmuziek laat horen zoals je die nog niet eerder heb gehoord

Bij eerste beluisteringen van Glitch Princess wist ik eerlijk gezegd niet wat ik moest met de muziek van yeule. Het is muziek die varieert van intiem, aards, warm en lieflijk tot afstandelijk, buitenaards, koud en onderkoeld. yeule maakt popmuziek die alle kanten op kan en die anders klinkt dan de popmuziek zoals die wordt gemaakt door de popprinsessen van het moment. Glitch Princess is soms mooi en ingetogen, maar net zo makkelijk hard en pompeus. Soms klinkt het album verrassend toegankelijk, maar yeule zoekt ook het experiment. Na één keer horen vond ik het vreselijk, na vijf keer horen bijzonder en na tien keer horen geweldig. yeule maakt op Glitch Princess de popmuziek van de toekomst.

yeule debuteerde in 2019 met het album Serotonin II , dat deze week een vervolg krijgt met Glitch Princess. yeule is het alter ego van de uit Singapore afkomstige, maar tegenwoordig vanuit Londen opererende Nat Ćmiel, die werd geboren als Natasha Yelin Chang. Op Engelstalige muzieksites wordt vanwege de aangenomen identiteit ‘non-binaire cyborg’ in het meervoud geschreven over yeule, wat ik in het Nederlands nog altijd ingewikkeld vind.

Een cyborg is overigens een organisme waarin mens en machine zijn samengesmolten. Dat is gemeengoed in science fiction films, maar hoe het bij yeule precies zit weet ik niet. De muziek van yeule is echter wel precies de muziek die je van een cyborg zou verwachten. Dat begint al met de computerstem waarmee het album opent, maar ook de muziek die volgt op de gesproken introductie, waarin alle hobby’s van yeule voorbij komen, doet vooral futuristisch aan.

yeule omringt zich op Glitch Princess met heel veel elektronica en maakt muziek die zich ergens tussen de hokjes ‘bedroom pop’ en elektropop in manoeuvreert. De gesproken introductie van bijna drie minuten vind ik persoonlijk een lange zit, maar hierna maakt Glitch Princess je deelgenoot van een buitengewoon fascinerend muzikaal landschap.

De muziek van yeule is afwisselend zeer subtiel en zwaar aangezet, terwijl de zang afwisselend flink vervormd of juist loepzuiver is. Ik ben normaal gesproken helemaal niet gek op dit soort muziek, maar na de openingstrack hield yeule de aandacht een flink aantal songs verrassend makkelijk vast.

Glitch Princess is een album dat, in ieder geval op de streaming media diensten, goed is voor 5 uur en 27 minuten (!) luisterplezier, al is de slottrack van vier uur en drie kwartier vooral muzikaal behang. Tussen de gesproken introductie van yeule en de meditatieve slottrack imponeert de muzikale cyborg uit Londen met muziek die continu verbaast, maar die ook ontroert.

De muziek van yeule klinkt vaak futuristisch of zelfs buitenaards, maar kan ook verrassend aards klinken, bijvoorbeeld wanneer een song zich voor een substantieel deel beperkt tot piano en zang. Wanneer de elektronica losbarst in de muziek en rond de stem van yeule is het zoeken naar houvast, maar Glitch Princess bevat ook intieme passages zonder al te veel opsmuk. Het ene moment klinkt het album kil en afstandelijk, het volgende moment intiem en warm.

Ook de stem van yeule kan alle kanten op en varieert van onderkoeld en afstandelijk tot lieflijk en intiem. Zeker bij eerste beluisteringen lijkt Glitch Princess alle kanten op te schieten en maar heel weinig houvast te bieden of zelfs uit een ander universum te komen, maar naarmate je vaker naar dit album luistert, valt er van alles op zijn plek en groeit de bewondering voor het unieke muzikale universum van yeule.

Glitch Princess is uiteindelijk een fascinerende luistertrip die je door een muzikaal sprookjesbos leidt. Het is er soms donker en griezelig, maar ook de futuristische wezens die er huizen blijken ons goedgezind. Ik ken geen enkel album als Glitch Princess van yeule en toen ik het album voor het eerst beluisterde was ik er van overtuigd dat ik er echt helemaal niets mee kon, maar inmiddels ben ik volledig verkocht en denk ik met enige regelmaat dat ik de toekomst van de popmuziek heb gehoord. Erwin Zijleman

avatar van 4addcd
Nieuwsgierig door het lezen van recensies ben ik gaan luisteren. Zonder iets gehoord te hebben verwachtte ik een experimentele Grimes te gaan horen. En ziedaar; De raakvlakken zijn er! Het is voor mij een beetje tussen kunst en kitsch in. Ik herken mooie dingen, maar kan ook niet alles even serieus nemen. Thuis staan enkele albums van His Name is Alive. Daar moet ik af en toe ook aan denken. Absurd of geniaal? Er valt voor beiden iets te zeggen. Creatief is het in ieder geval. Met de uitspraak ‘popmuziek van de toekomst’ ben ik het niet eens. Ik denk het niet en hoop het eerlijk gezegd ook niet.

avatar van johans
4,5
Misschien heb je wel eens van Yeule gehoord, of misschien ook nog niet. Zij omschrijft zichzelf als een cyborg, die de digitale tegenstellingen van het leven accepteert.. De 24-jarige in Singapore geboren en in Engeland woonachtige songwriter en producer – echte naam Nat Ćmiel – is het soort artiest die vooral bekend is onder de queers, de videogamers, en de vele kleding/muzieknerds.

Voor iemand wiens futuristische cyperspace en huiveringwekkende muziek klinkt alsof het door buitenaardse wezens is bedacht is haar muzikale voorkeur verrassend retro zoals David Bowie, Iggy Pop en Patti Smith (wie anders?). De excentrieke Yeule blijkt zowel muzikaal als uitstraling in de voetsporen te kunnen treden van de creatieve duizendpoot Grimes. Het pseudoniem van de Canadese Claire Boucher, die niet vies is van een potje choqueren en nieuwe wegen durft in te slaan, waar Yeule ook een flinke hand van heeft. De tere zieltjes onder ons kunnen dan ook beter afzijdig blijven van haar nieuwe werk.

Naast een zoemend geluid dat lijkt op een draaiende computerventilator en spaarzame synthesizers, stelt Yeule zich op My Name Is Nat Cmiel op een robotachtige en ijskoude wijze met een gesproken woord-introductie.Een even ongrijpbaar als geniaal begin van haar nieuwe plaat Glitch Princess. Het lijkt wel of ik luister naar een boodschap van een defecte cyborg uit een naburig sterrenstelsel. Wat maakt je ongemakkelijk?” vraagt ​​zij op ‘Flowers are Dead’, en mijn antwoord kan in feite liggen in wat eraan vooraf is gegaan in de albumopener.

Glitch Princess klinkt fascinerend en openhartig met verwijzingen naar haar morbide visioenen (Spoel mijn braaksel door de afvoer / denk aan mijn lichaam dat wordt geraakt door een trein). Yeule doorbreekt grenzen en schittert met haar artistieke schatkist aan stijlen zoals in de speelse emo popsong Don’t Be So Hard on Your Own Beauty‘, het pulserende Bites On My Neck en de laatste drie dromerige ambientnummers die Glitch Princess afsluiten. Geluiden van videogames, experimentele shoegaze en etherisch gefluister komen samen om een bovennatuurlijke wereld te creëren met af en toe een grillige dansbeat om ons dieper in een koortsdroom te leiden. Een wereld waar expressie niet langer gebonden is aan je identiteit. En om het nog intrigerender te maken duurt de digitale bonustrack 288 (!) minuten

avatar van Teunnis
4,0
Ik heb nu bijna de gehele bonustrack - het is trouwens ook een losse single - gehoord en het is verrassend goed. Het is een drone van bijna vijf uur, dus weet waar je aan begint. Maar ik kan er heerlijk op wegdromen. Verstilde sci-fi a la Blade Runner en Ghost in the Shell is de sfeer die effectief wordt bereikt. Maar dan nog een flink stukje trager. Alsof je eenzaam rondloopt in een verlaten fabriek in een dystopische setting. Je gaat zitten op de rand van een afgebrokkelde muur, kijkt uit over een uitgestrekte lege vlakte, het begint wat te regenen en heel af en toe neuriet yeule, die verder doodstil naast je zit, wat in je oor. Zoiets.

Overigens is het nummer een samenwerking met niemand minder dan Danny L Harle. Ik moest al halverwege denken aan de soundscapes van zijn project Club Harlecore.

Zometeen nog eens het “gewone” album herbeluisteren, dan wil ik daar ook nog wel mijn licht over laten schijnen.

avatar van Edgar18
Klinkt als een geschikte Song van het Jaar nominatie!

avatar van Teunnis
4,0
Breng me nou niet op ideeën!

avatar van exsxesven
Deed me eerst vrijwel niks en nog steeds vallen er iets te veel saaie momentjes (grappig genoeg dan weer niet tijdens die track van 12,5 jaar lang), maar Don't be so hard on your own beauty

avatar van Juul1998B
4,0
Ik ben heel positief verrast door deze dame. Deed me als eerst erg denken aan Grimes maar dan wel met een eigen smoel. Glitch-pop, indiepop of electropop. Hoe je dit ook wilt noemen, dit is zeer geslaagd en de vibes zijn zeker aanwezig. Gaat nog vaak op replay!

Gast
geplaatst: vandaag om 09:46 uur

geplaatst: vandaag om 09:46 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.