Madrugada - Chimes at Midnight (2022)

Toch betwijfel ik of die bezuinigingen op de geestelijke gezondheidszorg een goed idee zijn geweest.

Afijn, na 14 jaar (en daar schrok ik van, want ik herinner me het nog als de dag van gisteren) eindelijk een nieuwe plaat onder de Madrugada-vlag. Meningen zijn hier nogal verdeeld, maar voor mij voldoet het aan de verwachtingen; die stem van Sivert, die gaat door merg en been.
Twijfel nog om een kaartje te kopen voor 013; eerst maar eens de covid-situatie afwachten.......ticketswap to the rescue.

Ik blijf bij mijn eerdere constatering. Geweldige plaat, die aan alle Madrugada verwachtingen voldoet, min 1. En dat is dat Robert Buras niet meer mee doet/kan doen. Het vuurtje dat zijn gitaarspel en vooral slidespel opstookte ontbreekt. De band laat horen dat het een trio is, met een gitaar er bij als gastrol. Dat maakt Chimes at Midnight meer als een soloplaat van Høyem lijkt, niet klinkt, dan een Madrugada plaat.

Verder zijn alle elementen aanwezig en ruimschoots zelfs. Ongelofelijke schoonheid, het mega geluid dat de band produceert, hoe delicaat een nummer ook is, prachtige ballads en die stem natuurlijk. Alles bij elkaar overtuigt het volkomen en lijkt nog te kunnen groeien ook.

Sterker, omdat de plaat voor mij volkomen uit de lucht kwam vallen, was de verrassing bijna net zo groot als toen ik 'Industrial Silence' in 2000 ontdekte, dankzij een 'Oor' recensie. Met het verschil dat de de nieuwe plaat op een bed van herkenning landde, maar zonder vooraf opgeklopte verwachtingen. Ik verwachtte immers helemaal niets. Dat maakt de verrassing en het genot alleen maar groter.

Een dingetje, het gaat duidelijk geen LP worden, maar dat was Madrugada toch al niet. Het is een band van het cd tijdperk.

Madrugada, Spaans ochtendgloren, nieuwe dag, begin van nieuw leven… Komt zo aldus verrassend in het hier en nu net zo de Noorse band met die naam weer opduikelen en vol zelfvertrouwen heropstarten. Toch wel een eeuwigheid geleden, bijna. Betreurde hoofdrolspeler, gitarist-songwriter Robert Burås was in 2007 al overleden, Madrugada's laatste plaat dateerde ook alweer van 14 jaar terug. Maar het succesvol touren n.a.v. hun 20-jarige klassieker 'Industrial Silence' in 2019 bracht de groep toch weer in een stroomversnelling en de opnamestudio.

Madrugada, band die gelukkig ook vandaag nog steeds perfect komt samen te vallen met een weidse sound, dromerige sferen, wat sombere melancholie en een uit de duizend herkenbare, unieke zang van die andere charismatische spilfiguur, frontman Siver Høyem. Zit die man nu hoog of heel laag, zingt hij solo of in groep, altijd klinkt zijn timbre zo hartverwarmend mooi. Maar verwacht met deze doorstart nu ook weer niet een doorslag van 'het oude Madrugada'. De vroegere songwriter Borås wordt door iedereen gemist, zeker. Twee nummers op deze 'Chimes At Midnight' vonden trouwens nog hun oorsprong bij hem, het hier goed passende 'The World Could Be Falling Down' en het slowrockpareltje 'Slowly Turns the Wheel', met hoog uithalende Høyem en de mooi presence gevende podiumgitaristen Salsa en Knutsen. Nu krijgen we van dit kwintet, vergeten we dus ook Frode Jacobsen's bas en Jon Lauvland Petterson' drums niet, goed opgebouwde, best lange songs, veel ballades die telkens in hoogtepunten uitmonden en die muzikaal met weelderige, zelfs met strijkers ingeklede arrangementen zijn toegerust. Zo start direct al het pakkende loungy 'Nobody Loves You Like I Do' met de vertrouwde en opstuwende wisselwerking van stem, gitaar, bas en drums. Wees evenwel gewaarschuwd, dit Madrugada gaat hoogstens mid-tempo. Minder rockstandaarden dus, maar daarom krijg je nog steeds geen Demis Roussos. Ook tekstueel is het onloochenbaar lichter, met behoorlijk in romantische liefde en passie gedrenkte lyrics. Wennen dus zeker ook aan de afgenomen cryptische poëzie en aan de introductie zelfs van 'la la la's'. Maar all correct, werden ook niet tal van anderen tijdloos met 'I Love You Yeah Yeah's' en gelijkaardig even meligs? Het belangrijkste bij de volgende draaibeurt is dat die 'Madrugada nieuwe stijl' al is doorgegroeid, dat alles vloeiend vervlochten raakt in de kersverse, altijd van prachtmelodieën voorziene composities.

Ook 'Help Yourself to Me' is een melodieus meesterwerkje. Het duistere 'Stabat Mater', met koorrefrein opstartend, heeft, naast piano, dan toch iets meer elektriciteit tussen de lijnen. 'Empire Blues', schoon, maar eerder typisch Høyem-solo-nummer. 

Hier beleven we de hergeboorte van een sowieso nog steeds betoverend Madrugada, dat in plaats van het krieken van het ochtendgloren wel duidelijk meer sensueel avondrood en zelfs 'Dreams At Midnight' oproept. Effe plooien dus, maar toch beslist een heel mooi weerzien.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Madrugada - Chimes At Midnight - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Madrugada - Chimes At Midnight
Met de dood van gitarist Robert Burås viel in 2007 het doek voor Madrugada, maar veertien jaar na haar zwanenzang keert de Noorse band terug met een sfeervol album dat vooral een kans verdient

Lange tijd leek het er op dat de Noorse band Madrugada zou blijven steken bij vijf albums, maar deze week verscheen album nummer zes. Madrugada moet het uiteraard doen zonder de in 2007 overleden Robert Burås en sinds de meesterwerken van de band zijn inmiddels twintig lange jaren verstreken. Logisch dus dat Chimes At Midnight anders klinkt dan de eerste albums van de band, maar het album valt zeker niet tegen. Het klinkt allemaal wat minder intens en urgent dan in het verleden en ook een stuk grootser en toegankelijker, maar er zijn voldoende flarden Madrugada uit het verleden en Sivert Høyem blijft een groot zanger. Een geslaagde comeback wat mij betreft.

Bij de naam Madrugada denk ik in eerste instantie aan prachtige albums als Industrial Silence uit 1999, The Nightly Disease uit 2001 en The Deep End uit 2005. Ik denk minstens even vaak aan de zeer memorabele concerten uit dezelfde periode. Met Grit maakte de Noorse band in 2002 een wat minder album en het oeuvre van Madrugada werd in 2008 compleet gemaakt met een titelloos album.

Dat laatste album leek lange tijd de zwanenzang van de Noorse band, die met dit album de in 2007 plotseling overleden gitarist Robert Burås eerde. Zanger Sivert Høyem begon vervolgens aan een solocarrière, die uitstekend begon, maar me uiteindelijk steeds minder kon boeien, ondanks de fantastische stem van de Noorse muzikant.

Madrugada kwam in 2018 weer bij elkaar voor een serie concerten en levert nu het niet meer verwachte zesde album af. Een terugkeer na meer dan tien jaar afwezigheid is altijd al lastig, maar terugkeren zonder een muzikant die flinke invloed had op het geluid van de band is nog veel lastiger. Madrugada zonder Robert Burås is een beetje als de Rolling Stones zonder Keith Richards, maar dat is nog geen reden om Madrugada 2.0 op voorhand af te wijzen.

Ik heb me direct bij eerste beluistering voorgenomen om het deze week verschenen Chimes At Midnight niet onmiddellijk te vergelijken met de hierboven genoemde albums van de Noorse band en dat helpt. Chimes At Midnight is immers een prima album, maar een flink ander album dan het genoemde drietal uit het inmiddels verre verleden.

Op haar nieuwe album klinkt Madrugada wat minder donker en vooral wat minder intens dan in het verleden. De muzikanten zijn allemaal twintig jaar ouder en dat gaat wat ten koste van de ruwe energie in de muziek van de band. Is dat erg? Nee, wat mij betreft niet. Ik hoor bij de laatste albums van Nick Cave ook niemand klagen dat het een stuk minder rauw klinkt dan op de albums die hij maakte met The Birthday Party maakte en zo is het ook een beetje bij Madrugada.

Chimes At Midnight bevat nog flink wat flarden van het oude Madrugada geluid, maar het klinkt allemaal ook wat braver en gezapiger, al vind ik zelf de woorden toegankelijker en sfeervoller persoonlijk meer op zijn plaats. Hier en daar vind ik het allemaal net wat te gepolijst, maar ik hoor ook altijd wel wat moois.

Sivert Høyem is en blijft een groot zanger en ook op Chimes At Midnight is hij weer meerdere keren goed voor kippenvel. Ook in muzikaal opzicht valt er veel te genieten op het nieuwe album van Madrugada. De ruwe randjes ontbreken wat, zeker als het geluid van de band wat te zwaar georkestreerd is, maar er kan ook altijd zomaar een gitaarsolo doorheen scheuren en zelfs als het glazuur bijna van je tanden springt is er bijna altijd die majestueuze stem van Sivert Høyem, die dwars door de ziel snijdt.

Chimes At Midnight is zeker niet zo goed als de meesterwerken die de band in haar jonge jaren afleverde, maar is veel beter dan je had kunnen verwachten van een band die in 2007 door het noodlot werd getroffen en de afgelopen veertien jaar geen albums meer uitbracht. Chimes At Midnight bevat bijna een uur muziek en dat is net wat teveel, maar wanneer je de wat mindere tracks even vergeet, blijft er een prima album van 45 minuten over. Ik moet zeggen dat ik er heel blij mee ben. Erwin Zijleman

Te veel informatie

Tot nu toe klinkt dit album vooral een beetje als een dertien-in-een-dozijn plaat. Ik vind de songs wat anoniem. Af en toe wel een opveermomentje (Dreams At Midnight is een redelijke track). Maar als geheel is dit niet waarom ik Madrugada zo'n sterke band vind. De stem van Sivert moet het album in zijn algemeenheid dragen en daarmee wordt er ook wel wat gemaskeerd. Of dat ligt aan de afwezigheid van Robert Buras weet ik niet. Er zitten natuurlijk ook wat jaren tussen de vorige en deze.

Ik vind ook niets slecht aan de andere kant. Maar het doet me als totaal niet veel. Ik kom voorlopig niet verder dan een hele krappe 3 sterren. Toch wel wat teleurstellend.

De teksten zijn echt erg slecht.

Ja, veel is erg clichématig.

Ik kan mij volledig vinden in de mening van aERodynamIC. Mijn recensie zal daar bar weinig van afwijken.

Soort Kensington hé, maar dan met een twist. Laat ik nou net een schijthekel aan Kensington hebben.

Totaal onverwacht overlijdt op 12 juli 2007 Robert Burås, de gitarist van de uit Noorwegen afkomstige rockband Madrugada. Openlijk delen ze het verdriet in het indrukwekkende gelijknamige slotakkoord dat voor de bandleden een essentieel onderdeel in het verwerkende rouwproces vormt. Vervolgens nemen ze bewust het gedurfde wijze besluit om Madrugada op te doeken. De charismatische Sivert Høyem start een veelbelovende solocarrière, een waar podiumdier die met de rondom hem gevormde nieuwe band bewijst dat hij de draagkracht bezit om in zijn imponerende voordracht te groeien. Toch blijft de urgentie aanwezig om weer met zijn oud-collega’s op te treden. Het contact met de kernleden gaat dan wel door een troebele wazige fase, maar verwaterd nooit. Voorzichtig kondigen ze in 2019 een concertenreeks aan, uitgroeiende tot meer dan 60 optredens, de grootste tour die Madrugada ooit heeft ondernomen.

Chimes at Midnight is de definitieve verzoening, de lang gehoopte vervolgstap. Niet totaal risicoloos, omdat het gemis van Robert Burås zeker genoeg gespreksstof zal vormen en de nieuwe plaat zwaar in de weegschaal ligt met de concurrerende meesterwerken Industrial Silence, The Nightly Disease en The Deep End aan de overzijde. Gitaristen Cato Thomassen en Christer Knutsen hebben in de begeleidingsband van Sivert Høyem de nodige credit opgebouwd en krijgen de belastende taak toegediend om de onvervangbare Robert Burås te eren. Oudgediende Jon Lauvland Pettersen herpakt zijn plek achter het drumstel en bassist Frode Jacobsen vormt nog steeds samen met Sivert Høyem de ruggengraat van Madrugada.

Het met strijkers opende Nobody Loves You Like I Do belichaamt een ritmische avondschemergebied shuffle, welke nog het beste te vergelijken valt met het meer ingetogen The Bad Seeds begeleidingswerk. Het verregende Help Yourself to Me houdt zich met gelijkgezinde guurheid staande. Tracks die gevoelsmatig op die bewuste zomeravond uit 2007 inhaken, en waarbij het toepasselijke The World Could Be Falling Down dat intense moment van verdriet een verklaarbaar plekje geeft. Een ongelukkige tijd waarbij de versnelde herfst de gepaste warme zwoelheid doet verbleken en transformeert tot een onaangekondigd tranend eindseizoen. Grimmige exploderende gitaarsalvo’s introduceren zichzelf en verruilen het prominente aanwezige filmische David Lynch geluid voor deze muzikale rouwkaart. Zwart geblakerde randen accentueren de gedoofde asresten en spoelen de onheelbare verbittering weg. Die kenmerkende onderhuidse spanning domineert hier nog en laat een verpletterende indruk achter. Vervolgens verzwakt deze steeds meer naar de achtergrondruis van de vernieuwde Madrugada.

De warme dragende verbale uitspattingen van Sivert Høyem verkeren absoluut in bloedvorm daar valt totaal niks op af te dingen. Bevrijdend schud hij in het stevig uitpakkende Running from the Love of Your Life de passerende schaduwen uit het verleden van zich af. Lone wolf gitaarlijnen huilen de half verduisterende maan toe en schitteren in het verblindende optimistische bandgeluid. Het opwindende samenspel met de hier introvert aanwezige vocalist krijgt een diepere reprise in het donkere The World Could Be Falling Down. De keerzijde is het buitenechtelijk sentimentele geflirt met het mierzoete aan Leonard Cohen memorerende Stabat Mater, de sfeervolle gitaarinterrupties stuwen het weer de rockkant op om vervolgens stijlvol in zwartwit pianotoetswerk te eindigen.

Een tikkeltje te breed bezield zoeken ze het commerciële grensgebied van het toegankelijke Slowly Turns the Wheel op. Herboren ondergaat Sivert Høyem de soulbiecht, zichzelf onderdompelend in de naar vergiffenis vragende Messiasrol. Liefdevol, met alle antwoorden op de ongestelde vragen meedragend. Het hemelse Imagination koppelt hedendaagse serene postpunk aan jaren tachtig uitwijkend Brian Eno achtig producerswerk. Denkbeeldige winterse kerstklokken rinkelen in het huiskamervriendelijke Dreams at Midnight gevoel van geborgenheid. Empire Blues heeft een eenvoudige ritmische begeleiding, en ondanks de omlijstende woestijn country stemmigheid vervolgd deze cowboy als een tevreden gestemde avondzon tegemoet rijdende Lucky Luke in You Promised to Wait for Me hier wel de minst avontuurlijk gekozen weg. Prachtig herpakt Sivert Høyem zich in de lagere stemfacetten van Call My Name om vervolgens probleemloos die hoge onbereikbare toppen op te zoeken. Wat is hij toch gezegend met een prachtig breed stemgeluid.

Het is niet helemaal vreemd dat de naam Sivert Høyem vaker genoemd wordt dan Madrugada. Het is zijn toegewijde verwerkingsplaat met Madrugada als steun zoekende begeleidingsband. Het afsluitende Ecstasy verwoord voor een laatste maal de innerlijke pijn. Verwacht je een Madrugada plaat dan bestaat er een grote kans dat je bekocht de eindstrijd haalt en aarzelend concludeert dat het niet geheel aan de hoog opgelegde verwachtingen voldoet. Chimes at Midnight is een prachtig in balans zijnde uitgewerkte plaat, niet geheel los te koppelen aan het solowerk van Sivert Høyem. De achterliggende gedachte om de gepasseerde tijd af te sluiten en een gezonde doorstart te maken is de overheersende gunfactor.

Madrugada - Chimes at Midnight | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

Bombastische en meer poppy maar ik vind dat niet erg, in tegendeel. Ze boren een nieuw publiek aan dat zeker, en dat verdiend de stem van Sivert.

Mooi album, nee en ja Madrugada, maar was het bekende in de herhaling gooien nu alles geweest.
Dan waren de reakties oude koeien en sloten geweest.
Het was even “anders” maar slecht? Nee

Niet slecht maar volgens mij hebben ze bij John Ewbank ingebroken en song texten meegenomen.

Ik had hier eigenlijk best veel van verwacht, Madrugada die na al die jaren weer een plaat uitbrengt. De eerste single was best goed, mooie video ook. Ik heb nu al drie keer geprobeerd de cd door te komen maar ik erger mij zo aan de gladde productie en slappe teksten dat het nog niet gelukt is, elke song begint enorm te ergeren halverwege. Ik krijg steeds zin in goeie muziek als ik de cd opzet, da's geen goed teken...

Iets slechts schrijven over Chimes at Midnight voelt een beetje als een oude vriend afvallen. Ik herinner me nog waar ik Madrugada de eerste keer hoorde, en ze meteen in mijn hart sloot toen Sivert Høyem me omver mepte met die eerste regels: 'You better run, you better run, you better not wait too long'. Madrugada was als de bandnaam: spannend donker. Je wist nooit wat er in de schemering opdook. Ik was verkocht vanaf die eerste minuten van Industrial Silence.

Maar tegenover een vriend mag je eerlijk zijn. Ik gun Madrugada oprecht alle succes. Van mij mag Chimes at Midnight een millionseller worden, en dit keer niet alleen in Noorwegen en Griekenland. Maar artistiek heeft deze plaat het helaas niet. Zowat alle songs houden hetzelfde lage tempo aan, en elke compositie focust op het met fijne penseelstreekjes omlijsten van Sivert Høyems zeer woordrijke, doorgaans over ontspoorde liefde handelende teksten. Dat zou geen probleem zijn als die penseelstreekjes vele kleuren aannamen, maar dat gebeurt niet. De reden ligt voor de hand: het ontbreken van de in 2007 overleden gitarist Robert Burås. Die kon met twee noten een heel palet aan sferen tevoorschijn toveren, maar ook ongemeen venijnige rockriffs uit zijn gitaar ranselen. Op Chimes at Midnight klinkt het gitaarwerk daarentegen bedroevend anoniem, en memorabele riffs zijn er niet te bespeuren.

Goed, Sivert Høyem is nog altijd Europa's beste zanger. Wat een warmte, wat een achtelijke souplesse... Maar ook hij kan beter. Luister maar naar zijn laatste volwaardige, en over de gehele linie briljante soloworp Lioness. Op die plaat hoefde hij geen bandgevoel te faken, want ze verscheen onder eigen naam, en dat gaf de ruimte om ongedwongen met klank en sfeer te experimenteren. En hij hoefde de songs ook niet Madrugada-gewijs nodeloos te rekken, wat ik altijd het minpunt van de groep vond, en wat ook hier weer gebeurt: veel songs gaan maar door, en het hele album is met 58 minuten minstens een kwartier te lang.

Wat niet wil zeggen dat deze plaat slecht is. Nobody loves you like I do leunt nog het dichtst tegen het oude groepsgeluid aan en is een prima opener, het kamerbrede, met toetsen op smaak gebrachte Stabat Mater had niet op Lioness misstaan, en de rest heeft voldoende klasse om in kleine doses te worden geserveerd, laat op de avond met een glas wijn en een kaasplankje. Aangenaam donker. Maar spannend donker zoals vroeger wordt het nergens.

Vind het een geweldig album maar wat is dat vynil tegenwoordig pokkeduur man.... in België het goedkoopste exemplaar maar liefst 44 euro

Ik ben een Madrugada fan. Vind bijna alle albums van hun fantastisch. Meeste grijs gedraaid.
Ook de solo albums van Sivert kan ik wel waarderen.

En dan nu dit. Ik heb het album nu een paar keer geluisterd.
Het voorkantje vond ik al weinig bijzonders.
Helaas geldt dat ook voor het album voor mij.

Het is mi een aaneenschakeling van fantasieloze voorspelbare deuntjes. Nergens wordt het rauw of raakt het mij. De echte afwisseling is ook ver te zoeken.
De nummers lijken wel verplichte nummers voor de band. Nergens overtuigt het. En nergens loopt het ook echt lekker en dat voor een album waar de extreme tonen missen. Dan zou dat juist een eitje moeten zijn lijkt me.
Dan kan je nog spreken van een ontspannend album maar nu niet.

Ja, Sivert heeft echt een fantastische stem maar dat redt dit album helaas niet voor mij. Ik heb Madrugada een stuk beter gehoord.
Er wordt weinig risico genomen maar misschien is dat gedaan met het idee om een breder publiek te trekken?

Kan ik me ook niet voorstellen dat dit een album is wat een mens moet leren aangezien ik tot nu toe nergens iets vind wat mij raakt.
Vaak heb op dat soort albums wel minimaal 1 hoogtepunt om mee te beginnen, nu niet.
2,5 voor de stem.

Nee 'Chimes at Midnight' heeft niet het gitaargeluid van 'Industrial Silence' en 'Grid' of het donkere van 'The Nightly Disease'. De wat toegankelijkere sound die werd ingezet met 'The Deep End' en 'Madrugada' wordt hier nog verder doorgetrokken in alleen maar midtempo nummers. Robert Burås wordt gemist, maar de belangrijkste troef blijft natuurlijk behouden en dat is de meeslepende stem van Sivert Høyem.

Goed beschreven, zo ervaar ik het ook.
Het album had wat draaibeurten nodig, maar eenmaal geland blijken ook dit gewoon 12 pareltjes te zijn. Ja het is wat minder spannend en het heeft wat minder de Madrugada handtekening (het had ook zo een Sivert Høyem-soloplaat kunnen zijn), maar toch ben ik er blij mee want de band is terug, en wie weet wat er nog in het vat zit. En live blijven ze weergaloos.

Nog nooit van deze band gehoord, maar ik kan dit wel waarderen. Goede stem en lekker relaxed..

ik zag deze plaat bij de Plato staan voor 54 euro! Vinyl is prachtig maar 54 euro heb ik er niet voor over.

De vinylprijzen zijn volkomen absurd momenteel, en Madruga (althans hun label) spant wellicht de kroon. Voor deze best mooie, maar stiekem toch ook wel net iets te brave plaat ga ik geen 50+ euro neerleggen. Voor dat bedrag heb je een half jaar een abonnement op een streamingkanaal, kom op zeg.

Ondanks mijn eerdere kritische noot merk ik dat ik toch overstag begin te gaan voor deze plaat!
Ik merk dat ik telkens zin heb de nummers nog een keer te draaien.

Wel blijf ik erbij dat mijn interesse grotendeels wordt bepaald door de stem van Sivert en hoe hij je door de nummers meeneemt. Zonder deze begaafde zanger denk ik niet dat de plaat dezelfde interesse zou wekken.

Ik heb hetzelfde. Vanmorgen moest ik al vroeg mijn dochter naar een kinderfeestje brengen (een kinderfeestje op zondagochtend om 9:00!) en op de terugweg zette ik al fietsend deze plaat maar eens op mijn mp3 speler. Ben hem nu nog steeds aan het luisteren en moet zeggen dat hij toch best aardig is. Zeker geen Industrial Silence maar de stem van Sivert maakt het toch allemaal best de moeite waard. Als ik de hoge verwachtingen loslaat die ik had van tevoren is het nog best een aardige plaat...
Sterretje er bij.

De magistrale stem van Sivert redt wat verder een enorm zijig album is geworden waardoor het van mij een krappe voldoende krijgt.

Halfje verhoogd, ik blijf em draaien

goh... is het vloeken in de kerk als ik zeg dat de eerste Madrugada platen mij niet zo veel doen? Dat ik eerder fan ben van de latere albums?
Ik heb dit album nu een tijdje in mijn rotatielijst op spotify, en merk toch dat ik 'm vaker en vaker opzet. Dat ruigere is misschien niet zo m'n ding mischien.

Madrugada heeft mij nooit zo geboeid, de klik die veel liefhebbers hebben met de eerste platen van de band heb ik nooit gekregen. Dit schijfje vind ik dan wel weer redelijk. Het alternatieve geluid wordt ingeruild voor een toegankelijker benadering, de sound is warm, Hoyem ''croont'' zich door het songmateriaal heen en dat levert een aantal mooie songs op. Liefhebbers van het oudere werk zullen hier wellicht met een boog omheen lopen, want is het een knieval voor de commercie...? Zo'n vaart zal het ook niet lopen, de bariton stem van Hoyem loopt als een rode draad door het album, bij vlagen is het songmateriaal nog steeds donker en met Ectsasy, Stabat Mater en Call My Name staan er songs op de schijf die ook de oude fan nog over de streep kan trekken. Dat alles maakt Chimes at Midnight nog geen topper, soms ligt het glazuur er te dik bovenop en hoop ik op een venijnige gitaarsolo, een akoestisch middenstuk of arrangementen die de boel wakker schudden, dergelijke elementen ontbreken echter. Niettemin is Chimes een degelijk schijfje, onderhoudend maar ook weer niet hemelbestormend. De schoonheid die liefhebbers in de muziek van Madrugada ervaren is een geschenk die aan mij grotendeels voorbij is gegaan. Deze plaat draait echter regelmatig zijn rondjes en vormt voor mij dan ook de beste van de heren.

Toch maar eens met een ster verhoogd. Het duurde even voor ik de nieuwste Madrugada helemaal op waarde kon schatten maar het is eigenlijk een heel mooi album...

Overigens staan op de special edition versie van dit album een paar schitterende bonustracks waaronder het meeslepende True Desire en If I Was The Captain On This Ship, tracks die weer een beetje aan het oude Madrugada doen denken.

Madrugada, via Spotify leren kennen, ik ben niet bekend met hun eerdere werk, dus heb niets te vergelijken, mooie rustige voortkabbelende plaat, hele goede zanger, mooie warme sound, de plaat gaat prettig onder de huid zitten.