Neil Young & Crazy Horse - Barn (2021)

Het piept en het kraakt met deze oude knarren maar toch is dit een prima plaat van onze Neil.
Tekstueel wringt het wat en is het allang niet meer zo poëtisch als weleer maar het stoort me nergens. Het zijn gewoon lekkere nummers.

gewoon weer een sterk album van ome Neil

Welcome back vind ik een ijzersterk nummer. Nu nog het hele album eens luisteren

Na een paar weken te hebben doorgebracht met Barn, zou ik de plaat eigenlijk vier sterren willen geven, en krijg ik er een beetje spijt van dat ik Youngs nieuwe werk zo slecht volg de laatste jaren. En dat terwijl er toch echt een paar draken van nummers op staan, en ik me afvraag of ook maar één van deze nummers serieus kans zou maken op een plekje op de 'Best of' van Neil Young.

Vooral het gitaargeluid vind ik gewoon erg prettig. Dat lekker gruizige, authentieke waar Young in excelleert, en wat door de nieuwe Horse met Nils Lofgren heerlijk wordt ingevuld. Daarmee is het gewoon genieten van rockers als 'Heading West', 'Canerican', en 'Human Race', ook al moeten we eerlijk zijn dat Youngs beste dagen als songwriter wel achter hem liggen. Toch weet hij me ook weer een paar keer echt te raken, met de fraaie opener 'Song of the Seasons', het enigmatische 'They Might Be Lost' dat bij elke beluistering fascinerender wordt, en de slow burning albumclimax 'Welcome Back.'

Bij de laatste plaat van Neil Young die ik beluisterde (Peace Trail) tekende ik al aan dat zijn productiviteit wel een valkuil was geworden: als hij van zijn sessies tot nu toe deze eeuw de beste nummers op vier, vijf LP's had verzameld, dan waren dat uitstekende platen geworden, en dan was zijn tempo nog steeds prima in vergelijking met veel generatiegenoten. Ook op Barn vind ik sommige van de nummers die ik hierboven niet heb genoemd heb zwak, soms bijna op het gênante af. En tsja, dat houdt me dan toch van die vier sterren.

Ik verhoogd hem naar 4 sterren. Alleen Shape of you is bijna gênant slecht maar van de rest geniet ik ouderwets. Persoonlijk vind ik het zelfs één van zijn prettigste platen sinds Prairie Wind en daar zit heel wat tussen. Kortom de plaat bevalt me.
De nummers zijn fijn afwisselend en het geluid heerlijk. De afwerking had misschien wat verfijnder gekund. Het lijkt allemaal in een middag live te zijn opgenomen. Aan de andere kant kom je niet vaak van dit soort pure muziek tegen. De old man doet het nog goed.

Mooi interview wel:

Neil Young: ‘Barn’ with Crazy Horse and Being Future-Forward with Care for the Past

Doen. Het is een verrassend goed album met hooguit twee missers. De rest verslavend.

We zijn een goede maand verder en ik ga verhogen met een halfje. En ik ben er ook uit wat betreft deze of Colorado. Barn wint het dan uiteindelijk.
Het mooie is dat ik Welcome Back inmiddels volledig heb omarmd. Dat heeft wel wat tijd gevergd maar wat een klein pareltje is dit.
Eigenlijk een heel behoorlijk album dit keer, beter dan zijn Storytone en Peace Trail, beter dan The Monsanto Years en The Visitor.

nooit gedacht dat Neil nog zou uitpakken met zo een sterke plaat!

Na een aantal keer luisteren vind ik de eerste helft vaak toch wel tenenkrommend. Exemplarisch voor de latere albums van Young: afgeraffeld, slordig, vals en uit de maat. Ik hoor daar niet veel beters in dan hij op Fork in the Road, Monsanto Years of Peace Trail liet horen. 'Heading West' is muzikaal zo slecht, een dieptepunt in zijn oeuvre en het is hier niet de enige (Canerican, kuch). Neil is een has been geworden, of was het eigenlijk al een hele tijd. Maar 'They Might Be Lost' is een van zijn betere late songs en vanaf dat moment vind ik ieder nummer op zijn minst de moeite waard met 'Welcome Back' als uitblinker. Al is 'Tumblin Thru the Years' instrumentaal in de documentaire eigenlijk wel mooier. Ik doe er een halfje af, want meer dan half geslaagd is Barn echt niet, ondanks fraai harmonicaspel en een opleving halverwege.

De huidige NY is helaas ook niet aan mij besteed. 3*