menu

Elvis Costello & The Imposters - The Boy Named If (2022)

mijn stem
3,86 (67)
67 stemmen

Verenigd Koninkrijk / Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: EMI

  1. Farewell, OK (2:54)
  2. The Boy Named If (4:24)
  3. Penelope Halfpenny (2:57)
  4. The Difference (3:45)
  5. What If I Can't Give You Anything but Love? (4:03)
  6. Paint the Red Rose Blue (4:46)
  7. Mistook Me for a Friend (4:13)
  8. My Most Beautiful Mistake (4:47)
  9. Magnificent Hurt (3:13)
  10. The Man You Love to Hate (4:53)
  11. The Death of Magic Thinking (3:31)
  12. Trick Out the Truth (4:53)
  13. Mr. Crescent (3:39)
totale tijdsduur: 51:58
zoeken in:

avatar van Juveniles
4,5
hoog gespannen verwachtingen voor dit zeer spoedig te verschijnen album. "Look now" vond ik geweldig, evenals "hey clockface" (weliswaar zonder The Imposters). Elvis doet nog steeds waar hij goed in is en met verve. Afgaande op de wederom fraaie albumhoes en de reeds uitgekomen nummers gaat hij ons ook nu niet teleurstellen. Smeek ik.

avatar van Juveniles
4,5
eerste vluchtige indruk: een onstuimige Costello onder aanvoering van zijn Imposters. Een meer coherent album dan Costello's laatste niet onverdienstelijke solo album. Scherp in zijn teksten, vindingrijk in de melodieën. Wordt vervolgd.

avatar van Juveniles
4,5
Juveniles schreef:
eerste vluchtige indruk: een onstuimige Costello onder aanvoering van zijn Imposters. Een meer coherent album dan Costello's laatste niet onverdienstelijke solo album. Scherp in zijn teksten, vindingrijk in de melodieën. Wordt vervolgd.


Kan er niets aan toevoegen. Een heerlijk opwindend en origineel album. The Imposters en Costello halen het beste in elkaar naar boven.

avatar van Poles Apart
Wat is "Paint the Red Rose Blue" een schitterend nummer. Costello speelde het bij Graham Norton op de BBC, sindsdien verslaafd aan het nummer.

avatar van Juveniles
4,5
Poles Apart schreef:
Wat is "Paint the Red Rose Blue" een schitterend nummer. Costello speelde het bij Graham Norton op de BBC, sindsdien verslaafd aan het nummer.


Absoluut één van de hoogtepunten van dit prachtige album. Persoonlijk vind ik Mr. Crescent nog iets meer indruk maken. Unaniem een geweldig album.

avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Elvis Costello & The Imposters - The Boy Named If - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Elvis Costello & The Imposters - The Boy Named If
Elvis Costello en zijn band The Imposters doen op The Boy Named If of ze Elvis Costello en The Attractions zijn en de opvolger van My Aim is True en This Year’s Model opnemen en wat klinkt het goed

De Britse muzikant Elvis Costello heeft de afgelopen 45 jaar gewerkt aan een zeer omvangrijk en ook zeer divers oeuvre. Het is een oeuvre waar ik soms mee uit de voeten kan en soms ook helemaal niet. Zijn beste platen vind ik waarschijnlijk zijn eerste twee albums en op die albums wordt stevig voortgeborduurd op het deze week verschenen The Boy Named If. Flink wat songs op het album herinneren aan de tijd van My Aim Is True uit 1977 en This Year’s Model uit 1978, al schiet The Boy Named If ook een heleboel andere kanten op. Het album bevat een aantal ingetogen songs, maar ik hoor ook vaak de ruwe energie van de eerste twee albums. Elvis Costello en The Imposters hebben met The Boy Named If een topalbum afgeleverd.

Het is dit jaar 45 jaar geleden dat My Aim Is True, het debuut van Elvis Costello, verscheen. De Britse muzikant heeft inmiddels een zeer omvangrijk oeuvre opgebouwd, maar persoonlijk beperk ik me over het algemeen tot een beperkt stapeltje Elvis Costello albums. My Aim Is True (1977), This Year’s Model (1978), Armed Forces (1979), Imperial Bedroom (1982), King Of America (1986), Painted From Memory (1998), The Delivery Man (2004) en Look Now (2018) zijn de albums die ik de afgelopen jaren nog wel eens heb beluisterd. Niet heel vaak overigens, want ik ben geen heel groot fan van Elvis Costello.

Ik ben wel altijd nieuwsgierig naar nieuw werk van de Britse muzikant en zo af en toe weet hij me te verrassen, zoals met het behoorlijk ingetogen en sfeervolle Look Now uit 2018. Dit album maakte de Britse muzikant met zijn band The Imposters en de naam van deze band prijkt ook op het deze week verschenen The Boy Named If. Desondanks is Look Now een totaal ander album dan het deze week verschenen The Boy Named If.

Waar Elvis Costello op Look Now vooral terugkeerde naar zijn wat meer ingetogen en sfeervolle werk, domineren op The Boy Named If invloeden uit het hele vroege werk van de Britse muzikant. Elvis Costello viert later dit jaar zijn 68e verjaardag, maar op zijn nieuwe album is hij weer even de ‘angry young man’ uit de pioniersjaren van de Britse punk.

Vanaf de eerste noten van het album gooien Elvis Costello en zijn band de beuk er in en herleven de tijden van de vroege albums van de Britse muzikant. The Boy Named If klinkt als de opvolger van My Aim Is True uit 1977 en This Year’s Model uit 1978. Deze albums maakte Elvis Costello met zijn toenmalige band The Attractions, die qua bezetting overigens niet zo gek veel afwijkt van de huidige bezetting van The Imposters. De band heeft in de afgelopen vijf decennia beter leren spelen en Elvis Costello is beter gaan zingen, maar The Boy Named If heeft de ruwe energie en het stekelige van de vroege albums van Elvis Costello.

De eerste twee albums van Elvis Costello verschenen in de hoogtijdagen van de Britse punk, maar met dit genre had en heeft de muziek van de Britse muzikant niet zoveel te maken. Hiervoor steken de songs van Britse muzikant te knap in elkaar en zijn teveel invloeden uit de periode voor de punk te horen. The Boy Named If klinkt voller en rijker dan de eerste twee albums die Elvis Costello met The Attractions maakte, maar het heerlijk zeurende orgeltje is gelukkig van de partij.

Het was knap hoe Elvis Costello en The Imposters op Look Now de zoetere kant van de Britse muzikant nieuw leven in bliezen en het is minstens net zo knap hoe Elvis Costello en zijn band op The Boy Named If terugkeren naar het geluid van de allereerste albums die ze zo’n 45 jaar geleden opnamen. Die albums waren verre van eenvormig en The Boy Named If is nog wat veelzijdiger. Elvis Costello en zijn band tekenen op hun nieuwe album voor dertien uitstekende songs, die ondanks het feit dat het album vanwege de coronapandemie werd samengesteld uit individuele bijdragen heerlijk hecht klinkt. Wanneer ik een album van Elvis Costello uit de kast trek kies ik altijd voor een klein stapeltje binnen zijn oeuvre. The Boy Named If ga ik zeker aan dat stapeltje toevoegen. Erwin Zijleman

avatar van Nevele
4,5
Poles Apart schreef:
Wat is "Paint the Red Rose Blue" een schitterend nummer. Costello speelde het bij Graham Norton op de BBC, sindsdien verslaafd aan het nummer.


Prachtig inderdaad. En dan heb je aan de andere kant de nummbers waar ik gewoon niet op stil kan zitten, als "Magnificent Hurt" en "The Death of Magic Thinking"
Geweldig album

avatar van Cor
4,0
Cor
Inderdaad bijzonder mooie plaat van Elvis Costello en z'n kornuiten, The Imposters. Zou qua sound en stijl helemaal niet misstaan als opvolger van 'This Year's Model'. Geluid en toon zijn uit duizenden herkenbaar en zo 'typical Costello'. En hij kan zoveel: puntig en fel, zwierig en melodieus, van venijnige rockers tot fijne ballads, Declan Alan McManus schudt het moeiteloos uit de muzikale mouw.
Wat een fijn begin van het nieuwe jaar met deze - voor mij - eerste relevante release van 2022.

avatar van Tonio
3,0
De enthousiaste reacties zorgden ervoor dat ik dit album eens ben gaan beluisteren. Ik heb Elvis Costello best hoog zitten, maar dan vooral zijn vroege werk, zeg zo tot ongeveer 1990. Daarna ook nog wel, maar dan vooral als hij samenwerkt met anderen, zoals Burt Bacharach, Bill Frisell, Allen Toussaint. En vooral het album met de klassieke sopraan Anne Sofie von Otter is werkelijk prachtig. Allemaal typisch gevallen waarbij 1 plus 1 ineens 3 is.

Maar ja, nu dus 'gewoon' met The Imposters. Zoals eerder al opgemerkt grijpt hij terug naar de sound ten tijde van This Year's Model. Dat klopt: de felheid in veel nummers, het zeurende orgeltje van Steve Nieve, ja zelfs zijn stem klinkt een beetje als destijds. De nummers zijn over de hele linie best aardig, en soms zelfs erg goed, zoals bijvoorbeeld Paint the Red Rose Blue.

Mijn probleem is echter: het is geen 1978 meer, maar 2022. En dus kom ik niet tot meer dan 3 sterren.

avatar van RoyDeSmet
3,5
"Er wordt op dit album sowieso een hoop vergist."

De angry young man is terug: Elvis Costello bracht op 14 januari 2022 zijn 32e studioalbum uit. The Boy Named If klinkt boos, energiek en poppy als de albums van Elvis Costello & The Attractions uit de jaren ’70 en eerste helft jaren ’80. Het ronkende orgel van Steve Nieve en de rammelende Jazzmastergitaar van Costello zijn al 44 jaar lang bepalend voor de klassieke Costello-sound. Hun samenwerking gaat terug tot The Attractions (begeleidingsband van Elvis Costello tussen 1977 en 1987 en daarna van 1994 tot 1996) die na het vervangen van bassist Bruce Thomas door Davey Faragher in 2001 verder gingen als The Imposters. Op The Boy Named If wordt Elvis Costello opnieuw door hen ondersteund. Dit nieuwe album werd gecoproduceerd door Sebastian Krys, die ook voorgangers Hey Clockface (2020) en Look Now (2018) samen met Costello produceerde. Hoewel Hey Clockface niet samen met The Imposters werd opgenomen (maar wel met Steve Nieve) is er op het drietal albums sinds 2018 heel consistent sprake van een moderne Costello-sound. En die is succesvol! Look Now (2018) won in 2020 een Grammy Award in de categorie Best Traditional Pop Vocal Album en The Boy Named If wordt ook al positief ontvangen door de internationale muziekmedia.

Muzikaal grijpt The Boy Named If veelvuldig terug op herkenbare klanken uit het oeuvre van de 67-jarige Britse artiest. Opener ‘Farewell, OK’ heeft de energie van ‘Radio, Radio’, het lied waardoor Costello van 1977 tot 1989 werd verbannen uit Saturday Night Live. Het pianospel in ‘The Difference’ doet sterk denken aan ‘Oliver’s Army’ van het album Armed Forces uit 1979. ‘Paint the Red Rose Blue’, dat als tweede single werd uitgebracht, is een bitterzoete ballade (de enige ballade op dit album) die niet had misstaan op Painted From Memory, het album uit 1998 waarop Costello samenwerkte met Burt Bacharach. De meeste muzikale verwijzingen komen echter uit de eerste drie platen die Costello in de jaren ’70 uitbracht: met wat fantasie weerklinkt in de eerste maten van ‘My Most Beautiful Mistake’ het intro van ‘Alison’ (1977) terwijl het samenspel van drum en bas op ‘Magnificent Hurt’ doet denken aan ‘Pump it Up’ (1978). Waar die oudste albums redelijk rechttoe rechtaan rock-‘n-roll albums waren, met dito productie, kent de moderne Costello-sound een gelaagde productie waarin de akoestische gitaar zich soms een weg naar voren probeert te wurmen tussen de snoeiharde drums, grommende orgels en altijd heldere basgitaar.

Waar de productie complexer is geworden, geldt dat ook voor de songteksten. Elk lied is een losse scène uit een opzichzelfstaand verhaal. De refreinen of tekstuele hooks zijn vaak voldoende duidelijk om een algemene indruk te krijgen van dit verhaal, terwijl de details in de coupletten wat meer aandacht behoeven om de scène volledig in te beelden. Elvis Costello is een schrijver volgens het principe ‘Show, don’t tell’. Door de afzonderlijke handelingen te bezingen in plaats van de overkoepelende actie, en de ik-persoon in het ene lied een jong meisje te laten zijn en in het andere een oudere man, is het soms lastig begrijpen naar welk verhaal je luistert. Er wordt sowieso een hoop vergist op het album: ‘Mistook me For a Friend’ en ‘My Most Beautiful Mistake’ zijn twee titels en in ‘The Difference’, een vader “mistook me, he took me for his spouse”. Als je de beeldspraak dus af en toe mist, of je Costello’s zang soms net niet verstaat in de mix, maak je daarmee als luisteraar goed deel uit van The Boy Named If.

Dit stuk is door mij geschreven voor de EnClave-blog en daar 15 februari 2022 voor het eerst gepubliceerd: Elvis Costello & The Imposters - The Boy Named If - enClave

avatar van vinejo
4,5
Tonio schreef:
De enthousiaste reacties zorgden ervoor dat ik dit album eens ben gaan beluisteren. Ik heb Elvis Costello best hoog zitten, maar dan vooral zijn vroege werk, zeg zo tot ongeveer 1990. Daarna ook nog wel, maar dan vooral als hij samenwerkt met anderen, zoals Burt Bacharach, Bill Frisell, Allen Toussaint. En vooral het album met de klassieke sopraan Anne Sofie von Otter is werkelijk prachtig. Allemaal typisch gevallen waarbij 1 plus 1 ineens 3 is.

Maar ja, nu dus 'gewoon' met The Imposters. Zoals eerder al opgemerkt grijpt hij terug naar de sound ten tijde van This Year's Model. Dat klopt: de felheid in veel nummers, het zeurende orgeltje van Steve Nieve, ja zelfs zijn stem klinkt een beetje als destijds. De nummers zijn over de hele linie best aardig, en soms zelfs erg goed, zoals bijvoorbeeld Paint the Red Rose Blue.

Mijn probleem is echter: het is geen 1978 meer, maar 2022. En dus kom ik niet tot meer dan 3 sterren.


5-6 x beluisteren, dan ontdek je dat hier echte klassiekers op staan.

Kalamitsi
Fijn, anno 2022 eindelijk weer eens een scherpe Costello. Zo heb ik hem het liefst.

Kalamitsi schreef:
Fijn, anno 2022 eindelijk weer eens een scherpe Costello. Zo heb ik hem het liefst.


Helemaal mee eens. Net gekocht. Een zeer gedreven Costello die nog absoluut niet op pensioen moet voor mij !
4*

Kalamitsi
Tonio schreef:

Mijn probleem is echter: het is geen 1978 meer, maar 2022. En dus kom ik niet tot meer dan 3 sterren.

Het jaar van de release zegt toch niets over de kwaliteit van dit album maar misschien wel over de voortschrijdende ontwikkeling van jouw muzieksmaak. Of zie ik dat verkeerd?

avatar van Tonio
3,0
Het jaar van de release zegt toch niets over de kwaliteit van dit album maar misschien wel over de voortschrijdende ontwikkeling van jouw muzieksmaak. Of zie ik dat verkeerd?

Je hebt helemaal gelijk. Het is inderdaad zo dat ik dit 'anders' hoor dan in de jaren zeventig. Maar dat geldt dan vooral de uitvoering en de productie. Als ik dit wegdenk en me beperk tot de songs zèlf, reken ik Elvis Costello tot de eredivisie van pure songsmids. Een vrij select gezelschap, waaronder ik onder anderen schrijvers schaar zoals Bob Dylan, Paul McCartney, Ray Davies, Randy Newman, Ron Sexsmith & Paul Simon.

Daarom zal ik het advies van vinejo gaan opvolgen en dit album de komende tijd nog een aantal keren beluisteren.

avatar van goldendream
Dit album ben ik pas aan het ontdekken en het is te vroeg om een mening te geven.
Costello mag in elk geval stilletjes aan een prijs krijgen voor lelijkste albumhoezen.

Gast
geplaatst: vandaag om 00:27 uur

geplaatst: vandaag om 00:27 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.