Saxon - Carpe Diem (2022)

Eerste beelden en geluiden:

Saxon - Carpe Diem (Seize The Day) [Official Video] - YouTube

SAXON - Remember The Fallen (Official Video) - YouTube

En dat zijn gewoon twee prima tracks. Byford is nog steeds erg goed bij stem, en de songs klinken energiek, vooral erg lekker gitaarwerk.

Vanmiddag een pre-order voor de CD geplaatst. Album nr. 23 las ik ergens op het internet, 24 als je de coverplaat meerekent en daarmee heeft Saxon het aantal van Motörhead geëvenaard, dan wel overtroffen. De verwachtingen zijn gewoon een lekker album zonder grote verrassingen met misschien nog een stille hoop op zoiets als Kingdom of the Cross van Battering Ram, die ik vorig najaar samen met de toureditie van Thunderbolt aangeschaft heb om de collectie op peil te houden. Die tweede track heeft in de zanglijn wel iets van Forever Free en de gitaarsound lijkt uitermate goed te klinken. Titelnummer is degelijk - mooie clip zonder franjes.

The Pilgrimage lijkt wel de epic waar ik op gehoopt had en voor de overige zeven tracks is official audio vrijgegeven. Toch even geluisterd en het heeft er alles van dat het een veelbelovend album wordt en men is wars van fade-outs. Goed onderhoudend materiaal, zonder al te veel middelmaat en inzakmomenten, met wat pieken naar boven en het nodige uptempo werk, aldus mijn prognose. Zo hier en daar wat tempowisselingen bespeurd voor de broodnodige variatie. Zou wat zijn als Carpe Diem tot de betere albums sinds Unleash the Beast behoort maar zeker niet uitgesloten. Laat maar komen die CD vanmiddag

Is er een versie met bonusnummers uitgebracht?

Tot dusver (nog) geen versie met bonustracks. Op LP wel de keuze tussen zwart - blauw - groen vinyl.

Ik draai Carpe Diem nu het hele weekend door en dat is een goed teken. Echte grote pieken naar boven hoor ik er niet in maar nergens ondermaats werk tegengekomen, zoiets banaals als Sniper van Thunderbolt bijvoorbeeld, om maar wat te noemen. All for One vind ik duidelijk de minste track om het recycle Power and the Glory riffje en tekstuele clichés, maar nog altijd een 7 waard. Lady in Gray lijkt wat een doorslagje van Queen of Hearts van Battering Ram, maar wiegt wel aangenaam loom door tussen het nodige uptempo werk. Een vernuftige tempowisseling in Black Is the Night kan ik ook zeer waarderen en verder behoren Age of Steam en Super Nova tot mijn favorieten. Van de korte nummers valt Dambusters niet te versmaden en komt Living on the Limit wat over als een plichtmatig beuknummer, wel subtiel uitgevoerd. Het gitaarwerk klinkt sowieso verfijnd en alhoewel Carpe Diem niet wereldschokkend is, hebben de fans er een knap album bij.

Complottheorieën zijn trendy, dus laat ik eens eigentijds lijken en er ook eentje delen. Biff Byford is eigenlijk een buitenaards wezen dat veel weet van de menselijke historie. Doordeweeks doet hij zijn grijze manen af en staat hij in confectiekleding voor de klas als docent geschiedenis. Omdat hij niet van stoppen weet, neemt hij altijd een stapel geschiedenislessen mee die hij injecteert in zijn teksten, waarna hij vervolgens over onze platte aarde tourt.

De hoes toont de eerste geschiedenisles, die van Hadrian’s Wall en daarmee de Romeinse invasie van Britannië. Na enkele filmische klanken barst het titelnummer los, lekkere uptempo track.
Age of Steam is geschiedenisles 2, over de opkomst van staal en stoom, met heerlijke twingitaren in het intro, bijna folky. Lekker vette heavy metal.
The Pilgrimage , fraaie epische song in de letterlijke betekenis van het woord, namelijk ‘verhalend’. Beschouwende tekst over de functie van pelgrimages, midtempo en voorlopig mijn hoogtepunt van de plaat.
Les 4 is weer uptempo. Dambusters is wellicht geïnspireerd op de gelijknamige speelfilm (1955) of serie (2020), of op één van de boeken over het waargebeurde verhaal van een speciale eenheid in WOII. Vliegend in Lancasterbommenwerpers moesten zij Duitse dammen platleggen.
De eerste helft sluit af met Remember the Fallen, ook al een vlotte track, over een virus dat “over de Chinese Zee” reisde en ons aanviel. Actuele historie.

Kant B opent met het snelle Super Nova, ongetwijfeld omdat buitenaardse wezen Biff daarvan afkomstig is. Vierhonderd lichtjaren reizen de lichtdeeltjes voordat wij zien hoe zijn planeet ontplofte, legt hij uit. Dit heeft hij natuurlijk zélf meegemaakt, ik ben niet gek: als kritische complotdenker heb ik hem dóór. Hij heeft het over "celestial war" en "cosmic war", buitenaardse historie dus: logisch dat hij naar planeet aarde is gereisd… Welkom Biff, live long and prosper.
Daarmee zijn de geschiedenislessen voorbij. Lady in Gray is midtempo, gaat over een bovennatuurlijke dame, qua muziek minder interessant.
All for One is snel en roept op om het zwaard op te nemen: "Gone are the warriors, they call from the past. Battalions, battalions of steel marching out to glory and fame."
Black is the Night biedt de grootste muzikale variatie. Aanvankelijk midtempo met enkele fraaie gitaarlijnen, dan halverwege getokkel waarmee een langzame, fraaie gitaarsolo begint. Vervolgens terug naar de zware riff van het begin, de tekst vertelt hoe het is om in het poolgebied te leven.
Het afsluitende Living on the Limit is de snelste track met heerlijke drumpartijen, een oproep om snel te leven.

Fraaie hoes van Paul Raymond Gregory en uiteraard de moddervette productie van Andy Sneap. Door de tempovariatie tussen de songs kun je de plaat makkelijk verschillende malen achter elkaar draaien, zonder verveeld te raken.
Ik heb dit weekend nog eens speciaal gelet op de gitaarsolo’s, om blijmoedig te constateren dat melodie en snelheid daar sterk worden gecombineerd. Zoóóó fijn dat Doug Scarratt indertijd in de gelederen kwam!
Bij de credits komen we nóg twee Byfords tegen: Steph als fotograaf en Seb als technicus en op achtergrond-zang. Leuke details.

Carpe Diem mag dan niet vernieuwend zijn binnen hun discografie, het is wél sterk en evenwichtig; al met al een fijn plaatje, ik noteer vier sterren.

Wat een heerlijke plaat zeg. Niks vernieuwends of baanbrekends. Gewoon een steengoede heavy metal plaat! Lang geleden dat ik een plaat 5x op een dag achter elkaar gedraaid heb.

Saxon was het laatste pre-pandemic concert waar ik mee naar toe werd gesleurd. Ik stond vooraan bij de openings act Diamond Head die met The Coffin Train een prima album op zak had om ons te laten horen. En dat was geweldig. Echter aan het eind moesten de DH klassiekers ook gespeeld worden en dat gaf mij geen nostalgisch of melancholisch gevoel. Andere zanger, andere sound, het deed me niks. Ik maakte me al zorgen om de main act die ik sinds Crusader niet meer had gevolgd. Zouden ze de adelaar nog wel soepel kunnen laten landen? Een paar biertjes en songs later was ik toch wel gerustgesteld. Saxon speelde met het grootste gemak en enthousiast genoeg de zaal plat. Mijn sympathie hadden ze wel gewonnen. Biff lijkt er na al die jaren nog veel plezier aan te beleven.
Inmiddels zijn we al een paar concertvrije jaren verder en Saxon heeft die tijd gevuld met het opnemen en uitbrengen van album nummer 23. Met de herenigde goede verstandhouding schuiven we toch maar eens aan bij het groepje Romeinen op de muur. Hoewel ik dacht dat die door de wat minder beschaafde Saxons reeds uit Engeland verdreven waren. Dat stukje geschiedenis heb ik gemist maar afijn ik borduur toch even verder. Met een producer als Andy Sneap breng je toch wat beschaving binnen de gelederen met als gevolg dat de sound dan precies de netjes modern geüniformeerde vooruitgestuurde colonne volgt. En op het eerste gehoor lijkt dat precies op wat waar je naar op zoek was. Sterker nog, Biff legt het haarfijn uit op the pilgrimage. Het genomen pad is natuurlijk niet nieuw maar alleen van een laagje asfalt voorzien. De songs zitten verder prima in elkaar en de Romeinen houden gestaag nog even stand. De Saxons grijpen uiteindelijk toch wel weer de macht, op het podium welteverstaan.

Mooi concert was dat inderdaad in Nijmegen, is tot op heden ook nog mijn laatste concert.

De plaat heeft hier ook al wat rondjes gedraaid, ik ben positief verrast! De vrijgegeven nummers klonken al best, de rest doet er niet voor onder.

De nieuwe Saxon krijgt van mij een dikke 4. Lekker albumpje, stevig en op tempo en bovenal met aanstekelijke songs. Mijn favorieten zijn Carpe Diem, Dambusters en Supernova. The Pilgrimage vind ik daarentegen wat minder, door z'n lengte zakt het bij zo'n rustig nummer net wat teveel in. Maar verder prima album, met goed geluid, lekkere solo's en Biff die prima zingt.