Ange bestaat 50 jaar. Vandaar dat de groep geheel Frankrijk aan doet en afgelopen woensdag Lille aandeed in het prachtige Sebastopol Theater. Naar aanleiding van deze tour heeft Ange een box uitgegeven met drie cd's ,opgenomen tijdens deze tournee en daarbij ook nog twee dvd's met daarop een weergave van de optredens in Trianon in Parijs. Aangezien Ange elk optreden weer anders laat klinken zijn de opnames op cd meer dan 2,5 uur. Het optreden in Lille was ongeveer 2 uur.
Ik had het gevoel dat ik de enige niet Franse toeschouwer was , want Ange is vooral in Franstalige landen een begrip en ze hebben een zeer fanatieke fanbase met eigen blad en ook eigen uitgaven van concerten etc. Toen ik aan zo'n echte fan vroeg welk album ik het beste kon kopen gaf hij direct aan om dit boxje aan te schaffen en dat is natuurlijk ook het meest voor de hand.
Van de oorspronkelijke groep is enkel frontman Christian Décamps nog over, maar hij is ook eigenlijk Ange. Met zijn broer Francis de groep gevormd rond 1970 in het oosten van Frankrijk (Belfort) en vooral in de jaren 70 was de groep populair bij de jongeren. Met hun folk/prog muziek werd Ange vergeleken met vooral Genesis. Christian Déchamps is naast muzikant ook performer, artiest en dat is ook wel te merken. De cd-s omvatten de muziek van de afgelopen 50 jaar, waarin de duidelijk mindere jaren 80 maar mondjesmaat aan bod komen (vooral op cd 2). Sinds 1997 is Ange redelijk vast gevormd naast Christian Décamps een uitstekende gitarist Hassan Hadji, de zoon van Christian Tristan bespeelt de toetsen, Thierry Sidhoum de bas en de drummer is (sinds 2003) Benoit Cazzulini. Je merkt aan alles dat dit een uitstekend ingespeeld stel is. Maar Christian is duidelijk het middelpunt, bijna 75 jaar oud schuifelt het podium op en af. In 1974 moet hij bij een sprong op het podium beide middelvoetsbeentjes gebroken hebben, misschien vandaar het schuifelen. Maar het is op en top een performer in zijn zwart gewaad en zwarte hoed, die op een gegeven moment plaats maakt voor een zeemans pet en continu bezig met attributen, handpoppen etc. Maar het belangrijkste is de krachtige stem van Christian, die niets aan kwaliteit heeft ingeboet. Hoewel ik het Frans wel wat beheers ontgaat me toch veel van de poëtische teksten, zodat ik meer aangewezen ben op de muziek. Bij het optreden was het prachtig de reacties van het publiek te zien, gejoel/gehuil als een hond bij een bepaald lied , handgebaren , maniertjes het publiek wist precies wat te doen.
De muziek is toch echt wel gedompeld in de jaren 70, zeker door de mellotron. Maar gitarist Hassan Hadji kan soms akoestisch klinken als Yes legende Steve Howe en soms lijkt het ook op Jimi Hendrix. Tristan zorgt voor het toetsen tapijt, en de bassist en drummer zijn subliem op elkaar ingespeeld. Christian speelt soms mee op gitaar of op keyboard of mondharmonica. Rond 2000 heeft de groep Steven Wilson als producer gehad en die heeft gezorgd dat de albums na die tijd kwalitatief veel beter werden en ook veel steviger.
Dit boxje is een prachtig doorkijkje op 50 jaar Ange, zeker dat alles live is, is echt een meerwaarde. Natuurlijk zit erbij mij ook een emotionele waarde aan verbonden om dit spektakel mee te hebben gemaakt. Hierdoor luister je niet echt objectief. Maar ik ben ervan overtuigd, als Ange in het Engels had gezongen stond het in het rijtje van Genesis, Yes, Pink Floyd. En dat ze na 50 jaar nog de zalen en theaters afgaan is wat dat betreft ook een compliment waard. Mijn buurman in het theater was al 40 jaar groot fan en was reuze benieuwd wat ik als buitenlander hiervan vond. Het woord wat direct in me opkwam : 'formidable'