Intussen legendarische singer-songwriter, classic rocker ook, John Mellencamp, vriendje voor het leven van Bruce Springsteen, weet ons op z'n zeventigste toch maar weer eens te verrassen met een vierentwintigste plaat. John Mellencamp? Altijd al is hij omwille van zijn sociale gedrevenheid met The Boss vergeleken, zij het dat hij met zijn activisme, incluis met houthakkershemd, elders opkwam, met name voor de werkmens van de centrale Amerikaanse Midwest. Bruce doet hier zelfs goedkeurend mee op drie van zijn songs. Aandoenlijk trouwens de band tussen die social brothers in crime in het clipje van 'Wasted Days', ook één van de hoogtepunten van het album, met harmonische samenzang en die pakkende gitaarsolo.
John brengt zijn americana, zij het zijn akoestische songs en rockers, smartlappen of rootsnummers, nog steeds met z'n innemend doorrookte Tom Waits-Louis Armstrong-keelgeluid. Het zijn brutale verhalen van eenzame introspectie, over tegenslag, piekeren, verkeerde beslissingen, eindigend leven, verloren tijd, over een wereld 'gerund door mensen die veel schever zijn dan hij'.
Van bij de opener 'I Always Lie to Strangers' grijpt de eenvoud van de Mellencampsfeer je bij het nekvel, knarsende stem, piepende viool, heerlijk nummer, maar in het o zo donker, de wereld is een leugentoneel. Een eerlijk openzetten van z'n ziel.
Net zo folky, 'Driving in the Rain' en de rootsy blues van 'I Am a Man That Worries'.
'Streets of Galilee', Mellencamp als een de blues croonende Mark Knopfler. 'Sweet Honey Brown' kon dan weer een perfecte Arno-song zijn, met een integraal sterk meespelende band.
'Did You Say Such a Thing' is een kenmerkende upbeat Springsteenrocker, eerste duet van The Boss op de plaat.
De ballade 'Gone So Soon' dan. Wat een supersterke avondlijke Tom Waits-sleper met die trage jazzblazers, schuifelend drumwerk en pianotoetsen.
'Lie to Me', Mellencamp nogmaals dampend rockend, nu à la Mark Lanegan.
En die schitterende afsluiter, het treurende 'A Life Full of Rain' met inleidende piano en weemoedige accordeon, memorabele gitaarsolo's en ondersteuning van Springsteen. Passend muzikale omkadering bij een dergelijk episch terugkijken op een leven.
Dit is een album vol poëzie, passie en strakke muzikaliteit van de hand van een door het leven gelouterde, zichzelf relativerende zanger-muzikant. Hoe grimmig ook Mellencamp soms voor de dag komt, toch bevat het in het mooie, optimistische 'Chasing Rainbows' een wijze les voor ons, miljarden aarbewoners :
"Deze wereld zit vol met mooie dromen en geld kan er je alles opleveren. Maar dat is niet echt zo, het is gewoon schijngeloof. Terwijl je door de straten van gebroken dromen loopt, waar sommigen alles hebben verloren, terwijl anderen nog steeds op zoek zijn naar een gemakkelijke pot met goud. Aan het einde van de regenboog blijkt dat die niet ergens is. Kijk rond, ie is overal, voor iedereen die erom geeft." Ook met één oog heeft een zeventigjarige dit dus goed gezien!