Magellan - Test of Wills (1997)

Erg lekkere, sterk aan Yes (maar welke progband niet?) schatplichtig zijnde band, rond de broers Trent en Wayne Gardner. Erg hectische - bij tijd en wijle stevige - prog met toch ook een eigen smoel. Gebruik van blazers voegt echt wat toe. Hier hebben de broers - beiden al op relatief jonge leeftijd overleden - hun ziel en zaligheid in gelegd. Denk aan een opgefokte Kansas, Chicago, of Journey. Allemaal aan de speed en de coke. Een Yes high op uppers. Ofzo. Luisteren progheads. Dit is goed.

Liefhebbers van hedendaagse progmetal zouden dit ook eens moeten beluisteren.

AOR in ADHD-style. Hyper as fuck.
Ik neem nog een lijntje.

Ik had het al voorspeld. Niemand gaat hier op reageren.

Behalve dan types zoals BlauweVla...

Nou tijd voor een echte reactie
Dit is een prachtig album. Het is niet geschikt als achtergrond muziek, het is eerder voorgrond muziek. Het eist alle aandacht op.
"Gameface", is het meest makkelijk behapbare stuk, sterke opener.
Daarna volgen zeer uiteenlopende nummers. Dit is hoe een album in het prog-rock hoekje moet zijn naar mijn idee: tegendraadse zanglijnen op bijvoorbeeld het dramatische "Walk Fast, Look Worried", waarbij de outro me wat doet denken aan Fleetwood Mac's "Oh Well". Of de kleinkunst uitspattingen op "Jacko", en waarom niet; een schuiftrompet op het titelnummer? "Crucible" is lekker funky op momenten. Op "Preaching the Converted" komt het wat meer geprogrammeerde geluid van de eerste twee platen wat terug. Het afsluitende nummer; tja, een Jethro Tull-fluit, zelfs samenzang a la Yes, maar het is toch heel erg eigenwijs een Magellan nummer, door de productie en de herkenbare leadzang.
Het algehele geluid van dit album is sowieso helemaal prima, iets dat ik de laatste 20 jaar toch wel vaak mis helaas.

Deze CD staat inmiddels al tientallen jaren te verstoffen in de kast. Ik was omver geblazen door het magnifieke Impending Ascension, maar de opvolger heeft mij nooit zo kunnen grijpen.

Test Of Wills klinkt een stuk minder evenwichtig dan de voorganger, maar toch ontdek ik nu ik de CD opzet toch een aantal bijzonder aardige nummers. Bijvoorbeeld het sterke Cruciale, dat erg aan het latere werk van Genesis doet denken. Opener Gameface doet het ook prima en Walk Fast, Look Worried beklijft ook steeds beter. Het zijn nummers als Billy Pulpit, Jacko en Preaching The Converted die de gang er een beetje uithalen. Al met al blijven de 3,5 sterren staan, maar de komende tijd ga ik dit album wat vaker luisteren en zit er misschien wel een 4 in....

Na dit album zou Trent misschien wel zijn twee beste werken uitbrengen met het fantastische Age Of Impact onder de naam Explorers Club en Leonard The Absolute Man onder eigen naam, alvorens met Magellan verder te gaan. Helaas heeft hij nadien nooit meer zo'n hoog niveau gehaald.