Altijd al één van mijn favoriete Ep's ooit. Weet perfect te balanceren tussen het oude en de (toen vormende) nieuwe Agalloch [The Mantle kwam er haast aan]. Met Of Stone, Wind and Pillor krijgen we een oud staaltje Agalloch om onze oren, vaak wat sloom, tegen de doom/black aanhangend, maar altijd met een eigen geluid. Daarna komt de transitie, we gaan over naar wat sferische muziek, volledig instrumentaal, waarbij Foliorum Viridium voornamelijk door piano geluiden wordt opgebouwd, en Haunting Birds prachtig mooie serene gitaar stukjes kent.
Niet gek om later te ontdekken dat de eerste drie nummers nog specifiek uit de "oude" Agalloch tijd komen (ze zijn tussen 1997 en 1998 geschreven). Je ziet al een visie for things to come, maar de nostalgie voor het ruigere werk bleef aanwezig, vooral dus op het allereerste nummer.
Ontdek een compleet nieuwe Agalloch bij Kneel to the Cross, een nummer ooit geschreven door Sol Invictus, en nu uitgevoerd door Haughm en co. Naast de paar schaarse momenten in Pale Folklore is dit de eerste echte keer dat we Haughm's clean vocals een heel nummer lang door horen, en dat is genieten. Hij begint meteen met een aandachtstrekker, anderhalve minuut lang de tekst "Summer is a-coming in: Arise Arise" herhaling. Van interessant naar storend, naar fascinerend, het is een briljant begin voor wat één van mijn favoriete Agalloch nummers is geworden.
Eindigend met een nummer dat geinspireerd is op een gedicht van Yeats; nou, niet alleen dat, het is een haast gesproken gedicht in muziek vorm geworden. Geweldige diepe zang/stem van keyboardspeler Breyer, en een uiterst interessante tekst. De sfeer bepaald alles, en uiteraard is ook hier weer dat melancholische, haast dromerige weer aanwezig.
Kortom, een klein meesterwerkje van de mannen van Agalloch. - Now, do you want a café au lait?