menu

Destroyer - LABYRINTHITIS (2022)

mijn stem
3,71 (62)
62 stemmen

Canada
Pop / Rock
Label: Merge

  1. It's in Your Heart Now (6:55)
  2. Suffer (3:29)
  3. June (6:33)
  4. All My Pretty Dresses (4:40)
  5. Tintoretto, It's for You (3:05)
  6. Labyrinthitis (3:19)
  7. Eat the Wine, Drink the Bread (3:37)
  8. It Takes a Thief (2:41)
  9. The States (6:55)
  10. The Last Song (2:34)
totale tijdsduur: 43:48
zoeken in:

avatar van coldwarkids
4,0
Na Have We Met is dit wel een flinke tegenvaller zeg!

avatar van Venceremos
4,0
Not for you?

avatar van MartinoBasso
4,0
De volledige plaat is al te beluisteren in de donkere hoeken van het internet.De single is niet echt representatief vind ik, de overige nummers zijn veel beter!

Lekkere single anders wel

avatar van coldwarkids
4,0
MartinoBasso schreef:
De volledige plaat is al te beluisteren in de donkere hoeken van het internet.De single is niet echt representatief vind ik, de overige nummers zijn veel beter!


Gelukkig! A-typisch nummer voor zijn doen, goed te horen dat de rest anders is en hopelijk stukken beter!

avatar van herman
4,0
"How the arithmetic of this guitar melts your heart is beyond me
And when I say beyond me, I mean beyond me"


June is echt fantastisch, zijn beste nummer in 10 jaar. En het beste nummer van 2022 tot nu toe misschien wel. Het spoken word gedeelte na de break hoe dat uitmondt in euforische koebeldisco, werkelijk subliem.

Na het tegenvallende Tintoretto, It's For You en het wel aardige Eat The Wine, Drink The Bread, ben ik ineens wel erg benieuwd geworden naar deze plaat.

avatar van coldwarkids
4,0
herman schreef:
"How the arithmetic of this guitar melts your heart is beyond me
And when I say beyond me, I mean beyond me"


June is echt fantastisch, zijn beste nummer in 10 jaar. En het beste nummer van 2022 tot nu toe misschien wel. Het spoken word gedeelte na de break hoe dat uitmondt in euforische koebeldisco, werkelijk subliem.

Na het tegenvallende Tintoretto, It's For You en het wel aardige Eat The Wine, Drink The Bread, ben ik ineens wel erg benieuwd geworden naar deze plaat.


De plaat is geweldig. Gelukkig komen er wat flarden van z’n vorige plaat in voor. Die mix van synthesizers, disco en zelfs funk doen het hem!

avatar van deric raven
4,0
Destroyer is van oorsprong een Dan Bejar project, al mag Labyrinthitis zeker wel als een John Collins plaat beschouwd worden. Deze producer heeft hoe dan ook binnen het gezelschap al een onmisbare actieve rol waar hij tevens de uitvoerder van een veelvoud aan gitaarakkoorden, drumbeats, baslijnen en voorgeprogrammeerde synthesizers is. Doordat de bandleden genoodzaakt zijn om de partijen los van elkaar op te nemen, mag hij het gedeelde afstandige geheel passend maken. Een lastige opgave, waarbij hij zijn stempel drukt en de neurotische praatzang van Dan Bejar een juist schikkend raamwerk toedient. Het jaren tachtig The Evaporators bassist verleden van John Collins is overduidelijk hoorbaar. Labyrinthitis is een smaakvolle remix van eighties disco, vintage new wave en wat duistere postpunk toefjes. Dat Joy Division en New Order bassist Peter Hook een van John Collins grote voorbeelden is kan niemand feitelijk ontkennen. Zijn herkenbare spel staat hierbij overduidelijk centraal.

Maar goed, het dertiende Destroyer album Labyrinthitis is weer een totaal andere plaat dan het vier jaar geleden verschenen Have We Met. Een wrange titel, zeker vanwege de minimale tour mogelijkheden, hopelijk maakt 2022 veel goed. Ondanks de sobere achterliggende periode is het nieuwe werk absoluut niet neerslachtig, traag en zwaar maar juist met vlagen heerlijk dansbaar en vooral mystiek breed aardend. Toch neigt het wel met regelmaat naar een ingecalculeerde kansberekening, het is vooral Dan Bejar die daarbij een stukje bevlogen zeggenschapsovertuiging in zijn slaapdronken voordracht mist.

Het sfeervolle It’s in Your Heart Now klankbord maakt de heerlijk wegdromende eighties wave overtocht. Als bijna vijftiger archiveert Dan Bejar zijn verlaten herhalende The States treinstation jeugdherinneringen in een herkenbaar stukje melancholische zielsbeleving. De tragiek van de eeuwig vastgelegde schoonheid in een adembenemend breed uitgesmeerd visueel gezichtsveld. Muziek versterkt beelden, bestendigd tegen de vergankelijkheid kan je elk moment in het verleden duiken. Het verraderlijke zit hem in de Labyrinthitis albumtitel. Door ouderdomskwalen als gehoorbeschadiging slijt de scherpte in een representatieve zwartwit doofheidsherbeleving, vervaagt de diepte en zelfs de betekenis van dit stukje met teamspeler John Collins delende nostalgie.

De Canadees Dan Bejar is gezegend met die zware kwetsbare vocale overdracht, passend bij de midlife crisis grijsheid van het leven. Gepasseerde new life hartslagen romantiek in het woordeloze titelstuk. Het is beangstigend hoe hij zijn rol in It Takes a Thief wegcijfert. Oh well, the band don’t need a singer, The band needs a helping hand. De zwarttinten van Suffer verleggen het toekomstperspectief. De hunkering naar roem maakt plaats voor die persoonlijke digitalisering van vervroegd idealisme. Stabilisatie betekent stagnering. Tinseltown in the Rain zomercondensatie met warme laaghangende souldisco leegheid. Uitdagingsverveling heerst in het luchtige All My Pretty Dresses niemendalletje. Oppeppende wave gitaren beantwoorden hierin voorzichtig de vergaande glorie mijmeringen.

De zingende verhalenverteller kruipt in die rapporterende verslagleggerrol, met het tekstueel in eenvoud vervlakkende The Last Song afstandelijkheid. Subjectiviteit samensmeltend met objectiviteit. Dans om te overleven, dans tegen de opdringende tijdslimiet, dans omdat het fysiek nog haalbaar is. Dans, dans, dans zo hard en wild mogelijk, bijna therapeutisch vechtend. Gedateerd viltstiftkleurigheid schildert het praatgrage June in. Waar is die intensieve drang tot vernieuwing gebleven? Tevreden met een ongezouten zorgeloze baan, het luie steady leventje en vooral die idealisme armoede, gepaard gaande met verdere ontwikkelingsuitsluiting.

Op het heerlijk ritmisch sjokkende doorpakkende Tintoretto, It’s for You verkeert Dan Bejar echter wel in die representatieve bloedvorm. Deze manische vrijwel onnavolgbare synthpop dreiging maakt het grote verschil en haalt het beste in hem naar boven. Puinruimen volgens het vervreemdende Destroyer principe. Gewaagd en uitdagend, met een geaarde voetafdruk nog in het verleden, de sensuele uitwerking al in het heden. Dat avontuurlijke karakter domineert tevens het funky Eat the Wine, Drink the Bread, waar subtiliteit in licht binnenvallende controlerende pianotoetsen de doordringende beats in bedwang houden.

Over de hele linie beschouwend is Labyrinthitis niet het sterkste Destroyer materiaal, maar wel heerlijk herkenbaar door die onmisbare Dan Bejar voordracht. Om die eerder genoemde stelling Oh well, the band don’t need a singer, The band needs a helping hand te ontkrachten. Echt niet! Het is de som der delen.

Destroyer - Labyrinthitis | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van Kaaasgaaf
4,5
Ach, wat houd ik toch van die wonderlijke neuzelstem van Dan Bejar en de raadselachtige slogans die hij ermee de wereld in werpt. Zelfs als de muziek er wat achteraan hobbelt, zoals op de enkele mindere Destroyer-albums het geval is, houdt hij me nog volledig in zijn greep. In de kwart eeuw dat hij in wisselende samenstellingen muziek als Destroyer maakt, is aan die stem en teksten eigenlijk redelijk weinig veranderd. Het is toch elke keer alsof je een oude vriend tegenkomt en benieuwd bent wat hij nu weer te vertellen heeft, en ook als hij niks anders weet mede te delen dat wat hij die ochtend op zijn brood gegeten heeft, is het een groot genot om weer eventjes in het gezelschap van zijn unieke toon en verwarrende humor te mogen verkeren. Wat echter in de loop der tijd wel constant is blijven evolueren, is de muzikale omlijsting. Al klinkt 'omlijsting' wat te secundair, want Bejars stem is in al zijn merkwaardige nadrukkelijkheid toch steeds meer een instrument geworden in een universum waar het lyrische en het instrumentale onmogelijk los van elkaar gehoord kunnen worden, maar een hoogst onwaarschijnlijke eenheid vormen. En dat eigenlijk steeds méér doen. De stukken op deze plaat waar Bejar de muziek voor zich laat spreken, of waarin zijn stem eventjes griezelig vervormd wordt, maken dit toch weer een behoorlijk opzichzelfstaande trip. Wat dat betreft doet het erg aan het elf jaar oude Kaputt denken, dat ook vrij los lijkt te staan van de platen ervoor en erna. Labyrinthitis is iets minder een geheel dan die plaat, maar wel spannender en ongrijpbaarder. Een plaat om je echt in onder te dompelen, af en toe een beetje gedesoriënteerd van te raken, maar daar dan ook weer een bijzonder vreugde aan te beleven. Er is weinig wat Bejar heeft gedaan dat ik als minder dan briljant zou betitelen - waarschijnlijk als deze knakker drie dropjes tegelijk in z'n mond deed of een pakketje voor de buren aannam, zou ik dat al Pure Kunst vinden - maar deze plaat (evenals de bijbehorende clipjes, maar die zijn ook eigenlijk altijd wel heerlijk intrigerend) behoort toch duidelijk wel tot z'n fraaiste werken.

avatar van Kaaasgaaf
4,5
deric raven schreef:
Maar goed, het dertiende Destroyer album Labyrinthitis is weer een totaal andere plaat dan het vier jaar geleden verschenen Have We Met.
Nog maar twee jaar geleden verschenen, dit baasje is toch productiever dan je denkt.

avatar van deric raven
4,0
Ja klopt inderdaad, die vorige plaat heb ik tevens behandeld. Bedankt voor het opmerken

avatar van henrie9
4,0
Destroyer', band van Dan Bejar, heeft intussen een toch wat verwarrende naam. Nee, sla vooral niet het straatje van de metal of de progrock in, maar keer om, neem deze keer het steegje van The Slow Show, Lamp Chop, The Divine Comedy, Dez Mona en zo, ga daar dan toch nog even een stukje rechtdoor tot aan het kruispunt van de grote discoavenue... Daar ergens situeert zich nu deze warme, sfeervolle, zomerse dertiende van Destroyer, etaleert zich een stijlvolle, etherische band die je ook hier wel eens zomaar zou kunnen vastgrijpen. Let wel, hun muziek doortrek je al tastend door een labyrint op een bepaalde manier. En labyrinthitis, vervelende binnenoorsontsteking van de vele kleine tunneltjes daarbinnen behoort tot de mogelijkheden.

Nu, dergelijke mysterieuze, metaforische plaattitel is alleen maar weer voorbode van de poëtische, raadselachtige, uitdagende gedachten die meesterverteller Bejar ook nu weer met krakkemikkige stem zal ten berde brengen. Bejar, die op de bijna ondoorgrondelijke manier hem eigen, nu in een fase van zelfdiagnose is beland én ook in boosheid verkeert over de onrust in zijn homeland Amerika.

Maar al stroken de lyrics van z'n bedenker Bejar weinig met de levendige opgewektheid die je overvloedig ten deel valt, de muziek is deze keer het fraaie groepswerk, het lockdown afstandsproject zelfs, van de hele band. Hoogst aantrekkelijk, hoogst verleidelijk in al z'n geweldige melodieën. Meesterlijk sfeerscheppende synthezisers naast piano, gitaar, bas en drums en een mandvol dansbare hooky discobeats en new wave-vibes.

Opener 'It's in Your Heart Now' heeft een lange, synthesizer- en gitaargedreven intro en dichte hypnotiserende instrumentatie. Een emotionele stem stelt zich cryptisch vragen over vage wegen die vertrekken vanuit het hart. 'Suffer' is het dansnummer over het verlangen naar of illusie van roem en grandeur en de pijn die ermee gepaard gaat.
'June', de disco-geinspireerde song over de onbeduidenheid en onoprechtheid van de society van weelde en rijkdom.  'All My Pretty Dresses', het nog mooiere poëtisch liefdesdansnummer. In het onheilspellend pianerende 'Tintoretto, It's for You', voert Dan Bejar dan zichzelf indrukwekkend op als obscure Venetiaanse schilder die macaber uitweidt over de dood. Maar dus, hoogst springerig en dansbaar. Het titelnummer 'Labyrinthitis' is dan weer instrumentale ambient, intermezzo met vogelgeluiden en het spelend kind.

Daarna gaat de dans gewoon verder, 'Eat the Wine, Drink the Bread', 'It Takes a Thief'. 'The States' klinkt zelfs even leuk als een Depeche Mode-nummer.
In het schitterende akoestische 'The Last Song' maakt Bejar dan ineens een 360 graden-bocht, een 'last song' als afsluiter van een album. Of van een levensperiode? Een recht-uit-het-hart-folksong die het voorbije verdriet frontaal aanpakt.

Labyrinthitis is een trippy plaat met een hart, met de altijd unieke stem van de zanger in het midden en met des te meer discogeladen groove. Eén en al boeiend en meeslepend als ervaring.
Maar, consumeer het album toch best niet àl te hard. Na labyrinthitis wacht mogelijks nog kwalijker tinnitus. Aldus Bejar, ervaringsdeskundige.

avatar van Venceremos
4,0
Gewoon een soloartiest hoor.

avatar van henrie9
4,0
Omschrijft het deze keer zelf wel als een groepsproject hoor.

avatar van Kaaasgaaf
4,5
Ik merk dat ik ook afwisselend derde persoon enkelvoud en meervoud gebruik als het over deze band/artiest gaat (in mijn bericht hierboven heb ik het wel steeds over ‘hem’). Destroyer ís in essentie Bejar, zijn stemgeluid en teksten blijven toch de constante factor, maar na zijn eerste paar solowerken onder die naam, is het project in de loop der tijd wel steeds meer uitgegroeid tot een volwaardige band, waarin vooral multi-instrumentalist en producer John Collins een dikke vinger in de pap heeft. Toch blijft Destroyer voor mij eerder een ‘hij’ dan een ‘zij’, net als bijvoorbeeld het geval is bij Eels.

avatar van henrie9
4,0
Of The George Baker Selection.

2,5
Dim
Bij eerdere albums van Destroyer sprong er vaak één nummer uit dat ik fantastisch vond (Kaputt, Crimson Tide), maar was ik minder enthousiast over de plaat als geheel. Dat is bij de nieuwe LP niet anders. Ik vind het maffia-achtige sfeertje best interessant, maar vind het vaagheidsgehalte te groot voor een aangename luisterervaring.

Prachtige plaat weer, hij heeft iets ondefinieerbaars, unieke stijl, heerlijke mix tussen Disco, Wavy, Electronic. Bij het sensationele June hoor ik echoes terug van de 1e onnavolgbare Was (Not Was) plaat met dat gitaartje. En dan daarna weer een "glad slick" nummer.
De rustige opener is zo mooi dat melancholieke.
Ik lees iets over een vaagheidsgehalte, niets vaags aan, de man heeft zoveel verschillende stijlen en die passen allemaal.
Zo zonde dat ik het uitgestelde concert in september in Paradiso niet bij kon wonen.

avatar van Chameleon Day
4,0
Fijn album. Warm bad met veel jaren 80 invloeden. New Order is vaak (heel) dicht bij - maar dat zal ongetwijfeld in de berichten hier boven ook al geconstateerd zijn (heb ze niet/nauwelijks gelezen).

avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Destroyer - LABYRINTHITIS - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Destroyer - LABYRINTHITIS
Dan Bejar levert ook met LABYRINTHITIS weer een typisch Destroyer album af dat zowel vermaakt als prikkelt en dat dit keer vooral put uit de donkere en dansbare archieven van de jaren 80

Ik ben geen heel groot fan van de Canadese band Destroyer, al is dat waarschijnlijk omdat ik te weinig tijd neem voor de muziek van de band rond Dan Bejar. Ook het eerder dit jaar verschenen LABYRINTHITIS is weer geen album dat onmiddellijk alle geheimen prijs geeft. Dan Bejar flirt op het album vooral met invloeden uit de jaren 80 en bestrijkt hierbij een breed palet aan invloeden. Samen met producer John Collins verkent de Canadese muzikant zowel 80s doom-pop als dansbare synthpop, maar het is bij Destroyer bijna nooit wat het lijkt. LABYRINTHITIS is een album dat de volledige aandacht verdient en vervolgens snel uitgroeit tot een fascinerende luistertrip.

LABYRINTHITIS van Destroyer is een van de vaste waarden in de jaarlijstjes over 2022. Het album staat in het merendeel van de jaarlijstjes die ik heb bekeken en staat in een aantal aansprekende lijstjes zelfs hoog in de top 10. Zelf heb ik het meerdere keren geprobeerd met het album, maar tot voor kort zonder heel veel succes.

Ik heb sowieso een moeizame relatie met de muziek van het project van de Canadese muzikant Dan Bejar. De muzikant uit Vancouver maakt al sinds het eind van de jaren 90 muziek als Destroyer, wat een imposant stapeltje albums heeft opgeleverd. Van al deze albums wist alleen Poison Season uit 2015 me direct bij eerste beluistering te overtuigen.

Met veel van de andere albums van Destroyer had ik hetzelfde als bij mijn beluisteringen van LABYRINTHITIS, waarmee ik het echt heb geprobeerd dit jaar. Het album bevat een aantal songs waarvoor ik ook bij eerste beluistering direct enthousiast opveerde, maar ook een aantal tracks die nagenoeg niets met me deden. Ik heb nog altijd mijn voorkeuren op het album, maar nadat ik LABYRINTHITIS de afgelopen weken nog een paar keer heb beluisterd is er toch wel veel op zijn plek gevallen.

Dat ik vergelijkbare ervaringen heb met de albums van Destroyer betekent overigens niet dat deze albums op elkaar lijken. Dan Bejar, die ook deel uit maakt van het Canadese collectief The New Pornographers en in het verleden ook nog twee geweldige albums maakte met zijn band Swan Lake, is een muzikale kameleon die op zijn albums makkelijk van kleur verschiet.

Op LABYRINTHITIS maakt de Canadese muzikant muziek die hier en daar zo lijkt weggelopen uit de jaren 80. In de wat meer elektronisch ingekleurde songs op het album schuurt Destroyer op LABYRINTHITIS dicht tegen de muziek van New Order aan, inclusief wat onvast klinkende zang. In de wat complexer in elkaar stekende songs duiken jaren 80 invloeden van bands als Roxy Music en Japan op, maar de songs dragen ook het unieke stempel van Destroyer.

Met namen het hoge jaren 80 gehalte stond me bij mijn eerste beluisteringen van LABYRINTHITIS wat tegen, want wat zijn er dit jaar veel albums gemaakt die ment minstens een been in het betreffende decennium staan, en ik heb nog steeds wat moeite met de songs die opschuiven richting aanstekelijke synthpop, maar de meeste songs op het album hebben me inmiddels toch te pakken.

Het is deels de verdienste van het vakwerk van producer John Collins, die de jaren 80 accenten in de muziek van Destroyer nog wat heeft aangedikt, maar ook op knappe wijze uiteenlopende stijlen aan elkaar heeft gesmeed en ook nog eens uiting geeft aan zijn bewondering voor New Order bassist Peter Hook. Het wordt alleen maar knapper wanneer je je bedenkt dat het album tijdens de coronapandemie werd opgenomen en John Collins aan de slag moest met van afstand aangeleverde bijdragen.

LABYRINTHITIS schommelt heen en weer tussen donkere jaren 80 pop en synthpop die flirt met de dansvloer, maar ondanks het feit dat het album weer anders klinkt dan andere albums van Dan Bejar blijft het ook typisch Destroyer. Typisch Destroyer betekent in dit geval dat op het eerste gehoor vooral aanstekelijke songs toch weer vol blijken te zitten met bijzondere wendingen, met de niet altijd mooie maar wel karakteristieke bijna praatzang van Dan Bejar als bonus. Jammer dat ik niet eerder diep in deze muzikale ontdekkingsreis ben gedoken. Erwin Zijleman

Gast
geplaatst: vandaag om 13:15 uur

geplaatst: vandaag om 13:15 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.