menu

Porridge Radio - Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky (2022)

mijn stem
3,74 (90)
90 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Secretly Canadian

  1. - (1:09)
  2. Back to the Radio (3:07)
  3. Trying (2:19)
  4. Birthday Party (4:08)
  5. End of Last Year (3:05)
  6. Rotten (3:00)
  7. U Can Be Happy If U Want To (5:09)
  8. Flowers (4:11)
  9. Jealousy (4:13)
  10. I Hope She's Okay 2 (2:27)
  11. Splintered (4:43)
  12. The Rip (2:56)
  13. Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky (3:22)
totale tijdsduur: 43:49
zoeken in:
avatar van Lura
4,0
In eerste instantie was de indierockband Porridge Radio uit Brighton een soloproject van Dana Margolin. Haar meteen succesvolle debuutalbum Misery Radio uit 2015 bestond uit een dozijn ingetogen demo’s met alleen de stem en gitaar van Margolin. De intensiteit van haar zang op het nieuwe album Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky is totaal onvergelijkbaar met die beginperiode.

Het album is mijn eerste, zeer aangename kennismaking met Porridge Radio. Meteen bij Back to the Radio deed de zang me denken aan de eigenzinnige TORRES. Deze eerste single en album opener is een krachtige oproep tot bewapening, in contrast met Margolins teksten van paniek en zichzelf afsluiten - "lock all the windows and march up the stairs".

De ambitieuze one-shot video van het nummer werd geregisseerd door Dana's zus Ella Margolin en bevat de band - drummer Sam Yardley, toetsenist Georgie Stott en bassist Maddie Ryall - ondergedompeld in een pastelkleurige wereld van papier-maché.

“Ik schreef het eind 2019 toen we ons aan het voorbereiden waren voor de release van Every Bad en ik had het gevoel dat er veel dingen zouden komen waarvan ik niet zeker wist hoe ik ermee om moest gaan. Het lied kwam voort uit een gevoel van intense eenzaamheid en onvoorbereid zijn op wat iedereen me beloofde dat er ging gebeuren - en een sterk verlangen om te ontsnappen zonder te weten waarnaar ik wilde ontsnappen. Voor mij is er een enorm gevoel van catharsis in dit nummer, van loslaten en je laten meeslepen.", aldus Dana.

""Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky" heeft een surrealistisch cover beeld dat deels is geïnspireerd op een collage van de kunstenaar Eileen Agar, gladde hellingen en existentiële levensangst die de afgelopen tijd oproept, terwijl het ook put uit het verhaal van Jacob's Ladder uit het Oude Testament, die 'het wel en wee van het menselijk leven symboliseert, van deugd en overtreding', legt maker van de albumhoes Dana Margolin uit. Het idee dat geen enkele emotionele toestand binair is, staat centraal op het album. Met dit album gaan de gevoelens van vreugde, angst en oneindigheid samen", zegt Margolin.

De band blijkt duidelijk gegroeid en zelfverzekerder geworden te zijn. Het album moest “stadion-epic” worden zoals bijvoorbeel Coldplay. Zoals altijd heeft Margolin haar hart op de tong in haar volstrekt eerlijke teksten. Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky is een buitengewoon meeslepend album geworden.

Porridge Radio live:

10-06 HILVARENBEEK : Best Kept Secret Festival
14-08 KIEWIT-HASSELT : Pukkelpop
11-11 AMSTERDAM : Melkweg
12-11 MAASTRICHT : Muziekgieterij

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Porridge Radio - Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Porridge Radio - Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky
Porridge Radio leverde in 2020 een van de meest memorabele albums van het betreffende jaar af en laat op haar nieuwe album muzikale groei horen, zonder dat dit ten koste is gegaan van de ruwe energie van de band

Ik had in 2020 flink wat tijd nodig om te wennen aan de heftige muziek van Porridge Radio, maar uiteindelijk wist de Britse band op de valreep ook mij nog te overtuigen. De band uit Brighton vervolgt de woeste luistertrip van Every Bad met een in muzikaal opzicht wat interessanter nieuw album, dat overal nog een schepje bovenop doet. Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky klinkt voller en rijker, maar gelukkig is het net wat meer gepolijste geluid niet ten koste gegaan van de intensiteit van de muziek van Porridge Radio. Die intensiteit is, met name door de zeer expressieve zang van frontvrouw Dana Margolin, nog altijd erg hoog, waardoor Porridge Radio wederom de spreekwoordelijke mokerslag uitdeelt.

Every Bad, het op de dag dat Nederland voor het eerst in lockdown ging vanwege het coronavirus verschenen derde album van de Britse band Porridge Radio, beluisterde ik met hoge verwachtingen nadat de eerste jubelrecensies over het album waren verschenen, maar het album wilde bij mij maar niet landen. Het overkwam me eerder met de eerste twee albums van de band uit Brighton, maar met Every Bad zou het uiteindelijk toch nog helemaal goed komen.

Toen Every Bad aan het eind van 2020 opdook in nogal wat aansprekende jaarlijstjes, probeerde ik het opnieuw met de muziek van Porridge Radio en dit keer werd ik wel gegrepen door de intense muziek van de Britse band. De band rond frontvrouw Dana Margolin streek bij mij in eerste instantie tegen de haren in vanwege de expressieve vocalen, die ik bij eerste beluistering vooral onvast vond klinken, maar die uiteindelijk het sterkste wapen van Porridge Radio bleken.

Op Every Bad klonk Porridge Radio zowel in muzikaal als in vocaal opzicht met enige regelmaat als een mix van PJ Harvey en Siouxsie Sioux, maar de Britse band slaagde er ook in om een geheel eigen geluid te creëren. Het is een geluid dat soms rauw en hard was, maar de muziek van Porridge Radio klonk net zo makkelijk intiem en zacht.

Het duurde zoals gezegd even voordat ik Every Bad kon waarderen, waardoor ik benieuwd was hoe het me zou vergaan met opvolger Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky, die deze week is verschenen. Ik ben inmiddels kennelijk helemaal gewend aan de muziek van Porridge Radio, want het vierde album van de band ging er direct bij eerste beluistering in als koek.

Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky bevat op zich alle ingrediënten die van Every Bad zo’n bijzonder album maakten, waardoor de enorme verassing van het vorige album dit keer ontbreekt, maar Porridge Radio komt zeker niet op de proppen met een herhalingsoefening.

Gebleven is de gedreven zang van Dana Margolin, die het af en toe weer heerlijk uit kan schreeuwen en hier thuis bijna iedereen de gordijnen injaagt met haar gepassioneerde vocalen. Ik hoor ook nog steeds de combinatie van invloeden uit de postpunk en de indierock, maar in muzikaal opzicht is Porridge Radio een stuk verder dan op haar vorige album. De songs op Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky hebben aan diepte gewonnen en klinken ook voller en meeslepender.

De instrumentatie klinkt rijker en voller dankzij de inzet van flink wat keyboards, waarbij met name de bijdragen van de orgeltjes die herinneren aan de Britse indie uit de late jaren 80 en vroege jaren 90 opvallen. De heerlijk zeurende orgeltjes passen prachtig bij de ruwe vocalen van Dana Margolin en zorgen ervoor dat het nieuwe album van Porridge Radio uiteindelijk toch anders klinkt dan Every Bad.

Ook wat betreft de kwaliteit van de songs heeft de Britse band wat mij betreft stappen gezet, zonder dat dit ten koste is gegaan van de spontaniteit, energie en dynamiek in de songs op het nieuwe album. In tekstueel opzicht is Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky van Porridge Radio zware kost, maar in muzikaal en vocaal opzicht valt er veel te genieten op een album dat er wat mij betreft in zou moeten slagen om flink wat nieuwe zieltjes te winnen, maar dat ook de oude zieltjes binnenboord houdt. Ik ben in ieder geval definitief om. Erwin Zijleman

avatar van deric raven
4,5
Onbeantwoorde liefde, huiselijke overspannen prikkelbaarheid en op functionerend standje nervous breakdown die de irritatiegrens ruim in het rood overschrijden. Kan het nog erger, natuurlijk kan het erger. Met een succesvolle tweede albumrelease op zak wordt er hoopvol aan een tournee begonnen, de coronapandemie zorgt voor een abrupt einde. Het is onbegrijpelijk dat Dana Margolin zich staande houdt, en niet huilend wegteert in een achteraf studentenkamertje. Zichzelf met goede moed volgezogen gaat ze samen met de indie postpunkers van Porridge Radio aan de slag om de opvolger van Every Bad te voltooien.

Het toekomstperspectief is nog steeds zo onzeker donker als de pest, maar de vrijgekomen kleinschalige clubtour ruimte wordt volledig benut waardoor men ook in Nederland al eind maart en begin april van de gloednieuwe Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky songs kan genieten. Muzikaal gezien zeker geen vrolijke boel, en ondanks dat het emotioneel labiele wrakhout Dana Margolin zeker niet het zonnestraaltje in huis is, geeft ze met die drang tot zelfspot en zelfrelativering een ontsluierende glimlach cadeau. Hoe schattig kan het zijn als het aanwezige publiek voorzichtig de I don’t wanna be loved kernzin van Birthday Party meezingt. Och wat hou ik toch van deze theatrale uitlokkende wanhoopsdaad.

Maar goed, omdat ik zelf het voorrecht heb om de albumtracks al vanaf eind februari te luisteren, kan ik deze rond de releasedatum van 20 mei al volledig meezingen. Geen pretentieus gezwam over een groeiplaat dus. Porridge Radio komt gelijk aandachtpakkend binnen, de melodielijnen houden je wakker en zijn zelfs nog bij het ontwaken in je hoofd aanwezig. Missie geslaagd, nu nog de deprimerende zwartdenkende emo-vertrouwelingen overtuigen, de navelstaarders welke in depressed mode modus het gelijkwaardige tranentrekkende gevoel van Dana Margolin delen.

I don’t wanna be loved, stiekem wil iedereen dit uiteraard wel.

De verbitterende zangeres blijft in de zwaarmoedigheid van de uitzichtloze grauwe No Future punk mentaliteit hangen, ingehaald door sprankelende kleurige New Romantics wave keyboardakkoorden van de naïeve kinderlijk meezingende Georgie Stott. De anticlimax, het natuurlijke redmiddel tegen de kwalen bestrijdende antidepressiva. Er heerst zoveel evenwicht in Porridge Radio, Maddie Ryall is de zelfverzekerde coole bassist, en Sam Yardley, zit veilig achter zijn drumstel opgesteld en doet geen enkele moeite om zich binnen het vrouwengezelschap op te dringen. Porridge Radio is echter geen boze feministische band, de frustrerende onvrede is gewoon gelijkwaardig met die van hun mannelijke collega’s.

Aangenaam ruisend introduceert Back To The Radio zichzelf. Flarden aan mistige gitaarnoise explosies en de evenwichtigheid van Maddie Ryalls baspartijen geven Dana Margolin alle ruimte om haar klaagzang hysterie met ingehouden dominante precisie op de voorgrond te plaatsen. Onbeantwoorde vastgelopen relatiestiltes, de neergaande afgrondspiraal. Klaar met het eeuwige gezeur, klaar met die onwenselijke reddingsboeipogingen. Ruimte vullende onzinnigheid, gevolgd door het pijnlijke voor altijd op elkaar uitgekeken moment. Klaar met dit alles, en wees eens eerlijk, de alsmaar in mineur stemming doorratelende Dana Margolin mist die bijtende strijdersuitstraling, maar weet zich verdomd sterk te verwoorden. De schor gezongen achterlatende Back to the Radio leegte, hoe vul je dit nog verder op? Dit is namelijk nog maar de openingstrack.

And I miss what we were but you’ve closed yourself off to me
We sit here together, the same as we’ve always been
Laughing and talking but I want to cry to you

Het melodramatische Birthday Party, de verjaardagsfeest verziekende gast die als jonge oude vrijster haar resterende jaren telt. Angst voor de ouderdom, angst voor de eenzaamheid, angst voor een kinderloos bestaan, bloedirritant oprecht. Zo’n figuur welke per ongeluk uit medelijden een uitnodiging binnen vist en met ontremde driftbuien haar gelijk probeert te halen. Zo herkenbaar, het anti ego waarmee niemand geïdentificeerd wenst te worden. Het heerlijke naar de maan huilende zelfsentiment in de kerkelijke orgeltriestheid van End of Last Year, randje onbeheerst manisch.

Het pijn loslatende Splintered is een stigmatiserend een met zich meedragende zwerende splintergezwel. Avondzon tegemoet rijdende desperate gitaarlijnen, horizon trotserend weemoedige diepgang toevoegend. Rotten zielenpijn laat de onzichtbare littekens van binnenuit hevig in de hemel werende bekoeling bloeden. Aards dromerig met een vleugje engelenzang. Prachtig hoe Dana Margolin zich hier berustend herpakt, op adem komt om de aandacht naar het vervolg van Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky te verleggen. Die wederopstanding vindt plaats in de gospelbiecht van het overwinnend sterke U Can Be Happy If U Want to, waar de krachtige tweede stem van Georgie Stott in het geweten van de na-echoënde voorgangersrol kruipt. De opwaartse triomftocht, ritmisch slagveld beukend, met Sam Yardley als strategische koersbepaler.

Emotiedronken lalt Dana Margolin zich door Trying heen. Liefdesverdriet met nieuw betrouwbaar gezelschap vierend. Bodemloze put romantiek en lege wijnfles vriendschap. Eenzaam onder een warm dekentje in foetushouding de treurnis wegdrinkend. De uitzichtloosheid van een gegronde relatie waarbij de voedende bodem geen energiebronnen meer oppakt en opwekt. Deze confronterende diepgang symboliseert de innemende Flowers pianoballad, het pijnlijke relaas van een doodlopende weg liefdesrelatie, verdrinkend in verdriet en tranen. Heerlijk hoe daar de pathetische glamrock zangpartijen het verhaal rond maken.

I don’t wanna be loved

Flarden aan oprispende breakbeats bewateren juist het misselijkmakende Jealousy gevoel van overbodig zijn en jezelf wegcijferen in begripvolle treurnis, wrang, bitter en zuur. Dansbare I Hope She’s Okay 2 eenvoud als het lastige verwerkingsproces met het duellerende onbegrip richting de tegenpartij. Apathisch wegschreeuwende The Rip ochtendgym escapisme. Het volgende startpunt ligt ergens in het midden van het zwijgzame Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky titelstuk, geen begin zonder een einde, geen einde zonder een begin. Lyrische woorden die de herkenbaarheid van de problematiek omarmen, wat is Porridge Radio toch een bevlogen gepassioneerde band.

Porridge Radio - Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van oblique
4,5
beste album van 2022 !
Volgens mij komt de bandnaam voort uit de band 'Psychic TV' van de 'zanger' Genesis P-Orridge ... ze hebben dezelfde vibe. Maar ik heb dit nergens kunnen verifiëren.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:11 uur

geplaatst: vandaag om 15:11 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.