menu

Alexisonfire - Otherness (2022)

mijn stem
3,67 (15)
15 stemmen

Canada
Rock
Label: Dine Alone

  1. Committed to the Con (4:01)
  2. Sweet Dreams of Otherness (4:44)
  3. Sans Soleil (5:04)
  4. Conditional Love (2:53)
  5. Blue Spade (5:31)
  6. Dark Night of the Soul (6:02)
  7. Mistaken Information (4:48)
  8. Survivor's Guilt (4:52)
  9. Reverse the Curse (3:54)
  10. World Stops Turning (8:16)
totale tijdsduur: 50:05
zoeken in:
avatar van henrie9
4,0
Hier nog wat zomerse hardcore vol gitaarwerk en rockpower voor je eerstvolgende trip richting exploderende uitgelatenheid. Inderdaad, daarvoor is er deze schitterende vijfde plaat van Alexisonfire. In de exploitatie van spierballen heeft Alexisonfire al een bijtende voorgeschiedenis die hen regelrecht tot founding fathers van de post-hardcore bracht. Nu, dertien jaar na hun laatste exploot 'Old Crows/Young Cardinals' etaleert het Canadese vijftal, met z'n drie zangers, schreeuwer George Pettit, de wat gruiziger Wade MacNeil en de zachte cleansinger van Dallas Green, koorzanger bijna, dat ze nog geen greintje van hun krachtige identiteit hebben verloren, dat ze in hun uitstekende samenhang nog steeds geen decibel geforceerd klinken. Durven op dit 'Otherness' hier en daar zelfs het experiment aan.

Wat een indringende opener krijgen we daar. De wilde dynamiek van 'Committed to the Con' zit hem al in de eerste noten, een dreigend spannende intro met pulserend hoekige gitaarlijnen tot de drie vocalisten samen met woest donderende drums mee in het kolkende bad springen. Aan welke kant staan jullie allemaal, luidt de krakend eindigende screamo. Op en top klassieke Alexisonfire. Met single 'Sweet Dreams of Otherness' zet het vijftal gezwind verder in op de zware rocktexturen, een nieuw postrock-volkslied zowaar, gedrenkt in heldere gitaren, adrenaline en rock and roll, alles netjes opgedeeld volgens het hard-zacht principe. Met in het zacht de gouden stem van Green, uiteraard. Over de drang om weer te leven en roekeloos te dromen over anders-zijn. Alexisonfire, de groep die zich altijd al achtervolgd wist door het gevoel buitenstaander te zijn en die emotie via de fraaie poezie van de hand van Chris Steele ook binnenin dit album weet te leggen.

Tegen de galmende achtergrond van hardcore is single 'Sans Soleil', op die enkele schreeuw na, dan weer verrassend proggy, rustgevend, een en al sfeervol in zijn melodie en harmonische stemmenpracht. Over het hoopvol overwinnen van de depressieve dagen 'sans soleil', waarin het makkelijker was om van anderen te houden dan van jezelf.
Het filosofische 'Conditional Love' is een knaller, superieure, ritmische stonerrock met gruizige riffs en coupletten die tegen het refrein aancrashen. Doorheen het epische 'Blue Spade' dwaalt de retoriek van progrock, in een donkere waas van slow doom, met chaotisch fuzzy gitaren en pittig hardcore-geschreeuw, maar dus ook weer akoestisch begeleide mooie gezangen en melodieën. Net zo'n anthemische progrock is daaropvolgend het grootse 'Dark Night of the Soul', dat als een gospelsong a-capella opent en doorschakelt voor nog zo'n helse psychedelische reis die zich al riffend en solerend naar zijn posthardcore-hoogtepunt slingert. Een song met een oproep: schaduwen versmelten uit het vuur, schilder de Alexisonfire-schedel ergens op je gezicht.

'Mistaken Information', weer een stuk ambient vol sereniteit, een fantastisch duet Green-Pettit met de bijna religieus aandoende poëzie van Chris Steele ten top. Wat een contrast met het verbijsterende 'Survivor's Guilt', griezelig zware synths leiden mokerende hardcore in, roodgloeiende gitaren, heen en weer-geschreeuw en de voortdurend als mantra in de groezelige duisternis terugkerende "not anough survivor's guilt". Single 'Reverse the Curse' is een rechttoe rechtaan heavy rocknummer, melodisch van begin tot einde, met een spervuur van volbloed gitaarsolo's, de schreeuwende en cleane vocalen perfect in balans en onderliggend zowaar de inbreng van een sierlijke orgelpartij.

Het lange 'World Stops Turning' is afsluiter en ontegensprekelijk het topstuk van het album, een weids anthem vol passie. Na z'n rustigst mogelijke akoestische intro, barst het open met jankende gitaren, zijn repeterende hooks en sublieme solo's. Glansrol weer voor de vocalen van Dallas Green, wiens falsetto tot ijle hoogten weet op te stijgen, al die transcendente spiritualiteit dijt uit in hetzelfde akoestische snarengeluid als waarmee het opstartte.

'Otherness' is zelfs meer dan zomaar een cool album van een legendarische groep die zich niet in een keurslijf van ouwe formules wil laten persen. Integendeel, als een hechte vriendengroep gingen ze hier morsen met hun bakken inspiratie en met bruisende vitaliteit brengen ze anno 2022 misschien nog wel een geluid dat ergens nog klinkt als vroeger, maar waarmee ze doordacht en met succes nóg verder zijn gegaan. Dit hier is Alexisonfire op zijn best!

avatar van gtenbosch
Gisteren in Utrecht de heren gezien. Was mijn kennismaking en aangenaam verrast. Goeie energie en synergie en de heren genoten zelf zichtbaar ook. Ook best afwisselend van old school hard/core en dan weer lekker muzikaal.
Met een oude fan mee gegaan dus en die vond het nieuwe materiaal best goed, dus ga nu deze weer lekker innemen. Cijfer volgt..

Gast
geplaatst: vandaag om 09:24 uur

geplaatst: vandaag om 09:24 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.