Waar ik bij
"I'm Happy That Y'all Came Down" al schreef dat die bootleg een legendarische status had, deze staat zo mogelijk nóg hoger in aanzien. Op 16 mei 1974 trad Ry Cooder op in The Bottom Line Club in New York. Nadat het concert afgelopen was kwam Neil Young het podium opgelopen en speelde daar een set van circa een uur, met nagenoeg alleen nieuwe nummers van zijn op dat moment nog te verschijnen album On the Beach, maar ook een zeldzame akoestische uitvoering van Pushed it Over the End (dat hij aankondigt als Citizen Kane Jr. Blues) en het pas veel later te verschijnen Pardon My Heart en Long May You Run.
Helaas had Young van deze 'bootleg' geen professioneel opgenomen multitrack, hetgeen wel het geval was bij Royce Hall, I'm Happy That Y'all Came Down en Carnegie Hall, maar moest hij het doen met de opname van Simon Montgomery, waarvan hij de originele tape in bezit heeft. Montgomery is overigens tegenwoordig de archivist van Joni Mitchell, samen met Joel Bernstein.
Young en zijn team hebben hun best erop gedaan om de tape zo goed mogelijk te laten klinken, zonder al te veel aan sfeer te willen inboeten. Helaas zijn de praatjes tussen de nummers door (waaronder het recept voor Honeyslides en zijn relaas over de vechtpartij die onstond bij het spelen van Southern Man tijdens één van de laatste Time Fades Away concerten) grotendeels gesneuveld om e.e.a. op één LP te laten passen. Op Young's site zal het album wél in volle glorie te horen zijn.
Het blijft een 'audience recording', maar het klinkt wel significant beter dan de meeste bootlegs in circulatie, wat mij betreft een Must Have:
https://youtu.be/JjIl2HBimV8