The Black Keys - Dropout Boogie (2022)

De video voor Wild Child is alvast hilarisch. Benieuwd naar de rest van het album.

Vind 'm juist vreselijk, net als het nummer. Het is mij echt veel te poppy geworden. Te gelikt.

De clip vind ik niet echt grappig, ik begrijp de poging maar het werkt allemaal net niet. Nummer is prima, maar niets meer dan dat.

Nog niet omver geblazen door de singles, en ook hun vorige (niet coveralbum delta kream) was degelijk maar niet echt een topplaat.
Dus geen al te hoge verwachtingen. Maar na een 2 tal luisterbeurten begint het toch te komen het enthousiasme, dit klinkt absoluut niet verkeerd. Het swingt hier en daar behoorlijk en is best wel bluesy. Zeker het nummer met Billy Gibbons springt er voorlopig positief uit voor mij.
Deze in afwisseling met de nieuwe Radiohead (the smile) gaat nog veel gedraaid worden de komende tijd.

Eerste luisterbeurt bevalt wel goed, beter dan Let's Rock eigenlijk. Wel weer een erg korte plaat.

Dit is de vijfde plaat van The Black Keys die ik bestem, en de vijfde die 3,5 sterren krijgt. Met deze tweemansband krijg je namelijk altijd wel waar voor je geld, maar spetterend vind ik het eigenlijk nooit, ook nu weer. Auerbach en Carney dragen de blues duidelijk hoog in het vaandel, en geven er een aanstekelijke, poppy vibe aan. Gewoon weer prima vakwerk!

3,5 sterren

Erg fijn album, het ligt een beetje in het verlengde van Delta kream, dat is precies waar ik op hoopte. Dit ga ik nog vaak draaien...

Ik lees hier echt: te poppy. No way: dit is een ouderwets goede bluesrock plaat van the Black Keys met ook een paar lekkere catchy songs.

Patrick Carney en Dan Auerbach, die twee jonge veertigers die samen The Black Keys uitmaken een veelzijdig duo noemen is haast een understatement. Tegenwoordig gaat zelfs veel van hun aandacht naar ontluikende artiesten, naar een Yola of The Velveteers. Maar zoals hun discografie het ons sinds 2002 zo mooi leert gaan ze met hun eigen werk nu eens perfect aan de haal met door velen aanbeden mainstreamrock, neem 'El Camino' of een 'Turn Blue', of zijn ze dan weer in een nostalgische bui, zoals de laatste jaren, dan laten ze met volle geestdrift het oog vallen op de muziek waarvoor ze 'in hun tijd' zelf vielen. Hun laatste exploot, de back-to-basics-bluesklassiekersplaat 'Delta Kream', was daar de schitterende illustratie van. En gerust evenveel geuren en kleuren van vroegere tijden ontsnappen nu weer uit deze supergevarieerde elfde, het in Nashville gemaakte album 'Dropout Boogie'. De titel leenden ze van Captain Beefheart's psychedelische 'Safe as Milk'-plaat, al kan je deze tien songs hier bezwaarlijk dezelfde transcendentie toedichten. Hoe retro ook, het materiaal is deze keer wel nagelnieuw of hun schrijvershand was er minstens mooi bij betrokken. Eenzaam als ze zich intussen misschien soms voelen met hun kleine bezetting, wat wil je, laten ze zich hier, althans al in de studio, voor het eerst ook met een aantal getalenteerde vrienden omringen. Daar is dan vooral de illustere Billy F. Gibbons van het door hen geadoreerde ZZ-Top bij, wiens vette sound hier uit de duizend valt te onderkennen. Verder zijn ook Greg Cartwright, frontman van Reigning Sound, Angelo Petraglia van Kings of Leon en bluegrass-americana-zanger Sierra Farrell van de partij.

De opwindende southern boogie- en bluesrocksferen à la ZZ-Top grijpen je al gelijk vast bij de energieke opener-klapper 'Wild Child', met bijdrage ook van Cartwright en Petraglia. Een aanstekelijk startende dansgroove, onmiddellijk overweldigd door kenmerkend mokerende Black Keys-drums en een doorploegende riff als geen ander, die van het nummer tegelijk een unieke oorwurm maakt. Auerbach's altijd opmerkelijke expressieve stem gaat er vurig rockend mee op en neer en de gitaren bewijzen meteen weer waarom de Keys zoveel gitaarfans hebben. Vergeet dus zeker de meesterlijke solo niet. Het daaropvolgende 'It Ain't Over' is dan weer geheel andere koek, maar toch, van even superbe makelij. Zo zuiders funky groovend, bijna als ook een Calexico zou doen, tambourijntje, sambaschudden, overheersende drumloop, bijgewerkte vocals en, jaja, weer een ereplaats voor Auerbach's relaxte gitaar.

Ook het heerlijk rammelend, scheurend 'For the Love of Money' krijgt van Carney die lekker opzwepende bluesy schwung mee. Hoog kelende achtergrondvocalen begeleiden Auerbach's zanglijnen en onderliggend is er die voortdurend fraai doorstampende bluesriff die de zaak samenhoudt.
Nog meer hitgeluid komt er van 'Your Team Is Looking Good'. Het bijt af als een flashy 'Boogie with Stu'. Eens noot één letterlijk op gang gefloten, vertrekt de gitarentrein aanstekelijk riffend weer op weg. Zweterig hoogtepunt 'Good Love' krijgt dan wat orgelondersteuning en een zware baslijn. Hoofdrol evenwel voor de stotend riffende, dan weer meesterlijk solerende gitaren vol Gibbons-energie. Auerbach's stem weet er zich handig en vakkundig doorheen te weven. Het cool soulintermezzo komt van het traag, snaarpingelend zwevend 'How Long', met z'n door de percussie opgedrongen groove, weer fraai en helder hunkerend gezang dat zich geheel natuurlijk beweegt tussen eerst vredige en dan zich geleidelijk vervormende gitaren.

Wat een contrast dus met de eropvolgende catchy kraker 'Burn the Damn Thing Down'. Verhit sneren hard rockende Neil Young-gitaren je om de oren. Zalig. Klassieker hoorde en zag je je blues en heavy rock zich de laatste tijd nog niet versmelten. Het aansluitende, als recht uit de garage opstartend 'Happiness', zompig jammend, is dan weer zo'n midtempo oudstompende Black Keys-blues, grommend, culminerend in subliem rootsy gesoleer. 'Baby I'm Coming Home', da's als een Led Zeppelin even bevlogen bluesrocken en verdertrekken, nu eens in een spannende versnelling hoger, dan weer versnellinkje lager. De magische afsluitende blues 'Didn't I Love You' start eerst op als pure, rauwe Tony Joe White. Van dan af gaan de Keys vooral zelfverzekerd rockend de hele weg terug, naar hun eigen stomende garageroots.

Het 20-jarig jubileum van het debuut 'The Big Come Up' van deze gretige Grammy-verzamelaars The Black Keys kan dus echt niet stijlvoller worden gevierd dan met een dergelijk fantastisch oldskool rock 'n roll-feestje, vol frisse feel-good-meezingers en -springers. Alles is oerdegelijk gepresenteerd in een bedwelmende, kinetische sfeer en met gitaren om van te smullen. Alles klinkt zo spontaan als komend van een amicaal samenspelend vriendenkliekje dat alles in de haast van één take heeft opgenomen.

Maar dat ze hierbij toch weer helemaal niks vernieuwen? Echt hoor, het zal je allerminst frusteren. Want The Black Keys zijn hier gewoon - en met groot gelijk - op een spetterend élan van 'Delta Kream' aan het doorgaan. These guys, they got the blues! Waar spelen jullie dit straks allemaal live, jongens?

Klinkt weer goed maar evenaart nergens, net als voorgaande albums, El Camino.

Persoonlijk vind ik dit Dropout Boogie nog beter dan El Camino. De sleutels hebben zichzelf overtroffen.

Ik weet niet wat ik van de Black Keys moet denken. Ik was een early adapter en vond de eerste twee albums echt fantastisch. Het concept van slechts twee muzikanten en een paar instrumenten is riskant, maar wat zij destijds produceerden, was uniek.

De afslag naar meer instrumenten en toch ook de valkuil van iets meer commercieel, dat pakt me niet meer. Hoewel ik ook wel denk dat het concept van Thickfreakness en Rubber Factory niet heel veel meer albums levensvatbaar zou zijn.

Maar nog steeds fijn dat de heren blijven musiceren. Zeker in de tijd van massale eenheidsworst.

Dat vind ik nou ook, wat mij betreft mogen ze deze sound vasthouden...

Ik zou deze reactie kunnen begrijpen als die bij het album ‘lets Rock’ geplaatst werd. Maar dat gaat bij deze plaat toch niet op, dit klinkt juist weer meer blues rock zoals op hun begin platen. Maar dan net wat energieker en swingender.
Lets rock klonk wel wat meer pop en commerciëler, blij dat ze daar niet mee verder gegaan zijn.

Niet zo vlijmscherp als het toch nog wel wat pakkendere 'Delta Kream'. Gelukkig wel zonder veel tierelantijntjes een basale rockplaat neergezet. Maar de trits 'Attack & Release' - 'Brothers' - 'El Camino' is nog niet geëvenaard hoor.

Wow, dat vind ik wel een heel sterke mening. Dus deze nieuwe worp laat zelfs het geniale Brothers achter zich?? Gewoon weer een lekker plaatje zoals gewoonlijk dit, zoals de vorige 'Let's Rock' dat ook was. De coverplaat heb ik niet gecheckt.

Ik had het echt over El Camino. Ik vind dit Dropout Boogie in de buurt komen van Brothers. Hoewel het een klein beetje appels en peren vergelijken is, want de sound hierop is wat meer catchy dan op Brothers. Ik vind het hoe dan ook een stuk beter als Let's Rock.

Tot slot: ga razendsnel de coverplaat checken Johnny! Die is brilliant!

Vind dit toch echt wel 1 van de mindere van de heren.
Tracks 2 en 9 favoriet hier.

Eerste twee nummers zijn vrolijke singles die zo op 'Let's Rock' hadden kunnen staan, maar vanaf For the Love of Money gaat het album de Delta Kream kant op. Vanaf dat moment wordt de plaat dan ook echt lekker, en staan er een aantal heerlijke bluesrockers op waar de gitaren lekker smerig klinken. Weer een sterke plaat wat mij betreft.

Met 3,7* nog steeds aan de lage kant gewaardeerd hier op Musicmeter. Voor iedereen die deze bazen bluesrock plaat nog geen plaats heeft kunnen geven: draai 'm nog eens, maar dan keihard. Voor mij tot nu toe met gemak album van het jaar.

Ik ben het helemaal met je eens, ik heb mijn score met nog een halve punt verhoogd zodat het toch nog een tiende puntje omgegaan is
Voor mij is dit ook de plaat van het jaar tot nu toe. Ik dacht dat ik misschien nog iets enthousiaster van het nieuwe album van Fantastic negrito zou worden die vorige week verscheen maar ik blijf maar terugkomen bij Dropout Boogie.

Na Delta Kream weer een plaat met eigen werk en dat pakt zoals vrijwel altijd goed uit: deze CD is aanstekelijk, optimistisch en "gewoon" goed gemaakt. Origineel is het echter niet, bijzonder gevarieerd ook niet, en zo kom ik toch net niet op de vier sterren uit.

Origineel is het wel, zoals je zelf schrijft: het is hun eigen werk. Het valt wel in het genre bluesrock en dat genre is niet nieuw natuurlijk. Maar ja dat gaat voor heel wat muziek(-soorten) op.

Na de fijne zomerplaat Let's Rock en de niet verkeerde cover plaat Delta Kream komen de heren 20 jaar na hun debuut met wederom een erg fijn plaatje. Niets nieuws onder de zon, maar een fijne combinatie van fijne rock en vuige boogie. Deze klinkt net wat frisser en fijner dan Let's Rock, maar ik vind het niet zo sterk als een Brothers of El Camino. Ik moet met halve en hele cijfers werken, maar anders was het een 3.8.