The Halo Effect - Days of the Lost (2022)

Debuutplaat van ex-leden en huidig lid van de Zweedse metalband 'In Flames'. Jesper en Peter zijn aardig opweg met zijn tweetjes. Staat zeker op de lijst om even te checken.

Staan overigens ook als voor programma gepland bij het concert van Amon Amarth en Machine Head, 2 oktober in de AFAS te Amsterdam. Een leuk affiche al zeg ik het zelf.

Hier ook op de wishlist sinds de nieuwe Aardschok die gisteren op de mat lag...

The Halo Effect: een verschijnsel waarbij positieve gevoelend voor een persoon, merk of organisatie uit het verleden leiden tot een positievere beoordeling in nieuwe situaties. Hoe toepasselijk is een bandnaam in deze. Op basis van het verleden van de bandleden wordt de band op voorhand al gehyped en de positieve reviews zijn niet van de lucht. Terecht?

Niet helemaal, naar mijn mening. Ja, Days Of The Lost is een oerdegelijk melodeath-album, maar is gelijkertijd zo verrassend als de pannenkoeken die mijn moeder bakt. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van pannenkoeken, maar dan wel graag eens een ander beleg erop.

Dit album is dus nogal voorspelbaar en leunt wel erg op het recept dat In Flames en Dark Tranquillity al jaren bereiden. The Halo Effect voegt daar helaas weinig aan toe.

The Halo Effect bestaat uit een aantal voormalige leden van In Flames en Dark Tranquillity en klinkt als... precies, een kruising tussen die twee bands. De melodeath die hier ten gehore wordt gebracht mag dan weinig verrassend en vernieuwend klinken; de songs zijn wel unaniem sterk en het album luistert heerlijk weg. Hier en daar is er sprake van wat flauwe melodielijntjes, maar overwegend wordt er lekker doorgebeukt en de boel zakt eigenlijk nergens in.

The Halo Effect is in ieder geval wel geslaagd in het creëren van genoeg hype. De band bestaat, zoals veelvuldig te lezen viel over het hele wereldwijde web en ook hierboven, uit louter oud-leden van In Flames (zelfs Mikael Stanne verzorgde in een heel ver verleden de vocalen van die band). Gezien het feit dat In Flames volgens de die-hard liefhebbers van de Gothenburgsound al jaren het spoor bijster is, waren de verwachtingen met het samenkomen van deze veteranen uit de oude tijd plotseling hoger gespannen dan voor welk nieuw album van voorgenoemde band ook.
Wat mij betreft wordt aan die verwachtingen volledig voldaan. 'Days of the Lost' staat bol van de licks, riffs en melodieën die zo uit de roemruchte jaren van de In Flames-discografie lijken te zijn weggelopen. Als liefhebber weet je dan genoeg.
Verrassend is het nergens, maar daar is deze band dan ook niet voor in het leven geroepen, gok ik. Een meer dan welkome aanvulling op de collectie Zweedse melodieuze death metal is het wat mij betreft zeker.

Allemaal heel leuk en aardig wat er op deze plaat ten gehore wordt gebracht, maar ik vind het maar behoorlijk degelijk en zeer voorspelbaar. Typische melodietjes, makkelijke songstructuren en 0,0 verassing en spanning. Een onvoldoende kan ik dan ook weer niet geven, want het materiaal is goed ingespeeld en klinkt verder qua mix erg fijn. Nee, dit is niet aan mij besteed. Gauw door naar een ander album.

3*

Hoe houd je je staande in een wereld vol valkuilen, zowel buiten rondom als binnenin je? En hoe sta je op, na te zijn gevallen?
Het lijkt de rode draad in de teksten van Mikael Stanne, al zijn ze poëtisch genoeg voor ieders eigen interpretatie.
Days of the Lost is een sterk album waarin machtige riffs en Stannes krachtige grunts een fraai contrast vormen met de melodieuze gitaarlijnen. Niclas Engelin en Jesper Strömblad laten hun snaren wervelen en beuken, al naar gelang wat nodig is.

Hierboven meldden MuMensen al in welke andere bands de vijf actief waren danwel zijn én dat het niet origineel is. Dat laatste klopt, maar de composities zijn zóóó lekker...
De titelsong bijvoorbeeld met zijn Thin Lizzyaanse folkachtige twingitaarlijnen of A Truth Worth Lying For met zijn heerlijke riffs en dat akoestische slot.
De enkele keer dat Stanne zingt in plaats van grunt is steevast pakkend. Op Last of our Kind wordt aan het einde even de zangstem van Matt Heafy van Trivium geleend, het enige op dit album dat me niet bevalt. Maar de strijkers in het intro zijn dan weer heerlijk.
Heel spaarzame keyboards brengen gedurende het album extra contrast tegenover de massieve muziek.

De voorbije weken is dit mijn meestgedraaide album, met menige gitaarlijn als aangename oorwurm in het hoofd.
"Let the now begin today, to the past a swift farewell", klinkt het grommend in opener Shadowminds. Ik vind het prachtig.

In Zweden belandde de schijf op #1 in de albumlijst. Afhankelijk van mijn stemming vind ik dit vier of vijf sterren waard en daarom ga ik halverwege zitten. Sterker nog, vond 'm zo verslavend dat ik het album bij de platenboer (waar hij niet in de bak stond) bestelde. Met de hoes erbij nóg fijner, dankzij de fraaie tekeningen, foto's en teksten.