Prefab Sprout - Andromeda Heights (1997)

Het album heeft zijn sterke momenten, maar bevat te veel vulsel om geheel te kunnen boeien tot op het eind.

Voorganger Jordan was een meesterwerk.

Dit staat in de schaduw van dat meesterwerk.

3.5 sterren *** 1/2

klopt , niet de beste prefab , maar toch een goed plaatje , er staan inderdaad veel vulsels op en kan niet tippen aan jordan en steve mc queen

De eerste 2 (sterke) nummers van dit album zijn o.k., maar daarna val ik echt in slaap.
'From Langley Park', 'Swoon', 'Jordan' en 'Steve McQueen' zijn tot nu toe mijn meest favoriete albums. Zelfs op 'The gunman' staan veel betere songs dan op dit album.

Wat mij betreft ondergewaardeerd album met zeker 6 songs die elke Pr.Sp-fan zal waarderen:
1. Electric Guitars : alweer een perfecte popsong
2. A Prisoner of the Past : lekker vet aangezette sound
4. Life's a Miracle : Vervolg op Carnaval2000
9. Swans : Zeer beeldend. Ik zie ze over water glijden.
10. The Fifth Horseman : Hoor ik trompetten?
12. Andromeda Heights : Niet voor niets de titelsong van't album.

Prefab Sprout met hun album Andromeda Heights was mijn eerste kennismaking met deze band. Kan me niet zo bekoren en vind het nogal slaapverwekkend.
Weinig, als geen hoogtepunten heb ik hier gehoord, misschien zijn hun andere albums beter?

vandaar je 0,5....

Scrollongelukje, wellicht. Kan gebeuren

Ik ben trouwens een beetje huiverig voor deze plaat. Ik ben namelijk zo bang dat dit ten opzichte van Steve McQueen en vooral Jordan: the Comeback alleen maar heel erg tegen kan vallen.

dat kan natuurlijk!

ik ken deze plaat verder niet. Ik heb 5 platen van PS in de kast staan (Steve McQueen, From Langley Park, Jordan, The Gunman en een verzamelaar) en heb eigenlijk nooit de behoefte gehad om er nog eentje bij te kopen maar misschien mis ik wel iets.

Naar mijn bescheiden mening mis je inderdaad wel iets, Vigil. De albums Steve McQueen en Jordan, the Comeback zijn natuurlijk van uitzonderlijke klasse, maar in mijn beleving doet dit album er maar licht voor onder. Het huidige gemiddelde ligt ook niet zo veel lager dan genoemde albums, dus dat geeft al een aardige indicatie. Als onvoorwaardelijke fan is mijn mening natuurlijk wat gekleurd, maar dat hier lager wordt gestemd dan 3* vind ik jammer. Het kan natuurlijk je smaak niet zijn, maar puur op basis van vakmanschap en creativiteit verdient dit album al minstens 3*. Het is gewoon zaligmakend hoe dit album productioneel daarnaast ook klinkt, tot in de puntjes verzorgd en uitgebalanceerd, maar geen noot te veel. Paddy McAloon toont andermaal wat een grootse songschrijver hij is met intelligente teksten en rijk gevulde arrangementen boordevol subtiele schoonheid. In combinatie met zijn stem weet hij daarmee een onovertroffen sfeer van romantiek en intimiteit te creëren. Ik zou niet weten van wie hij in dit opzicht ook maar enige concurrentie heeft te dulden. Dat hierboven users oordelen dat er te veel "overbodig vulsel" op dit album staat, vind ik dan ook een belediging van Paddy's talent. In de basis is hier zoveel vakmanschap in verwerkt, dat je The Sprouts nooit van opvullerij kunt betichten.

Nogmaals, Steve McQueen en Jordan worden niet geëvenaard, maar voor de liefhebber zijn er wel degelijk een aantal popparels te ontdekken. De ironische tekst van Electric Guitars over de taferelen rondom gehypete popsterren, het epische hoogtepunt Prisoner of the Past met vette blazers, het subtiele saxofoontje in Steal Your Thunder en Avenue of Stars, de zwanen die sierlijk over het water glijden in Swans, de romantische grandeur van The Fifth Horseman met de ultieme tekstregel The Bible mentions four.... I am living proof of more.... Love is the fifth horseman, het spacey Weightless over Yuri Gagarin en de betere wereld die in Andromeda Heights wordt gebouwd. Ik vind het allemaal wonderschoon. 5*

Edwin; Goed beargumenteerde heiligverklaring van Andromeda Heights. Inderdaad een Echte ondekkingsplaat met popparels voor elke Prefab Sprout fan. Ik heb zelf van die verregende zaterdagen, waarin ik graag PS draai. inmiddels in een vaste volgorde: Steve McQueen daarna Jordan en om af te kikken Andromeda Heights. en soms omdat het nooit gaat vervelen ook nog enkele hoogtepunten van: From Langley Park to Memphis.en Let's Change The World With Music.

Dit album had ik tot gisteren nog nooit gehoord van ze maar na mijn enthousiasme voor de plaat Crimson/red voor het eerst beluisterd .
Vooral de eerste 2 nummers vind ik bijzonder sterk , de rest moet nog even bij mij "landen ""
Wordt vervolgd.

Zoals het meeste van deze groep/man ook weer zeer behoorlijk.

Heerlijk late night plaatje dit met een jazzy sax die hier en daar terugkomt.

En zijn gevoel voor prachtige melodielijnen dat immer heerst.

Glaasje wijn erbij, gezellig.

Maar gelukkig ben ik geheelonthouder.

Vandaag in ieder geval.

Geen slechte plaat maar mist voor mij toch duidelijk het frisse en aanstekelijke van bijvoorbeeld Steve McQueen en Jordan ; the comeback.

Normaal zou ik hier 4 * aan geven, maar voor de productie doe ik er een halve ster bij!
Prachtplaat

Of jij bent alvast reclame aan het maken voor die greatest hits editie

Op basis van de eerste twee nummers zeker een 4,5
Daarna is het toch een wat lange zit.

Veel rustige liedjes dat zeker, maar allemaal wel even prachtig.
Steal Your Thunder en The Fifth Horseman bv
Maar minder avontuurlijk dan andere albums van ze dat zeker.
4.25 dan maar ja kwarten hebben we hier (nog) niet

Deze legt het meestal af in vergelijking met de fabelachtige voorgangers en werd destijds door critici de grond in geschreven. En eerlijk gezegd vind ik het laagje saccharine, dat Paddy McAloon meestal over zijn composities legt, er hier wel eens te dik op liggen, en daar had ik bij de voorliggende platen geen last van (en trouwens ook niet bij de opvolger The gunman). Af en toe klinkt het qua arrangementen zelfs een beetje naar Spandau Ballet, met die violen-uit-een doosje en die saxofoon.

Dat klinkt negatief, maar hier valt desondanks nog steeds behoorlijk veel te genieten. Zelf heb ik niet zo'n moeite met dat gladde productionele sausje, want soms klinken arrangementen en productie zelfs hemels mooi. Zo mooi zelfs dat ze de eigenlijke nummers dreigen te overschaduwen. Maar als je wat beter luistert - of de nummers gewoon wat beter op je in laat werken - blijkt toch dat die nummers goed geschreven zijn en prima overeind blijven. Wel vrij veel redelijk traag werk, dus je moet je aandacht er wel goed bij houden.

Ook ik heb deze pas in een veel later stadium toegevoegd aan het rijtje PS-klassiekers dat al langer in de kast stond. Misschien geen essentieel album, maar ik ben toch blij dat ik 'm alsnog aangeschaft heb.

Bij mij zou het een vier-minnetje worden, een soort 3,75. Maar vooruit, ik zit hier ondertussen toch wel behoorlijk van te genieten, dus ik rond toch maar naar boven af.

Vooral een prachtig en warm geheel. Heerlijk om des avonds op weg te zwijmelen.

Ik krijg na al die jaren nog steeds bijna de slappe lach van de begintekst van het begin nummer:

I'd a dream that we were rock stars
And that flash bulbs popped the air
And girls fainted, every time we shook our hair.

Doet me aan een vriend van vroeger denken die ook met zijn "haargeschud" de meisjes in katzwijm liet vallen. Mooie tijden en fijne herinneringen aan een top album, met mooie nummers en goed geproduceerd.

Niet zo memorabel als bijvoorbeeld Steve Mc Queen maar ook hier bewijst Paddy Mc Aloon weer eens wat een unieke songwriter hij is.
In combinatie met zijn fijne stemgeluid en loepzuivere productie is dit weer een mooie plaat van de band.
Niet alles is even sterk, Anne Marie vind ik zelfs een suf nummer maar met de eerste 2 nummers begint de plaat veelbelovend.
Ook Life’s A Miracle, The Fifth Horseman en het afsluitende titelnummer zijn niet te versmaden.