menu

A.A. Williams - As the Moon Rests (2022)

mijn stem
4,05 (30)
30 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Bella Union

  1. Hollow Heart (4:55)
  2. Evaporate (5:05)
  3. Murmurs (4:54)
  4. Pristine (7:07)
  5. Shallow Water (6:00)
  6. For Nothing (5:42)
  7. Golden (4:32)
  8. The Echo (6:46)
  9. Alone in the Deep (5:00)
  10. Ruin (4:01)
  11. As the Moon Rests (7:22)
totale tijdsduur: 1:01:24
zoeken in:
5,0
Nog geen woord bij staam hier, laat staan meerdere woorden. Haar nieuwste opus, mag gesteld worden. Wat een fenomenale plaat ja. Gekozen voor de 2lp versie, een zwarte, een witte schijf. Dik uur aan de meest fraaie muziek. Haar stem absoluut great, de songs prachtig en machtig en vaak van ongekende schoonheid ja. Kende haar enkel van haar samenwerking met het Japanse Mono. Dat was al mooi, dit is waarlijk prachtig ja. 11 nummers in iets van 62 minuten. Een rollercoaster van emoties welke haar nummers uitademen en opwekken. Klassiek geschoold, ik meen cello, neemt ze hier ook diverse andere instrumenten voor zich, denk piano, keyboards en ook gitaar. Zelfs de stringarrangement en komen van haar, gezien haar achtergrond ook niet vreemd, neen. Van zeer rustig, welhaast ambient naar wat ruigere stukken waar de gitaren dan vooraan zitten. Sfeervolle plaat op eigenlijk wel alle momenten, niet enkel de meest rustige passages. Variatie veel en kwalitatief hoogstaand. Wot can I say more? Geef het een kans ja.

avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: A.A. Williams - As The Moon Rests - dekrentenuitdepop.blogspot.com

A.A. Williams - As The Moon Rests
A.A. Williams vervolgt haar weg met een album waarop ze wederom haar klassieke opleiding combineert met een liefde voor metal, wat een serie songs vol indrukwekkende spanningsbogen oplevert

De Britse muzikante A.A. Williams maakte op haar debuutalbum Forever Blue indruk met zwaar aangezette en vooral donkere klanken, die zowel invloeden uit de klassieke muziek als uit de metal verwerkten. Het werd gecombineerd met de geweldige stem van A.A. Williams, die een bijzonder eigen muzikaal universum wist te scheppen. Na een wat teleurstellend tussendoortje met covers, keert de muzikante uit Londen terug met As The Moon Rests. Het is een album waarop het geluid van Forever Blue is geperfectioneerd. As The Moon Rests is zwaarder aangezet dan het debuut, maar ook subtieler. Het is een album waarop de onderhuidse spanning regeert, maar ook de schoonheid makkelijk boven komt drijven.

De Britse singer-songwriter A.A. Williams debuteerde iets meer dan twee jaar geleden met een album waarop het etiket ‘death gospel’ was geplakt. Of die vlag de lading dekte durf ik nog steeds niet te zeggen, maar fascinerend was de muziek van A.A. Williams absoluut. A.A. Williams is een klassiek geschoold muzikante met als specialisaties piano en cello, maar op Forever Blue maakte ze ook geen geheim van haar liefde voor metal.

Het debuutalbum van de Britse muzikante viel op door een sfeervolle maar ook zeer donker gekleurde instrumentatie, waarin invloeden uit de klassieke muziek werden gecombineerd met gitaargeweld, maar het was uiteindelijk vooral de geweldige stem van A.A. Williams die Forever Blue naar grote hoogten tilde.

De Britse muzikante bracht vorig jaar een tijdens de corona lockdowns gemaakt album met uitsluitend covers uit, maar haar geweldige stem kon de alleen met piano ingekleurde versies van een aantal zeer bekende of zelfs uitgekauwde songs wat mij betreft niet redden. Op het deze week verschenen As The Moons Rests doet A.A. Williams gelukkig weer waar ze goed in is en ze doet dit wat mij betreft nog net wat beter dan op haar debuutalbum.

Ook op As The Moon Rests maakt A.A. Williams geen geheim van haar liefde voor metal. Het album is vrij stevig ingekleurd met hier en daar ronkende gitaren, maar deze krijgen fraai tegenwicht van de grootse en meeslepende en soms wat klassiek aandoende klanken die we ook kennen van het debuutalbum van A.A. Williams en waarvoor dit keer flink wat strijkers zijn ingezet. Het is ook deze keer muziek die het daglicht nauwelijks kan verdragen, maar de aardedonkere klanken contrasteren ook prachtig met de mooie en zeer krachtige stem van A.A. Williams.

De muzikante uit Londen lijkt geen gebruik meer te maken van het een paar jaar geleden bedachte etiket ‘death gospel’, maar wat is het dan wel? Persoonlijk lijkt het hokje gothrock me het meest passend voor As The Moon Rests, maar ook dit is een hokje waarin de muziek van A.A. Williams zeker niet precies past.

Het mooie van de instrumentatie op het album is dat het continu donker en dreigend klinkt, maar dat het nooit echt helemaal uitbarst. As The Moon Rests is als een overtrekkende onweersbui die wel wat rommelt, maar de bliksemschichten en donderklapen bewaart voor elders, wat muziek vol hoge spanningsbogen oplevert. Het is overigens een onweersbui die samen gaat met regenbogen, want de muziek van A.A. Williams kan, wanneer de gitaren even gas terug nemen, ook prachtig subtiel klinken.

De muziek is dit keer nog wat mooier en dynamischer dan op Forever Blue en ook de zang vind ik op het nieuwe album nog net wat indrukwekkender. De grootse en meeslepende klanken op het album doen het vooral goed wanneer de zon onder is en lijken bovendien gemaakt voor de donkere seizoenen, waardoor het album precies op tijd komt.

Ik ben lang niet altijd gek op dit soort zwaar aangezette en hier en daar zelfs wat pompeuze muziek, die normaal gesproken ook nog eens wordt gedomineerd door wat dramatische en theatrale zang. Dat laatste doet A.A. Williams gelukkig niet en bovendien voegt de Britse muzikante een aantal fraaie rustmomenten toe, waardoor As The Moon Rests ondanks de zwaar aangezette klanken en vocalen niet over the top klinkt. Prachtig album. Erwin Zijleman

Sparky
Dit is mooi! Had destijds haar debuut EP, maar wat is A.A. Williams sinds die tijd gegroeid.

avatar van matthijs
Als concertganger wordt ik vaak teleurgesteld door voorprogramma's. Maar vaak is niet altijd: in maart van dit jaar bij The Sisters of Mercy was ik zwaar onder de indruk van A.A. Ik denk ook door de volle zaal, dat deze intense muziek extra intens overkwam. Het deed me direct aan het Japanse Mono denken, die ik in 2004 ook 'per ongeluk' zag (op het Metropolis Festival). Die vond ik toen zo goed dat ik meteen al hun 3 cd's kocht bij de muzikanten. Nu lees ik dat ze ook nog samen hebben gespeeld! Tjonge.

Eind deze maand (21e) ga ik haar/ hen weer live zien! Dit album was in maart nog niet uit, daarom denk ik wel wat nieuwe nummers te gaan horen. Geweldig album. Ik vind 'metal' overigens een vreemde associatie, denk zelf eerder aan noise en postrock. Maar ach, iedereen labelt maar hoor, ga je gang. Ze zouden wat mij betreft niet misstaan als voorprogramma van Sigur Ros.

avatar van deric raven
4,0
De Songs from Isolation coverplaat was een leuk tussendoortje, maar eigenlijk verlang je toch echt vooral naar de opvolger van het voortreffelijke Forever Blue debuut. Liedjesvertelster A.A. Williams trekt je vanuit haar folky singer-songwriter achtergrond steeds verder de diepe opslokkende duisternis in. Prachtig hoe die metamorfosewisseling steeds meer vorm krijgt en haar werkelijke gedaante in het bloedstollende Melt bloot geeft. Het karakteriserende evenwicht tussen melodieuze schoonheid en donkere death grunt verschrikkingen raakt op As the Moon Rests enigszins uit balans. Een gitzwarte gothic sprookjesplaat is het gevolg, waarmee ze nogmaals haar rol op het Bella Union label veilig stelt.

Op de eerder verschenen Arco EP bewerkt ze een viertal tracks tot sfeervolle filmische strijker composities. Live staat A.A. Williams veelal bewapend met gitaar op het podium, maar de hoogwaardige klassiek geschoolde muzikant heeft tevens als celliste de nodige speeluren op haar naam staan. Ze heeft het allemaal zelf in de hand, de complexe songarrangementen, de slepende vocalen en de definitieve uitvoering. Op As the Moon Rests neemt Geoff Holroyde achter het drumstel plaats en speelt manlief Thomas Williams de baspartijen in. Dat laatste is toch wel bijzonder te noemen, As the Moon Rests is thematisch gezien namelijk vooral een echtscheidingsplaat. Het down to earth Hollow Heart geeft het al aan, het hart als een afstervend rottend donker orgaan, leeggezogen door liefdesverdriet.

De eenzame treurviolen hergroeperen zich tot een georkestreerd leger, en wachten het geschikte moment op om zich dreigend vanuit de uithoek van de hel te presenteren. Doordat er veel meer aandacht aan die rouwrand omlijsting besteedt wordt, voelt As the Moon Rests als een echte gothic rockplaat aan. Zwaar met laag gestemde diepe bassen, theatraal pianowerk en doorzagende gitaarpatronen. Natuurlijk spelen de contractuele tourverplichtingen met het legendarische Sisters Of Mercy een grote rol bij deze in beweging zijnde ontwikkelingen, en als de hoofdband niet meer aan de verwachte verwachtingen voldoet, pakt A.A. Williams rijkelijk de kans om het in doodgravers kleding gehulde publiek tevreden te stellen. Een nieuwe doelgroep, een andere uitdaging.

De As the Moon Rests tragiek is een sterk staaltje vintage gothic metal, waarmee ze liefhebbers van het oudere Within Temptation, Paradise Lost, Evanescence en The Gathering werk zeker tevreden mee stelt. Verbaal kan A.A. Williams het allemaal gemakkelijk aan. Toch kiest ze schijnbaar bewust niet te vaak voor die hemelhoge uithalen, maar blijft ze veilig in die grimmige mineurstemming laagte hangen. Dat de zangeres deze kwaliteit wel degelijk bezit, bewijst ze in het slepende verregende Murmurs wel.

As the Moon Rests is onheilspellend, progrock grenzen doorbrekend, randje industrial noise, maar dan niet destructief genoeg om de gecontroleerd verhalende A.A. Williams te temmen of te breken. Sporadisch doorbreekt het ontwakende zonlicht toetsenwerk de allesverstikkende duisternis. Soms werken de langdradige epische songs niet geheel in het voordeel, en raak je de connectie kwijt. Het is wachten op die climaxmatige uitbarsting, die uiteindelijk wel weer komt. Absoluut prachtig allemaal, maar die overkill hoeft in het vervolg niet meer.

A.A. Williams - As the Moon Rests | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van DjFrankie
4,0
DjFrankie (moderator)
Inderdaad een zeer sfeervolle plaat

avatar van Hanszel
Op aanraden van deric raven heb ik dit eens opgezet. Niet slecht! Moest wel even over mijn initiële 'mooi-zing-aversie' heen (daarmee bedoel ik dat zingen van bijvoorbeeld "'.... want to kiehiehiehiep from you'") maar na een paar nummers dacht ik 'dit is best OK'
Ik hou wel van die volle instrumentatie. Gitaren, stevige drums soms maar ook af en toe een rustig liedje. Pristine vond ik heel mooi. Lekker lang, groot, aanwezig. En 'for nothing' deed me denken aan Scheer - Infliction (1996) - MusicMeter.nl . Mijn opmerking die daar staat geldt ook voor dit nummer.

Het is niet liefde op het eerste gehoor maar ik geef haar (of hun) nog een kans. Misschien is het wel een typische groeiplaat! Heerlijke term

5,0
Dim
Ik denk dat ik zojuist naar het beste album van het jaar heb geluisterd.

Ik had vóór december nog nooit van A.A. Williams gehoord; ik pikte The Echo op via de Afrekening. Dat nummer was genoeg om het album te gaan checken en nu blijkt dat álle nummers weergaloos zijn. Die instrumentatie en de uitbarstingen, elk nummer weer.

Hazel o' Connor, Chelsea Wolfe en Nadine Shah waren namen die bij me opkwamen bij het beluisteren van dit magistrale album. Níet omdat ik enorme gelijkenissen ervoer, maar omdat genoemde dames een sfeer kunnen neerzetten zoals A.A. Williams dat nu doet.

avatar van ProGNerD
4,0
Dim schreef:
...Hazel o' Connor, Chelsea Wolfe en Nadine Shah waren namen die bij me opkwamen bij het beluisteren van dit magistrale album. Níet omdat ik enorme gelijkenissen ervoer, maar omdat genoemde dames een sfeer kunnen neerzetten zoals A.A. Williams dat nu doet.

En wat dacht je van Cammie Gilbert; Oceans of Slumber - Starlight and Ash was het eerste dat in mij opkwam, al vind ik haar stem nog net iets bijzonderder...

Maar inderdaad: geweldig sfeervol album !

avatar van gigage
Mij doet dit weer aan Avatarium denken, de light versie dan, maar even zo mooi gezongen plaat.

avatar van pos
4,0
pos
Wat een mooie plaat zeg. Paar jaar geleden al eens wat interessants van haar gehoord maar de volledige plaat viel me destijds wat tegen. Hier is de afwisseling tussen stevig en rustig veel boeiender voor mijn gevoel. Mooi die opbouw steeds naar die dromerige bombastische stukken.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:35 uur

geplaatst: vandaag om 11:35 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.