menu

Jonathan Jeremiah - Horsepower for the Streets (2022)

mijn stem
3,80 (45)
45 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Soul / Pop
Label: [PIAS]

  1. Horsepower for the Streets (2:23)
  2. You Make Me Feel This Way (3:28)
  3. Cut a Black Diamond (3:37)
  4. Small Mercies (3:41)
  5. The Rope (2:56)
  6. Restless Heart (3:05)
  7. Youngblood (3:34)
  8. Ten-storey Falling (4:16)
  9. Early Warning Sign (3:18)
  10. Lucky (3:32)
  11. Sirens in the Silence (3:42)
totale tijdsduur: 37:32
zoeken in:
avatar van Minneapolis
4,5
Na het geweldige debuut A Solidary man heb ik het steeds weer geprobeerd, maar geen van de opvolgers sloeg aan bij mij.
De nu bekende nummers Restless Heart, Lucky en Horsepower for the Streets stemmen me wel positief! Veel meer dan Paolo Nutini's nieuwe album bijvoorbeeld. Fijne sound, maar of ik de composities spannend genoeg vind om vaak te draaien moet nog wel blijken.
In Horsepower for the Streets (al weer een poosje uit) doet zijn zang mij aan Ray Charles denken. Meer mensen met die associatie? Lucky klinkt als een Michael Kiwanuka nummer trouwens.

Samen met de nieuwe Lewis Taylor het album waar ik naar uitkijk.

avatar van Dirruk
4,5
Alle 3 uitgeveven nummers vallen bij mij ook geweldig in de smaak. Ik kijk hier ontzettend naar uit.

avatar van aERodynamIC
3,5
Het is best fraai allemaal, maar enorm veel meer van hetzelfde. Dat is inherent aan de stijl wellicht en ik zit ook niet te wachten op een andere richting, maar daardoor is er wel een beetje Jonathan Jeremiah verzadiging opgetreden in de loop der jaren.

Met het debuut een schot in de roos en daarna allemaal prima, maar niet meer helemaal de juiste snaar.

4,0
Dim
De vijfde is weer een voltreffer, die in de buurt van het fantastische debuut van Jeremiah komt. Geweldige sfeer en fijne aanwezige strijkers. Hiermee komen we de herfst wel door.

avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Jonathan Jeremiah - Horsepower For The Streets - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Jonathan Jeremiah - Horsepower For The Streets
De Britse muzikant Jonathan Jeremiah levert met zijn vijfde album Horsepower For The Streets een warmbloedig en sfeervol album af dat klinkt als een vergeten soulklassieker uit de late jaren 60 of vroege jaren 70

Met de bakken strijkers, de heerlijke koortjes en de prachtige soulvolle strot van Jonathan Jeremiah dacht ik even een oude soulplaat in handen te hebben, maar Horsepower For The Streets komt wel degelijk uit 2022. Het is een album van een soort waarvan er de laatste jaren wel meer zijn gemaakt, maar het vijfde album van de Britse muzikant springt er wat mij betreft makkelijk uit. Het nostalgische geluid dringt zich genadeloos op, Jonathan Jeremiah zingt prachtig en ook met de songs op Horsepower For The Streets is niets mis. Ik kende de Britse muzikant eerlijk gezegd niet, maar zijn nieuwe album is wat mij betreft een indrukwekkend werk, dat nog heel wat speeluren krijgt de komende maanden.

Jonathan Jeremiah levert deze week met Horsepower For The Streets zijn vijfde album af. Ik had tot dusver kennelijk een blinde vlek voor de muziek van de Britse muzikant, want zijn vorige vier albums ken ik eerlijk gezegd niet, al zal ik er vast wel eens wat van gehoord hebben. Een onuitwisbare indruk wist Jonathan Jeremiah tot dusver in ieder geval nog niet te maken, maar dat deed hij wel direct met zijn nieuwe album, dat ik al na een paar noten opschreef voor een plekje op de krenten uit de pop.

Dat is op zich bijzonder, want in de reacties op Horsepower For The Streets lees ik met grote regelmaat dat de Britse muzikant op zijn nieuwe album vooral voortborduurt op een inmiddels zeer bekend geluid. Het is een geluid waarvoor ik kennelijk plotseling vatbaar ben geworden, want ik vind Horsepower For The Streets echt prachtig.

Jonathan Jeremiah schreef de meeste songs voor zijn nieuwe album terwijl hij aan het touren was in Frankrijk en nam het album uiteindelijk op in een Amsterdamse kerk. Dat laatste hoor je af en toe aan het ruimtelijke en wat galmende geluid op het album, al had ik het ook geloofd als me was verteld dat Horsepower For The Streets ergens aan het eind van de jaren 60 of het begin van de jaren 70 was opgenomen in een van de roemruchte soulstudio’s in de Verenigde Staten.

Het nieuwe album van Jonathan Jeremiah klinkt immers elf songs lang als een soulalbum uit vervlogen tijden. Dat ligt vooral aan de instrumentatie, die wordt gedomineerd door een uit de kluiten gewassen strijkersorkest. Buiten de stevig aanzwellende strijkers houdt de Britse muzikant de inkleuring van zijn nieuwe album betrekkelijk sober, wat een warm en ook wel wat psychedelisch geluid oplevert, dat hier en daar wordt verrijkt met jazzy accenten. Het is een geluid dat makkelijk een aantal decennia oud had kunnen zijn, maar ook in 2022 doet het nieuwe album van Jonathan Jeremiah het uitstekend, zeker als je je bedenkt dat de koude en donkere avonden er aan zitten te komen.

In muzikaal opzicht klinkt Horsepower For The Streets echt bijzonder lekker, maar het meeste onderscheidend vermogen komt van de stem van de Britse muzikant, die op Horsepower For The Streets klinkt als een van de grote soulzangers uit het verleden, al kan de Britse muzikant zich ook meten met de singer-songwriters uit deze periode. Jonathan Jeremiah zingt vol gevoel en doorleving en laat zich ook nog eens fraai bijstaan door een flink aantal vrouwenstemmen, wat zijn eigen stem nog wat verder opstuwt.

Er zijn de laatste jaren wel meer albums verschenen als Horsepower For The Streets, waaronder het briljante Kiwanuka van Michael Kiwanuka. Ik ben er nog niet uit of het nieuwe album van Jonathan Jeremiah in dezelfde categorie valt, maar ik ben vooralsnog toch erg onder de indruk van zijn vijfde album, dat absoluut klinkt als een vergeten klassieker en dat doet een album niet zo maar.

Het helpt misschien dat ik de vorige albums van de Britse muzikant niet ken en Horsepower For The Streets dus niet af kan doen als meer van hetzelfde, al mag Jonathan Jeremiah van mij eindeloos prachtalbums als deze blijven maken. Ik werd direct gegrepen door dit album, dat ook na flink wat keren horen niet verslapt. Laat maar komen die winteravonden, met dit prachtalbum ben ik er helemaal klaar voor. Erwin Zijleman

avatar van Minneapolis
4,5
Geweldige plaat. Soort van A Solitary man met een vleug Danger Mouse. Die mouse heeft hier niks te maken heeft, maar her album doet mij qua sfeer een beetje denken aan Lux Prima en Kiwanuka door koortjes, strijkers en algehele 70's sfeer. Misschien heb ik intussen niet opgelet, maar dit is voor het eerst sinds zijn debuut dat ik zo van zijn plaat geniet.

avatar van Dirruk
4,5
Heb voorheen nooit de behoefte gehad om een album van Jonathan Jeremiah aan te schaffen. Ook niet het debuut met het schitterende Happiness. Ook niet zijn voorlaatste plaat met de fraaie Good Day. Maar de eerste single Horsepower For The Streets bracht hier verandering in. Voor mij nog steeds het beste nummer van dit jaar.

Ik heb uiteindelijk de plaat ge-pre-ordered. Een half blinde gok die geweldig heeft uitgepakt. De overgang van de titeltrack naar You Make Me Feel This Way vind ik zo fantastisch. Andere grote verrassing was Small Mercies. Tekstueel vrij eenvoudig, maar wat geweldig uitgevoerd. De eerst helft is bijna perfect.

Youngblood opent de B-kant. Leuk nummer. Iets afwijkend ten opzichte van de rest. Ten-Storey Falling, welke naar mijn mening ook zeker bij de toppers hoort, heeft een bepaald bass-loopje die wel vaker terug te horen is in het oeuvre van Jonathan Jeremiah. Iets mindere klanken heeft deze B-kant ook. Early Warning Sign valt helaas behoorlijk buiten de boot. Sirence In The Silence is een fraaie afsluiter, maar niet spectaculair.

Ik kan me voorstellen dat mensen die de man al langer volgen niet perse worden verrast bij Horsepower For The Streets. Bij mij werkt het voorlopig heel goed.

avatar van deric raven
4,0
Zou het nu dan eindelijk goed komen met Jonathan Jeremiah? Het Nederlandse publiek loopt vanaf het belachelijk sterke A Solitary Man debuut terecht al jaren met hem weg, maar het Britse thuisfront wil maar niet overtuigd raken. De donkerbruine geoliede soulmachine van Michael Kiwanuka sleept daar de een na de andere hooggewaardeerde prijs binnen. Jonathan Jeremiah maakt vrijwel succesloos treurend vijf platen lang gebruik van dezelfde soort filmische orkestrale arrangementen, dezelfde soulpijn achtergrondkoortjes en dezelfde retro seventies roodoranje bloemetjesbehang benadering. Het blijft zijn kenmerkende geluid, maar hij voegt ook nu de nodige verfijning van stem en begeleiding toe.

Och, misschien is hij wel tevreden met die best bewaarde geheim status, er is hem zeker meer gegund. Waar menigeen artiest van droomt weet hij al met zijn tweede plaat Gold Dust waar te maken. Die samenwerking met het Metropole orkest neemt niemand hem meer af. Leg het in de weegschaal, en ga je dan voor kwaliteit of kwantiteit. Deze Londense singer-songwriter kiest overduidelijk voor die eerste optie, en toch moet het hem ooit toch lukken om het selling the drama succesverhaal in het Verenigde Koninkrijk voort te zetten.

Nederland is in ieder geval heilig, en dan is het nog maar een kleine weg naar de Amsterdamse Bethlehemkerk waar hij samen met het Sinfonietta strijkorkest het deftige Horsepower for the Streets opneemt. Een soulpriester die preekt voor een buitenlandse parochie, al staat het zijn overtuigingskracht hierbij nergens in de weg. Een noodgedwongen wereldreiziger, een forens die de overtocht naar het Europese vasteland afdwingt, de rust van Bordeaux opzoekt om zich tot nieuw materiaal te laten inspireren. Herboren in de zoveelste reïncarnatie, waarmee hij zijn naakte ziel voor de zoveelste keer bloot geeft. Hoe meer nog kan hij geven, hoe diep nog kan hij tot het uiterste gaan. Nou heel diep dus.

Bestrijdt de verwilderde wereld met liefde, geef angst geen naam. Of het echt zo simpel is betwijfel ik, maar iets meer hippie ideologie zou niet verkeerd zijn. De zachtheid van het Horsepower for the Streets titelstuk vermengt zich met krachtdadige woorden. De granieten hartenkreet als een melodieus antwoord, waarachter de zwartdiamanten schittering zich schuil houdt versterkt door het berustende achtergrondsoulkoor van Hannah Nicholson, Phoenix Dawson en Rosario Dawson.

Jonathan Jeremiah vaart op de geluidsgolven van de weg wijzende violen en zijn eigen koers en ademt het krakende nostalgische gevoel uit. De hartgrondige tragiek van het pandemieleven, de voordelen van het loslaten overstemmen vreugdevol de twijfel. Hartgrondige tragiek van het observerende stille pandemieleven waar luidruchtige sirenes het tempo van het bestaan bepalen. Opoffering van het intense houden van het leven, voor die kleine genotmomenten die voorheen door haastige vluchtigheid in de verdringing raakten.

Grauwgrijze buien spoelen vast geklonterde problemen weg om de zonneschijn vrij spel te geven. Hoopvol, met een positieve alles komt goed houding. De knieval voor de genade, welke als een mokersteen de zware zak aan bagage vormt van deze hedendaagse rondtrekkende minstreelnomade, waaraan de magnetische aantrekkingskracht van de aardse zielenleed kwesties kleeft. Jonathan Jeremiah kijkt het spiegelbeeld van zijn binnenste gedeelde smart recht in de ogen aan. Dit ben ik, hier sta ik, hier wil ik naar toe. Nooit eerder klonk deze singer-songwriter zo kwetsbaar zelfverzekerd. Je kan de herfst niet beter beginnen dan met deze verfijnde kastanjebruine najaar amuse.

Jonathan Jeremiah - Horsepower for the Streets | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van henrie9
4,0
Leerde hem indertijd al kennen op Werchter 2013 waar hoofdzakelijk tienermeisjes hem aanbaden voor zijn hits 'Happiness' en 'Heart of Stone'. Maar voor wie deze bebaarde bard Jonathan Jeremiah anno 2022 niks zegt, de groovy soul van deze Londenaar nu opzetten is als in een harmonieuze droomwereld van feelgood binnenstappen en song na song meegegrepen worden in een universum van liefde, hoop, weldadige strijkers, piano en handclaps. Op zich heeft Jonathan eigenlijk misschien niet meer nodig dan die nostalgie oproepende fluwelen baritonstem van hem. Waarmee hij zich ook al jaren op de podia presenteert. Michael Kiwanuka, Marvin Gay, Bill Withers, George Esra, Gregory Porter, Ray Lamontagne, jawel, in dat illustere rijtje hoort ie nu wel thuis.
Je verwacht met zijn nieuwe, 'Horsepower For The Streets', niet dat dergelijke filmisch meeslepende soulmuziek, die zo een Amerika uit vroegere tijden oproept, precies tijdens een trip naar Franse steden tot stand kwam en dan nog eens in een Amsterdamse kerk werd opgenomen. Plaat die daar schitterend versterkt en nog groter gemaakt werd door het gerenommeerde Amsterdam Simfonietta strijkorkest, dat ooit al met Patrick Watson en Rufus Wainwright werkte. Het geluid werd nog uitgebreid met het even prachtig vrouwelijk achtergrondkoor. Hoe indrukwekkend hij die formule met drie, de akoestische singer-songwriter met zijn orkest en koor, weet te combineren, komt bijvoorbeeld meesterlijk tot uiting in een van die hoogtepunten, het energieke 'Youngblood'.

Al is ook de pandemie erin binnengesijpeld, toch was het album al deels vóór de lockdown geschreven. Het is ondanks de moeilijke tijden een positieve plaat geworden. Kan moeilijk anders, uit de koker van een optimist die volgens zijn leitmotiv opmerkt dat donkere wolken ook altijd een zilveren randje hebben. Hij geeft hier dan ook de nodige 'Horsepower For The Streets', of zoals hij het ook al verwoordde: "I give you all my good energy".

Dit is al bij al een uitmuntend, georkestreerd album geworden met een prominente plaats voor het koor, de melodieuze strijkers en de verslavende ritmesecties. Laatst bij Ayco op Radio 1 noemde Jonathan het nog 'een dansplaat met een flamencovibe voor de mensen, nu ze eindelijk weer samen kunnen zijn'. Maar dan wel met ritmes zonder echte flamenco en zonder echt een dansvloer.

Hoe dan ook Jonathan Jeremiah maakte een heerlijk, delicaat, tijdloos album met topnummers als 'Youngblood', titelnummer 'Horsepower for the Streets', 'Cut A Black Diamond', 'Restless Heart' en 'Lucky', die in een eerlijker wereld al universele hits konden zijn. Nu groeit de elegante man zijn succes nog steeds in Nederland, België en Duitsland. Mag het vanaf nu toch iets meer zijn?

Hij komt op 18 april 2022 langs in de Trix Antwerpen en in Nederland in meerdere zalen.

avatar van Minneapolis
4,5
Early Warning Sign vind ik het enige zwakke nummer van deze (voor mij) plaat van het jaar kandidaat.

avatar van henrie9
4,0
deric raven schreef:
Zou het nu dan eindelijk goed komen met Jonathan Jeremiah? Het Nederlandse publiek loopt vanaf het belachelijk sterke A Solitary Man debuut terecht al jaren met hem weg, maar het Britse thuisfront wil maar niet overtuigd raken. De donkerbruine geoliede soulmachine van Michael Kiwanuka sleept daar de een na de andere hooggewaardeerde prijs binnen. Jonathan Jeremiah maakt vrijwel succesloos treurend vijf platen lang gebruik van dezelfde soort filmische orkestrale arrangementen, dezelfde soulpijn achtergrondkoortjes en dezelfde retro seventies roodoranje bloemetjesbehang benadering. Het blijft zijn kenmerkende geluid, maar hij voegt ook nu de nodige verfijning van stem en begeleiding toe.

Och, misschien is hij wel tevreden met die best bewaarde geheim status, er is hem zeker meer gegund. Waar menigeen artiest van droomt weet hij al met zijn tweede plaat Gold Dust waar te maken. Die samenwerking met het Metropole orkest neemt niemand hem meer af. Leg het in de weegschaal, en ga je dan voor kwaliteit of kwantiteit. Deze Londense singer-songwriter kiest overduidelijk voor die eerste optie, en toch moet het hem ooit toch lukken om het selling the drama succesverhaal in het Verenigde Koninkrijk voort te zetten.

Nederland is in ieder geval heilig, en dan is het nog maar een kleine weg naar de Amsterdamse Bethlehemkerk waar hij samen met het Sinfonietta strijkorkest het deftige Horsepower for the Streets opneemt. Een soulpriester die preekt voor een buitenlandse parochie, al staat het zijn overtuigingskracht hierbij nergens in de weg. Een noodgedwongen wereldreiziger, een forens die de overtocht naar het Europese vasteland afdwingt, de rust van Bordeaux opzoekt om zich tot nieuw materiaal te laten inspireren. Herboren in de zoveelste reïncarnatie, waarmee hij zijn naakte ziel voor de zoveelste keer bloot geeft. Hoe meer nog kan hij geven, hoe diep nog kan hij tot het uiterste gaan. Nou heel diep dus.

Bestrijdt de verwilderde wereld met liefde, geef angst geen naam. Of het echt zo simpel is betwijfel ik, maar iets meer hippie ideologie zou niet verkeerd zijn. De zachtheid van het Horsepower for the Streets titelstuk vermengt zich met krachtdadige woorden. De granieten hartenkreet als een melodieus antwoord, waarachter de zwartdiamanten schittering zich schuil houdt versterkt door het berustende achtergrondsoulkoor van Hannah Nicholson, Phoenix Dawson en Rosario Dawson.

Jonathan Jeremiah vaart op de geluidsgolven van de weg wijzende violen en zijn eigen koers en ademt het krakende nostalgische gevoel uit. De hartgrondige tragiek van het pandemieleven, de voordelen van het loslaten overstemmen vreugdevol de twijfel. Hartgrondige tragiek van het observerende stille pandemieleven waar luidruchtige sirenes het tempo van het bestaan bepalen. Opoffering van het intense houden van het leven, voor die kleine genotmomenten die voorheen door haastige vluchtigheid in de verdringing raakten.

Grauwgrijze buien spoelen vast geklonterde problemen weg om de zonneschijn vrij spel te geven. Hoopvol, met een positieve alles komt goed houding. De knieval voor de genade, welke als een mokersteen de zware zak aan bagage vormt van deze hedendaagse rondtrekkende minstreelnomade, waaraan de magnetische aantrekkingskracht van de aardse zielenleed kwesties kleeft. Jonathan Jeremiah kijkt het spiegelbeeld van zijn binnenste gedeelde smart recht in de ogen aan. Dit ben ik, hier sta ik, hier wil ik naar toe. Nooit eerder klonk deze singer-songwriter zo kwetsbaar zelfverzekerd. Je kan de herfst niet beter beginnen dan met deze verfijnde kastanjebruine najaar amuse.

Jonathan Jeremiah - Horsepower for the Streets | Pop | Written in Music - writteninmusic.com


Lang geleden dat we nog eens samen op eenzelfde plaat vielen. Al is er blijkbaar weinig aandacht voor deze plaat, we hebben er toch ons best voor gedaan. Je blijft een meester van de beeldspraak.

avatar van harencoor
3,5
Op deze plaat doet Jonathan waar hij goed in is. Soulvolle liedjes met gloedvolle begeleiding. Verassend is het allemaal niet, maar dat hoeft ook niet. Hij heeft wederom een mooi album afgeleverd.

avatar van matthijs
4,0
deric raven schreef:
Zou het nu dan eindelijk goed komen met Jonathan Jeremiah?
Volgens mij hoeft er niks goed te komen. Hij is al populair, liever niet meer, dan wordt hij een ster en waarom zouden we dat willen?
Mooi verwoord trouwens. Erg fijne plaat.

avatar van RonaldjK
4,5
In januari 2020 zag ik Jeremiah met Amsterdam Sinfonietta in Tivoli Vredenburg. Naar spoedig bleek voor lange tijd het laatste concert waar ik bij was, vanwege de naderende lockdown.
Het programmaboekje bevatte de setlist en als ik die terugzie, zou ik willen dat er een liveopname van het concert zou verschijnen. Hierbij ging het van Schubert naar Jeremiah naar Mahler naar Jeremiah naar Dowland naar... Juist. Variatie troef met zowel muziek uit de Romantiek en Renaissance als de popjaren 1970.

Voorheen bevatte zijn muziek naast soulpop tevens singer-songwriterfolk. Met de Sinfonietta aan zijn zijde slaat de balans op Horsepower for the Streets door naar zwoele, blue-eyed soul. Transparant geproduceerd, warm als een deken en romantisch als een film met Julia Roberts en Hugh Grant. Allemaal heerlijke composities, badend in strijkersrijke arrangementen, waarbij bassist Tom Mason met zijn plectrum regelmatig voor lekkere tegenmelodietjes zorgt; plus uiteraard die mooie stem van Jeremiah. Pianoballade Early Morning Sign groeit bij vaker draaien, een relatief rustpuntje tussen de andere nummers.

Met deze elf pareltjes zou mijn enige kritiekpunt kunnen zijn dat het album niet verrassend is en dat het wel erg veel op elkaar lijkt. Tegelijkertijd zit ik hier ook niet te wachten op, pakkumbeet, hippe hiphopbeats of huilende shoegazegitaren. Het is hartstikke retro en tegelijkertijd zó ontzettend geïnspireerd en mooi.
Een favoriet nummer kiezen is lastig, de drie die ik koos zijn min of meer willekeurig. Niet alleen fijn om hard in de auto af te spelen, ook lekker op een lager volume, op de bank onder een dekentje met de verwarming op bespaarstand en wijn en kaas op tafel.

avatar van Reijersen
4,0
Jonathan Jeremiah is al een tijdje meer dan die man van Happiness. Hij heeft inmiddels al een stevige discografie opgebouwd en voegt daar met dit Horsepower for the Streets, en dat verklap ik alvast, een echte parel aan die collectie toe. Het begint allemaal al met die uiterst sfeervolle titeltrack. Mooie strijkers, mooie stem, mooie sfeer. De rijkheid is hoorbaar en dit zet hij bijna moeiteloos door op You Make Me Feel This Way. Zijn warme stem draagt de nummers met gemak, mede door de uiterst smaakvolle omlijsting. Cut a Black Diamond is ook een heerlijke song. Zo mooi, zo gevoelig, zo warm. Een echt pareltje. Small Mercies behoudt die warme sound en voegt daar nog wat mooie koortjes aan toe. The Rope is dan wat meer aanstekelijk, wat meer groove. De energie die het uitstraalt is ook al zo fijn. Restless Heart is een soort aanstekelijk hitje. Nummer waar je meteen inzit met zijn mooie koortjes. Youngblood kent ook wat meer groove en is wederom een erg mooie song. Ten-storey Falling is intiemer en nog steeds niet minder mooi. Early Warning Sign een kleine, mooie pianoballade, waar Lucky meer ontspannend is. Afsluiter Sirens in the Silence sluit dit prachtige album af met een stemmige sfeer. Jeremiah laat zijn kunde hier heel duidelijk horen. Toplijst 2022 materiaal.

avatar van Minneapolis
4,5
Wat vinden jullie van de productie? Ik snap dat nostalgisch en warm het idee is, maar dit neigt wel erg naar bedompt. De lp gaat daardoor een een stukje harder hier. Het blijft een heerlijke plaat.

avatar van RonaldjK
4,5
Heb 'm op cd en ook die klinkt warm. Bedompt herken ik niet. En harder is toch lekker op z'n tijd?

avatar van Minneapolis
4,5
RonaldjK schreef:
En harder is toch lekker op z'n tijd?

Zeker. Early Warning Sign blijft het zwakke nummer vind ik. Verder lekker relaxt groovende plaat die zeker wel wat harder mag om door te dringen. Lekker die bas bij Ten-storey Falling trouwens.

5,0
Ja, ik was ook bij JJ en Amsterdam Sinfonietta . Wat was dat iconisch. Sindsdien fan. En dit is een toplaat!

Gast
geplaatst: vandaag om 02:39 uur

geplaatst: vandaag om 02:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.