menu

Dry Cleaning - Stumpwork (2022)

mijn stem
3,50 (56)
56 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: 4AD

  1. Anna Calls from the Arctic (4:57)
  2. Kwenchy Kups (2:45)
  3. Gary Ashby (2:10)
  4. Driver's Story (3:41)
  5. Hot Penny Day (3:37)
  6. Stumpwork (4:11)
  7. No Decent Shoes for Rain (5:57)
  8. Don't Press Me (1:50)
  9. Conservative Hell (3:48)
  10. Liberty Log (6:52)
  11. Icebergs (5:23)
totale tijdsduur: 45:11
zoeken in:
avatar van Poles Apart
'Interessante' hoes... Dit is de eerste single:

Don't Press Me



avatar van philtuper
2,0
Waar ze me met de debuut-EP bij de kladden hadden met het heerlijk gesjeesde Magic of Meghan, haak ik nu echt af. Wat een vervelende, tergende, op een tempo draaiende plaat. Waar ik Florence eerder heerlijk naggy vond zingen, vind ik het nu zelfs irritant worden bij vlagen. Alles klinkt op eenzelfde quasi vervelende manier waardoor ik nergens de spanning en diversiteit ervaar die op de EP's wel aanwezig was.
Jammer!

avatar van Barend G
4,5
philtuper schreef:
Waar ze me met de debuut-EP bij de kladden hadden met het heerlijk gesjeesde Magic of Meghan, haak ik nu echt af. Wat een vervelende, tergende, op een tempo draaiende plaat. Waar ik Florence eerder heerlijk naggy vond zingen, vind ik het nu zelfs irritant worden bij vlagen. Alles klinkt op eenzelfde quasi vervelende manier waardoor ik nergens de spanning en diversiteit ervaar die op de EP's wel aanwezig was. Jammer!

100% oneens. Geweldige plaat, nog beter dan het debuut.

avatar van philtuper
2,0
Barend G schreef:
(quote)

100% oneens. Geweldige plaat, nog beter dan het debuut.
Ben blij voor je. Had liever hetzelfde gevoel gehad. Misschien dat het kwartje nog valt maar ik mis nu echt het uptempo werk.

avatar van dix
dix
Wat een gore hoes, Unsane is er niks bij.

avatar van Premonition
dix schreef:
Wat een gore hoes, Unsane is er niks bij.


Ik ga er vanuit dat dit cynisch bedoeld is, als er één band is met gore hoezen….

avatar van Premonition
4AD is duidelijk niet meer het label dat het in de jaren tachtig was. Wat een saaie muziek en uitstraling zeg, alsof je naar een aflevering van Coronation Street luistert, wat een Britse treurigheid….

avatar van raymondkeuters
4,5
Hoewel ik je mening tav het huidige 4AD deel, deel ik niet je mening over deze nieuwe van Dry Cleaning. 1 vd betere huidige acts op het label. Deze schijf gaat bij mij onder m’n huid zitten en wordt beter naarmate ik ‘m vaker draai.
* Coronation Street

avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Dry Cleaning - Stumpwork - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Dry Cleaning - Stumpwork
De Britse band Dry Cleaning debuteerde vorig jaar met een bijzonder geluid, dat nu wordt vervolmaakt op het buitengewoon fascinerende, avontuurlijke en vaak ook wonderschone Stumpwork

Tussen al die Britse en Ierse jonge honden met een voorliefde voor 70s en 80s postpunk met praatzang, wist Dry Cleaning zich vorig jaar makkelijk te onderscheiden. Ook Dry Cleaning liet zich beïnvloeden door de postpunk van weleer en koos voor praatzang, maar de gesproken woorden van Florence Shaw voorzagen het debuut van de band van een uniek eigen geluid. Dat geluid wordt nu geperfectioneerd op Stumpwork dat wat meer afstand neemt van de postpunk, zonder het genre te verloochenen. In muzikaal opzicht heeft de band flinke stappen gezet en ook de voordracht van Florence Shaw heeft aan zeggingskracht gewonnen. Bijzonder album van een unieke band.

We worden de afgelopen jaren overspoeld met Britse postpunk bands die gejaagde muziek combineren met al even gejaagde praatzang. Met name die praatzang kan ik maar in zeer beperkte mate waarderen en de waardering is door het grote aanbod van de afgelopen jaren alleen maar afgenomen.

Het meest opvallende en wat mij betreft ook beste album in het genre was het vorig jaar verschenen New Long Leg van de Britse band Dry Cleaning. De band uit Londen viel op door een wat minder gejaagd geluid, een wat meer eigen interpretatie van de postpunk van weleer, de glasheldere productie van topproducer John Parish en vooral door de praatzang van Florence Shaw.

Waar de meeste postpunk bands van het moment kiezen voor praatzang waar ik vooral heel nerveus van word, was de praatzang van Florence Shaw op het debuutalbum van Dry Cleaning bijna rustgevend. Het leverde een opvallend debuutalbum op, dat deze week wordt gevolgd door album nummer twee, Stumpwork.

Het is een album dat in eerste instantie mijn aandacht trok door de wat onsmakelijke afbeelding op de cover, maar het is uiteindelijk toch vooral de muziek van Dry Cleaning die de aandacht opeist. De Britse band werkt ook op haar tweede album samen met de zeer ervaren John Parish, maar verder is Stumpwork toch een wat ander album dan het debuutalbum van de band.

Invloeden uit de postpunk zoals die in de late jaren 70 en vroege jaren 80 in het Verenigd Koninkrijk werd gemaakt spelen nog altijd een rol in de muziek van Dry Cleaning, maar ze hebben op Stumpwork wel flink aan terrein verloren. Zeker in de basloopjes en in een deel van het gitaarwerk hoor je nog flarden postpunk voorbij komen, maar over het algemeen genomen kiest Dry Cleaning op haar tweede album voor een meer ingetogen geluid, waarin ook ruimte is voor een vleugje psychedelica en incidenteel wat jazzy accenten.

In muzikaal opzicht valt er nog meer te genieten dan op het debuutalbum van de band. De ritmesectie speelt echt geweldig, maar de meeste aandacht wordt getrokken door de prachtige gitaarlijnen op het album. Het zijn gitaarlijnen met af en toe wat scherpe postpunk randjes, maar de gitaarlijnen op Stumpwork zijn ook heerlijk melodieus.

In muzikaal opzicht is Stumpwork een even mooi als fascinerend album, maar de praatzang van Florence Shaw is er ook nog. Die praatzang is nog wat rustgevender dan op het debuutalbum van Dry Cleaning. Het klinkt af en toe alsof de gesproken woorden van Florence Shaw totaal los staan van de muziek, maar minstens net zo vaak vullen de muziek en de praatzang elkaar perfect aan.

Ik ben nog steeds geen heel groot liefhebber van praatzang, maar de wat onderkoelde woorden van Florence Shaw voorzien de muziek van Dry Cleaning van een volkomen uniek karakter en zorgen er bovendien voor dat Stumpwork een bijna hypnotiserende uitwerking heeft op de nietsvermoedende luisteraar.

Stumpwork van Dry Cleaning is een bijzonder fascinerende luistertrip waarin steeds veel moois valt te ontdekken en het is er ook nog eens een die volkomen uniek klinkt. Het debuutalbum van Dry Cleaning was vorig jaar een mooi en spannend album, maar Stumpwork is nog een paar klassen beter. Wat een album. Erwin Zijleman

avatar van deric raven
4,0
Kinderen hebben het vermogen om de gehele omgeving in zich op te nemen, zonder hierbij de essentiële zaken van de bijzaken te filteren. Gewoon beschrijvend benoemen wat er om je heen gebeurt. Hoe ouder je wordt, hoe sneller die onbevangen onzinnigheid verdwijnt. Dat je daarmee tevens een stukje fantasierijk observeren opoffert is een natuurlijk proces. Volwassenen verliezen die binding met die innerlijke reinheid tenzij je Florence Shaw heet en zangeres van de Zuid-Londense postpunk Dry Cleaning bent.

Waarom wil men maar begrijpen en verklaren wat er in iemand omgaat. Tegenwoordig durft men niet meer in zichzelf te praten omdat de maatschappij je dan als raar en wereldvreemd wegzet. Florence Shaw keert haar innerlijk binnenstebuiten en geeft die alsmaar opstapelende woordenschat een vluchtende uitweg naar buiten. Voor haarzelf zo vanzelfsprekend als maar zijn kan. Het leven is op het luchtig ademende Stumpwork, de opvolger van de zompige New Long Leg gitaarplaat nog steeds een volgekrabbeld notitieboek. De liedjes zijn niet meer dan een grafisch licht geschetst raamwerk, zonder al teveel logica en zonder enige vorm van structuur.

Dry Cleaning ontwijkt zoveel mogelijk die verbale onderhuidse spanningen en verkent het poëtische straatpunkdichter speelveld. De droog mijmerende Florence Shaw slentert slaapdromerig door de winkelwijken van de Britse hoofdstad, belandt vervolgens in de schimmige achterbuurten, laat de nacht langzaam het verblindende daglicht uitschakelen, en wacht geduldig op een nieuwe dag. Stumpwork heeft iets therapeutisch verzachtends, een berustend in trance rakende mindfulness proces zonder een tastbaar gemeend einddoel. Stumpwork is film noir duister, freejazz verbaal brutaal, neurotisch emotieloos verhalend en net zo eigenzinnig als het lastig te plaatsen debuut. Moeten we eigenlijk wel in hokjes denken? Of accepteren we nu dan eindelijk die artistieke kunstenaarsvrijheid.

Die dwarse tegendraadse freejazz invloeden zitten hem ook in de aarzelende infiltrerende blazerspartijen. Ook Dry Cleaning overstijgt die recht toe recht aan arbeidersfelheid en stelt zich bloot aan die grenzeloos magische new wave ideologie. Postpunk slacker Florence Shaw verwoordt het vlakke wereldse verbijstering welke steeds verder wegzinkt in de waanzin en het onbegrip van het menselijke handelen. We raken op alles de grip kwijt; vriendschappelijke relaties, het oververhitte klimaat en de daaruit voorkomende deprimerende natuurverschijnselen. We zijn zelfs niet meer in staat om voor onze huisdieren te zorgen. We bekijken in gevangenschap gehouden insecten, die machteloos in een glazen pot opgesloten zitten. Of identificeren wij onszelf juist aan deze slachtoffers, in onze eigen bubbel voortlevend, het sociale pandemie isolement.

Het is de ondankbare taak voor John Parish om die wanorde te ordenen, en vreemd genoeg lukt het hem ook nog om structuur in het geheel te brengen. Dat beklemmende gevoel komt nog het sterkste bij het grimmige Kwenchy Kups boven drijven. Florence Shaw is het uitsprekende waanzinnige demente geweten van de aarde. Onsamenhangend uit elkaar vallend in gekte en verval. Het zomerse opwarmingseffect maakt van Anna Calls from the Arctic een koortsige zonnesteektrack. Seventies spacefunk stuitert door het psychedelische Hot Penny Day heen. Titeltrack Stumpwork is dromerig, vals ontstemde gitarensnaren maken van No Decent Shoes for Rain een gigantische puinhoop, de verdwaalde Don’t Press Me blokfluit wordt als een verloren zoon binnengehaald.

Met de herhalende duistere Liberty Log bas riffs van Lewis Maynard gaan we de laatste fase in. Alle ingehouden spanningen komen in het uitluidende Tom Dowse gitaarspel vrij. De stabiliteit van ritmisch wonderkind Nick Buxton borduurt de weerhaken passend aan elkander. Met de laatste stuiptrekkingen slaat Tom Dowse zich door Icebergs heen. Dry Cleaning is ruimschoots geslaagd om die lastige tweede plaat met een ruime voldoende af te leveren. Stumpwork mist echter wel die urgentie van het New Long Leg debuut. Het begint steeds meer op echt werk te lijken, en wil dat nou juist die verraderlijke valkuil zijn. Door de relaxte houding is het net een tikkeltje saaier en nietszeggender geworden. Geen chemische alchemistentovenarij meer, maar wel een acceptabele reproductie.

Dry Cleaning - Stumpwork | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van henrie9
4,5
Enkele maanden terug op Rock Werchter hoogst sensuele, charmante Florence Shaw nog persoonlijk kunnen proficiatteren met het fantastische 'New Long Leg', debuutplaat van haar groep Dry Cleaning. Nu, jaartje later, is ook hun moeilijke tweede, 'Stumpwork', uit en, geheel onder de indruk, wordt het weer echt tijd om Flo met de lange manen terug te zien. Want inderdaad, Dry Cleaning is niet bij de pakken blijven zitten, ze hebben integendeel de hele weg regelrecht vooruit genomen en ontdekten voor hun nieuweling nog meer onontgonnen terrein. Zodoende bloeide het topkwartet verder open: Florence Shaw en haar vrienden gitarist Tom Dowse, drummer Nick Buxton en bassist Lewis Maynard. Voor dit Dry Cleaning part two zijn ze bovendien weer meesterlijk herenigd met topproducer John Parish.

Met hun indrukwekkend gracieuze Sonic Youth-achtige geluid zijn deze coole uit de postpunk voortkomende rock 'n rollers intussen uit de duizend herkenbaar. Weinigen zullen je een dergelijk constant onderkoeld warmsloom parlando als dat van frele frontvrouw Shaw zo harmonisch, zo verslavend toefluisteren, zo perfect gekoppeld daarbij aan een onderliggende krachtige, nog weelderiger soundtrack van die drie ruig uitziende kompanen én zonder daarbij de minste graad van saaiheid op te wekken. Dry Cleaning zoekt in zijn songs immers altijd van meet af aan het experiment, het is gevarieerd en gelaagd, met rechttoe rechtaan-ritmes en -tempo's, alles voorzien van ongebruikelijke arrangementen, nieuwe spannende gitaargedreven texturen. Deze songs werden, behoudens uitzondering, bovendien ook bewust korter en poppiër.
Maar vooral horen we ontwapenende poëzie zich ontwikkelen op een perfecte klankband. Over die teksten van Flo valt heus een boompje op te zetten. Bassist Maynard liet het zich ontvallen: haar zang verankert de band zo mooi, dat het de instrumenten meer bewegingsruimte geeft. Die instrumenten laveren dan ook vrijelijk van het ene genre in het andere. Maar inhoudelijk levert Flo altijd amusante en tegelijk wrange teksten, in collages verknipte lyriek waarin ze, aldus haarzelf, 'haar brein gewoon 'binnenstebuiten keert' en waarna ze de stukjes-en-beetjes-woorden netjes stuiterend op het ritme van de band op hun plaats laat vallen. Optimisme, hoop en humor, dat is wat Dry Cleaning zo drijft . Dit alles mooi in de geest van de weirde cover overigens: een net gebruikt zeepje en daarop sierlijk, miniscule stukjes mensenhaar op zijn kunstigst tot die plaattitel samengelegd.
Net zo speelse frivoliteit dus in haar vreemde grappige monologen. Neem 'Kwenchy Kups'. Tussen aangename gitaren ontvouwt zich een verhaal over waterrupsen en otters. 'Gary Ashby', gaat over de vermiste familieschildpad. Maar daarbij fraaie muziek maken dat doen ze. Wat een vrolijke agitatie bijvoorbeeld in de superkorte gelaagde topsingle 'Don't Press Me', met blokfluitje warempel en pezig jengelende gitaren. Dry Cleaning brengt bij wijlen echt zowel The Cure als Joy Division in herinnering. Uitdagend van toon weidt Flo uit over de druk die toen in haar gefrustreerde hoofdje rondtolde. In 'Hot Penny Day' drijft een wilde funky baspartij boven en het klinkt griezelig oriëntaals. Dan is er ineens ook de delicate ingetogenheid van 'No Decent Shoes for Rain', met de vlotjes overheen waaierende gitaren. Of 'Conservative Hell', met zijn opzienbarende geïmproviseerd jazzy jam. En 'Liberty Log', het langste avondlijk nummer dat de elegantie van Dry Cleaning etaleert op zijn traagst, Shaw met een Lou Reed-parlando en dito basbegeleiding. Neem tenslotte zeker ook de prachtige opener 'Anna Calls from the Arctic' dat wulpse sax bevat en dat bevalligheid à la Grace Jones oproept. Grace Jones die het viertal dit jaar overigens al uitnodigde naar het door haar samengestelde Meltdown Festival.

We zien met 'Stumpwork' nu een zelfverzekerd, veerkrachtig Dry Cleaning aan het werk dat nog steeds net zo origineel is als Fontaines D.C., Black Country, New Road, Yard Act of IDLES en daarmee evengoed baanbrekend én koploper. Met 'Stumpwork' leverden ze een glorieuze, echt volwassen plaat af.
Zag ik ze toen ze dit jaar als een grootse live act het kleinste podium van Rock Werchter bezetten, geloof het, vanaf nu zal het iets meer zijn.

avatar van Premonition
henrie9, net als collega, deric raven, zijn jullie reviews veelal onderhoudender dan de besproken albums zelf. Hou dat vol!
Ik blijf bij mijn eerdere mening over dit album

avatar van Cor
4,0
Cor
Dry Cleaning heeft het vermogen om de toonvaste en eendimensionale praatzang van Florence Shaw te omlijsten met een keur aan geluiden, ritmes en invloeden. Waarbij op Joy Divisionist en The Cure gebaseerde postpunk en new wave geluiden de basistoon vormen. Dat maakt het geheel wonderlijk harmonieus en luistert uiterst lekker weg. Nog meer variatie dan op de ook al niet misselijke debuutplaat ‘New Long Leg’.

avatar van sj0n88
4,0
Ten opzichte van het debuutalbum mist dit album de bezwerende gitaar- en baslijnen en de teksten die dagenlang in je hoofd blijven spoken. Waar muziek en tekst op New Long Leg perfect op elkaar ingrepen, mis ik hier de chemie tussen deze twee elementen. Dat maakt dit album zeker niet slecht (integendeel), maar ik had er stiekem toch veel meer van verwacht.

avatar van sj0n88
4,0
sj0n88 schreef:
Dat maakt dit album zeker niet slecht (integendeel), maar ik had er stiekem toch veel meer van verwacht.

Hier moet ik toch op terugkomen. Het album is groeiende en blijkt toch wel heel fijn te zijn. Haalt het totaal niet bij de voorganger, maar vooral de tweede helft van dit album (met favorieten No Decent Shoes for Rain en Liberty Log) is erg sterk.

avatar van sj0n88
4,0
Voor de liefhebbers van Dry Cleaning kan ik het nummer Mirror Factory van Library Card van harte aanbevelen. Veelbelovende Rotterdamse band die hopelijk spoedig meer materiaal gaan vrijgeven.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:53 uur

geplaatst: vandaag om 07:53 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.