David Coverdale - Northwinds (1978)

Tracks nr 1, 5, 6 en 8 zijn ook op Whitesnake's debuut Snakebite terecht gekomen. Stijl en niveau zijn hetzelfde en dat geldt ook voor de twee bonustracks. Ik neem aan de fans dit niet zullen willen missen. Ik wel.

Een prima plaatje dat niet klinkt als Whitesnake ware het niet dat Coverdale zingt natuurlijk. Dit is een zeer aangename luisterplaat voor tussendoor. Niets meer niet minder

Keep on Giving Me Love is echt een fantastisch funky liedje! Ik kan gewoon niet stilzitten als dit opstaat. Verder een echt goeie soloplaat van volgens mij de beste zanger dat dit wereldje te bieden heeft.

Prima soloplaat. Mooiste nummers zijn Northwinds en Only my soul.
Breakdown en Keep on giving me love zijn goede rockers. Queen of hearts is toch beter dan Steal away van Whitesnake. Time and again is lekker sfeervol.

Meer dan uitstekende plaat van sir Coverdale die een stuk meer diepgang vertoont dan zijn latere Whitesnake avontuur.

Helemaal mee eens, Nieuwstad! Coverdale heeft nooit beter geklonken dan hier, vind ik. Vooral de ballads Northwinds, Only My Soul en Say You Love Me vind ik prachtig.
Op track 3 zijn trouwens Ronnie James Dio en Wendy Dio te horen in de achtergrondzang.

Ik denk dat ik dit album zal vervangen door de akoestische Whitesnake die nu in m'n top 10 staat. Deze blijft bij iedere luisterbeurt beter en beter worden. Heerlijke plaat! En dat Dio eraan meewerkt maakt het alleen maar beter

Behoorlijk goede solo plaat van coverdale. Waar weer eens duidelijk word wat voor een stem deze zanger had. Redelijk sterke nummers. Het recycelen van nummers zit coverdale blijkbaar in het bloed. Zie het berichtje van m.nieuwenboer. Eigenlijk behoort norhtwinds tot zijn betere werk.
De plaat is wat constanter dan het whitesnake werk. Waar altijd een nummer of 4/5 opstaan die ik minder kan waarderen. Maar de man heeft werkelijk een prachtige stem. Maar dat heb ik al eens geschreven he he.

Kan niet vaak genoeg gezegd worden

Een geweldige stem, redelijke compositorische kwaliteiten, een degelijke begeleidingsband en stuk voor stuk nummers die een voldoende scoren maar ook weer niet hemel en aarde bewegen. Soulvol gezongen, een vleugje funk, beetje folk en wat blues. Echter ook wat vrijblijvend en degelijk. Het schuurt nergens, het is een relaxed plaatje geworden. Give Me Kindnes, Keep On Giving Me Love zijn hier duidelijke voorbeelden van. Waarbij het funky karakter van de laatste song je wel zachtjes mee laat bewegen. Time and Again vind ik een niemendalletje, Queen of Hearts verovert mijn hart ook niet. Het soulvolle Only My Soul is echter weer prachtig, zeer fraai hoe David de song voor het voetlicht brengt. Wat ik echter wel vaker bij Coverdale heb; hij rekt vaak nummers op tot een minuut of 5 en het gebodene vind ik dan net niet sterk genoeg om zo lang te blijven boeien. De stem van de beste is echter mooi genoeg om de songs naar een hoger niveau te tillen.

De tweede soloplaat van David Coverdale verscheen eveneens bij Purple Records en net als op zijn solodebuut White Snake is hij hier nog niet de hardrocker van daarvoor bij Deep Purple of daarna bij Whitesnake.
In maart 1978 verscheen het album met twee verschillende hoezen bij Purple Records. Naast de bekende die MuMe terecht toont, is er een alternatieve hoes met op de achterzijde een witte slang.

Wederom geproduceerd door Roger Glover, werd van veel meer gastmusici gebruik gemaakt dan op White Snake van het jaar ervoor. Daarbij opvallende namen als een piepkleine achtergrondzangrol voor Ronnie James Dio en zijn tweede eega en latere manager Wendy, mondharmonica door Lee Brilleaux van pubrockgroep Dr. Feelgood, medeschrijver van drie nummers en gitarist Micky Moody en drummer Simon Phillips.
Bij de professionele achtergrondzangers enkele namen die ik ken van Roger Glovers Butterfly Ball en Bernie Marsdens solodebuut And About Time Too. Oftewel, de kringen van (post-)Deep Purple doen zich ook hier gelden.

Op Northwinds klinken in eerste instantie lichtere vormen van rock: funkrock (Keep on Giving Me Love), poprock (het titelnummer), maar ook gospel-met-blazers (Give Me Kindness) en ingetogen soul (Time & Again waar Coverdale zelf piano speelt).
Op de B-kant wordt het steviger. Queen of Hearts begint ingetogen maar wordt geleidelijk intenser, waarna hét hoogtepunt van dit album volgt met het eveneens midtempo Only My Soul, fraai opgebouwd met het beste en meest intense werk van Coverdale, in welke fase van zijn carrière dan ook.
Say You Love Me is een popballade, waarna met afsluiter Breakdown voor het eerst het geluid van Whitesnake (de groep) volop klinkt. Niet verwonderlijk: geschreven met Moody.
In 2000 verscheen een cd-bonuseditie bij Connaisseur en Eagle met daarop Shame the Devil en Sweet Mistreater, rock die mij weinig doet. De diephese stem van Coverdale tilt echter ook deze mindere composities naar een voldoende.

Als geheel vind ik Northwinds minder sterk dan zijn solodebuut, maar met Only My Soul en Breakdown wordt de plaat desondanks naar een dikke voldoende getild.
Mijn streaming platform biedt deze twee Coverdales niet aan, daarvoor wijk ik uit naar JijBuis.
Slechts drie maanden later verscheen de EP Snakebite, voor het eerst onder de vlag van Whitesnake.

Dit album zal volgende maand als remix heruitgebracht worden:

Into The Light: The Solo Albums - Whitesnake Official Site

Disc Three: NorthWinds (2024 Remix)

“Keep On Giving Me Love” *
“Sweet Mistreater” *
“NorthWinds” *
“Give Me Kindness” *
“Queen Of Hearts” *
“Only My Soul” *
“Time & Again” (String Version) *
“Say You Love Me” *
“Shame The Devil, Tell The Truth” *
“Breakdown” *
“Time & Again” (Piano Version) *
“Time & Again” (Strings Only) *

Met een iets aangepaste tracklist dus, want ja Coverdale herschrijft graag de geschiedenis een beetje. Toch wel benieuwd naar de remix want die is dus gemaakt mbv AI om aparte tracks te krijgen. Ik houd mijn hart vast. Aan de andere kant was de productie van zijn eerste 2 solo albums nogal magertjes, dus die verdienden wel een keer een upgrade.

We gaan het wel zien allemaal. De nieuwe string versie van Time and Again staat al op spotify.

En dat begint me behoorlijk op de zenuwen te werken. Toen met Restless Heart werd er ook vanalles verschoven en bewerkt dat het allemaal veel van z'n ziel verloor. Net zoals bij de heruitgave van Good to Be Bad op plaat vorig jaar. Wat zo goed als op de achtergrond is gehouden in beide gevallen en wél goed is gedaan, is de remaster van elke plaat. Ipv dat op plaat te pressen... Maar nee. Alles moet opnieuw met vette vingers aangeraakt en bewerkt worden.


En ik vind die versie verschrikkelijk. Akkoord, op plaat klinkt het wat flets, maar de remaster op CD die in 2000 is uitgebracht heeft een aantal van die problemen opgelost. De strings versie heeft gewoon alle stille momenten met een aantal violen volledig dicht gemetst. Elke twijfel die ik had om de remix op vinyl aan te schaffen is bij deze met 1 liedje weggewerkt. Ik blijf mooi bij het origineel op plaat.

Ben wel weer zeer benieuwd naar de nieuwe remasters! Maar die blijven gewoon op CD.

Ik vind het ook geen vooruitgang. Erg kitscherig. Sowieso compleet nieuwe partijen toevoegen ben ik nooit een voorstander van. Gelukkig staat de originele piano versie er ook op. Toch wel benieuwd wat ze daar van gemaakt hebben als remix.

Inmiddels is de 6cd-box waarover Faalhaas een maand geleden schreef uit. Whitesnake - Into The Light: The Solo Albums bevat uiteraard de nodige extra's, inclusief demomateriaal uit 1968. Phil Aston vertelt erover in deze vlog, vanaf 18'42" gaat het over Northwinds.

De boxset inmiddels een aantal keren beluisterd en heb er een beetje mixed (duh! ) feelings over.

Voor Northwinds is gekozen voor een aangepaste tracklist die er twee single tracks tussen propt. Persoonlijk ben ik daar geen voorstander van, de originele flow wordt hiermee teniet gedaan. Hier zijn enkele hoorbare verschillen per nummer:

1) "Keep On Giving Me Love": Direct vanaf het intro valt al op dat er meer is gebeurd dan slechts een beetje oppoetsen van de sound. Het ietwat stoffige geluid van de originele mix is verdwenen. De gitaar klinkt meer scheurend, de mondharmonica valt eerder in. De remix brengt dus bepaalde details meer naar voren, waardoor het nummer een krachtigere rockvibe krijgt. Ook de drums klinken meer staccato, het origineel was meer funky. Er is dus aan de ene kant een zekere verbetering waarneembaar maar tegelijkertijd is er ook wat verloren gegaan. Dit blijft trouwens een erg lekker nummer, dat geweldig werd ingezongen door Coverdale. Zijn diepe stem wist altijd alles naar een hoger plan te tillen.

2) "Sweet Mistreater": Dit was een single die niet op het album stond. Het origineel klonk erg kaal, gedateerd en een beetje lafjes. De nieuwe mix is zeker een verbetering want het klinkt nu wat voller en meer uptodate. Het lijkt zelfs een hele andere take te zijn, Coverdale zingt veel krachtiger. Er is duidelijk veel aan gesleuteld. Maar het blijft een beetje een niemendalletje, die ik liever als bonus aan het einde van de tracklist had gehad.

3} "Northwinds": Toch jammer dat deze ingetogen stijl slechts een uitstapje bleek, had in zijn latere carrière best nog eens zo'n nummer willen horen. Dit blijft een favoriet die qua sound gelukkig wat dichter bij het origineel blijft. Want daar was weinig mis mee. De nieuwe mix zorgt voor een iets warmer geluid waarbij de verschillende partijen beter in balans zijn.

4) "Give Me Kindness": Datzelfde kan ook gezegd worden over dit nummer. Opnieuw kleine verschillen die ik als positief ervaar. Blijft een leuk nummer met een party sfeer vergelijkbaar met Roger Glovers The Butterfly Ball. Of Ronnie James Dio's Elf. wat geen toeval is natuurlijk, want zij werkten hier aan mee.

5) "Queen Of Hearts": Op het origineel kregen we nu Time & Again maar die wordt nu overgeslagen. Queen Of Hearts is een favoriet van me, maar komt nu minder krachtig over. Een bepaalde punch is weg, er is iets verandert wat het minder stuwend en energiek maakt. Ook bepaalde details lijken verdwenen. Jammer.

6) "Only My Soul": Nog een favoriet van me, misschien wel zijn beste uit deze tijd. Dit nummer is aanzienlijk bewerkt met een meer standaard rock gerichte benadering, waarbij sommige bekende elementen - zoals het experimentele, sferische middenstuk - compleet zijn weggelaten. Ook zijn er duidelijk extra partijen toegevoegd ten gunste van een meer mainstream sound. Ik vind het maar niks, het is wat mij betreft een vorm van heiligschennis. En het is ook nog eens slordig gedaan, sommige overgangen klinken echt nergens naar. Dit was een zeer krachtige ballad, maar voelt nu veel meer platgeslagen.

7) "Time & Again" (String Version): De nieuwe mix laat de piano weg en maakt gebruik van strijkers die een weelderige textuur proberen toe te voegen aan het nummer. Het resultaat echter is pure kitsch.

8 ) "Say You Love Me": Deze versie blijft behoorlijk trouw aan het origineel. Mijn favoriete versie blijft trouwens de rauwe Deep Purple uitvoering, een outtake van Come Taste The Band. Te horen op 1420 Beachwood Drive.

9) "Shame The Devil, Tell The Truth": Net als Sweet Mistreater een nummer dat oorspronkelijk niet op Northwinds stond. De remix is een verbetering, het klinkt wat warmer en minder vlak dan het origineel. Hoewel het een meer edgy en dynamische feel geeft, maakt het van dit nummer niet opeens een hoogvlieger, het blijft niet meer dan een aardig tussendoortje.

10) "Breakdown": Een lekker Deep Purple achtig nummer dat nog een tijdje in de Whitesnake setlist heeft gezeten. Dit is een goed voorbeeld van hoe gebruik is gemaakt van AI-technologie om de instrumenten en vocalen beter te scheiden, wat resulteert in een helderder en gedetailleerder geluid. Helaas zijn er ook bepaalde gitaarpartijen van Micky Moody gesneuveld. In het origineel scheurde hij er lekker op los door het hele nummer heen, nu hoor je hem alleen nog in de solo. Een tamelijk merkwaardige keuze want daardoor is het nummer veel saaier geworden.

11) "Time & Again" (Piano Version): Dit klinkt anders dan het origineel. De pianopartijen zijn nu clean en zijn waarschijnlijk opnieuw opgenomen. Op het origineel zit er veel meer reverb op en klinkt het meer als een mellotron. Ik prefereer de originele versie.

12) "Time & Again" (Strings Only): Instrumentale versie die alleen het nieuwe arrangement benadrukt, waardoor een volledig andere luisterervaring ontstaat. Het roept een Nick Drake achtig sfeertje op. Best aardig om een keer te horen.

Conclusie
De remixversie van David Coverdale's "Northwinds" in de boxset "Whitesnake - Into The Light: The Solo Albums" biedt een gemengde luisterervaring. Hoewel sommige nummers profiteren van de verbeterde geluidskwaliteit en moderne mixtechnieken, gaat de originele flow van het album verloren door de aangepaste tracklist en nieuwe arrangementen. Overmatige aanpassingen kunnen de authenticiteit van de muziek aantasten en dat is hier helaas ook het geval.

Al met al zal deze heruitgave voor sommige luisteraars deels een teleurstelling kunnen zijn, vooral voor degenen die de originele versies waarderen. Want laten we eerlijk wezen, daar was an sich niet zo heel veel mis mee. Drie verschillende versies van Time & Again - die geen van allen kunnen tippen aan het origineel - doen de luisterervaring ook geen goed. "Northwinds" blijft echter - in welke uitvoering dan ook - een unieke luisterervaring bieden die de introspectieve kant en veelzijdigheid van David Coverdale prachtig weergeven.