Whitesnake - Snakebite (1978)

Volgens mij is dit het debuutalbum voor de band van Coverdale. 4 tracks zijn in 1977 (5-8), en 4 tracks in 1978 (1-4) geschreven en opgenomen.

Het album is half geproduceerd door Martin Birch en voor de andere helft door Roger Clover. Al met al een redelijk album, waar al een paar Whitesnake klassiekers opstaan.

Klassiekers of niet, je berichtje staat op de verkeerde plaats:

http://www.musicmeter.nl/album/140369

December 1977 speelt de Schotse r&b-zanger Frankie Miller in het Londense Rainbow Theatre met tijdelijk gitarist Micky Moody in de groep, die gelijktijdig met zanger David Coverdale werkt.
Als gitarist Bernie Marsden de Rainbow binnenloopt, ontmoet hij de zanger. De twee kenden elkaar van een ontmoeting in München, waar Marsden werkte aan het enige album dat PAL uitbracht en Coverdale zijn maatjes van Deep Purple opzocht.
In zijn biografie Where's My Guitar? (2020) vertelt Marsden dat Coverdale hem vraagt om de dag erna met Moody gedrieën de audities voor zijn nieuwe David Coverdale Band te doen. Marsden is iets eerder gevraagd door het management van Paul McCartneys Wings, maar dit blijft onduidelijk en Marsden neemt Coverdales aanbod aan.

Na vier dagen audities wordt Dave Dowle drummer en bassist Neil Murray (ex-Colosseum II) komt erbij op initiatief van Marsden. Toetsenist/zanger Tony Ashton, ex-PAL, bedankt voor de eer, in plaats daarvan versterkt Brian Johnston (door Marsden abusievelijk Johnson genoemd) de groep. In Coverdales appartement worden de eerste nummers geschreven, te beginnen met Come On. De naam verandert hier naar Whitesnake.

Manager Joe Caletta weet voor zijn label Sunburst een distributiedeal met EMI te krijgen en in maart begint de eerste tournee met in de setlist een cover van Ain't No Love in the Heart of the City, oorspronkelijk van soulzanger Bobby Bland. Diens tekst werd per ongeluk gewijzigd: Marsden dacht deze goed te kennen, maar vergiste zich...
Na afloop van het laatste concert van de tour wordt een dronken Johnston erg openhartig over de boezem van Coverdales vriendin. Hij wordt pardoes de bus uitgezet en voorlopig vervangen door Pete Solley, ex-Procol Harum.

Het is in deze bezetting dat de EP Snakebite wordt opgenomen, waarop Coverdale kiest voor de bluesrock die zich in lichte mate op zijn twee soloplaten manifesteerde. In juni 1978, slechts drie maanden na Coverdales tweede soloplaat Northwinds, verschijnt Snakebite op fraai wit vinyl.
In september verschijnt een elpee met dezelfde titel, aangevuld met voornamelijk de tweede plaatkant van Northwinds.

Ondertussen was de groep in mei begonnen met de opnamen voor het album Trouble, om in juni hun eerste festival in het AZ '67-stadion in Alkmaar te spelen, uitgezonden op de Nederlandse radio (luister hier) mét interview (lichtelijk versneld maar desondanks plezant), daar te horen.

Met het witte vinyl van de EP, een nieuw album in de steigers én de elpeeversie van Snakebite in aantocht is duidelijk dat de groep serieuze plannen had en hard werkte. De vier nummers druipen van de blues, gekleed in stevige gitaren met soms een vleugje boogie. Niet opzienbarend maar een volgende stap op Coverdales weg naar de top.

Okee, nu word ik nieuwsgierig: is de tekst van de Whitesnake-versie anders dan die van Bobby 'Blue' Bland? Ik denk het origineel ook redelijk te kennen, maar dat is me nooit eerder opgevallen. Dus houd ons niet in spanning en enlighten us...

Ik kan natuurlijk ook zelf online op zoek gaan naar het antwoord, maar heb dat zo snel niet gevonden. Ik kwam nog wel dit alleraardigste artikel tegen (in de Financial Times, no less) over de oorsprong van Marsden en Coverdales keuze voor deze cover. Daaruit blijkt eens te meer wat we al langer wisten: Coverdale was in de jaren zeventig een soul boy, en dat hoor je terug op die vroege platen, zowel solo als met de eerste aanzetten van Whitesnake. En trouwens ook op de platen van Deep Purple waar hij en Glenn Hughes aan bijdroegen. Hughes heeft natuurlijk gedurende zijn carrière ook meerdere malen blijk gegeven van het bezit van een soul- en funk-tic, al ging dat net als bij Coverdale gepaard met een minstens even grote dosis blues en boogie, en later natuurlijk vooral hardrock.

Trouwens, RonaldjK, alle waardering van mijn kant voor het feit dat je bij je besprekingen van al die met elkaar samenhangende albums zo uitgebreid put uit de biografie van vooral Marsden, maar er ook andere info aan weet toe te voegen. Ik ken de grote lijnen wel, maar dit soort feitjes en anekdotes voegen toch altijd veel toe aan het begrijpen van de muzikale keuzes die gemaakt zijn.

Ik zal Bernie, door Coverdale soms liefdevol Bernadette genoemd, citeren vanaf p. 98:
"David didn't know the song and I never took the album into the studio because I knew the words - which it turned out I didn't. The simple truth is that I got into the studio, I mixed up the words from the two bridges and that's the version that Whitesnake put out (...)."

De introriff leende Micky Moody van The Beatles, wier Come Together hij vertraagde.

PS Die manager heette John Coletta, bij deze rechtgezet. Het effect van zijn wurgcontracten drong vanaf 1980 door tot de groepsleden. Het was dé reden dat Coverdale de banden vanaf 1982 (Saints & Sinners) met hem doorsneed.